Trust (1990)

Ο αγγελιοφόρος

Τα ολογράμματα πλοήγησης με ενοχλούν πριν καν ανοίξω τα μάτια. Βγαίνω από την κάψουλα συντήρησης, νιώθω πως ξαναγεννήθηκα, ακόμη πιο γέρος από πριν. Οι αισθήσεις μου είναι βραχυκυκλωμένες, θα πάρει ώρες για να επανέλθουν.

30 χρόνια διασχίζω γαλαξίες και ηλιακά συστήματα,3 0 χρόνια ψάχνω πλανήτες σαν αυτόν εδώ. Σχεδόν πάντα ίδιοι, καταραμένοι από την ευλογία τους. Κρύβουν στα σπλάχνα τους το ΖΧ 82, υγρή ενέργεια, το απόλυτο καύσιμο. Πλανήτες που το 95% της επιφάνειας τους είναι έρημοι, με μικρές πινελιές οάσεων και λιμνών. Έχουν οξυγόνο, ώστε να μπορείς να πεθάνεις από δίψα στις ατελείωτες πεδιάδες από κόκκινη άμμο. Η πρώτη ύλη του σύμπαντος είναι η  ειρωνεία.

Το σκάφος γλιστράει στα δαχτυλίδια γύρω από τον πλανήτη. Βγαίνω στην έρημο, τα δεδομένα ξεχειλίζουν τους νευρώνες μου. Η πόλη είναι λίγα μίλια μακρυά. Εγώ είναι ο Αγγελιοφόρος, ο προφήτης της εταιρείας. Αν δεν ασπαστούν το μήνυμα, τότε οι θεοί θα φέρουν τον αφανισμό, γιατί είναι ζηλόφθονες θεοί.

Αυτός ο γαλαξίας ήταν καλή επένδυση, σχεδόν κάθε ηλιακό σύστημα είχε και έναν πλανήτη με ΖΧ 82. Η εταιρεία τους ξεζουμίζει και τους αφήνει σαν απόφαγια. Τι κερδίζω από όλα αυτά; Με κρατάνε νέο, με φρέσκα μοσχεύματα, αναβαθμίζουν συνεχώς τα τεχνητά μέρη  και το λογισμικό μου. Μου ανήκει ένα μεγάλο κομμάτι σε έναν πλανήτη όαση. Μέχρι πότε;

Φτάνω στην πόλη, μπαίνω στο σαλούν. Είναι μισογεμάτο. Με κοιτάζουν καχύποπτα. Παραγγέλνω. Πάω να πληρώσω, κάποιος μου πιάνει το χέρι.”Τι συμβαίνει; ””Κερασμένο. Πρώτο και τελευταίο. Το πίνεις και δεν ξαναγυρίζεις εδώ””Έτσι φέρεστε σε όλους τους περαστικούς ταξιδιώτες;””Ξέρουμε ποιος είσαι και τι θέλεις .Πιες το ποτό σου, δεν έχεις πολύ χρόνο”.

Κοιτάζω γύρω μου, με σημαδεύον όλοι.”Δε θα καταφέρετε κάτι με αυτόν τον τρόπο. Θα έρθουν κι άλλοι μετά από μένα””Δε σε αφορά, ειδικά αν θα είσαι νεκρός. Πιες το και φύγε!””Εντάξει, αλλά υπό έναν όρο,θα το πληρώσω”. Mου κάνει νόημα συνοφρυωμένος. Βγάζω το κέρμα, ο τύπος με σημαδεύει νευρικά. Το πετάω στο μπάρμαν. Είναι τόσο εύκολο που δεν έχει πλάκα πλέον.

Το κέρμα στροβιλίζεται αργά, σταματάει στον αέρα. Ο πολλαπλασιαστής βαρύτητας επηρεάζει τα πάντα γύρω του, εκτός από μένα. Αυξάνει τόσο την βαρύτητα που είναι σαν να παγώνει το χρόνο. Τα μάτια τους έχουν ραγίσει από τον τρόμο. Νιώθουν τα πάντα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Τους σκοτώνω σχεδόν όλους, εκτός από το μπάρμαν και τον τύπο δίπλα μου.

Το κέρμα πέφτει στο χέρι μου. Σέρνω τον τύπο έξω, συνδέομαι με το νευρικό του σύστημα."Δε θα μου κλέψεις ούτε σκέψη!Δε θα σας αφήσουμε να σκοτώσετε τον πλανήτη μας, θα αντισταθούμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε!”.Παρά τις φωνές και το σκληρό παρουσιαστικό, λυγίζει εύκολα.

Μέσα σε τρία λεπτά έχω αποσπάσει τα πάντα.Τον αφήνω λιπόθυμο στη σκιά. Μπαίνω στο σκάφος. Περνάω από κόκκινες ερήμους, σμαραγδένια βουνά, βάλτους από γκρίζο και χρυσό. Απέραντες εκτάσεις που σε λίγο θα γίνουν ωκεανοί σκουπιδιών. Οι τεράστιες κυψέλες της εταιρείας θα προσγειωθούν ταυτόχρονα, σε διάφορα σημεία.Τα τεράστια εντομόμορφα κυβερνοειδή θα αρχίσουν να συλλέγουν το ΖΧ 82.

Η σκουριά θα καταπιεί τα πάντα, τα βουνά θα μοιάζουν με μαδημένα λουλούδια, οι βραχώδεις περιοχές με αποκαΐδια, η έρημος θα μετατραπεί σε σκελετούς. Άδεια κελύφη από κυβερνοειδή εργάτες και συλλέκτες θα διαβρώνουν το έδαφος, ενώ τα τοξικά νέφη από τις κυψέλες θα λιώνουν τα σύννεφα και τον ουρανό. Ελπίζω να είμαι κάπου αλλού όταν θα συμβεί. Οι ενδείξεις δυναμώνουν,το σκάφος χαμηλώνει.

Το βουνό μοιάζει με ναό. Είναι γεμάτο σπήλαια .Φτάνω στο κέντρο , το θέαμα είναι καθηλωτικό. Ποτάμια από υγρή ενέργεια, φωσφορίζουν στο σκοτάδι, ΖΧ  82 σε ημιρευστή μορφή. Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλες ποσότητες. Μόλις δουν τις εικόνες στην εταιρεία, αυτός ο πλανήτης θα μπει σε προτεραιότητα. Βγαίνω, κάθομαι στην κορυφή του “πέτρινου ναού”.

Θα κάνω κάτι που έχω πολύ καιρό. Κάτι που έκαναν οι πρόγονοι μου. Αν θυμάμαι καλά, λέγεται διαλογισμός. Κλείνω τα μάτια. Η σιωπή έξω συναντά τη σιωπή μέσα μου, σαν ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα. Η ηχώ της ανάσας μου σκεπάζει κάθε θόρυβο, κάθε περιττή σκέψη. Ο πρώτος ήλιος δύει, ακολουθεί ο δεύτερος. Μια αλυσίδα από φεγγάρια χρωματίζει τη νύχτα.

Τα δαχτυλίδια γύρω από τον πλανήτη ξετυλίγονται. Ονειρεύομαι αχανείς πόλεις, να επιπλέεουν μέσα σε πολύχρωμα φώτα, αποικίες μέσα σε ωκεανούς, μεταλλικές ζούγκλες, λαβύρινθους από πάγο, ηφαίστεια και απαστράπτουσες μητροπόλεις μέσα στα σύννεφα. Οι ίδιοι στίχοι ταξιδεύουν, σαν άνεμος μέσα στα κύτταρα μου. ”Είναι μια έρημος που γράφει κύκλο ο κόσμος, ο ουρανός κλειστός κι η κόλαση είναι άδεια”. Ανοίγω τα μάτια, είμαι ακόμα εδώ, ο ίδιος. Ένας προφήτης που πρέπει να αλλάξει θεούς..

Your Rain

Break the mirror of the night
A thousand pieces deep
Nothing will change
My shadow is a knot on your reflection

In every cigarette you taste
In every song you whisper
There's something always missing
Something will never be yours
All this time slippin'
An hourglass bleeding
All those "ifs" "wheres" and "whens"

Crack the distance, is only a word
Break the door and let your rain
Wipe the silence from everything
Let's burn the broken bed
Let's tear this prison cell apart
Kiss by kiss
Breath by breath
Sigh by sigh

Break the mirror of the night
'Cause there's nothing there

Παρένθεση

Να’ σαι κοντά μου όταν οι αισθήσεις τυραννιούνται από αγωνίες που νικούν τη σιγουριά

Να’ σαι κοντά μου όταν η πίστη μου στεγνώνει

Άλφρεντ Τένισον

Ψηλαφίζω τις αντανακλάσεις

Ανακαλύπτω σε όσα άφησες, τα σύνορα όλων των πραγμάτων

Ψαχουλεύω τα ρούχα σου, για κάποιο ξεχασμένο θαύμα στις τσέπες

Κάποιο χαμόγελο που δεν πρόλαβα να γευτώ

Κάποιο πείραγμα που δεν πρόλαβε ν'ανθίσει

Το δωμάτιο απέραντο σαν έρημος

Όλα βουλιάζουν στην άμμο όσων δεν συνέβησαν

Οι συχνότητες των ψιθύρων σου στάζουν από κάθε ηχείο και ακουστικό

Τα σεντόνια ανασαίνουν την σκιά σου

Στο τζάμι,τα αποτυπωμάτα σου λάμπουν, ιστός από αστερισμούς που ραγίζει το σκοτάδι

Θα με πάρει ο ύπνος, λίγο πριν ξημερώσει

Να ψάχνω στην μπλούζα σου, ψίχουλα απ'το κραγιόν και τ'άρωμα σου

Την ανατριχίλα που βάζει φωτιά στις σκουριασμένες μέρες

Το χρόνο, που άφησε μισοχτισμένο τ'όνομα σου