Ξημερώνει Αύγουστος. Κάποιος σβήνει στο τασάκι άλλο ένα κομμάτι της αϋπνίας του. Το air condition και οι αισθήσεις του χρειάζονται σέρβις. Νιώθει πως είναι ξύπνιος χρόνια. Αναρωτιέται αν το πεπρωμένο ή έστω το υποσυνείδητο του στέγνωσε από όνειρα. Κάθε πρωί, η πραγματικότητα ένα παζλ που πρέπει να ενώσει από την αρχή. Τα κομμάτια όλο και περισσότερα.
Κάθεται μπροστά από την όθονη. Τα δάχτυλα χαϊδεύουν ανόρεκτα τα πλήκτρα. Τι άλλο έχει να γράψει; Έχει μείνει κάτι να πει; Ή θα σκοτώσει την πλήξη του με τη νιοστή παραλλαγή της ίδιας ιστορίας; Τελικά μήπως πρέπει να τα παρατήσει όλα; Να κάνει οικογένεια, ώστε η ασφυκτική καθημερινότητα να μην τον αφήνει να σκεφτεί και να έχει υπαρξιακές ακροβασίες περί ευτυχίας και αυτοπραγμάτωσης;
Πρέπει να γράψει. Μερικές φορές, το γράψιμο είναι προσανατολισμός. Σκάβεις μέσα στις πιθανότητες, για ν'ανακαλύψεις κάποια πλευρά του εαυτού σου, τον επόμενο προορισμό στο χάρτη. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Ας μην το κάνουμε τόσο μελοδραματικό, άλλωστε ένας ακόμα αυτοσχεδιασμός είναι.
"Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Κάποια στιγμή της ζωής μου ήμουν ευτυχισμένος ή έστω αναπαυτικά δυστυχισμένος. Ξύπνησα σε μια ζώη που δε γνωρίζω. Δεν αναγνωρίζω την αντανάκλαση. Ποιος στο διάολο είμαι; Γιατί νιώθω τόσο κουρασμένος; Πόσες χιλιετίες έχω να κοιμηθώ; Και γιατί δεν έχει τίποτα στο ψυγείο; Πότε ξεκίνησα να καπνίζω ξανά; Το είχα κόψει εδώ και μια δεκαετία.
Το μυαλό υπολειτουργεί, τρέφεται με ψίχουλα αναμνήσεων. Πατάω το Enter. Κόλλησε. Η οθόνη αναβοσβήνει. Οι φωτογραφίες το σκάνε από το laptop. Φτερουγίζουν παντού στο δωμάτιο. Ο χρόνος και ο χώρος αναστέλλονται. Οι φωτογραφίες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, φτιάχνουν ένα τούνελ στη μέση του σαλονιού. Οι λέξεις στάζουν από τα βιβλία, κυλάνε μέσα στο τούνελ, γίνονται ράγες. Προχωράω διστακτικά. Γλιστράω στο σκοτάδι. Βρίσκομαι σε μια σπηλιά, ακούω ήχο κυμάτων. Προχωράω προς το φως.
Έξω από το σπήλαιο, όλα είναι ασπρόμαυρα. Το νερό αγκαλιάζει τα πόδια μου, απλώνεται σαν γκρίζο γυαλί μέχρι το τέλος του ορίζοντα. Βουτάω χωρίς να το σκεφτώ. Κάτω από τη θάλασσα όλα έχουν χρώμα. Λάμπουν. Πάω όσο πιο βαθιά μπορώ. Ένα τεράστιο όστρακο μερικά μέτρα μακρυά. Ένα γαλαζοπράσινο φως με καλεί από το άνοιγμα του. Μπαίνω μέσα.
Το νερό με παρασύρει, με ταξιδεύει ανάμεσα στ'αστέρια. Ανοίγω τα μάτια, βρίσκομαι δίπλα σε μια πισίνα. Δεκάδες κεριά γύρω μου. Ένα γνώριμο τραγούδι από το βάθος. Εντοπίζω το μπαρ, βάζω ένα διπλό απ'όλα και λιώνω στην ξαπλώστρα. Δυνατό το έκανα. Ζαλίζομαι.
What the fuck happened? And who is that guy over there? He looks like my math teacher in 9th grade, but uglier. Black pants, white suite, tie and black shades. Who is this bum, a waiter from the 50s? He mixes two drinks, offers me one and sits besides me. It's good, the way I like it. The math teacher-waiter opens a golden seashell shaped cigarette case and offers me one.
"Neat. Where did you get it?"
"It's a gift."
"So, where are we?"
He sighs and takes a sip from his drink. Which is suspiciously colorful and fluorescent.
"Can we just have a drink and enjoy the view for a while?"
"We are not in the Grand Canyon or the Machu Picchu man. We are in a cheap motel, in the middle of nowhere."
"Not as cheap as you think."
"Whatever. So what am I doing here?".
He throws away his cigarette and takes off his shades. His eyes are kaleidoscopic.
"Nice trick. Do us another one."
He puts his shades back.
"We are here to re-adjust your perspectives. This desert is a part of your unconscious. You are doing every right wrong, and everything wrong right."
"On a German scale of humor, this is mildly funny."
"Overly picky aren't we?"
This is not my usual hallucinations, this is advanced retarded.
"No. Not yet anyway."
He reads minds too, swell.
"So, what's your diagnosis, doctor?"
"You are on the edge of the jungle, but you don't want to get out. You are a depression addict. Been down so long , that you started to enjoy it. It's your excuse for everything, an alibi for no living."
"Depression addict? Is this week's top trending nonsense on Tik-Tok? Something a sixteen-year-old came up, after he got bullied?"
The waiter smirks. The clouds are changing colors, everything is black and white again. His golden cigarette case glows. The cigarettes inside are pink. He lights another one, the smoke is green.
"Sometimes, not doing anything and trying too hard is the same thing. You need to stop overthinking and overanalysing. Let it go, flow with it."
"This is too zen for my tastes. Can you be more specific?"
"You go down to the bottom of the sea, where the water isn't even blue anymore, where the sky is only a memory, and you float there, in the silence. You must go up again, resurface. Don't shut off and don't try too hard, for things that are insignificant. You must need what you want and want what you need."
"That's a great way to use hundreds of words to actually say nothing."
He snaps his fingers and everything is on fire. Even the pool's water. His fingers are getting longer, he's transforming in a giant shadow. He grabs me and lifts me up. His voice is hissing in my mind.
"You can't sleep because you don't have any more dreams. You need new ones. So wake up, you are not dead. Yet. So stop pretending to be and cowboy up. Take all this pain, the silence, the unshared intimacy, the beauty, the scars, the tears, the failures, the whys the nots and what ifs and burn them. Feed the flames with the distance, the mistakes, those desperate cries at 3 A.M., burn every needless word and breath you wasted in vain. You won't fade quietly into the background of life. Burn everything and kiss the fire!"
He throws me in the pool. I faint.
Where am I? I've been here before. I know this beach, even if it's black and white. I feel like a fugitive. The desert is behind me. A silk breeze was blowing, the silver sun was melting on the waves. I take off my clothes and dive in the water. I close my eyes. Sinking and floating at the same time. It's a feeling of slipping without falling. Silence is pure again. The sea is a womb. The brightest starlight is in the depths. Follow the trail, and breathe. Bleed all the anguish away.
Δεν ξέρω πως βρέθηκα στο σπίτι. Τα ρούχα μου είναι βρεγμένα. Γεμίζω τη μπανιέρα και βουλιάζω. Τόσο καιρό ψάχνω ένα αντικλείδι για ν'ανοίξω πόρτες στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Κάποιος πρέπει να ανακατέψει ξανά την τράπουλα των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Είχε δίκιο ο σερβιτόρος- καθηγητής μαθηματικών-σκιά που το έσκασε από διήγημα του Λάβκραφτ. Φτάνουν τα άλλοθι. Όλες οι φωτιές του κόσμου καίνε μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να τις σβήσω. Ας φωτίσω λίγο παραπάνω τις σκοτεινές πλευρές. Ας ζεστάνω εκείνες τις ιδέες που χάθηκαν στα μισά. Έστω, ας ψήσω κάποια καινουργία μαλακία, μπορεί να είναι νόστιμη.
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη. Διαβάζω κάτι που έγραψα πριν από χρόνια.
"Ήθελα να γίνει ο ήχος της φωνής μου, η ηχώ των σκέψεων μου. Κουράστηκα να παλεύω με τους επόμενους και τους προηγούμενους εαυτούς μου, με την κάθε εκδοχή κάθε πιθανότητας. Οι ρωγμές είναι σύνορα, δε μένεις εκεί, απλά τις περνάς. Σβήνω τα φώτα και ξαπλώνω δίπλα της. Η νύχτα πλάθει το σώμα της στο περιγράμμα του δικού της. Κάθε βράδυ, μαθαίνω από την αρχή τα πάντα. Ο ιδρώτας ανάμεσα μας καταργεί το χρόνο. Οι παθιασμένοι ψίθυροι, τα βαθιά φιλιά στο σκοτάδι, η γλυκιά εξάντληση μετά τον έρωτα, η ανάσα της στο στέρνο μου, όλα σκορπάνε την ευλογία της αιωνιότητας στα σεντόνια. Κάθε νύχτα ο κόσμος τελειώνει εδώ, και ξαναγεννιέται στην πρώτη της λέξη. Κάθε νύχτα, θα βρω στο δέρμα της, τα σωστά ερώτηματα στις λάθος απαντήσεις μου"
Ανθυπομειδιώ. Ο Τολστόι είχε πει πως η τέχνη είναι κενή αναψυχή αργόσχολων ανθρώπων. Ίσως πάντα να ήθελα να γράφω Άρλεκιν, να γίνω μια αρσενική Μπάρμπαρα Κάρτλαντ ή Κορίν Τελάδο. Η Μπάρμπαρα ήταν πιθανότατα καλύτερη συγγραφέας από πολλούς Νομπελίστες και μη. Σίγουρα έβγαλε περισσότερα λεφτά και πέρασε καλύτερα.
"He was a virile, experienced and satisfying lover.... Even the most sophisticated women felt as if in his arms they learnt something they had never known before. Every woman rose with him to heights of emotional ecstasy beyond the power of expression."
Ποίηση. Τώρα πρέπει να βρω ένα καλό γυναικείο ψευδώνυμο...
