March Playlist

 

The Fauns - How Lost

Amiture - Mother Engine

Molly Lewis - On the Lips

Kacey Musgraves - Deeper Well

The Jesus and Mary Chain - Glasgow Eyes

Bob Dylan - Most Of The Time

 

Monsieur Spade (2024)

 

Έχουν γίνει βαρετές οι σειρές ή εγώ απλά βαρέθηκα; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η υπερπροσφορά έχει σκοτώσει την ποιότητα. Τα τελευταία 15 χρόνια, οι αμερικάνικες σειρές (κυρίως) άγγιξαν δυσθεώρητα ύψη δημιουργικότητας. Η χρυσή εποχή τελειώσε. Η πληθώρα streaming έφερε τον κορεσμό. Παρακολουθώ ελάχιστες σειρές πλέον, κυρίως μίνι σειρές, που κατά τη γνώμη μου, είναι το καλύτερο format, η ιδανική σύζευξη μεταξύ κινηματογράφου και τηλεόρασης. 

Οι εννιά στις δέκα μου φαίνοντα αδιάφορες. Αλλά μια στο τόσο, οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, και κυκλοφορούν μικρά αριστουργήματα σαν το Monsieur Spade. Τα έξι επεισόδια είναι noirgasm. Ο Clive Owen σε ερμηνεία ζωής, ηδονικά δηκτικός, είναι τόσο καλός στο ρόλο του αρχετυπικού χαρακτήρα του Hammett, που κάνει τον Bogart να μοιάζει με μέλος K-pop band. Λιτή σκηνοθεσία και φωτογραφία, εξαιρετικοί δεύτεροι χαρακτήρες - ο χοντρός μπάτσος είναι ήδη στο πάνθεον του είδους-, ατμόσφαιρα, και πάνω από όλα, βελούδινα ξυραφένιοι διάλογοι, πιστοί στο στυλ του Hammett. Irony has always been my favorite form of justice.

Οk, το φινάλε θα μπορούσε είναι είναι καλύτερο, όμως ακόμα κι έτσι, αξίζει τον χρόνο σας. Φυσικά θέλουμε δεύτερο κύκλο. Και κάτι ανάλογο για τον Philip Marlowe.