September Playlist

 

Porcupine Tree - Staircase Infinities

The Mysterines - Afraid Of Tomorrows

David Gilmour - Luck and Strange

Soundgarden - Superunknown

Los Days - Dusty Dreams

P.S. To Φ.

The Crow (2024)

 

Βαριέμαι να γράψω για ταινίες, αλλά αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση. Το Crow του 1994 είναι η αγαπημένη μου ταινία, οπότε το φετικό εκτρωματικό περίττωμα αξίζει όλο τη χολή του σύμπαντος. 

To Hollywood έχει καταντήσει να είναι Weekend at Bernie's. Κάθε μήνα, παίρνει ένα πτώμα, του βάζει ρούχα, μακιγιάζ και μας το σερβίρει ως την επιτομή μεταξύ τέχνης και εμπορικότητας. Οποιαδήποτε ανθυποεπιτυχία κυκλοφόρησε τα προηγούμενα 40 χρόνια, πρέπει να περάσει από την Προκρούστεια κλίνη της αρπαχτής. Φυσικά πηγαίνουν όλα άκλαυτα. Είμαι σχεδόν σίγουρος, πως ένα μεγάλο κομμάτι αυτών παραγωγών, είναι λογιστικές αλχημείες για φοροαπαλλαγή, ξέπλυμα και ποιος ξέρει τι άλλο.

Τα studios μέχρι τα 00s είχαν στελέχη με καλλιτεχνικά κριτήρια. Τώρα μόνο χαρτογιακάδες που κοιτάζουν στατιστικά και μετοχές. Το χειρότερο δεν είναι αυτοί, είναι ο πληρωμένος στρατός από τα minions, που κοάζουν στο internet. "Μα γιατί δε σας άρεσε το remake, αλλάξαμε τον αρχικό χαρακτήρα που ήταν άντρας, τον κάναμε γυναίκα, μαύρο τετραπληγικό τρανσέξουαλ, Αβορίγινα non binary κάστορα, έχει φανταχτερά χρώματα και μοντέρνα μουσική, αυτή που νομίζουμε πως ακούνε οι νέοι στο TikTok, έχει συμπερίληψη, γυναικεία ενδυνάμωση, και κάτι άλλα που μας είπε το τμήμα marketing να λέμε, για να δωθεί έμφαση στο ξέπλυμα, γιατί δεν βλέπει τις ταινίες μας η πλέμπα;"

Το πρώτο φιλμ, ένα από τα πιο εμβληματικά των 90s, είχε ιδιαίτερη αισθητική, στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχουν βγει ποτέ. Η φετινή δυσώδης κένωση δεν έχει τίποτα. Δεν πρέπει καν να μπαίνει στην ίδια πρόταση με την ταινία του Proyas. Οι συντελεστές πρέπει να καταδικαστούν σε ισόβια στα κινέζικα Γκούλαγκ, να φτυαρίζουν κοπριά μέχρι τελευταίας πνοής. 

Σενάριο και σκηνοθεσία, πιο διεκπαιρεωτικά κι από δημόσιο υπάλληλο Παρασκεύη πριν από τριήμερο και εργάτη στην ΕΣΣΔ τέλη 80s μαζί. Το Crow του 2024 είναι ένα John Wick από το παζάρι του Σχιστού, με επικάλυψη υπερφυσικού. Καμία συνοχή, κακός ρυθμός, αδιάφορο μοντάζ και φωτογραφία, όλα φωνάζουν αρπαχτή από χιλιόμετρα. Η προσπάθεια επικαιροποίησης της ιστορίας για να έχει απήχηση στο νεανικό κοινό, είναι πιο θλιβερή κι από προφίλ FB εξηντάχρονου. Ο πρωταγωνιστής μοιάζει με τον Tranno, καμία χημεία με την FKA Twigs, η οποία είναι επιεικώς κακή. Καμία ανάπτυξη χαρακτήρων, η δε τελική σεκάνς στην όπερα είναι επικά γελοία. 

Δύο θετικά υπάρχουν. Η μικρή διάρκεια και πως σου προκαλεί τη δίψα να ξαναδείς την τανία του 1994. Μην το δείτε στο σινεμά, εκτός πάσχετε από αυπνία ή ανίατο μαζοχισμό.