Οι πραγματικοί ήρωες είναι σαν τους εργάτες και τις καθαρίστριες,κάνουν μια άχαρη,καθημερινή,τη βρώμικη δουλειά.
Όπως χιλιάδες εργαζόμενοι,σηκώνονται τα χαράματα,έχοντας βάλει πάνω από τον εαυτό τους την οικογένεια τους,δίνουν καθημερινά τεράστιες και αθόρυβες μάχες.
Ο ηρωισμός είναι μια άχαρη,σχεδόν αγγαρεία,δουλειά.Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχουμε τέτοιους.
Κάποιον\ους να βγουν μπροστά και να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.Να μας πουν την αλήθεια,όχι τη δικιά τους αλήθεια ή αυτή που τους υπαγόρευσαν οι εργοδότες τους,την αλήθεια.Και να μας θέσουν προ των ευθυνών μας.Τα τελευταία χρόνια γκρινιάζουμε πως η ψήφος μας δεν έχει δύναμη.
Όταν και αν,έρθει η στιγμή που θα μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς για το παρόν και το μέλλον,θα το κάνουμε;Θα έχουμε τα κότσια;Γιατί τότε δε θα έχουμε τη πολυτέλεια ή τη παιδική δικαιολογία να γκρινιάζουμε για τους άχρηστους στη βουλή,σαν κακομαθημένα που τα ρίχνουν όλα στους γονείς τους.Ήταν καλό άλλοθι για την αδιαφορία,τη μαλακία και την αμορφωσιά μας,τόσα χρόνια να θυμόμαστε πως είμαστε και πολίτες,εκτός από ιδιώτες,μόνο την ημέρα των εκλογών.
Μιλώντας εντελώς υποθετικά εως ουτοπικά,με βασική προυπόθεση πως θα ξέραμε πραγματικά τι γίνεται και τι μπορούμε να κάναμε,τώρα λοιπόν που έχει φτάσει η πούτσα στο λάρυγγα,θα βγαίναμε μπροστά να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας ή θα μουτζώναμε πάλι το καθρέφτη;
Η πολιτική είναι απλώς το ρετιρέ στις επαγγελματικές φιλοδοξίες σ'αυτή τη δημοκρατία.Μια ακόμη πασαρέλα για τη ματαιοδοξία,μέσο για κοινωνικό γόητρο και εύκολο πλουτισμό,δυσανάλογα με την αξιά,τις προθέσεις και την προσφορά του εκάστοτε πολιτευτή.
Ο Σωκράτης στην απολογία του είχε πει πως επειδή κάποιοι είναι καλοί στη τέχνη τους,νομίζουν πως θα είναι σοφοί και στα υπόλοιπα.Στη σημερινή πολιτική είναι ακόμα χειρότερα.Η πολιτική έχει καταντήσει υποκριτική.Μέτριοι ως κακοί ηθοποιοί,με στρατούς συμβούλων,image makers.κτλ,υπακούοντας τυφλά στη σκηνοθεσία μεγάλων συμφερόντων,βγαίνουν στη σκηνή για να κερδίσουν το κοινό.
Με μόνα όπλα τη φωτογένεια,το ακριβό ντύσιμο,τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία μεγατόνων.
Αλλάζουν οι θίασοι,ενίοτε και οι θιασάρχες(για να μη βαριέται το κοινό) αλλά η ουσία παραμένει,δεν υπάρχουν πολιτικοί.Μόνο αναλώσιμοι ηθοποιοί,να βγαίνουν στις κάμερες,στα κανάλια,να παίζουν τους ρόλους τους και κάνουν νόμους τις παραγγελιές του αφεντικού.
Δεν έχουμε ανάγκη από ακριβά κουστούμια,βαλσαμωμένα χαμόγελα,τα αυτιά και τα στομάχια μας δεν αντέχουν ούτε ένα ακόμα κρεσέντο βερμπαλισμού.Δεν χρειαζόμαστε άλλους νεόπλουτους,συνταγματολόγους,καθηγητές και ειδικούς στο τίποτα.Κάποιος πρέπει να κάνει τον εργάτη,το σκουπιδιάρη,τη καθαρίστρια και το βοθρατζή.Η αλήθεια χρειάζεται λίγα λόγια και απλά,το ψέμα χρειάζεται κατακλυσμούς φλυαρίας για να εδραιώθει.
Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας είναι ο πρώτος κρίκος σε μια αλυσίδα που όλο μεγαλώνει.Ψευδαισθήσεις ελευθερίας,επιλογών,εργασίας,επιβίωσης,πραγματικότητας.Ο οικονομικός ολοκληρωτισμός κατάφερε πολύ εύκολα και έξυπνα,ό,τι δεν πέτυχε ο πολιτικός.Η αλήθεια δεν λογοκρίνεται(όχι πάντα),απλά πνίγουν τις αισθήσεις τόνοι εικόνων και άχρηστων πληροφοριών,που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι τι.
Ό,τι δεν προβάλεται από τα "έγκυρα" μέσα,απαξιώνεται.Ας είμαστε προσεκτικοί,επιφυλακτικοί και σε εγρήγορση.Τώρα που χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα ξανά.Δυστυχώς μόνο η άμεση άνοδος του βιοτικού επιπέδου μπορεί να μας σώσει από τη καταστροφή.Ώστε να μη ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα στους πιο αδύναμους.
Δεν είναι πολύ ακριβά τα δίδακτρα της καταστροφής,για να μάθουμε να είμαστε ενημερωμένοι και υπεύθυνοι πολίτες;Μόνο αν ζήσουμε τις χειρότερες σελίδες της ιστορίας μας,μπορούμε να τις μάθουμε;Δε πρόκειται ποτέ να αφυπνιστούμε,η μικρότερη ζημιά λοιπόν θα μας σώσει από τη μεγάλη.Μόνο η βελτίωση της οικονομίκης μας κατάστασης.
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα,μπορεί να αντιληφθούμε από τι γλυτώσαμε,τι ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε,πόσο εύκολο είναι να γίνουμε ο χειρότερος εαυτός μας και πόσο δύσκολο ο καλύτερος.Ίσως,μια στις χίλιες,τότε καταλάβουμε πως μόνο οι ευτυχισμένοι άνθρωποι μαθαίνουν,αυτοί που εμπνέονται και εμπνέουν.Οι δυστυχισμένοι το μόνο που μπορούν να μάθουν εύκολα είναι να μισούν.
Όπως χιλιάδες εργαζόμενοι,σηκώνονται τα χαράματα,έχοντας βάλει πάνω από τον εαυτό τους την οικογένεια τους,δίνουν καθημερινά τεράστιες και αθόρυβες μάχες.
Ο ηρωισμός είναι μια άχαρη,σχεδόν αγγαρεία,δουλειά.Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχουμε τέτοιους.
Κάποιον\ους να βγουν μπροστά και να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.Να μας πουν την αλήθεια,όχι τη δικιά τους αλήθεια ή αυτή που τους υπαγόρευσαν οι εργοδότες τους,την αλήθεια.Και να μας θέσουν προ των ευθυνών μας.Τα τελευταία χρόνια γκρινιάζουμε πως η ψήφος μας δεν έχει δύναμη.
Όταν και αν,έρθει η στιγμή που θα μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς για το παρόν και το μέλλον,θα το κάνουμε;Θα έχουμε τα κότσια;Γιατί τότε δε θα έχουμε τη πολυτέλεια ή τη παιδική δικαιολογία να γκρινιάζουμε για τους άχρηστους στη βουλή,σαν κακομαθημένα που τα ρίχνουν όλα στους γονείς τους.Ήταν καλό άλλοθι για την αδιαφορία,τη μαλακία και την αμορφωσιά μας,τόσα χρόνια να θυμόμαστε πως είμαστε και πολίτες,εκτός από ιδιώτες,μόνο την ημέρα των εκλογών.
Μιλώντας εντελώς υποθετικά εως ουτοπικά,με βασική προυπόθεση πως θα ξέραμε πραγματικά τι γίνεται και τι μπορούμε να κάναμε,τώρα λοιπόν που έχει φτάσει η πούτσα στο λάρυγγα,θα βγαίναμε μπροστά να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας ή θα μουτζώναμε πάλι το καθρέφτη;
Η πολιτική είναι απλώς το ρετιρέ στις επαγγελματικές φιλοδοξίες σ'αυτή τη δημοκρατία.Μια ακόμη πασαρέλα για τη ματαιοδοξία,μέσο για κοινωνικό γόητρο και εύκολο πλουτισμό,δυσανάλογα με την αξιά,τις προθέσεις και την προσφορά του εκάστοτε πολιτευτή.
Ο Σωκράτης στην απολογία του είχε πει πως επειδή κάποιοι είναι καλοί στη τέχνη τους,νομίζουν πως θα είναι σοφοί και στα υπόλοιπα.Στη σημερινή πολιτική είναι ακόμα χειρότερα.Η πολιτική έχει καταντήσει υποκριτική.Μέτριοι ως κακοί ηθοποιοί,με στρατούς συμβούλων,image makers.κτλ,υπακούοντας τυφλά στη σκηνοθεσία μεγάλων συμφερόντων,βγαίνουν στη σκηνή για να κερδίσουν το κοινό.
Με μόνα όπλα τη φωτογένεια,το ακριβό ντύσιμο,τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία μεγατόνων.
Αλλάζουν οι θίασοι,ενίοτε και οι θιασάρχες(για να μη βαριέται το κοινό) αλλά η ουσία παραμένει,δεν υπάρχουν πολιτικοί.Μόνο αναλώσιμοι ηθοποιοί,να βγαίνουν στις κάμερες,στα κανάλια,να παίζουν τους ρόλους τους και κάνουν νόμους τις παραγγελιές του αφεντικού.
Δεν έχουμε ανάγκη από ακριβά κουστούμια,βαλσαμωμένα χαμόγελα,τα αυτιά και τα στομάχια μας δεν αντέχουν ούτε ένα ακόμα κρεσέντο βερμπαλισμού.Δεν χρειαζόμαστε άλλους νεόπλουτους,συνταγματολόγους,καθηγητές και ειδικούς στο τίποτα.Κάποιος πρέπει να κάνει τον εργάτη,το σκουπιδιάρη,τη καθαρίστρια και το βοθρατζή.Η αλήθεια χρειάζεται λίγα λόγια και απλά,το ψέμα χρειάζεται κατακλυσμούς φλυαρίας για να εδραιώθει.
Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας είναι ο πρώτος κρίκος σε μια αλυσίδα που όλο μεγαλώνει.Ψευδαισθήσεις ελευθερίας,επιλογών,εργασίας,επιβίωσης,πραγματικότητας.Ο οικονομικός ολοκληρωτισμός κατάφερε πολύ εύκολα και έξυπνα,ό,τι δεν πέτυχε ο πολιτικός.Η αλήθεια δεν λογοκρίνεται(όχι πάντα),απλά πνίγουν τις αισθήσεις τόνοι εικόνων και άχρηστων πληροφοριών,που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι τι.
Ό,τι δεν προβάλεται από τα "έγκυρα" μέσα,απαξιώνεται.Ας είμαστε προσεκτικοί,επιφυλακτικοί και σε εγρήγορση.Τώρα που χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα ξανά.Δυστυχώς μόνο η άμεση άνοδος του βιοτικού επιπέδου μπορεί να μας σώσει από τη καταστροφή.Ώστε να μη ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα στους πιο αδύναμους.
Δεν είναι πολύ ακριβά τα δίδακτρα της καταστροφής,για να μάθουμε να είμαστε ενημερωμένοι και υπεύθυνοι πολίτες;Μόνο αν ζήσουμε τις χειρότερες σελίδες της ιστορίας μας,μπορούμε να τις μάθουμε;Δε πρόκειται ποτέ να αφυπνιστούμε,η μικρότερη ζημιά λοιπόν θα μας σώσει από τη μεγάλη.Μόνο η βελτίωση της οικονομίκης μας κατάστασης.
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα,μπορεί να αντιληφθούμε από τι γλυτώσαμε,τι ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε,πόσο εύκολο είναι να γίνουμε ο χειρότερος εαυτός μας και πόσο δύσκολο ο καλύτερος.Ίσως,μια στις χίλιες,τότε καταλάβουμε πως μόνο οι ευτυχισμένοι άνθρωποι μαθαίνουν,αυτοί που εμπνέονται και εμπνέουν.Οι δυστυχισμένοι το μόνο που μπορούν να μάθουν εύκολα είναι να μισούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου