Flavor of the month

Επειδή το μόνο που αδυνατίζει πάνω μου είναι η μνήμη,θα προτείνω 3-4 ταινίες κάθε μήνα κάτω από αυτό τον τίτλο.Στη γνωστή φιλοσοφία του blog,ταινίες αουτσάιντερς,αδικημένες,διαμάντια που χάθηκαν στο σωρό με τα γυαλιά.Βουρρ!!
                                 Gone Baby Gone (2007)

Tο 2013 ήταν η χρονιά του.Το Argo πήρε αρκετά βραβεία ενώ ο ίδιος πήρε και το ρόλο του Batman,δίνοντας μπόλικο υλικό για το internetικο χιούμορ.Τον συμπαθώ τον Affleck,κυρίως για τις συμμετοχές του στις ταινίες του Kevin Smith (Jay and Silent Bob rule!).
                                        Δεν είναι κακός ηθοποιός,πίσω από τις κάμερες όμως έχει περισσότερο ταλέντο.Το Gone Baby Gone είναι το ντεμπούτο του,βασισμένο σε μυθιστόρημα του Dennis Lehane (βλέπε Mystic River,Shutter Island).
                                        Ο ντετέκτιβ Kenzie αναλαμβάνει να ψάξει για την χαμένη τετράχρονη Amanda.Όσο πιο βαθιά ψάχνει τόσο πιο περίεργα και περίπλοκα γίνονται τα πράγματα.
                                         O Casey Affleck δε πήρε βυσματικά τον ρόλο.Μπορεί να έχει φωνή τσαντισμένου καρτούν,είναι όμως καλύτερος ηθοποιός από τον Ben και ξεχωρίζει ανάμεσα στις λιτές αλλά ουσιαστικές ερμηνείες του υπόλοιπου καστ.
                                          Το φιλμ είναι βραδυφλεγές,ξετυλιγέται αργά.Ίσως σας κουράσει στην αρχή,αλλά πιστέψτε με αξίζει το κόπο.Στο πρώτο μισό μπαίνουν τα κομμάτια και από τη μέση και μετά έχουμε το τέλειο ντόμινο.Κανείς δεν είναι ό,τι δείχνει,όλα ανατρέπονται για να οδηγηθούμε σ'ένα συγκλονιστικό φινάλε με ένα ηθικό δίλημμα που δύσκολα ξεχνιέται.Τι θα κάνατε στη θέση του πρωταγωνιστή;
                                          Από τα καλύτερα δράματα της δεκαετίας,τρομέρα αδικημένο τη χρονιά που βγήκε.Πολύ ανώτερο του άνευρου No Country For Old Men και άλλων πολυδιαφημισμένων του 2007.
                                           Μπορεί το Argo να έχει το όνομα,το Gone Baby Gone όμως έχει τη χάρη και μέχρι στιγμής είναι το αριστούργημα του Affleck.
                    Safety Not Guaranteed (2012)

H εσωστρεφής νεαρά Darious δεν είναι ευτυχισμένη με τη ζωή της.Ζει με το χήρο πατέρα της και εργάζεται σε ένα μικρό περιοδικό στο Seattle.
                                   Στα γραφεία του περιοδικού ψάχνουν ιδέες για άρθρα.Κάποιος προτείνει να ψάξουν για το άτομο πίσω από μια περίεργη αγγελία που ζητάει κάποιον για ταξίδι στο χρόνο.
                                    Η Darious αναγκάζεται ν'ακολουθήσει τον αλαζόνα Jeff και τον nerdουλα Arnau στη μικρή πόλη Ocean View.Ψάχνοντας τον άνθρωπο της αγγελίας,οι ζωές τους δεν θα είναι πια οι ίδιες.
                                     Όχι ακριβώς κωμωδία,ούτε και κομεντί.Το S.N.G δεν έχει καμία σχέση με άρλεκιν και ρομάντζα για τις κατα φαντασίαν Barbie της διπλανής πόρτας.Έχει πραγματικούς χαρακτήρες.Με ελαττώματα,φοβίες,ανασφάλειες.Περίεργους,εκκεντρικούς όπως κάποιος που ξέρεις,όπως εγώ,όπως εσύ.
                                      Χαρακτήρες που μπορείς να συμπαθήσεις,ν'αντιπαθήσεις,ν'αναγνωρίσεις σε αυτούς κάποια στιγμή της ζωής σου.Που φοβούνται τη μοναξιά,ψάχνουν κατανόηση,λίγη προσοχή και συντροφιά όχι μόνο με την ερωτική σημασία.
                                       Αυτό είναι το μεγάλο του όπλο,συμπαθητικοί χαρακτήρες,απλές και άμεσες ερμηνείες και η γλυκόπικρη γεύση που σου αφήνει,η γεύση της ίδιας της ζωής.Που δεν είναι ροζ τσιχλόφουσκα που σε λιγώνει,ούτε και μαύρος καφές κάποιου καταθλιπτικού δράματος.
                                        Ωραίοι διάλογοι,μερικές καλές ατάκες,ο Duplass είναι μεγάλη φάτσα και ξεκαρδιστικός ενίοτε,ωραιότατο φινάλε -κλείσιμο ματιού.
                                         To S.N.G. είναι η απάντηση στην επόμενη πετιμεζάτη φόλα (AKA αισθηματική κομεντί) που θα σου προτείνει η κοπέλα σου.Αν δε της αρέσει,χώρισε τη.
                        Jack Taylor (TV Series)

Φίλος των σειρών δεν είμαι,τελευταία όμως έχω βρει κάποιες εξαιρέσεις.Μια από αυτές το Jack Taylor.Ιρλανδική παραγωγή,μίνι σειρά βασισμένη στα βιβλία του Ken Bruen.
                                         Πρώην αστυνομικός επιστρέφει στη γενέτειρα του και εργάζεται σαν ντετέκτιβ.Η σειρά έχει αρκετά από τα noir κλισέ.Αλκοολικός ντετέκτιβ,μοιραίες γυναίκες,σκοτεινό παρελθόν.Η ερμηνεία του Ian Glenn (το καψούρι της Daenerys στο Game Of  Thrones) παίρνει τα κλισέ και από βαρίδια τα μετατρέπει σε φτερά.
                                          Εξαιρετικά πειστικός,δίνει χρώμα πότε με την αφήγηση και πότε με την κοφτερή του ειρωνία.Κάθε επεισόδιο είναι και καλύτερο.Αν πρέπει να διαλέξω κάποιο από τα 5,αυτό θα είναι το τρίτο (The Magdalen Martyrs),το πιο δραματικό.
                                          Δε θα σπάτε το κεφάλι σας να βρείτε τον ένοχο και το μυστήριο,δεν έχει ατελείωτα πιστολίδια και καταδιώξεις.Η πλοκή λειτουργεί ως αφορμή και φόντος για ενδιαφέροντα πορτρέτα και κυρίως για την χημεία των ηθοποιών.                Καλογραμμένο,ζοφερό,καλή παραγωγή και πολύ καλή ηθοποιία,το Jack Taylor αξίζει της προσοχής σας και είναι απόδειξη πως ο Glenn είναι για ακόμη πιο μεγάλα πράγματα. 
                              Τhe Cult Files
                     Hobo With A Shotgun (2011)

O Hobo στέλνει το Grindhouse των Tarantino/Rodriguez για πονοθεραπεία και βελονισμό στο εξοχικό του Pinhead.Έτσι απλά.
                                      Οι B-movies δεν είναι απλή υπόθεση.Είτε μιλάμε για αισθητική,είτε για κόστος παραγωγής,είτε και για τα δύο μαζί.Κάποιοι πουλάνε πόζα και επιτήδευση,άλλοι δεν έχουν λεφτά και πουλάνε πόζα και επιτήδευση.
                                        Δεν είναι "ρίξε ζόμπια,μηχανές,βρυκόλακες,ένα κιλό βυζιά,τον Danny Trejo" και καθαρίσαμε.Έχοντας δει (πρόφτατα κιόλας) αρκετά φετινά Mπιμούβια,το συμπέρασμα είναι το ίδιο.
                                         Για να φτιάξεις κάτι αξιομνημόνευτο,χρειάζεται στυλ.Και το στυλ είναι ο καρπός της αγάπης και του ταλέντου.
                                          Ο σκηνοθέτης ξέρει τι κάνει.Λατρεύει το είδος και αυτό φαίνεται.Κάθε σεντ έπιασε τόπο γιατί χρησιμοποίηθηκε με φαντασία και μεράκι.
                                         Το Hobo δεν είναι απλά ένα B - movie,expoitation  ή γουατέβα.Eίναι ένα αγαπησιάρικο tribute στα σάπια θρίλερ της δεκαετίας του 80.Ναι,έχει αίμα,πολύ ψεύτικο αίμα.Πολύ σπληνάντερο.Ναι έχει χάρτινους χαρακτήρες.Αλλά είναι απολαυστικά χάρτινοι,βίαια Looney Tunes.Πάνω από όλα έχει τρομερή πλάκα.Αυτό είναι το μυστικό,τόσο αίμα και υπερβολή χρειάζονται ανάλογη ποσότητα χιούμορ (και μια τζούρα νοσταλγία που είναι καλό μπαχαρικό).
                                           Το Ηοbo είναι εγκληματικά διασκεδαστικό.Όπως το Evil Dead.Όπως το Machete ή το From Dusk 'till Dawn ή το Big Trouble In Little China.Δε χρειάζεται να αναφέρω το αυτονόητο,πως κανείς δε παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.Οι ηθοποιοί ξέρουν τι και που παίζουν και πρέπει να το διασκέδασαν.
                                            Ο άστεγος Hauer που αποφασίζει να καθαρίσει την Hope Town είναι είδωλο.Οι ατάκες για Νόμπελ (It's a beautiful day for a skate rape!).Η δράση ασύστολη,η eightιλα πιο σάπια από ποτέ και extra bonus δύο από τους καλύτερους κακούς που έχετε δει ποτέ.
                                     Summon The Plague!
Φανταστείτε τους Daft Punk που μόλις γύρισαν από τον Μεσαίωνα αφού έκλεψαν την γκαρνταρόμπα του Monstar (Silverhawks).Πρωταγωνιστούν σε video game,έχουν κατοικίδιο ένα τεράστιο καλαμάρι (ή μήπως είναι ο Κθούλου;),ζουν σε κάστρο και ο ένας από τους δύο έχει ένα φέρετρο δεμένο με αλύσίδες πίσω απ'τη μηχανή του,για να βάζει το εκάστοτε θύμα.Προσκύνησαν και οι θεοί..

Τα παιδιά δικαιούνται δική τους ταινία.Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια,κατεβάστε άμεσα.Αν η ταινία ήταν γυναίκα,το μόνο που θα μπορούσατε να της πέιτε είναι "You look so hot, I just want to cut off my dick and rub it against your titties!".
                              Song of the day