Αυγουστιάτικες σκέψεις

Είναι ωραία τον Αύγουστο στην Αθήνα.Δύσκολο να γράψεις γι'αυτό χωρίς να μυρηκάσεις κοινοτυπίες,αλλά θα προσπαθήσω.
                                           Δε κρατάει πολύ το θαύμα,περιπού 10 μέρες.10 μέρες που η πρωτεύουσα μοιάζει με πόλη,τις υπόλοιπες είναι κάτι άλλο,νομίζει πως είναι κάτι άλλο.Τρελάδικο,φυλακή,στρατόπεδο,all of the above?
                                            Περισσότερο από όλα,η Αθήνα θυμίζει χαζεμένη γεροντοκόρη,που περνάει όλη τη μέρα της μπροστά στο καθρέφτη.Βλέπει τα σημάδια,τις ρυτίδες,τις πληγές της και νομίζει πως είναι ακμή.Νομίζει πως είναι έφηβη,η ασχήμια είναι παροδική,σε λίγο θα μεγαλώσει και θα είναι όμορφη.
                                             Ευτυχώς αυτές τις μέρες πέφτει σε κώμα και ησυχάζουμε λίγο.Δε χρειάζεται να πας μακρυά για να δεις τη διαφορά.Περπατώντας σε δρόμους και στενά στις γύρω περιοχές,ανακαλύπτεις μια άλλη πόλη.Μια από τις παράλληλες διαστάσεις της.
                                             Η καρδιά της έχει κατεβάσει ταχύτητα,δεν είναι χρονόμετρο,ούτε μετρονόμος.Αυτές τις μέρες καταλαβαίνεις πως η χειρότερη ρύπανση δεν είναι το τσιμέντο,τα καυσαέρια,ο θόρυβος,αλλά η βλακεία και η αδιαφορία.Η απουσία τους είναι ευλογία.

Γνώριμοι δρόμοι,στενά και λεωφόροι μοιάζουν καινούργιοι,διαφορετικοί,με τη κατάλληλη μουσική στ'ακουστικά ξεκινάς ν'ανακαλύψεις ξανά τη γειτονιά σου,τα προάστια γύρω σου.Είναι υπέροχη η αίσθηση,όταν βρίσκεις ένα σημείο που αγνοούσες ή που δε το είχες προσέξει μέχρι τώρα.Υπάρχει ακόμα κρυμμένη ομορφιά στο γκρίζο βάλτο γύρω μας.
                                               Μερικές φορές μπορεί η μουσική στα αυτιά να δίνει όλη την ομορφιά στη στιγμή,ίσως η παρέα,κάτι άλλο να δίνει λάμψη στο μέρος.Ακόμα κι έτσι όμως,η βόλτα έγινε αφορμή για μια ανάμνηση.Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

                   August In Athens OST Track 1

H Αθήνα τα χρόνια του μνημονίου θυμίζει διάφορα.Πόλη σε πολιορκία.Από τους πολιορκημένους.Όμηροι του εαυτού τους,δε καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δε καταλαβαίνουν και ψάχνουν τον εχθρό παντού.Παντού εκτός από το σπίτι τους.
                                                   Άλλες φορές η πρωτεύουσα μοιάζει σα να πέρασε επιδημία.Επιδημία με ζόμπι.Οι άδειοι δρόμοι της είναι ανακούφιση.Ή μήπως όχι;Η Αθήνα δεν είναι Resident Evil φάση.Toν Αύγουστο έχει μια επικίνδυνη ηρεμία και ερημιά,αλα 28 Days Later.
                                                   Μια αγχωτική γαλήνη,περπατάς με ένα δηλητηριώδες συναίσθημα πως κάποιος σε παρακολουθεί,δε ξέρεις που αρχίζουν και που τελειώνουν τα σαγόνια της κολασης.
Εντάξει κανείς δε θα σου φάει τη σάρκα,η σκέψη όμως πως οι δρόμοι θα γεμίσουν και πάλι,δεν είναι ευχάριστη.
                                                   Μερικές φορές εύχομαι να υπήρχαν πραγματικά ζόμπι,μόνο έτσι θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε κάτι,ν'αντιδράσουμε.Τα ζόμπι  της πραγματικότητας θα επιστρέψουν σε λίγες μέρες.Μολυσμένα από οθόνες,πρωτοσέλιδα, χρόνια αδιαφορία και άγνοια.Τρώνε τα δικά τους μυαλά σιγά σιγά.
                                                    Αν είμαστε λοιπόν τόσο γκαντέμηδες και η ζωή μας αναγκαστικά θα είναι μια ταινία με ζόμπι,αν υπάρχει η κατάλληλη παρέα,σύντροφος,φίλοι όλα υποφέρονται και τουλάχιστον θα παίζουμε\ζούμε σε κάτι σαν αυτό

 Να'μενε και ο Bill Murray κάπου εδώ κοντά και τι στο κόσμο..

 Διακοπές δε πήγα.Το καλοκαίρι το σιχαίνομαι.Οι ταινίες πλέον δε βλέπονται.Το καλύτερο που μου συνέβη τους 3 τελευταίους καταραμένους μήνες,είναι το Killing.Βασισμένο σε δανέζικη σειρά,το αμερικάνικο remake ήταν το καλύτερο φάρμακο.
                                           Χόρτασε το μάτι και το μυαλό βροχή,άλλος για μετανάστευση στο Seattle (αν και η σειρά γυρίστηκε στο Vancouver); Τόσος ήλιος δεν αντέχεται,νομίζεις πως είναι φως σε ανάκριση,δε σε αφήνει να ησυχάσεις λίγο.
                                            Δεν είπαμε να γίνουμε και Αγγλία,αλλά λίγη βροχή και συννεφιά χρειάζεται.Να δροσίζονται και να ηρεμούν οι σκέψεις.Και η λιακάδα μετά έχει άλλη γλύκα,είναι πιο τρυφερή.

  It´s the loneliest thing in the world waiting to be found.                                


Το Killing μου έκανε καλή παρέα για 2 εβδομάδες.Μπορεί οι τρίτος και τέταρτος κύκλος να μην ήταν τόσο δυνατοί όσο οι δύο πρώτοι,αλλά οι Holder & Linden θα μου λείψουν.Το πιο ωραίο δίδυμο που έχω δει μετά τους Mulder & Scully.Πολύ ωραίες ερμηνείες,ολοκληρωμένοι χαρακτήρες με χημεία μεταξύ τους.Ειδικά οι ατάκες του Holder και το υφάκι του θα μου λείψουν πολύ. Oh, snap! Linden rocked a booty call.
                                             Αν δε το έχετε δει,σπεύσατε.
                   August In Athens OST Track 2

 Το φθινόπωρο έρχεται,η μυρμηγκοφωλιά θα γεμίσει πάλι,η ρουτίνα θα πιάσει και πάλι βάρδια.Καλά να είμαστε,να εκτιμάμε αυτούς που έχουμε δίπλα μας,να συνεχίσουμε να βρίσκουμε μεγάλη χαρά στα μικρα πράγματα και ίσως κάποια στιγμή καταλάβουμε το ζεν απόφθεγμα:το εμπόδιο είναι ο δρόμος..

                   August In Athens OST Track 3