Film Reviews January '16

                                 99 Homes
 Βλέπεται σετάκι με το The Big Short.Μόνο που εδώ δεν έχουμε λάμψη,χιούμορ και έξυπνα cameos.Εδώ έχει μόνο μαυρίλα.Στην άλλη πλευρά της κρίσης,δεν βλέπεις χρηματιστές με κρίσεις συνείδησης,αλλά ανθρώπους να χάνουν τα πάντα κυριολεκτικά.Η μεταμόρφωση του πρωταγωνιστή είναι εκπληκτική,αλλά τη παράσταση κλέβει ο Shannon ως γύπας επιχειρηματίας.Ανατριχιαστικός.Με αφορμή το 99 Homes,δύο σκέψεις:1)Το 2015 ήταν η χρονιά των Β αντρικών ρόλων.Shannon,Stallone,Ruffalo,Bale,Rylance.Όλοι εκπληκτικοί,αλλά μόλις το σηκώσει ο Συλβέστερ θα παλαβώσω.2)Χρειάστηκαν 8 χρόνια για πάρουν χαμπάρι τη κρίση στο Hollywood και να γυρίσουν καμιά ταινία της προκοπής ή η επιλεκτική ευαισθησία εξαντλείται στις αναφορές περί πειρατίας;



                      Hotel Transylvania 2               Χειρότερο απ'το πρώτο,χειρότερο κι απ'το Minions.

                               Crimson Peak
 O Del Toro μας δουλεύει.Θρίλερ της σειράς,που αν δεν είχε την υπογραφή του,δεν θα κυκλοφορούσε ούτε σε DvD.Θυμάται κανείς από πότε έχει να κάνει καλή ταινία; 

    Scouts Guide to the Zombie Apocalypse
 Μαλακίτσα,αλλά η ώρα πέρασε ευχάριστα.Η σκηνή με το κομμένο πέος ήταν επιπέδου Τρελές Σφαίρες.

                  Learning to Drive
 Τίποτα το συνταρακτικό,αλλά καλοφτιαγμένο.Πειστικοί και συμπαθητικοί χαρακτήρες,διάλογοι με ζεστασιά,κομεντί χωρίς να είναι ερωτική  και κυρίως χωρίς μελό και κλισέ.

                 Beasts of No Nation
Οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες για αυτό εδώ,αλλά διαψεύστηκαν.Η σκηνή της καταδίωξης ήταν τρομακτική,νόμιζες πως πραγματικά κινδυνεύεις κι ας είσαι μίλια μακρυά.Πέρα από αύτη τη σκηνή και την επιβλητική ερμηνεία του Elba,το Beasts of No Nation δεν έχει κάτι άλλο.Η ελλείψη ρυθμού και η ξεχειλωμένη διάρκεια σκοτώνουν τη ταινία,ειδικά από τη μέση και μετά,γίνεται ανυπόφορη.Από ό,τι φαίνεται ο Fukunaga έχει ανάγκη το True Detective,όσο και το True Detective τον Fukunaga.

                            Mr. Holmes
Βλέποντας τον ηλικιωμένο Holmes να χάνει τη μνήμη του,ευχήθηκα να χάσω και'γω την οποιαδήποτε ανάμνηση από αυτό τον λήθαργο.

                                          Peanuts
Πότε δεν ήμουν φαν του Charlie Brown,ήταν πολύ καταθλιπτικός και φλώρος για τα γούστα μου.Αυτό εδώ είναι πιο φωτεινό,πολύχρωμο και υποφερτό σε σχέση με το παρελθόν.Δηλαδή δε θα τραυματίσει το παιδί σας ψυχολογικά,στη χειρότερη θα το κάνει να βαρεθεί.Είναι μια βελτίωση.

                               Ηateful 8
H μαλακία της χρονιάς.Τόσο μαλακία που το Death Proof είναι αριστούργημα μπροστά του.Εξοντωτική φλυαρία χωρίς νοήμα,χαρακτήρες χαρτί υγείας,3 ώρες βασανίστηριο.Λυπάμαι αυτούς που πλήρωσαν για να το δουν.Δεν θα γίνεις Sergio ποτέ,ρε χοντρέ,ρε χοντρέ.

                                          The Intern
Ελεείνη κομεντί,με τον De Niro να παίζει την θειά,70 χρονών αλλά δεν έχει παραιτηθεί,ξέρει τη ζωή,ο παλιός είναι αλλιώς και τέτοια.Εκτός ό,τι περνάει πλαγίως αλλά σαφώς,πως οι ηλικιωμένοι μπορούν να εργάζονται και μετά τη σύνταξη (γιατί να τους πληρώνουμε,κλέφτες θα γίνουν οι πολιτικοί μας,με τι λεφτά θα τζογάρουν σε δομημένα,αν όχι με αυτά των ασφαλιστικών ταμείων;).Δε καταλαβαίνω γιατί πρωταγωνιτσεί ο De Zero και όχι π.χ. η Diane Keaton.Χειρότερη όλων η Hathaway, σε όλη την ταινία κλαίει και ζητάει συγγνώμη.





                                     Sicario
Παρά το ίδιο επώνυμο,ο Denis Villeneuve δεν έχει καμία σχέση με την ταχύτητα.Όπως δεν έχει σχέση και η ταινία με το action thriller,ειδικά με το action.Δύο ώρες που δεν γίνεται σχεδόν τίποτα,αλλά τίποτα όμως.Παρά την υποτυπώδη ατμόσφαιρα και την ερμηνεία του Del Toro (που χαραμίζεται) η μόνη αγωνία που έχεις,είναι το πότε θα σε πάρει ο ύπνος.Όλοι εσείς οι ανέπαφοι σαν τον Villeneuve,μαζευτείτε και δείτε το Mad Max,μπας και μάθετε πως γίνεται.

                                       Τhe Martian
Ο ναυαγός στον Άρη.Όχι τόσο εντυπωσιακό όσο το Interstellar,αλλά ούτε και τόσο ενοχλητικά μελό όπως το φιλμ του Nolan.

                                                Carol
Κλασική περίπτωση βλάβης,ταινία που οι κριτικοί λιποθυμούν απ'το πολύ δάχτυλο.Θα έχετε ακούσει και διαβάσει περιγραφές που θα προκαλούσαν εμετό και σε άρλεκιν.Ενδιαφέρον το εύρημα (μια λεσβιακή σχέση στη δεκαετία του 50),εξαιρετική η Blanchett  σε μια ερμηνεία ηφαίστειο πάγου,αλλά μέχρι εκεί.Η σκηνοθεσία,η φωτογραφία και η μουσική μου προκάλεσαν τερηδόνα στις αισθήσεις.Άλλες δύο τέτοιες ταινίες και δεν θα με φτάνει η φιλμογραφία Stallone για να ισιώσω.



                                    Room
Καταθλιπτική μαλακία που δεν άντεξα παραπάνω από μισή ώρα.Η πρωταγωνίστρια είναι φαβορί για το Όσκαρ.Αν το είδε κάποιος όλο,ας μου αν άξιζε η ερμηνεία της.

                                        Black Μass
Φανταστικός ο Depp μετά από πολύ καιρό,αλλά  το Black Μass μοιάζει σαν tribute band στο Goodfellas και γενικά στον Scorseze.Δεν συγκρίνεται,ούτε με το υποτιμημένο Blow,ούτε με το Donnie Brasco (ο καλύτερος Johnny ever,μαζί με Jack Sparrow φυσικά).

                              Spotlight
Πολύ καλό φιλμ,θυμίζει όντως αμερικανικό κινηματογράφο των 70s,χειρίζεται το θέμα του χωρίς υπερβολές και εύκολους συναισθηματισμούς.Η μεγάλη του αρετή όμως είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία του.Είναι τόσο ισορροπημένο που στο τέλος δεν ξεχωρίζει τίποτα,δεν σου μένει τίποτα.Εκτός ίσως απ'τον Ruffalo.Πέρα από τις προσωπικές μου ενστάσεις,από τις καλύτερες περσινές ταινίες.

                                        Jobs
Όσο κι αν με ενοχλεί η αγιοποίηση του Jobs,δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως η ταινία μου άρεσε.Το Jobs είναι ακριβώς το αντίθετο του Hateful 8.Δύο και κάτι ώρες γεμάτες διαλόγους,διαλόγους γεμάτους πάθος και ηλεκτρισμό.Αν και θυμίζει περισσότερο θεατρικό έργο,είναι ελάχιστες οι στιγμές που γίνεται φλύαρο.Ουσιατική και απέριττη σκηνοθεσία,Ανάμεσα σε μουγγές και φλύαρες μέχρι ναυτίας ταινίες,το Jobs είναι μια ευχάριστη εξαίρεση.

                                   Sinister 2
Aχρείαστο sequel στο καλύτερο,μέχρι στιγμής θρίλερ της δεκαετίας. 

                                                Solace
Mου θύμισε Hannibal,Millennium και διάφορα άλλα.Είχε μια στάλα στυλ,πέρασε η ώρα,τι θα φάμε;

                                           Experimenter
Σε αντίθεση με το The Stanford Prison Experiment,που ήταν βαρύ,το Experimenter χειρίζεται την ιστορία του με πιο παιχνιδιάρικη διάθεση.Οι αποχρώσεις είναι σκοτεινές,αλλά η έξυπνη σκηνοθεσία και το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου από τον πρωταγωνιστή,κάνουν τη ταινία ανάλαφρη και θυμίζουν παλιό,καλό Woody Allen.Αδικημένο φιλμ.

                                Revenant
Η πιο υπερτιμημένη ταινία του 2015.Ναι,είχε μερικές εκθαμβωτικές σκηνές.Που όλες μαζί όμως δεν φτάνουν το μισάωρο.Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να είναι 156 λεπτά,ούτε στο κρεβάτι του Προκρούστη.Επίδειξη στυλ χωρίς ουσία,άρυθμο μια τεράστια κοιλιά που κάπου κάπου κάνει και ταινία.Όσο για τη σκηνή με την αρκούδα,αν την είχε άλλο φιλμ,οι κριτικοί θα κράζανε μέχρι να σβήσει ο ήλιος,αλλά όχι,τώρα που την γύρισε ο Iñárritu είναι τέχνη.Ούτε στο Crank δε γίνονται αυτά,μιλάμε για γελοίοτητες.Δώστε στον Di Caprio το ρημάδι να τελειώνουμε,μπας και ηρεμήσει και σταματήσει να προσπαθεί τόσο πολύ.

                            Our Brand Is Crisis
Η πολιτική του άποψη ήταν αφελής.Ήταν όμως διασκεδαστικό,όσο και διαφωτιστικό να βλέπεις το πολιτικό παρασκήνιο της Λατινικής Αμερικής.Το κακό είναι,πως όλα αυτά είναι γνώριμα πλέον.. 

                            Batman Bad Blood
Tο παρατεταμένο ντεφορμάρισμα των animated της DC συνεχίζεται.

                                                 Legend
Επιτέλους μια ταινία με τον Hadry που βλέπεται.Και εδώ μας αποζημειώνει με διπλό ρόλο,παίζοντας τους δίδυμους Kray.Είχα καιρό να δω ένα καλό γκανγκστερικό,τα βρετανικά είναι πιο μαύρα,αλλά και πιο φινετσάτα.Ξεκινάει ιδανικά,με ρυθμό,γαμάτες μουσικές και μια σταλιά άρωμα Guy Ritchie.Στο δεύτερο μέρος όμως το ντεπόζιτο είναι τρύπιο,κατεβάζει ταχύτητα και μελώνει χωρίς λόγο.Χωρίς τον Hardy,απλά δεν θα βλεπόταν.

                                             Lobster
Δεν μ'αρέσουν οι αστακοί,ούτε να τους βλέπω,ούτε να τους τρώω.

                                       Film Of The Week

 

Rustland Κεφάλαιο 22

                         "A Most Violent Year"

 Οι γιορτές τελείωσαν.Το χριστουγεννιάτικο μακιγιάζ της πόλης είχε σχεδόν φύγει.Τ'απομεινάρια του φωτός βγήκαν απ'τις πρίζες και επέστρεψαν στα κουτιά τους.Η ευφορία παλαιότερων εποχών δεν υπήρχε πια ούτε σαν φάντασμα,η ανάμνηση της πλήγωνε παρά ανακούφιζε,έκανε το παρόν ακόμη πιο άγευστο.
                                                Η νύχτα οξύ,όλο το σκοτάδι της είναι η σκιά σου,στα βήματα που κάνεις,σέρνεις όλους τους εφιάλτες της,όλους τους δαίμονες της.Μάτια ερείπια,σιωπές συναρμολογημένες από κραυγές που δεν βγήκαν ποτέ,απωθημένα που κοχλάζουν πίσω από πρόσωπα σε μερική και ολική έκλειψη,περιγράμματα ανθρώπων που εξατμίζονται αργά.
                                               Ο χρόνος ένας ιστός από ρωγμές,όσες και ν'ανοίξεις,σε τυλίγει πιο σφιχτά.Οι περισσότεροι κάτοικοι το ξέρουν,το έχουν αποδεκτεί.Είναι οι κομπάρσοι της πραγματικότητας,οι ναυαγοί της ιστορίας.Δηλητηριασμένοι από τους φαύλους κύκλους,έχουν αφεθεί στη τροχιά της καταστροφής.Ο ίλιγγος της μοναξιάς,η ασφυξία της μετριότητας.Το να αισθάνεσαι αναλώσιμος και να ξέρεις πως το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις,είναι να γίνεις ανταλλακτικό,κάτι που θα κρατήσει λίγο παραπάνω,που ίσως να επισκευάζεται.
                                               Κάποιοι νοσταλγούν τις μάσκες,όλα εκείνα τα ψέματα,όλα τα αναισθητικά,που έκαναν τη σφαγή ανώδυνη,διασκεδαστική.Νοσταλγούν το καρναβάλι των φαντασμάτων,εποχές που είχαν όμορφα και πολύχρωμα δολώματα,πρόσωπα και ιδέες,σημαίες και μορφές.Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί όλα τα παλιά ναρκωτικά,δεν έχουν πια την ίδια επίδραση.Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά ή μήπως δεν μας πιάνουν πλέον;Ψάχνουν,σκαλίζουν,σκάβουν,να ξαναβρούν το νόημα των ιδεών,των λέξεων.
                                                Αν οι λέξεις μπορούσαν να μιλήσουν,θα μας έλεγαν για το πόσο έχουν κακοποιηθεί.Πως έχουν βαρεθεί την εκπόρνευση,πως δεν θυμούνται το ποιες ήταν,το αρχικό τους νόημα.Ότι έχουν πεθάνει,αλλά οι νεκρόφιλοι είναι πολλοί.Οι νεκροί είναι χρήσιμοι,μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις,να τους δώσεις όποιον ρόλο θέλεις.Είναι ένας στρατός ανίκητος,αν ξέρεις πως να τους διευθύνεις.
                                                  Οι δρόμοι γεμίζουν σιγά σιγά.Νυσταγμένες φάτσες στις στάσεις και τα λεωφορεία,η πλήξη συναντά την ρουτίνα στα βαγόνια του μετρό.Βλέμματα νεκρά,σαν σβησμένες οθόνες,βιαστικές κινήσεις,νευρικά βήματα.Τα κινητά και τα tablets,μικρά παράθυρα,ίσα για να πάρεις μια ανάσα,αλλά όχι για να περάσεις από μέσα τους και να το σκάσεις.
                                                  Μισές ανάσες,μισές σκέψεις,μισές επιθυμίες,τα αποφάγια της μιζέριας δεν σε φτάνουν για να βγάλεις τη μέρα.Ανεβαίνεις τις κυλιόμενες,δεν έχει ξημερώσει ακόμα.Παρατηρείς τις διαφημίσεις και τις βιτρίνες.Η χρονιά που έφυγε δεν σου άφησε τίποτα.Όπως και οι πέντε προηγούμενες,σου πήρε.Δεν θέλεις να ξέρεις τι,αλλά νιώθεις την έλλειψη.Μέσα σου το μόνο που ανθίζει είναι ο φόβος,το μόνο που μεγαλώνει είναι το μίσος.
                                                   Η πόλη είναι εχθρική,αφιλόξενη.Νιώθεις τη περιφρόνηση της,σε κουβαλάει σαν παράσιτο,σου κάνει χάρη που σε αφήνει να ζεις.Μια μυστική ένταση κάτω από τα πόδια σου,πίσω από κάθε αντικέιμενο.Ο θόρυβος των αυτοκινήτων,τα βήματα,οι ομιλίες,αντίλαλοι ενός άλλου κόσμου.Ίσως μιας κόλασης που αντηχεί μέχρι εδώ.Ίσως η ηχώ μιας αρένας,τα πρελούδια ενός επερχόμενου πολέμου,μεταμφιεσμένη στην ανάσα της καθημερινότητας.
                                                   Λίγο πριν το φως σου πληγώσει τα μάτια,τα πάντα φαίνονται απειλητικά.Οι σκιές είναι πιο κοφτερές,το βάθος τους μοιάζει απύθμενο.Ο άνεμος και το κρύο αβάσταχτα,τα στενά και οι δρόμοι πεδία βολής,γεματα από κινούμενους στόχους που νομίζουν πως είναι άνθρωποι,ότι είναι ζωντανοί,πως έχουν δικαιώματα,επιλογές.
                                                    Κοιτάζεις ψηλά.Δύο αστέρια αχνοφαίνονται πίσω απ΄τα σύννεφα,σαν κοσμήματα μέσα από πέπλο.Όσο και αν σκαρφαλώσεις,δεν μπορείς να βγεις απ'αυτήν τη χωματερή.Μπορεί να μην σου φτάσει η ζωή σου.Δεν γίνεται να εξουσιάσεις το χρόνο,να τον αφοπλίσεις,όσο παλεύεις,τόσο πιο γρήγορα και αδιάφορα σε προσπερνάει.
                                                     Όσο κι αν ξεζουμίσεις τα συναισθήματα,τις αυταπάτες και τα όνειρα σου,δεν φτάνει για να ξορκίσεις το κενό.Όλες εκείνες οι στιγμές μοναξιάς,όλα εκείνα τα μικρά τίποτα,θα γίνουν οι μόνες σου αναμνήσεις.Η εικόνα σου θα είναι ένα παζλ από μηδενικά,από κάννες που σε σημαδεύουν.Και τα διασταυρώμενα πυρά,όλος ο πόνος,το ψύχος και η σκληρότητα,θα είναι ό,τι πιο αληθινό έχεις ζήσει.Μια πολύ βίαιη χρονιά τελείωσε,μια ακόμη ξεκινάει.Happy new tear.

Rustland Κεφάλαιο 21

        "Surrendering To Gravity And The Unknown"

 Δευτέρα πρωί.Δεν υπήρχε κανένας.Ούτε κάμερες,ούτε δημοσιογράφοι,ούτε εξαγριωμένο πλήθος με πυρσούς και τσουγκράνες.Τα νέα ήταν ευχάριστα,τόσο ευχάριστα που τον έκαναν ν'ανησυχεί.Ο Κοντόπουλος είχε βγει απ'το νοσοκομείο.Δεν ήξερε ποιος τον χτύπησε,δεν πρόλαβε να τον δει.Θα έλειπε για μερικές μέρες με αναρρωτική.
                                             Κάθισε στο γραφείο,κοίταξε γύρω του.Ο Πηγαδίτης είχε ρεπό,κανείς δεν τον κυνηγούσε και είχε τρομερή ησυχία για Δευτέρα πρωί.Ο Λάγιος δεν ήξερε πως ν'αντιδράσει,είχε βραχυκυκλώσει.Τακτοποίησε τα χαρτιά του τρεις φορές.Πηγαινοερχόταν συνεχώς,ανοιγόκλεινε το παράθυρο κάθε πέντε λεπτά.Λίγο πριν η ηρεμία τον αποτρελάνει,χτύπησε το τηλέφωνο.
                                               "Ναι;" "Τον αστυνόμο Λάγιο παρακαλώ" "Ο ίδιος,ποιος είναι;" "Ονομάζομαι Χρύσα Σακελλαρίδη,είμαι η αδερφή της Μαρίας.Ο διαχειριστής μου έδωσει τον αριθμό σας και μου είπε πως ψάχνατε για το διαμέρισμα της" "Είχα περάσει τον Αύγουστο.Τώρα σας έδωσε τον αριθμό μου; ""Όχι ακριβώς.Μπορείτε να έρθετε απο'δω;" "Στο διαμέρισμα της Μαρίας εννοείται;" "Ναι,θα σας περιμένω εκεί,πότε μπορείτε να έρθετε; " "Και τώρα αν θέλετε" "Σε μια ώρα,το σπίτι είναι στον δεύτερο,να χτυπήσετε το κουδούνι τρεις φορές".
                                               Το έκλεισε απότομα.Η χροιά της έτρεμε,οι κοφτές προτάσεις δεν μπορούσαν να κρύψουν το άγχος της.Έφτασε γρήγορα.Χτύπησε το κουδούνι και έριξε μια ματιά πίσω του.Θυμήθηκε πως έπρεπε να χτυπήσει τρεις φορές.Του άνοιξε με καθυστέρηση.Ανέβηκε βιαστικά τις σκάλες.Αιφνιδιάστηκε,ήταν η καθαρίστρια που είχε πάρει τον αριθμό του."Εσείς είστε η αδερφή της Μαρίας;" "Ναι,περάστε".Το διαμέρισμα μύριζε κλεισούρα,τα πατζούρια ήταν κλειστά.Έκατσαν στο σαλόνι."Γιατί δε μου είπατε ποια είστε εκείνη τη μέρα;" "Πιο χαμηλά αν μπορείτε" "Δεν είμαστε μόνοι;" "Δε ξέρω".Οι κινήσεις της νωχελικές,λες και το σώμα είχε παραιτηθεί.Όλη η ένταση ήταν συγκεντρωμένη στα μάτια της,ξεχείλιζαν απόγνωση.
                                                   "Είστε καλά;Μήπως θέλετε να πάμε κάπου αλλού;" "Όχι,όχι,εντάξει είμαι.Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;".Έκανε μικρές βιαστικές τζούρες,το κράταγε και με τα δύο χέρια,σαν να ήταν το μόνο της στήριγμα."Είστε καλύτερα;Μήπως θέλετε να σας φέρω λίγο νερό;" "Όχι ευχαριστώ,είμαι εντάξει".Έσβησε το τσιγάρο και κάθισε καλύτερα."Γιατί δε μου είπατε από την αρχή πως είστε η αδερφή της Μαρίας;" "Γιατί φοβόμουν" "Ποιον;" "Μακάρι να'ξέρα" "Σας απείλησε κάποιος ;" "Όχι ακριβώς" "Κυρία Σακελλαρίδη,αν δε μου πείτε τι συμβαίνει,δεν μπορώ να σας βοηθήσω" "Έχετε δίκιο,απλά..Δεν έχω συνηδειτοποιήσει ακόμα το τι έχει συμβεί,το ότι η Μαρία δεν είναι πια εδώ,δε το έχω αποδεχτεί,δεν μπορώ να το αποδεχθώ.
                                                    Η Μαρία ήταν ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος.Είχε έναν παιδικό ενθουσιασμό που δεν γινόταν να μη τον συμπαθήσεις.Όπου κι αν πήγαινε,γινόταν το επίκεντρο,με το κοριτσίστικο γέλιο και τα πειράγματα της.Αν σε έβλεπε σταναχωρημένο,θα έκανε τα πάντα για να σου φτιάξει τη διάθεση.Δεν θα ξεκόλλαγε από δίπλα σου,αν δεν σε έκανε να χαμογελάσεις.Τα παιδιά την λάτρευαν.Απορούσαμε γιατί δεν έγινε δασκάλα και διάλεξε οικονομικά.Μόλις πήρε το πτυχίο,έψαξε αμέσως για δουλειά,δεν χαλάρωσε ούτε μια εβδομάδα.Δεν ήθελε να μας επιβαρύνει άλλο.Δεν έβρισκε
και αγχωνόταν.Ήταν η μοναδική περιόδος που την θυμάμαι μελαγχολική.Αν δε την ήξερες,δεν μπορούσες να το καταλάβεις.Και πάλι ήταν δύσκολο.
                                                   Μόνο σε στιγμές που δεν ήξερε πως την κοιτάζεις.Τότε έβλεπες πως το χαμόγελο της δεν ήταν το ίδιο.Ήταν η ασπίδα της,προσπαθούσε να κρυφτεί ολόκληρη από πίσω του,αλλά δε τα κατάφερνε.Δεν ήθελε να την βλέπουμε στεναχωρημένη.Βρήκε δουλειά,την πήραν στο υπουργείο εργασίας.Ήταν πολύ ευχαριστημένη.Νοίκιασε αυτό εδώ το διαμέρισμα,μάζευε χρήματα για ένα ταξίδι,έκανε σχέδια για το μέλλον".Ο Λάγιος της πρόσφερε δεύτερο τσιγάρο,δε το πήρε.
                                                   "Είχε γνωρίσει κάποιον στο υπουργείο,δεν μας έλεγε ποιος ήταν.Έλαμπε όμως,ήταν πιο όμορφη και χαρούμενη από ποτέ.Στην αρχή δε το παραδεχόταν.Την ρωτάγαμε συνέχεια,ποιος ήταν,πως τον λένε,αν ήταν όμορφος.Δε μας έλεγε.Δε το συνήθιζε να κρατάει κρυφές τις σχέσεις της.Ένα μήνα πριν εξαφανιστεί,μου είπε πως θα τον έφερνε στο σπίτι για φαγητό.Ήταν σίγουρη πως σύντομα θα της έκανε πρόταση γάμου.
                                                    Με ξάφνιασε.Ήμουν επιφυλακτική,αλλά όταν την έβλεπα και την άκουγα να μιλάει γι'αυτόν,οι αμφιβολίες μου έσβηναν.Ανυπομονούσε,έκανε σαν ερωτευμένη μαθήτρια.Γι'αυτό δεν μπορώ να πιστέψω πως εξαφανίστηκε.Νομίζω ότι όλα είναι μια φάρσα.Το τηλέφωνο απ'την αστυνομία,η απουσία της.Μα πιο πολύ οι συνθήκες της εξαφάνισης της.Το αυτοκίνητο της βρέθηκε τρακαρισμένο στην Ελευσίνα.Δεν έχει λογική,εξαφανίστηκε τη στιγμή που η ζωή της γινόταν καλύτερη.Ίσως να ήταν ερωτική απογοήτευση,μας είπαν.Δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο,δεν θ'αντιδρούσε έτσι.    
                                                   Αλλά η αιτία δεν έχει σημασία πλέον.Δεν γνωρίσαμε ποτέ τον πρίγκηπα,Δεν γνωρίσαμε ποτέ τον πρίγκηπα,δεν ήρθε στο σπιτί,ούτε προσπάθησε να επικοινωνήσει.Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να μισείς κάποιον που δεν τον έχεις δει ποτέ".Βούρκωσε.Ο Λάγιος της έφερε νερό.Προβληματίστηκε,δεν ήξερε αν έπρεπε να της πει την αλήθεια ή όχι."Τελικά μάθατε ποιος ήταν;" "Όχι.Έψαξα,ρώτησα τους πάντες.Στο υπουργείο,τις φίλες της.Κανείς δεν ήξερε.Δε τα παράτησα,ήθελα να ξέρω,αν αυτός ήταν υπέυθυνος για την εξαφάνιση της αδερφής μου.Προσέλαβα ντετέκτιβ,δεν βρήκε τίποτα.Τότε ξεκίνησαν οι περίεργες επισκέψεις"
                                                   "Τι εννοείται;" "Εμφανιζόντουσαν διάφοροι και έκαναν ερωτήσεις.Έλεγαν πως είναι αστυνομικοί" "Τι ερωτήσεις έκαναν;" "Αν μάθαμε ποιος ήταν ο εραστής της,αν είχαμε βρει κάποιο καινούργιο στοιχείο και ξεχάσαμε να το παραδώσουμε,τέοιες ερωτήσεις.Ο διαχειριστής είχε βαρεθεί να τους βλέπει.Ήταν πολύ παράξενο,ερχόντουσαν κάθε εβδομάδα.Δύο απ'αυτούς,με πέτυχαν να σφουγγαρίζω,όπως εσείς.Δεν ξέρω ποιοι ήταν,αλλά δεν ήταν αστυνομικοί" "Και πως ξέρατε ότι εγώ είμαι;" "Από το βλέμμα.Δε τους είχα πει ποια είμαι,αλλά το ήξεραν.Τα μάτια τους,ο τόνος της φωνής και η νευρικότητα των κινήσεων μου έλεγαν όλα αυτά που έπρεπε να ακούσω.Οι επισκέψεις αυτές ήταν προειδοποιήσεις,να σταματήσω να ψάχνω.Εσύ δεν ήξερες ποια είμαι.Φαινόσουν κουρασμένος,σαν να έκανες αγγαρεία".
                                                    "Δεν σας είπαν όνομα;" "Όχι ποτέ" "Έρχονται ακόμα;" "Όχι.Αλλά έχω πετύχει δύο συγκεκριμένα αυτοκίνητα να περνάνε,δύο και τρεις φορές,σχεδόν κάθε μέρα" "Τι αυτοκίνητα;" "Ένα γκρί Mini Cooper και ένα μαύρο φορτηγάκι" "Μήπως σημειώσατε τις πινακίδες; " "Δυστυχώς όχι.Από το μπαλκόνι δεν φαίνονται καλά".Ο Λάγιος έμεινε σκεπτικός."Δε μου είπατε όμως;" "Τι πράγμα;" "Γιατί θέλατε να δείτε το διαμέρισμα της Μαρίας;Έχετε κάποιο καινούργιο στοιχείο;".Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν,ζύγισε όλες τις απαντήσεις.Δεν είχε χρόνο,ούτε την διάθεση για συναισθηματισμούς.
                                                     Της είπε πως έκανε μια τελευταία έρευνα,υπόθεση ρουτίνας.Την ρώτησε αν είχε γίνει κάποια διάρρηξη στο σπίτι,απάντησε αρνητικά.Άρχισε να εκνευρίζεται."Πότε μιλήσατε με την αστυνομία για τελευταία φορά;" "Είκοσι μέρες μετά την εξαφάνιση της Μαρίας.Εγώ τους έπαιρνα συνεχώς τηλέφωνο και ρωτούσα,εγώ πήγαινα από'κει.Μου είπαν να σταματήσω να να σταματήσω να παίρνω τηλέφωνα,όταν θα είχαν κάτι καινούργιο,θα με ειδοποιούσαν.Με έβγαλαν σηκωτή απ'το τμήμα την τελευταία φορά.Σας παρακαλώ,πέιτε μου την αλήθεια,υπάρχει κάτι και δεν μου το λέτε;Δεν αντέχω άλλο την αγωνία,με πονάει περισσότερο απ'την απουσία της Μαρίας.
                                                     Μέχρι να μάθω την αλήθεια,δεν μπορώ να την πενθήσω όπως πρέπει και όπως της αξίζει.Δε νιώθω τίποτα,όλα έχουν παγώσει μέσα μου.Κάθε μέρα αισθάνομαι το βάρος να μεγαλώνει,δε μπορώ άλλο.Γι'αυτό σας παρακαλώ,αν υπάρχει κάτι καινούργιο,ο,τιδήποτε,θα ήθελα να μου το πείτε.Όσο σκληρό και αν είναι.Αλλά αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε,θα σας παρακαλέσω να φύγετε.Μη με κάνετε να ελπίζω".Η φωνή της παρέσυρε τις λέξεις σαν πλημμύρα,έβγαιναν απ'τα χείλη της σπασμένες.
                                                       "Κυρία Σακελλαρίδη,αν είχα κάτι,θα σας το έλεγα.Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ κάτι.Θα κάνω ό,τι μπορώ.Αν βρω κάτι,ο,τιδήποτε κι αν είναι,θα σας ενημερώσω".Έβαλε τα τσιγάρα στη τσέπη και σηκώθηκε."Θα σας πείραζε να ρίξω μια ματιά στο διαμέρισμα;" "Θέλετε να περάσετε αύριο;Δεν αισθάνομαι πολύ καλά " "Μήπως θέλετε να πάμε  στο νοσοκομείο;" "Όχι,απλά ζαλίστηκα.Θα ξαπλώσω λίγο και θα μου περάσει.Ελάτε αύριο,ό,τι ώρα θέλετε,εδώ θα είμαι"

                                                        Τη βοήθησε να ξαπλώσει και έφυγε.Οι αποχρώσεις της δύσης έσβηναν τη μέρα απ'τον ουρανό.Τη νύχτα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματική τους μορφή.Το σκοτάδι αποκαλύπτει ό,τι το φως κρύβει.Υπνοβάτες που παραπατάνε και πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο,που ξυπνάνε μόνο για λίγο στα όνειρα τους.Μα δεν μπορείς να κρυφτείς,ούτε εκεί.Χείλη ματωμένα απ'την σιωπή,που προσπαθούν να συλλαβίσουν πάλι.Μια πόλη σαν κακοποιημένη γυναίκα.Που χρησιμοποιεί το αίμα και τις πληγές της σαν make up.
                                                          Ανέβασε την ένταση και επιτάχυνε,προσπέρασε όποιο αυτοκίνητο βρήκε μπροστά του.Οι σκέψεις του λευκός θόρυβος,παρεμβολές που παραμόρφωναν τα πάντα.Δεν άντεχε άλλο το βουητό.Δρόμοι που έμοιαζαν με ουλές,έπρεπε να τους διασχίσει  πριν ματώσουν πάλι.Κάθε φορά,η ίδια μάταια προσπάθεια,η ίδια απελπισμένη ευχή.Να βρει έναν λαβύρινθο και να χαθεί μέσα του.Ίσως ο λαβύρινθος να είναι η μόνη ουτοπία.
                                                           Και το άσχημο δεν είναι να χαθείς,να μην μπορείς να βρεις τον δρόμο.Το άσχημο είναι ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις,κάποιος ή κάτι θα σε βρει τελικά.Παντού το ίδιο βλέμμα,κουρασμένα μάτια απ΄τις ραγισμένες υποσχέσεις.Η συνήθεια ένα δηλητήριο που το παίρναμε λίγο λίγο,σαν αντίδοτο.Μα δεν πάθαμε ανοσία,εθιστήκαμε.Και τώρα πια,καμία δόση δεν είναι αρκετή.Δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο ,μόνο να μεθύσουμε από λήθη.Άνοιξε το παράθυρο και κατέβασε ταχύτητα.Ο Λάγιος ήταν σίγουρος.Αισθανόταν την καταστροφή να πλησιάζει.Δε φοβόταν,ούτε ήθελε να την αποφύγει.
                                         Δεν άντεχε  την αναμονή,βιαζόταν,λαχταρούσε την αρχή της.Δεν ήθελε να ζει άλλο σ'αυτό το κουτί της Πανδώρας,που τα χειρότερα τέρατα ήταν οι ελπίδες.Όχι άλλα προσχήματα.Ήθελε τα πραγματικά τέρατα,όλη την ασχήμια της αλήθειας,ν'αναμετρηθεί μαζί της,να ψάξει την αντανάκλαση του μέσα της.Τόσα χρόνια ήταν στην άμυνα,κρυβόταν.Το μυαλό δεχόταν τα χτυπήματα για λογαριασμό της καρδιάς.Ήταν λάθος.Η σύγκρουση είναι η μόνη έξοδος. 

Rustland Κεφάλαιο 20

                     "Τhere's always an escape"

 "Σε δύο μήνες κλείνω τα 37.Νιώθω περίεργα.Είμαι σχεδόν στα μισά κι όμως αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχει αρχίσει και δεν πρόκειται ν'αρχίσει ποτέ.Πως τα πάντα μέχρι τώρα,ήταν ο πρόλογος.Ό,τιδήποτε έκανα,είπα,είδα,θυμάμαι,σκέφτηκα,μετάνιωσα,με προετοίμαζε γι'αυτήν τη στιγμή,για να ξεκινήσει.Μα δεν ξέρω τι είναι αυτό και έχω πανικοβληθεί.
                                                    Είμαι κάπου στα μισά και πνίγομαι,νομίζω ότι δεν φτάνει ο χρόνος για τίποτα.Όλα μοιάζουν περαστικά,δεν έχουν αξία,γιατί να ξεκινήσεις κάτι,να το προγραμματίσεις,να το ονειρευτείς,γιατί;Αφού θα τελειώσει κάποια στιγμή.Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτομαι τον θάνατο,υπάρχουν μέρες που το σκέφτομαι συνέχεια.Πρώτα των δικών μου ανθρώπων,το πως θα είναι να ζεις χωρίς αυτούς.Και ύστερα τον δικό μου.Πως να είναι άραγε;Ένας αιώνιος ύπνος,σαν αυτούς μετά από hangover;
                                                      Μήπως αυτή η ζωή είναι απλά ένα hangover και όταν ξυπνήσουμε θα αισθανόμαστε καλύτερα;Να ξεκινάει κάτι άλλο;Μήπως όλα αυτά είναι μια δοκιμασία,μια πρακτική άσκηση,ένα αγροτικό και μετά να ξεκινάει το καλό πράγμα;Η ιδέα και μόνο με τρελαίνει,δεν μπορώ να την χωνέψω.Κι όσο προσπαθώ να το αναλύσω,τόσο πιο δυνατά χτυπάει τη πόρτα η τρέλα.Σ'αυτό το αχανές,άψυχο σύμπαν,αυτή την απέραντη μηχανή σκότους και καταστροφής,η ζωή σ'αυτόν το πλανήτη,είναι μια εξαίρεση,ένα λάθος.Ίσως γι'αυτό να προσπαθούμε τόσο πολύ να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο,ίσως να το ξέρουμε κατά βάθος,πως είμαστε λάθη,λάθη που προσπαθουν να διορθώσουν τους εαυτούς τους.
                                                        Είναι αφόρητη η σκέψη ότι έρχεσαι σ'αυτόν το κόσμο για 70-80 χρόνια και μετά δεν έχει άλλο.Το τίμημα της ζωής είναι πολύ μεγάλο.Ο Tom Robbins είχε γράψει πως ο θάνατος είναι ο φόρος αυτής της ζωής και η κληρονομιά της επόμενης.Μακάρι να είναι έτσι,μπορεί να μην είμαι Bill Gates στον άλλο κόσμο,όμως θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι είμαι σ'αυτόν.Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι και αυτή η εκδοχή είναι προβληματική.Αν είναι έτσι,τότε όσοι υπέφεραν και υποφέρουν,οι κάτοικοι της Αφρικής,οι πιο φτωχοί και δυστυχισμένοι,θα είναι οι μεγιστάνες της επόμενης ζωής.
                                                         Και όλοι οι πλούσιοι και ισχυροί, η κάθε ελίτ,θα είναι οι πιο αδύναμοι.Και'γω και όσοι είναι σαν εμένα,πάλι κάπου στην μέση,να προσπαθούμε να μην γίνουμε κιμάς ανάμεσα στους πολύ πλούσιους και τους πολύ φτωχούς.Λυπάμαι θείε Τομ,καλή ατάκα για μυθιστόρημα,αλλά δεν θα δουλέψει,πρέπει να σκεφτείς κάτι καλύτερο.Σκατά.Μια θρησκεία,μια θεωρία,κάτι  τέλος πάντων,μόνο με happy end δεν υπάρχει;Είναι μέρες που δεν αντέχω τον εαυτό μου,αυτή η εμμονή δηλητηριάζει κάθε μου σκέψη.Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι,νιώθω φορτωμένος όλες τις ήττες του και το σκοτάδι του κόσμου.
                                                          Δε μου φτάνει ο χρόνος,νομίζω πως η κάθε μέρα είναι η τελευταία,νυχτώνει και αισθάνομαι άχρηστος,το πέρασμα μου απ'αυτόν τον πλανήτη ήταν χωρίς νόημα,δεν έκανα τίποτα,δεν θ'αφήσω τίποτα που να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο,ομορφότερο ή έστω λιγότερο άσχημο.Βγαίνω έξω,χάνομαι στα πλήθη,μα δεν βοηθάει.Όλα με πνίγουν,γίνονται χέρια και θηλιές που σφίγγουν όλο και πιο δυνατά.Αλλάζω γραμμές στο μετρό και τον ηλεκτρικό,αλλάζω λεωφορεία,χαζεύω στα μαγαζιά.
                                                          Δεν τα καταφέρνω,δε μπορώ να ξεχάσω,είναι σαν να προσπαθώ να ξεφύγω απ'την σκιά μου.Πηγαίνω σε φίλους,συζητάμε μέχρι εξάντλησης.Παλιά βοηθούσε,τώρα ούτε και αυτό το κόλπο πιάνει.Ίσως για αυτήν τη μαυρίλα να ευθύνεται η έλλειψη sex και ο συνεχόμενος αυνανισμός,να έχουν προκαλέσει χημική αστάθεια στον εγκέφαλο.Μπορεί να φταίει το internet,πρέπει να σταματήσω να χαζεύω memes μέχρι τις τέσσερις.
                                                           Κοιτάζομαι στον καθρέφτη,παρατηρώ τους άλλους,προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει.Δεν χωράω πια στο σώμα μου,στο μυαλό,στη ζωή,στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου.Αναλόγως τις μέρες και τις νύχτες,κάποια είναι δύο νούμερα μεγαλύτερα και κάποια δύο μικρότερα.Έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα,ανταλλάξαμε ζωές με κάποιον άλλο κατά λάθος.Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.Δε μου αρέσει πια ο χειμώνας,οι συννεφιασμένες μέρες μου προκαλούν δύσπνοια.
                                                            Δεν θέλω να κάθομαι σπίτι,θέλω να είμαι συνεχώς έξω,όσο πιο μακρυά γίνεται,σε άγνωστα μέρη.Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι θέλω να γίνω όλα τα αντίθετα από μένα,όλα όσα φοβάμαι,όσα κοροιδεύω,όλα όσα απεχθάνομαι και μισώ.Θέλω να μην με νοιάζει τίποτα,να μην έχω σκληρό δίσκο στο μυαλό μου,μόνο μια μικρή RAM,να είμαι άλλο ένα χρυσόψαρο στη γυάλα.Να ζω το τώρα,το πριν και το μετά να μην υπάρχουν.
                                                             Θέλω να μου αρέσουν όλες αυτές οι μαλακίες που αρέσουν στους περισσότερους.Η μουσική,η τηλεόραση,το ποδόσφαιρο,τα κουτσομπολιά,οι διάσημοι.Να μην αμφιβάλλω,να μην αναρωτιέμαι για το τι υπάρχει πίσω από το ο,τιδήποτε.Να πιστεύω ό,τι μου λένε,να μην ψάχνω για τίποτα,να περιμένω τα πάντα στο πιάτο.
                                                              Ν'ακούω τα πιο ηλίθια τραγούδια,να διασκεδάζω μέχρι εμετού και κατάρρευσης,να ζω για να ξοδεύω,να καταναλώνω και να καταναλώνομαι ασταμάτητα.Να πιστεύω σε θεούς,δαίμονες,αγγέλους,φαντάσματα,εξωγήινους,μεσσίες,θεωρίες συνομωσίας,σοφούς πατέρες και καλόγερους,σε παράδεισο και κόλαση.Να σκέφομαι πως είμαι το κέντρο του σύμπαντος,μάλλον το ίδιο το σύμπαν.Πως όλα θα πάνε καλά,δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.Πως μόλις γράψει game over το σώμα,θα εμφανιστεί η οθόνη του continue.Έχουμε και άλλες ζωές.Πόσες και πως,ποιος ξέρει,έχουμε όμως,γιατί;Γιατί έτσι.
                                                              Είτε κάπου αλλού,σε κάποια έκδοση παραδείσου,κόλασης ή καθαρτηρίου (άραγε όλες αυτές να είναι συμβατές μεταξύ τους ή είναι σαν MAC  με PC; ),είτε  πάλι εδώ,μετεμψύχωση.Αν δεν ήσουν καλός παίκτης,ξεκινάς απ'την αρχή,μπορεί και με ανεβασμένη τη δυσκολία.Αν ήσουν καλός,πας στο επόμενο επίπεδο,γεννιέσαι άντρας,λευκός και πλούσιος.Θέλω όλα αυτά και περισσότερα.Να καίγομαι διαβάζοντας μαλακίες στο internet,ενώ λουφάρω στη δουλειά.Να ακολουθώ κάθε μόδα σαν δόγμα και να καταδικάζω κάθε παρέκκλιση.Να απεχθάνομαι το κάθε τι διαφορετικό,να μην το σκέφτομαι καν.Όλος ο κόσμος είναι ένα μουνί που πρέπει να το γαμήσω,ένα πορτοφόλι που πρέπει να το αδειάσω,ένα πυροτέχνημα που θα φωτίσει τη νύχτα μου,μόνο για μένα.
                                                               Η άγνοια μου,η μαλακία μου θα είναι οι δυνάμεις μου,είμαι ένας υπερήρωας και δεν υπάρχει κρυπτονίτης και αντίπαλος να με νικήσει.Πατρίς,θρησκεία,οικογένεια,οι παραδόσεις,οι αρχαίοι,δώσε μου όλα τα ναρκωτικά,αρκεί νε με κάνουν να νιώθω καλύτερο,μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από ό,τι είμαι και από ό,τι θα γίνω ποτέ.Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι,ν'αλλαξώ τον κόσμο,τα έκαναν άλλοι για μένα,οι αρχαίοι καθάρισαν για τα πάντα.
                                                                Και'γω είμαι ο εκλεκτός,ξοδεύω την οικογενειακή περιουσία.Όλοι μου χρωστάνε,κανονικά έπρεπε να μου πληρώνουν φόρο και ενοίκιο πολιτισμού,για να χρησιμοποιούν αυτά που δημιούργησαν οι πρόγονοι μου.Θέλω να γίνω όσο πιο εγωκεντρικός γίνεται,όσο πιο μαλάκας γίνεται,θέλω αναισθησία πολλών καρατίων.Να τα κάψω όλα,τα βιβλία,τους δίσκους,τις ταινίες.Όνειρα και στιγμές βαλσαμωμένες,απομιμήσεις της ζωής,η σκόνη πάνω τους έχει μεγαλύτερη αξία πλέον.

                                                                 Θα'θελα να ζήσω αμέτρητες ζωές,να δαμάσω όλες τις πιθανότητες.Κάθε  ανθρώπου που έζησε,κάθε εκδοχή της,να βαδίσω σε κάθε επιλογή στις διασταυρώσεις του χρόνου.Κάθε μέρα μια διαφορετική ζωή,κάπου αλλού,ποτέ στο ίδιο σημείο.Να ταξιδέψω παντού,να ενώσω τις άκρες του σύμπαντος με τα χέρια μου.Συμβιβάζομαι και με λιγότερα,μερικά cheats στο παιχνίδι.Αν δεν γίνεται να έχουμε άπειρες ζωές,τουλάχιστον να έχουμε καμιά εκατοστή credits.

                                                    Να παγώνουμε τον χρόνο στις πιο όμορφες στιγμές μας.Να μπορούμε να τις ξαναζήσουμε,ένα replay για όλες τις αισθήσεις,όποτε το χρειαζόμαστε.Χαζεύω τους νεότερους.Να φωνάζουν,να γελάνε στα λεωφορεία,να φλερτάρουν.Με εκνευρίζουν αφάνταστα,δεν τους αντέχω.Γιατί ζηλεύω.Αν δε μπορώ να γίνω πάλι 25,21,19 ή 16,θα'θελα μια μικρή δόση λήθης.Κάποιος ν'αλλάξει τις ρυθμίσεις στο κεφάλι μου και ν'ανακαλύψω τα πάντα από την αρχή.Τις γεύσεις,τα χρώματα,τον έρωτα,το πρώτο φιλί,το σεξ.Να με συγκλονίσουν ξανά για πρώτη φορά,όλα όσα με όρισαν,οι μουσικές,οι ταινίες,τα βιβλία.
                                                                  Να ξανακάνω τα ίδια όνειρα,να με συνεπάρουν,να με παρασύρουν όπως τότε,να με εμπνεύσουν,να με πεισμώσουν.Να μην τ'αφήσω,να μην τα παρατήσω από δειλία και να φοβάμαι μήπως τα ξαναβρω σαν νεκρά αδέσποτα.Να τα ξαναδώ σε όλη τους την ομορφιά,να μην έχουν ξεφτίσει τα χρώματα και το φως τους.Ίσως αν παθαίνεις Αλτσχάιμερ να γίνεται αυτό.Να μπορούσα να διαγράψω αναμνήσεις,να έσβηνα την γνώση του θανάτου απ'το μυαλό μου.
                                                                   Όλα αυτά είναι οι χιλιάδες αντανακλάσεις του ίδιου πράγματος,του ίδιου φόβου.Τελειώνει ο χρόνος και δεν μου φτάνει.Είμαι 37 και δεν έχω ανακαλύψει τι θέλω και ποιος είμαι,ποιος μπορώ να γίνω.Δεν θέλω να περάσω,θέλω να μείνω στην ίδια τάξη,να επαναλάβω όλα τα μαθήματα.Το παρόν είναι ένας βάλτος,κινούμενη άμμος.Όσο προσπαθείς να ξεφύγεις,σε καταπίνει.Τα κλαδιά του παρελθόντος σε κρατάνε στην επιφάνεια για λίγο,επιβραδύνουν την βύθιση.Αν προσπαθήσεις να βγεις,σπάνε.Τα κλαδιά του μέλλοντος δεν υπάρχουν.Ίσως φυτρώσει κάτι,ίσως και όχι.
                                                                   Ίσως να είναι αργά μέχρι τότε,μπορεί και να υπάρχει χρόνος.Τι με τρομάζει πιο πολύ τελικά,που βρίσκεται η ρίζα του φόβου;Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι μετά από αυτή  τη ζωή,μάλλον όχι,αλλά θα το ήθελα.Όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή,θα ήθελα να κοιτάξω πίσω και οι αναμνήσεις μου να με ζεσταίνουν,να με κάνουν να χαμογελάσω.Να ξέρω πως έζησα μια γεμάτη ζωή.Πως πεθαίνω από υπερβολική δόση αγάπης,ευτυχίας και φαντασίας.Και όχι στερημένος,πεινασμένος.Η καρδιά να είναι στεγνή και να ονειρεύτεια ακόμα.Να πεθαίνει απο υπερβολική δόση νοσταλγίας.Ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε ποτέ".
                                                                    Ο Σπύρος σταμάτησε να γράφει.Έσκισε όλα τα χαρτια,τα τσαλάκωσε και τα πέταξε.Δεν μπορούσε να γράψει άλλο,δεν ήθελε.Το ημερολόγιο του αδερφού του,του είχε κάνει κακό.Άνοιξε πληγές που νόμιζε ότι είχαν κλείσει.Έβαλε τ'ακουστικά,άναψε τσιγάρο και ανέβασε την ένταση.Ίσως οι στίχοι του τραγουδιού να έχουν δίκιο,ίσως όλα να είναι ένα όνειρο και όταν νιώσεις πως πνίγεσαι στον ύπνο σου,να έχεις σωθεί.Να έχεις βγει στην επιφάνεια,να ξυπνάς στην ακτή,ανάμεσα στους δύο κόσμους.Και εκείνη η στιγμή,να είναι η πρώτη,η πρώτη της αληθινής σου ζωής."I was drowning in my sleep..".
 

Οι Καλύτερες Ταινίες & Σειρές του 2015

Δεν έχω δει Spotlight,Son Of Saul,Room,Brooklyn,99 Homes.Δε νομίζω πως θα άλλαζε κάτι στη κορυφή.Καλό 2016 σε όλους.
                                  Βest Films

                                   10.Focus

Μπορεί να είναι προβλέψιμο,αλλά έχει στυλ και λίγη από την γοητεία της τριλογίας Ocean,οπότε του το συγχωρούμε.Στυλάτο,αστείο,με ρυθμό,ο Will Smith δεν είναι εκνευριστικός,πραγματικός πρωταγωνιστής το uber cool soundtrack.

                             9. Bridge of Spies

 H καλοφτιαγμένη προπαγάνδα της χρονιάς.Δεκτές όλες οι ενστάσεις,αλλά ο Spielberg ξέρει να φτιάχνει ταινίες.Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες,που γυρίζουν φιλμς με αρχή,μέση και τέλος,που διαχειρίζονται το συναίσθημα σαν ζαχαροπλάστες (άσχετα αν μερικές τους πέφτει πολύ και λιγώνεις).
                                Σε αντίθεση με άλλες περσινές ταινίες παρόμοιας διάρκειας,οι δύο ώρες του  Bridge of Spies δεν κυλάνε σαν σκοπιά 2-4.Χορταστικό φιλμ,με την ερμηνεία του Rylance να ξεχωρίζει.

                         
                                 
                              8.The Big Short

Πως ξεκίνησε η οικονομική κρίση η ταινία.Βασισμένο στο όμοτιτλο βιβλίο του Michael Lewis,κάπου μεταξύ ψευδοντοκυμαντέρ και reality,με καλές ερμηνείες (ακόμα και ο άμπαλος Gosling είναι καλός),με πολύ έξυπνο χιούμορ και κυρίως την πιο ευσύνοπτη,κατανοητή και ξεκούραστη ανάλυση του θέματος.Μόνο μελανό σημείο,πως προσπαθεί να παρουσιάσει κάποιους από τους χρηματιστές πιο ευαίσθητους.Μια κατηγορία πλασμάτων που δεν εξανθρωπίζονται με τίποτα.

                  
                       7.Shaun the Sheep Movie

Ακόμα γελάω με την σκηνή στο εστιατόριο,ίσως να ήταν η πιο αστεία του 2015.Συγκινητικό και αστείο,λέει τοσά πολλά χωρίς να πει μια λέξη,το stop motion συναντά τον Mr.Bean.Bloody marvelous.

             
                  6.Kingsman: The Secret Service

Mπορεί να βγήκε στις καθυστερήσεις του 2014,αλλά θα δεν γίνεται να μην μπει στη λίστα.Τα Wanted & Shoot'Em Up βρήκαν επιτέλους παρέα.Η πιο στυλάτη περιπέτεια των τελευταίων ετών.Ο Firth είναι ο πιο φινετσάτος action hero έβα,η δε ατάκα και το ξύλο στην εκκλησία έσπασαν τα γαμηστερόμετρα και τα swagόμετρα.Θέλουμε sequel άμεσα,αλλά χωρίς ξέκωλες διαφημίσεις των McDonalds.

                                    5.Creed

 Το Creed με αιφνιδίασε.Ήμουν πολύ επιφυλακτικός πριν το δω.Η μεγαλύτερη αρετή του,το πολύ έξυπνο σενάριο.Ο Stallone κάνει ουσιαστικά reboot της σειράς,με νέο πρωταγωνιστή (που παίρνει το βάπτισμα από τον παλιό).Σενάριο και σκηνοθεσία κάνουν τα πάντα σωστά,πατάνε όλα τα κουμπιά και προσθέτουν βάθος στους χαρακτήρες και τους διαλόγους.
                                          Συγχωρείστε μου τον αδόκιμο όρο,αλλά το Creed έχει το ιδανικό συναισθηματικό marketing.Θα πιάσει τους παλιούς,με την καλύτερη ερμηνεία του Stallone (μαζί με το Copland),θα σε γλυκάνει με τη νοσταλγία της και τις (πολύ έξυπνα επιλεγμένες,γυρισμένες και τοποθετημένες)διάφορες σκηνές που θυμίζουν ή είναι tribute στις προηγούμενες ταινίες.
                                        Θα πιάσουμε και τους πιο νέους,με τον καινούργιο ήρωα,που ίσως να ψάξουν όλη τη φιλμογραφία.Aν και ο πρωταγωνιστής είναι τόσο κακός ηθοποιός που κάνει τον Weathers να φαίνεται με Denzel Washington.Mη σας ξεγελάει το όνομα,ο Michael B. Jordan είναι τόσο καλός στην υποκριτική,όσο ήταν ο συνονόματος του στο baseball.Eν κατακλείδι,το Creed είναι το πρώτο Rocky,προσαρμοσμένο στον 21 αιώνα.Sylvester σήκωσε το,το γαμημένο Όσκαρ.

                              
                                     4.Spy

H McCarthy είναι κωμικός βαρέων βαρών (no pun intended),o Statham αυτοπαρωδείται θεικά,οι ατάκες πέφτουν βροχή και η κωμωδία της χρονιάς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.Tons of fun.

                          3.Mad Max: Fury Road

 Θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά;Ουσιαστικά δεν έχει πλοκή.Δεν έχει χαρακτήρες,σχεδόν ανύπαρκτους διαλόγους.Ε και;Το Fury Road δεν είναι ακριβώς ταίνια,είναι εμπειρία,άσκηση αντοχής.Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ταινία σαν αυτή,τουλάχιστον πρόσφατη.Εξοντωτικό,ισοπεδωτικό,νομίζεις πως όλα τα οχήματα πέρασαν από πάνω σου,ότι η έρημος τρύπωσε μέσα σου και σε κάνει σκόνη.
                                        Μου αρέσει ο γρήγορος ρυθμός στις ταινίες,αλλά πραγματικά το Fury Road με έβγαλε νοκ αούτ.Ο Miller στα 70 του ξανέγραψε το εγχειρίδιο των ταινιών δράσης,κάνοντας ό,τι προηγήθηκε να μοιάζει με βίντεο γυρισμένο σε κινητό.Υποκλίνομαι στη σκηνοθεσία,το μοντάζ και την φοβερή ερμηνεία της Theron,που με το τίποτα,χρησιμοποιώντας μόνο τη γλώσσα του σώματος,πλάθει μια φιγούρα,που μένει στην μνήμη και δεν την εξαφανίζει η καταιγίδα.George,μη βγάλεις sequel και άσε τον Hardy σπίτι του.

                                  2.Chappie

 Ο Neill Blomkamp κάνει ένα πράγμα,sci fi δυστοπίες με κοινωνικό σχολιασμό.Kάποιες φορές του βγαίνει (District 9),κάποιες όχι (Εlysium).To Chappie ανήκει στην πρώτη κατηγορία.Είχα να συγκινηθώ τόσο με χαρακτήρα ρομπότ,από τότε που ο Terminator χάθηκε στο υγρό μέταλλο.
                                          Ένα παιδί που μεγαλώνει τόσο γρήγορα  και προσπαθεί να αφομοιώσει τον απάνθρωπο κόσμο των ανθρώπων.Το Chappie είναι μια συγκινητική ταινία ενηλικίωσης.Η επιστημονική φαντασία,όταν γίνεται σωστά,χρησιμοποιεί τις φανταχτερές εικόνες  του μέλλοντος για να μας αφηγηθεί  ιστορίες που αφορούν το παρόν.Η τρίτη ταινία του Νοτιοαφρικανού σκηνοθέτη,μπορεί έχει λίγο παραπάνω συναίσθημα από όσο χρειάζεται,αλλά χτυπάει εκεί που πρέπει,το μυαλό και την καρδιά.Aυριανό underrated classic.

  
                                             1.Inside Out

Aν μου έλεγες ένα χρόνο πριν,πως η ταινία που θα μου άρεσε περισσότερο το 2015 θα ήταν της Pixar,θα σε κοίταζα περίεργα.Το έγραψα και σε προηγούμενο κείμενο,δεν είμαι φαν των Disney & Pixar.Το Inside Out όμως είναι μια τέλεια ταινία.Μια πρωτότυπη και πολύ έξυπνη ιδέα(αξίζει να διαβάσετε το υπόβαθρο και τη έρευνα των δημιουργών),μια εκθαμβωτική εκτέλεση,με αξιαγάπητους χαρακτήρες και ερμηνείες,με πολύ έξυπνο χιούμορ.
                                         Είναι δύσκολο να μην ξεπέσεις σε κλισέ,προσπαθόντας να το περιγράψεις.Τα 94 λεπτά του δεν θα σε στείλουν απλά πίσω στη παιδική σου ηλικία.Η ομορφιά τους θα την κάνουν να σου φανεί καλύτερη από ό,τι ήταν.Αν η ίδια η ζωή αποφάσιζε να γυρίσει μια ταινία,δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα.Θα τα παράταγε και θα έβλεπε το Inside Out 2-3 φορές σερί.Τόσο καλό ήταν.

                                           Best Tv Series
                                    Mr.Robot

Τι να γράψω για αυτή τη σειρά που δεν έχει γραφτεί ειπωθεί ;Η καλύτερη της περσινής χρονιάς,μόνος αντίπαλος ο εαυτός της,δύσκολα ξεπερνιεται ή έστω πλησιάζεται μια τέτοια πρώτη σεζόν.Ρωτήστε και το True Detective.

                                     Narcos

H ζωή του Πάμπλο Εσκομπάρ είναι τόσο εξωπραγματική,που κάθε απόπειρα δραματοποίησης είναι καταδικασμένη.Αυτό εδώ όμως το εξαιρετικά φτιαγμένο κολάζ μυθοπλασίας και πλάνων αρχείου,με την φοβερή ερμηνεία του Wagner Moura και την αφήγηση του Holbrook,είναι πιο εθιστικό κι από την κολομβιανή κοκαινή.

                              Better Call Saul

    Αφού μας τελείωσε το blue meth του Breaking Bad,αυτό είναι το καλύτεροο υποκατάστατο.Μεθαδόνη πολυτελείας.Αργεί λίγο να πάρει μπροστά,αλλά μέχρι το 10 επεισόδιο,θα παρακαλάς ν'αρχίσει η δεύτερη σεζόν.Το έκτο επεισόδιο με το ταργικό παρελθόν του Mike,ήταν το απόλυτο noir.

                                     Fargo 

     H τηλεόραση είναι ο καινούργιος κινηματογράφος και το Fargo είναι ο βασιλιάς του.Και να φανταστεί κανείς,πως δεν ξεπέρασε τη πρώτη σεζόν.

                             The Man In The High Castle   

    Ιδιαίτερη περίπτωση σειράς.Δεν ξεχωρίζει για την ποιότητα παραγωγής,τις ερμηνείες ή την πλοκή.Αλλά το εναλλακτικό του παρελθόν είναι τόσο ζοφερό που σε μουδιάζει,η ατμόσφαιρα του είναι αποπνικτική.Δυστυχώς επίκαιρο.

                                      Εύφημος μνεία
Στο φινάλε(;) του Hannibal.Ίσως το πιο συγκλονιστικό τελευταίο επεισόδιο.