"Τhere's always an escape"
"Σε δύο μήνες κλείνω τα 37.Νιώθω περίεργα.Είμαι σχεδόν στα μισά κι όμως αισθάνομαι πως τίποτα δεν έχει αρχίσει και δεν πρόκειται ν'αρχίσει ποτέ.Πως τα πάντα μέχρι τώρα,ήταν ο πρόλογος.Ό,τιδήποτε έκανα,είπα,είδα,θυμάμαι,σκέφτηκα,μετάνιωσα,με προετοίμαζε γι'αυτήν τη στιγμή,για να ξεκινήσει.Μα δεν ξέρω τι είναι αυτό και έχω πανικοβληθεί.
Είμαι κάπου στα μισά και πνίγομαι,νομίζω ότι δεν φτάνει ο χρόνος για τίποτα.Όλα μοιάζουν περαστικά,δεν έχουν αξία,γιατί να ξεκινήσεις κάτι,να το προγραμματίσεις,να το ονειρευτείς,γιατί;Αφού θα τελειώσει κάποια στιγμή.Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτομαι τον θάνατο,υπάρχουν μέρες που το σκέφτομαι συνέχεια.Πρώτα των δικών μου ανθρώπων,το πως θα είναι να ζεις χωρίς αυτούς.Και ύστερα τον δικό μου.Πως να είναι άραγε;Ένας αιώνιος ύπνος,σαν αυτούς μετά από hangover;
Μήπως αυτή η ζωή είναι απλά ένα hangover και όταν ξυπνήσουμε θα αισθανόμαστε καλύτερα;Να ξεκινάει κάτι άλλο;Μήπως όλα αυτά είναι μια δοκιμασία,μια πρακτική άσκηση,ένα αγροτικό και μετά να ξεκινάει το καλό πράγμα;Η ιδέα και μόνο με τρελαίνει,δεν μπορώ να την χωνέψω.Κι όσο προσπαθώ να το αναλύσω,τόσο πιο δυνατά χτυπάει τη πόρτα η τρέλα.Σ'αυτό το αχανές,άψυχο σύμπαν,αυτή την απέραντη μηχανή σκότους και καταστροφής,η ζωή σ'αυτόν το πλανήτη,είναι μια εξαίρεση,ένα λάθος.Ίσως γι'αυτό να προσπαθούμε τόσο πολύ να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο,ίσως να το ξέρουμε κατά βάθος,πως είμαστε λάθη,λάθη που προσπαθουν να διορθώσουν τους εαυτούς τους.
Είναι αφόρητη η σκέψη ότι έρχεσαι σ'αυτόν το κόσμο για 70-80 χρόνια και μετά δεν έχει άλλο.Το τίμημα της ζωής είναι πολύ μεγάλο.Ο Tom Robbins είχε γράψει πως ο θάνατος είναι ο φόρος αυτής της ζωής και η κληρονομιά της επόμενης.Μακάρι να είναι έτσι,μπορεί να μην είμαι Bill Gates στον άλλο κόσμο,όμως θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι είμαι σ'αυτόν.Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι και αυτή η εκδοχή είναι προβληματική.Αν είναι έτσι,τότε όσοι υπέφεραν και υποφέρουν,οι κάτοικοι της Αφρικής,οι πιο φτωχοί και δυστυχισμένοι,θα είναι οι μεγιστάνες της επόμενης ζωής.
Και όλοι οι πλούσιοι και ισχυροί, η κάθε ελίτ,θα είναι οι πιο αδύναμοι.Και'γω και όσοι είναι σαν εμένα,πάλι κάπου στην μέση,να προσπαθούμε να μην γίνουμε κιμάς ανάμεσα στους πολύ πλούσιους και τους πολύ φτωχούς.Λυπάμαι θείε Τομ,καλή ατάκα για μυθιστόρημα,αλλά δεν θα δουλέψει,πρέπει να σκεφτείς κάτι καλύτερο.Σκατά.Μια θρησκεία,μια θεωρία,κάτι τέλος πάντων,μόνο με happy end δεν υπάρχει;Είναι μέρες που δεν αντέχω τον εαυτό μου,αυτή η εμμονή δηλητηριάζει κάθε μου σκέψη.Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι,νιώθω φορτωμένος όλες τις ήττες του και το σκοτάδι του κόσμου.
Δε μου φτάνει ο χρόνος,νομίζω πως η κάθε μέρα είναι η τελευταία,νυχτώνει και αισθάνομαι άχρηστος,το πέρασμα μου απ'αυτόν τον πλανήτη ήταν χωρίς νόημα,δεν έκανα τίποτα,δεν θ'αφήσω τίποτα που να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο,ομορφότερο ή έστω λιγότερο άσχημο.Βγαίνω έξω,χάνομαι στα πλήθη,μα δεν βοηθάει.Όλα με πνίγουν,γίνονται χέρια και θηλιές που σφίγγουν όλο και πιο δυνατά.Αλλάζω γραμμές στο μετρό και τον ηλεκτρικό,αλλάζω λεωφορεία,χαζεύω στα μαγαζιά.
Δεν τα καταφέρνω,δε μπορώ να ξεχάσω,είναι σαν να προσπαθώ να ξεφύγω απ'την σκιά μου.Πηγαίνω σε φίλους,συζητάμε μέχρι εξάντλησης.Παλιά βοηθούσε,τώρα ούτε και αυτό το κόλπο πιάνει.Ίσως για αυτήν τη μαυρίλα να ευθύνεται η έλλειψη sex και ο συνεχόμενος αυνανισμός,να έχουν προκαλέσει χημική αστάθεια στον εγκέφαλο.Μπορεί να φταίει το internet,πρέπει να σταματήσω να χαζεύω memes μέχρι τις τέσσερις.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη,παρατηρώ τους άλλους,προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει.Δεν χωράω πια στο σώμα μου,στο μυαλό,στη ζωή,στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου.Αναλόγως τις μέρες και τις νύχτες,κάποια είναι δύο νούμερα μεγαλύτερα και κάποια δύο μικρότερα.Έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα,ανταλλάξαμε ζωές με κάποιον άλλο κατά λάθος.Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.Δε μου αρέσει πια ο χειμώνας,οι συννεφιασμένες μέρες μου προκαλούν δύσπνοια.
Δεν θέλω να κάθομαι σπίτι,θέλω να είμαι συνεχώς έξω,όσο πιο μακρυά γίνεται,σε άγνωστα μέρη.Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι θέλω να γίνω όλα τα αντίθετα από μένα,όλα όσα φοβάμαι,όσα κοροιδεύω,όλα όσα απεχθάνομαι και μισώ.Θέλω να μην με νοιάζει τίποτα,να μην έχω σκληρό δίσκο στο μυαλό μου,μόνο μια μικρή RAM,να είμαι άλλο ένα χρυσόψαρο στη γυάλα.Να ζω το τώρα,το πριν και το μετά να μην υπάρχουν.
Θέλω να μου αρέσουν όλες αυτές οι μαλακίες που αρέσουν στους περισσότερους.Η μουσική,η τηλεόραση,το ποδόσφαιρο,τα κουτσομπολιά,οι διάσημοι.Να μην αμφιβάλλω,να μην αναρωτιέμαι για το τι υπάρχει πίσω από το ο,τιδήποτε.Να πιστεύω ό,τι μου λένε,να μην ψάχνω για τίποτα,να περιμένω τα πάντα στο πιάτο.
Ν'ακούω τα πιο ηλίθια τραγούδια,να διασκεδάζω μέχρι εμετού και κατάρρευσης,να ζω για να ξοδεύω,να καταναλώνω και να καταναλώνομαι ασταμάτητα.Να πιστεύω σε θεούς,δαίμονες,αγγέλους,φαντάσματα,εξωγήινους,μεσσίες,θεωρίες συνομωσίας,σοφούς πατέρες και καλόγερους,σε παράδεισο και κόλαση.Να σκέφομαι πως είμαι το κέντρο του σύμπαντος,μάλλον το ίδιο το σύμπαν.Πως όλα θα πάνε καλά,δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.Πως μόλις γράψει game over το σώμα,θα εμφανιστεί η οθόνη του continue.Έχουμε και άλλες ζωές.Πόσες και πως,ποιος ξέρει,έχουμε όμως,γιατί;Γιατί έτσι.
Είτε κάπου αλλού,σε κάποια έκδοση παραδείσου,κόλασης ή καθαρτηρίου (άραγε όλες αυτές να είναι συμβατές μεταξύ τους ή είναι σαν MAC με PC; ),είτε πάλι εδώ,μετεμψύχωση.Αν δεν ήσουν καλός παίκτης,ξεκινάς απ'την αρχή,μπορεί και με ανεβασμένη τη δυσκολία.Αν ήσουν καλός,πας στο επόμενο επίπεδο,γεννιέσαι άντρας,λευκός και πλούσιος.Θέλω όλα αυτά και περισσότερα.Να καίγομαι διαβάζοντας μαλακίες στο internet,ενώ λουφάρω στη δουλειά.Να ακολουθώ κάθε μόδα σαν δόγμα και να καταδικάζω κάθε παρέκκλιση.Να απεχθάνομαι το κάθε τι διαφορετικό,να μην το σκέφτομαι καν.Όλος ο κόσμος είναι ένα μουνί που πρέπει να το γαμήσω,ένα πορτοφόλι που πρέπει να το αδειάσω,ένα πυροτέχνημα που θα φωτίσει τη νύχτα μου,μόνο για μένα.
Η άγνοια μου,η μαλακία μου θα είναι οι δυνάμεις μου,είμαι ένας υπερήρωας και δεν υπάρχει κρυπτονίτης και αντίπαλος να με νικήσει.Πατρίς,θρησκεία,οικογένεια,οι παραδόσεις,οι αρχαίοι,δώσε μου όλα τα ναρκωτικά,αρκεί νε με κάνουν να νιώθω καλύτερο,μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από ό,τι είμαι και από ό,τι θα γίνω ποτέ.Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι,ν'αλλαξώ τον κόσμο,τα έκαναν άλλοι για μένα,οι αρχαίοι καθάρισαν για τα πάντα.
Και'γω είμαι ο εκλεκτός,ξοδεύω την οικογενειακή περιουσία.Όλοι μου χρωστάνε,κανονικά έπρεπε να μου πληρώνουν φόρο και ενοίκιο πολιτισμού,για να χρησιμοποιούν αυτά που δημιούργησαν οι πρόγονοι μου.Θέλω να γίνω όσο πιο εγωκεντρικός γίνεται,όσο πιο μαλάκας γίνεται,θέλω αναισθησία πολλών καρατίων.Να τα κάψω όλα,τα βιβλία,τους δίσκους,τις ταινίες.Όνειρα και στιγμές βαλσαμωμένες,απομιμήσεις της ζωής,η σκόνη πάνω τους έχει μεγαλύτερη αξία πλέον.
Θα'θελα να ζήσω αμέτρητες ζωές,να δαμάσω όλες τις πιθανότητες.Κάθε ανθρώπου που έζησε,κάθε εκδοχή της,να βαδίσω σε κάθε επιλογή στις διασταυρώσεις του χρόνου.Κάθε μέρα μια διαφορετική ζωή,κάπου αλλού,ποτέ στο ίδιο σημείο.Να ταξιδέψω παντού,να ενώσω τις άκρες του σύμπαντος με τα χέρια μου.Συμβιβάζομαι και με λιγότερα,μερικά cheats στο παιχνίδι.Αν δεν γίνεται να έχουμε άπειρες ζωές,τουλάχιστον να έχουμε καμιά εκατοστή credits.
Να παγώνουμε τον χρόνο στις πιο όμορφες στιγμές μας.Να μπορούμε να τις ξαναζήσουμε,ένα replay για όλες τις αισθήσεις,όποτε το χρειαζόμαστε.Χαζεύω τους νεότερους.Να φωνάζουν,να γελάνε στα λεωφορεία,να φλερτάρουν.Με εκνευρίζουν αφάνταστα,δεν τους αντέχω.Γιατί ζηλεύω.Αν δε μπορώ να γίνω πάλι 25,21,19 ή 16,θα'θελα μια μικρή δόση λήθης.Κάποιος ν'αλλάξει τις ρυθμίσεις στο κεφάλι μου και ν'ανακαλύψω τα πάντα από την αρχή.Τις γεύσεις,τα χρώματα,τον έρωτα,το πρώτο φιλί,το σεξ.Να με συγκλονίσουν ξανά για πρώτη φορά,όλα όσα με όρισαν,οι μουσικές,οι ταινίες,τα βιβλία.
Να ξανακάνω τα ίδια όνειρα,να με συνεπάρουν,να με παρασύρουν όπως τότε,να με εμπνεύσουν,να με πεισμώσουν.Να μην τ'αφήσω,να μην τα παρατήσω από δειλία και να φοβάμαι μήπως τα ξαναβρω σαν νεκρά αδέσποτα.Να τα ξαναδώ σε όλη τους την ομορφιά,να μην έχουν ξεφτίσει τα χρώματα και το φως τους.Ίσως αν παθαίνεις Αλτσχάιμερ να γίνεται αυτό.Να μπορούσα να διαγράψω αναμνήσεις,να έσβηνα την γνώση του θανάτου απ'το μυαλό μου.
Όλα αυτά είναι οι χιλιάδες αντανακλάσεις του ίδιου πράγματος,του ίδιου φόβου.Τελειώνει ο χρόνος και δεν μου φτάνει.Είμαι 37 και δεν έχω ανακαλύψει τι θέλω και ποιος είμαι,ποιος μπορώ να γίνω.Δεν θέλω να περάσω,θέλω να μείνω στην ίδια τάξη,να επαναλάβω όλα τα μαθήματα.Το παρόν είναι ένας βάλτος,κινούμενη άμμος.Όσο προσπαθείς να ξεφύγεις,σε καταπίνει.Τα κλαδιά του παρελθόντος σε κρατάνε στην επιφάνεια για λίγο,επιβραδύνουν την βύθιση.Αν προσπαθήσεις να βγεις,σπάνε.Τα κλαδιά του μέλλοντος δεν υπάρχουν.Ίσως φυτρώσει κάτι,ίσως και όχι.
Ίσως να είναι αργά μέχρι τότε,μπορεί και να υπάρχει χρόνος.Τι με τρομάζει πιο πολύ τελικά,που βρίσκεται η ρίζα του φόβου;Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή,μάλλον όχι,αλλά θα το ήθελα.Όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή,θα ήθελα να κοιτάξω πίσω και οι αναμνήσεις μου να με ζεσταίνουν,να με κάνουν να χαμογελάσω.Να ξέρω πως έζησα μια γεμάτη ζωή.Πως πεθαίνω από υπερβολική δόση αγάπης,ευτυχίας και φαντασίας.Και όχι στερημένος,πεινασμένος.Η καρδιά να είναι στεγνή και να ονειρεύτεια ακόμα.Να πεθαίνει απο υπερβολική δόση νοσταλγίας.Ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε ποτέ".
Ο Σπύρος σταμάτησε να γράφει.Έσκισε όλα τα χαρτια,τα τσαλάκωσε και τα πέταξε.Δεν μπορούσε να γράψει άλλο,δεν ήθελε.Το ημερολόγιο του αδερφού του,του είχε κάνει κακό.Άνοιξε πληγές που νόμιζε ότι είχαν κλείσει.Έβαλε τ'ακουστικά,άναψε τσιγάρο και ανέβασε την ένταση.Ίσως οι στίχοι του τραγουδιού να έχουν δίκιο,ίσως όλα να είναι ένα όνειρο και όταν νιώσεις πως πνίγεσαι στον ύπνο σου,να έχεις σωθεί.Να έχεις βγει στην επιφάνεια,να ξυπνάς στην ακτή,ανάμεσα στους δύο κόσμους.Και εκείνη η στιγμή,να είναι η πρώτη,η πρώτη της αληθινής σου ζωής."I was drowning in my sleep..".
Είμαι κάπου στα μισά και πνίγομαι,νομίζω ότι δεν φτάνει ο χρόνος για τίποτα.Όλα μοιάζουν περαστικά,δεν έχουν αξία,γιατί να ξεκινήσεις κάτι,να το προγραμματίσεις,να το ονειρευτείς,γιατί;Αφού θα τελειώσει κάποια στιγμή.Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτομαι τον θάνατο,υπάρχουν μέρες που το σκέφτομαι συνέχεια.Πρώτα των δικών μου ανθρώπων,το πως θα είναι να ζεις χωρίς αυτούς.Και ύστερα τον δικό μου.Πως να είναι άραγε;Ένας αιώνιος ύπνος,σαν αυτούς μετά από hangover;
Μήπως αυτή η ζωή είναι απλά ένα hangover και όταν ξυπνήσουμε θα αισθανόμαστε καλύτερα;Να ξεκινάει κάτι άλλο;Μήπως όλα αυτά είναι μια δοκιμασία,μια πρακτική άσκηση,ένα αγροτικό και μετά να ξεκινάει το καλό πράγμα;Η ιδέα και μόνο με τρελαίνει,δεν μπορώ να την χωνέψω.Κι όσο προσπαθώ να το αναλύσω,τόσο πιο δυνατά χτυπάει τη πόρτα η τρέλα.Σ'αυτό το αχανές,άψυχο σύμπαν,αυτή την απέραντη μηχανή σκότους και καταστροφής,η ζωή σ'αυτόν το πλανήτη,είναι μια εξαίρεση,ένα λάθος.Ίσως γι'αυτό να προσπαθούμε τόσο πολύ να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο,ίσως να το ξέρουμε κατά βάθος,πως είμαστε λάθη,λάθη που προσπαθουν να διορθώσουν τους εαυτούς τους.
Είναι αφόρητη η σκέψη ότι έρχεσαι σ'αυτόν το κόσμο για 70-80 χρόνια και μετά δεν έχει άλλο.Το τίμημα της ζωής είναι πολύ μεγάλο.Ο Tom Robbins είχε γράψει πως ο θάνατος είναι ο φόρος αυτής της ζωής και η κληρονομιά της επόμενης.Μακάρι να είναι έτσι,μπορεί να μην είμαι Bill Gates στον άλλο κόσμο,όμως θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι είμαι σ'αυτόν.Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι και αυτή η εκδοχή είναι προβληματική.Αν είναι έτσι,τότε όσοι υπέφεραν και υποφέρουν,οι κάτοικοι της Αφρικής,οι πιο φτωχοί και δυστυχισμένοι,θα είναι οι μεγιστάνες της επόμενης ζωής.
Και όλοι οι πλούσιοι και ισχυροί, η κάθε ελίτ,θα είναι οι πιο αδύναμοι.Και'γω και όσοι είναι σαν εμένα,πάλι κάπου στην μέση,να προσπαθούμε να μην γίνουμε κιμάς ανάμεσα στους πολύ πλούσιους και τους πολύ φτωχούς.Λυπάμαι θείε Τομ,καλή ατάκα για μυθιστόρημα,αλλά δεν θα δουλέψει,πρέπει να σκεφτείς κάτι καλύτερο.Σκατά.Μια θρησκεία,μια θεωρία,κάτι τέλος πάντων,μόνο με happy end δεν υπάρχει;Είναι μέρες που δεν αντέχω τον εαυτό μου,αυτή η εμμονή δηλητηριάζει κάθε μου σκέψη.Δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι,νιώθω φορτωμένος όλες τις ήττες του και το σκοτάδι του κόσμου.
Δε μου φτάνει ο χρόνος,νομίζω πως η κάθε μέρα είναι η τελευταία,νυχτώνει και αισθάνομαι άχρηστος,το πέρασμα μου απ'αυτόν τον πλανήτη ήταν χωρίς νόημα,δεν έκανα τίποτα,δεν θ'αφήσω τίποτα που να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο,ομορφότερο ή έστω λιγότερο άσχημο.Βγαίνω έξω,χάνομαι στα πλήθη,μα δεν βοηθάει.Όλα με πνίγουν,γίνονται χέρια και θηλιές που σφίγγουν όλο και πιο δυνατά.Αλλάζω γραμμές στο μετρό και τον ηλεκτρικό,αλλάζω λεωφορεία,χαζεύω στα μαγαζιά.
Δεν τα καταφέρνω,δε μπορώ να ξεχάσω,είναι σαν να προσπαθώ να ξεφύγω απ'την σκιά μου.Πηγαίνω σε φίλους,συζητάμε μέχρι εξάντλησης.Παλιά βοηθούσε,τώρα ούτε και αυτό το κόλπο πιάνει.Ίσως για αυτήν τη μαυρίλα να ευθύνεται η έλλειψη sex και ο συνεχόμενος αυνανισμός,να έχουν προκαλέσει χημική αστάθεια στον εγκέφαλο.Μπορεί να φταίει το internet,πρέπει να σταματήσω να χαζεύω memes μέχρι τις τέσσερις.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη,παρατηρώ τους άλλους,προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει.Δεν χωράω πια στο σώμα μου,στο μυαλό,στη ζωή,στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου.Αναλόγως τις μέρες και τις νύχτες,κάποια είναι δύο νούμερα μεγαλύτερα και κάποια δύο μικρότερα.Έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα,ανταλλάξαμε ζωές με κάποιον άλλο κατά λάθος.Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.Δε μου αρέσει πια ο χειμώνας,οι συννεφιασμένες μέρες μου προκαλούν δύσπνοια.
Δεν θέλω να κάθομαι σπίτι,θέλω να είμαι συνεχώς έξω,όσο πιο μακρυά γίνεται,σε άγνωστα μέρη.Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι θέλω να γίνω όλα τα αντίθετα από μένα,όλα όσα φοβάμαι,όσα κοροιδεύω,όλα όσα απεχθάνομαι και μισώ.Θέλω να μην με νοιάζει τίποτα,να μην έχω σκληρό δίσκο στο μυαλό μου,μόνο μια μικρή RAM,να είμαι άλλο ένα χρυσόψαρο στη γυάλα.Να ζω το τώρα,το πριν και το μετά να μην υπάρχουν.
Θέλω να μου αρέσουν όλες αυτές οι μαλακίες που αρέσουν στους περισσότερους.Η μουσική,η τηλεόραση,το ποδόσφαιρο,τα κουτσομπολιά,οι διάσημοι.Να μην αμφιβάλλω,να μην αναρωτιέμαι για το τι υπάρχει πίσω από το ο,τιδήποτε.Να πιστεύω ό,τι μου λένε,να μην ψάχνω για τίποτα,να περιμένω τα πάντα στο πιάτο.
Ν'ακούω τα πιο ηλίθια τραγούδια,να διασκεδάζω μέχρι εμετού και κατάρρευσης,να ζω για να ξοδεύω,να καταναλώνω και να καταναλώνομαι ασταμάτητα.Να πιστεύω σε θεούς,δαίμονες,αγγέλους,φαντάσματα,εξωγήινους,μεσσίες,θεωρίες συνομωσίας,σοφούς πατέρες και καλόγερους,σε παράδεισο και κόλαση.Να σκέφομαι πως είμαι το κέντρο του σύμπαντος,μάλλον το ίδιο το σύμπαν.Πως όλα θα πάνε καλά,δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.Πως μόλις γράψει game over το σώμα,θα εμφανιστεί η οθόνη του continue.Έχουμε και άλλες ζωές.Πόσες και πως,ποιος ξέρει,έχουμε όμως,γιατί;Γιατί έτσι.
Είτε κάπου αλλού,σε κάποια έκδοση παραδείσου,κόλασης ή καθαρτηρίου (άραγε όλες αυτές να είναι συμβατές μεταξύ τους ή είναι σαν MAC με PC; ),είτε πάλι εδώ,μετεμψύχωση.Αν δεν ήσουν καλός παίκτης,ξεκινάς απ'την αρχή,μπορεί και με ανεβασμένη τη δυσκολία.Αν ήσουν καλός,πας στο επόμενο επίπεδο,γεννιέσαι άντρας,λευκός και πλούσιος.Θέλω όλα αυτά και περισσότερα.Να καίγομαι διαβάζοντας μαλακίες στο internet,ενώ λουφάρω στη δουλειά.Να ακολουθώ κάθε μόδα σαν δόγμα και να καταδικάζω κάθε παρέκκλιση.Να απεχθάνομαι το κάθε τι διαφορετικό,να μην το σκέφτομαι καν.Όλος ο κόσμος είναι ένα μουνί που πρέπει να το γαμήσω,ένα πορτοφόλι που πρέπει να το αδειάσω,ένα πυροτέχνημα που θα φωτίσει τη νύχτα μου,μόνο για μένα.
Η άγνοια μου,η μαλακία μου θα είναι οι δυνάμεις μου,είμαι ένας υπερήρωας και δεν υπάρχει κρυπτονίτης και αντίπαλος να με νικήσει.Πατρίς,θρησκεία,οικογένεια,οι παραδόσεις,οι αρχαίοι,δώσε μου όλα τα ναρκωτικά,αρκεί νε με κάνουν να νιώθω καλύτερο,μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από ό,τι είμαι και από ό,τι θα γίνω ποτέ.Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι,ν'αλλαξώ τον κόσμο,τα έκαναν άλλοι για μένα,οι αρχαίοι καθάρισαν για τα πάντα.
Και'γω είμαι ο εκλεκτός,ξοδεύω την οικογενειακή περιουσία.Όλοι μου χρωστάνε,κανονικά έπρεπε να μου πληρώνουν φόρο και ενοίκιο πολιτισμού,για να χρησιμοποιούν αυτά που δημιούργησαν οι πρόγονοι μου.Θέλω να γίνω όσο πιο εγωκεντρικός γίνεται,όσο πιο μαλάκας γίνεται,θέλω αναισθησία πολλών καρατίων.Να τα κάψω όλα,τα βιβλία,τους δίσκους,τις ταινίες.Όνειρα και στιγμές βαλσαμωμένες,απομιμήσεις της ζωής,η σκόνη πάνω τους έχει μεγαλύτερη αξία πλέον.
Θα'θελα να ζήσω αμέτρητες ζωές,να δαμάσω όλες τις πιθανότητες.Κάθε ανθρώπου που έζησε,κάθε εκδοχή της,να βαδίσω σε κάθε επιλογή στις διασταυρώσεις του χρόνου.Κάθε μέρα μια διαφορετική ζωή,κάπου αλλού,ποτέ στο ίδιο σημείο.Να ταξιδέψω παντού,να ενώσω τις άκρες του σύμπαντος με τα χέρια μου.Συμβιβάζομαι και με λιγότερα,μερικά cheats στο παιχνίδι.Αν δεν γίνεται να έχουμε άπειρες ζωές,τουλάχιστον να έχουμε καμιά εκατοστή credits.
Να παγώνουμε τον χρόνο στις πιο όμορφες στιγμές μας.Να μπορούμε να τις ξαναζήσουμε,ένα replay για όλες τις αισθήσεις,όποτε το χρειαζόμαστε.Χαζεύω τους νεότερους.Να φωνάζουν,να γελάνε στα λεωφορεία,να φλερτάρουν.Με εκνευρίζουν αφάνταστα,δεν τους αντέχω.Γιατί ζηλεύω.Αν δε μπορώ να γίνω πάλι 25,21,19 ή 16,θα'θελα μια μικρή δόση λήθης.Κάποιος ν'αλλάξει τις ρυθμίσεις στο κεφάλι μου και ν'ανακαλύψω τα πάντα από την αρχή.Τις γεύσεις,τα χρώματα,τον έρωτα,το πρώτο φιλί,το σεξ.Να με συγκλονίσουν ξανά για πρώτη φορά,όλα όσα με όρισαν,οι μουσικές,οι ταινίες,τα βιβλία.
Να ξανακάνω τα ίδια όνειρα,να με συνεπάρουν,να με παρασύρουν όπως τότε,να με εμπνεύσουν,να με πεισμώσουν.Να μην τ'αφήσω,να μην τα παρατήσω από δειλία και να φοβάμαι μήπως τα ξαναβρω σαν νεκρά αδέσποτα.Να τα ξαναδώ σε όλη τους την ομορφιά,να μην έχουν ξεφτίσει τα χρώματα και το φως τους.Ίσως αν παθαίνεις Αλτσχάιμερ να γίνεται αυτό.Να μπορούσα να διαγράψω αναμνήσεις,να έσβηνα την γνώση του θανάτου απ'το μυαλό μου.
Όλα αυτά είναι οι χιλιάδες αντανακλάσεις του ίδιου πράγματος,του ίδιου φόβου.Τελειώνει ο χρόνος και δεν μου φτάνει.Είμαι 37 και δεν έχω ανακαλύψει τι θέλω και ποιος είμαι,ποιος μπορώ να γίνω.Δεν θέλω να περάσω,θέλω να μείνω στην ίδια τάξη,να επαναλάβω όλα τα μαθήματα.Το παρόν είναι ένας βάλτος,κινούμενη άμμος.Όσο προσπαθείς να ξεφύγεις,σε καταπίνει.Τα κλαδιά του παρελθόντος σε κρατάνε στην επιφάνεια για λίγο,επιβραδύνουν την βύθιση.Αν προσπαθήσεις να βγεις,σπάνε.Τα κλαδιά του μέλλοντος δεν υπάρχουν.Ίσως φυτρώσει κάτι,ίσως και όχι.
Ίσως να είναι αργά μέχρι τότε,μπορεί και να υπάρχει χρόνος.Τι με τρομάζει πιο πολύ τελικά,που βρίσκεται η ρίζα του φόβου;Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή,μάλλον όχι,αλλά θα το ήθελα.Όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή,θα ήθελα να κοιτάξω πίσω και οι αναμνήσεις μου να με ζεσταίνουν,να με κάνουν να χαμογελάσω.Να ξέρω πως έζησα μια γεμάτη ζωή.Πως πεθαίνω από υπερβολική δόση αγάπης,ευτυχίας και φαντασίας.Και όχι στερημένος,πεινασμένος.Η καρδιά να είναι στεγνή και να ονειρεύτεια ακόμα.Να πεθαίνει απο υπερβολική δόση νοσταλγίας.Ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε ποτέ".
Ο Σπύρος σταμάτησε να γράφει.Έσκισε όλα τα χαρτια,τα τσαλάκωσε και τα πέταξε.Δεν μπορούσε να γράψει άλλο,δεν ήθελε.Το ημερολόγιο του αδερφού του,του είχε κάνει κακό.Άνοιξε πληγές που νόμιζε ότι είχαν κλείσει.Έβαλε τ'ακουστικά,άναψε τσιγάρο και ανέβασε την ένταση.Ίσως οι στίχοι του τραγουδιού να έχουν δίκιο,ίσως όλα να είναι ένα όνειρο και όταν νιώσεις πως πνίγεσαι στον ύπνο σου,να έχεις σωθεί.Να έχεις βγει στην επιφάνεια,να ξυπνάς στην ακτή,ανάμεσα στους δύο κόσμους.Και εκείνη η στιγμή,να είναι η πρώτη,η πρώτη της αληθινής σου ζωής."I was drowning in my sleep..".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου