"She Has The Daylight At Her Command,She Gives The Night Its Dreams"
"Aπό τη μέρα που έφυγες,νομίζω πως ο χρόνος έχει παγώσει σ'εκείνη τη στιγμή.Και θα ξαναρχίσει μόνο όταν επιστρέψεις.Νιώθω σαν φάντασμα,δεν μπορώ ν'αγγίξω τίποτα,κανένα συναίσθημα ή αντικείμενο,καμιά σκέψη,όλα περνάνε από μέσα μου,σαν να μην υπάρχω.
Κάποιες νύχτες,νομίζω ότι το σπίτι είναι διάφανο.Με βλέπουν όλοι,διαβάζουν τις σκέψεις μου,γελάνε με τους φόβους μου.Και προσπαθώ να κρατηθώ από κάτι,όταν η σιωπή γίνεται πλημμύρα,πιάνομαι απ'το όνομα σου και επιπλέω.
Ξαπλώνω και αισθάνομαι χαμένος,στα υπόγεια του κόσμου.Περιμένω να με σκεπάσεις με τη σκιά και την ανάσα σου,να μου δείξεις τον ορίζοντα των ονείρων.Ν'ακούσω τις λέξεις,που μόνο στη χροιά σου αποκτούν νόημα.Περιμένω στο σκοτάδι,τα χέρια σου να μου συλλαβίσουν,τα δάχτυλα σου να μου ψιθυρίσουν,όλα τα μυστικά,όλα εκείνα που οι λέξεις δεν μπορούν να κρατήσουν.
Όταν είσαι εδώ,τα πάντα ανασαίσουν,ανθίζουν.Οι στιγμές μαζί σου ματώνουν τον χρόνο,τον κάνουν να κυλάει πιο αργά.Αισθάνομαι πιο νέος,πιο ζωντανός,όλα είναι αληθινά,οι πράξεις μου έχουν σκοπό.Όταν είσαι εδώ,αγαπώ ακόμα και τα λάθη μου.Μόλις ξαπλώσω στο στήθος σου,μετά τον έρωτα,ο κόσμος γεννιέται ξανά απ'τους χτύπους σου,όλα τώρα ξεκινάνε.
Χάνομαι στα δωμάτια του κορμιού σου,λαχταράω να με κατακτήσει ξανά η κάθε σου λεπτομέρεια,να με νικήσει κάθε δευτερόλεπτο της ομορφιάς σου.Όλος ο χρόνος γίνεται ένα,παρελθόν,παρόν και μέλλον,για μια στιγμή είμαι αιώνιος.Κλείνω τα μάτια εξαντλημένος,αλλά ασφαλής.Ένας καταρράκτης από αστέρια με ταξιδεύει.
Όταν η τελευταία μου σκέψη πριν κοιμηθώ,είναι το ότι είσαι δίπλα μου,η τροχιά του πλανήτη γίνεται χορός.Τα όνειρα παλευόυν με τη νύχτα και τη νικάνε κάθε πρωί.Η μέρα ξεκινάει απ'τους αντικατοπτρισμούς του καθρέφτη σου,τα σύνορα της ζωής,εκεί που σταματούν τα βήματα σου.Τίποτα δεν είναι αρκετό όταν λείπεις.
Ούτε τα ψίχουλα καλοκαιριού που βρίσκω στα σεντόνια και τα βιβλία,ούτε τα χνάρια απ'το άρωμα σου στα ρούχα μου.Δεν φτάνει ούτε η βροχή,όλοι σου οι τρυφεροί ψίθυροι,αυτοί που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς,όλα τα φιλιά που δεν μου έδωσες,όλες οι στιγμές που ήθελες να σε δω.Να χαμογελάς,να κάνεις σαν παιδί,τις στιγμές που ήθελες να σε αγκαλιάσω,να σε ακούσω,τις στιγμές που ήθελες να σε ποθήσω.
Η απουσία σου έχει κάνει τον χρόνο δηλητήριο,χωρίς εσένα έχω χάσει την ικανότητα να δημιουργώ αναμνήσεις.Ό,τιδήποτε σκέφτομαι,φαντάζομαι,κάνω,αν όλες μου οι λέξεις σχημάτιζαν κάτι,θα ζωγράφιζαν τη μορφή σου.Και αν ο κόσμος έχει όνομα,αυτό θα ήταν το δικό σου.Δεν φτάνουν οι λέξεις να μεταφέρουν τ'ανείπωτα,να χωρέσει μέσα τους,όλος αυτός ο χρόνος που δεν ήσουν εδώ.Αν γινόταν,θα έπαιρναν φωτιά.Χωρίς εσένα τίποτα δεν είναι αρκετό,όλα είναι ατελή,μισά,τα πάντα τελειώνουν πριν αρχίσουν.Μου λείπεις.."
Διάβασε ξανά το γράμμα και το έβαλε στο φάκελο.Στραβομουτσούνιασε,του φάνηκε χαζό,εφηβικά μελό.Άνοιξε το ντουλάπι,αλλά δε το πέταξε μέσα.Κοντοστάθηκε για αρκετά δευτερόλεπτα.Παρατήρησε προσεκτικά κάθε αντικείμενο.Η στιγμή της επιφοίτησης ήταν πικρή.
Μέσα στο ντουλάπι υπήρχαν οι στιχοί και τα ποιήματα του,τα demo των Nemesis Virus,το συγκρότημα που είχε μέχρι τα 25,διηγήματα και το μυθιστόρημα που δεν τελείωσε ποτέ.Φωτογραφίες και γράμματα,εισιτήρια από συναυλίες,καρτ ποστάλ.Η ζωή που ήθελε,που νοσταλγούσε,η ζωή που φοβήθηκε ν'ακολουθήσει,βρισκόταν στριμωγμένη σε μερικά εκατοστά.
Τις περισσότερες φορές,τα πράγματα είναι το αντίθετο απ'αυτό που δείχνουν.Ο Σπύρος βρίσκεται μέσα στο ντουλάπι εδώ και χρόνια.Που και που,ένας άλλος εαυτός ή το υποσυνείδητο,του ανοίγουν τη πόρτα,ρίχνουν λίγο φως στα πόδια του.Δε το βλέπει,ίσως να το αποφεύγει.Το ντουλάπι είναι ένα παράλληλο σύμπαν,μια ρωγμή σε μια άλλη πραγματικότητα.Που ο Σπύρος είναι κάποιος άλλος,κάπου αλλού.
Και δεν έχει ντουλάπι γεμάτο απωθημένα και νεκρά όνειρα,δεν τρέχει να ξεφύγει απ'τις αναμνήσεις του,δεν είναι πρεζάκι της νοσταλγίας,δεν σπαταλάει το μέλλον προσπαθώντας να ξεχάσει το παρελθόν που δεν έζησε.Ο Σπύρος ήταν φυλακισμένος και το ντουλάπι ήταν το παράθυρο που του έδειχνε τον κόσμο.Έβαλε το γράμμα στο πρώτο συρτάρι του γραφείου,έσβησε τα φώτα και έφυγε.
Κάποιες νύχτες,νομίζω ότι το σπίτι είναι διάφανο.Με βλέπουν όλοι,διαβάζουν τις σκέψεις μου,γελάνε με τους φόβους μου.Και προσπαθώ να κρατηθώ από κάτι,όταν η σιωπή γίνεται πλημμύρα,πιάνομαι απ'το όνομα σου και επιπλέω.
Ξαπλώνω και αισθάνομαι χαμένος,στα υπόγεια του κόσμου.Περιμένω να με σκεπάσεις με τη σκιά και την ανάσα σου,να μου δείξεις τον ορίζοντα των ονείρων.Ν'ακούσω τις λέξεις,που μόνο στη χροιά σου αποκτούν νόημα.Περιμένω στο σκοτάδι,τα χέρια σου να μου συλλαβίσουν,τα δάχτυλα σου να μου ψιθυρίσουν,όλα τα μυστικά,όλα εκείνα που οι λέξεις δεν μπορούν να κρατήσουν.
Όταν είσαι εδώ,τα πάντα ανασαίσουν,ανθίζουν.Οι στιγμές μαζί σου ματώνουν τον χρόνο,τον κάνουν να κυλάει πιο αργά.Αισθάνομαι πιο νέος,πιο ζωντανός,όλα είναι αληθινά,οι πράξεις μου έχουν σκοπό.Όταν είσαι εδώ,αγαπώ ακόμα και τα λάθη μου.Μόλις ξαπλώσω στο στήθος σου,μετά τον έρωτα,ο κόσμος γεννιέται ξανά απ'τους χτύπους σου,όλα τώρα ξεκινάνε.
Χάνομαι στα δωμάτια του κορμιού σου,λαχταράω να με κατακτήσει ξανά η κάθε σου λεπτομέρεια,να με νικήσει κάθε δευτερόλεπτο της ομορφιάς σου.Όλος ο χρόνος γίνεται ένα,παρελθόν,παρόν και μέλλον,για μια στιγμή είμαι αιώνιος.Κλείνω τα μάτια εξαντλημένος,αλλά ασφαλής.Ένας καταρράκτης από αστέρια με ταξιδεύει.
Όταν η τελευταία μου σκέψη πριν κοιμηθώ,είναι το ότι είσαι δίπλα μου,η τροχιά του πλανήτη γίνεται χορός.Τα όνειρα παλευόυν με τη νύχτα και τη νικάνε κάθε πρωί.Η μέρα ξεκινάει απ'τους αντικατοπτρισμούς του καθρέφτη σου,τα σύνορα της ζωής,εκεί που σταματούν τα βήματα σου.Τίποτα δεν είναι αρκετό όταν λείπεις.
Ούτε τα ψίχουλα καλοκαιριού που βρίσκω στα σεντόνια και τα βιβλία,ούτε τα χνάρια απ'το άρωμα σου στα ρούχα μου.Δεν φτάνει ούτε η βροχή,όλοι σου οι τρυφεροί ψίθυροι,αυτοί που σκέφτεσαι πριν κοιμηθείς,όλα τα φιλιά που δεν μου έδωσες,όλες οι στιγμές που ήθελες να σε δω.Να χαμογελάς,να κάνεις σαν παιδί,τις στιγμές που ήθελες να σε αγκαλιάσω,να σε ακούσω,τις στιγμές που ήθελες να σε ποθήσω.
Η απουσία σου έχει κάνει τον χρόνο δηλητήριο,χωρίς εσένα έχω χάσει την ικανότητα να δημιουργώ αναμνήσεις.Ό,τιδήποτε σκέφτομαι,φαντάζομαι,κάνω,αν όλες μου οι λέξεις σχημάτιζαν κάτι,θα ζωγράφιζαν τη μορφή σου.Και αν ο κόσμος έχει όνομα,αυτό θα ήταν το δικό σου.Δεν φτάνουν οι λέξεις να μεταφέρουν τ'ανείπωτα,να χωρέσει μέσα τους,όλος αυτός ο χρόνος που δεν ήσουν εδώ.Αν γινόταν,θα έπαιρναν φωτιά.Χωρίς εσένα τίποτα δεν είναι αρκετό,όλα είναι ατελή,μισά,τα πάντα τελειώνουν πριν αρχίσουν.Μου λείπεις.."
Διάβασε ξανά το γράμμα και το έβαλε στο φάκελο.Στραβομουτσούνιασε,του φάνηκε χαζό,εφηβικά μελό.Άνοιξε το ντουλάπι,αλλά δε το πέταξε μέσα.Κοντοστάθηκε για αρκετά δευτερόλεπτα.Παρατήρησε προσεκτικά κάθε αντικείμενο.Η στιγμή της επιφοίτησης ήταν πικρή.
Μέσα στο ντουλάπι υπήρχαν οι στιχοί και τα ποιήματα του,τα demo των Nemesis Virus,το συγκρότημα που είχε μέχρι τα 25,διηγήματα και το μυθιστόρημα που δεν τελείωσε ποτέ.Φωτογραφίες και γράμματα,εισιτήρια από συναυλίες,καρτ ποστάλ.Η ζωή που ήθελε,που νοσταλγούσε,η ζωή που φοβήθηκε ν'ακολουθήσει,βρισκόταν στριμωγμένη σε μερικά εκατοστά.
Τις περισσότερες φορές,τα πράγματα είναι το αντίθετο απ'αυτό που δείχνουν.Ο Σπύρος βρίσκεται μέσα στο ντουλάπι εδώ και χρόνια.Που και που,ένας άλλος εαυτός ή το υποσυνείδητο,του ανοίγουν τη πόρτα,ρίχνουν λίγο φως στα πόδια του.Δε το βλέπει,ίσως να το αποφεύγει.Το ντουλάπι είναι ένα παράλληλο σύμπαν,μια ρωγμή σε μια άλλη πραγματικότητα.Που ο Σπύρος είναι κάποιος άλλος,κάπου αλλού.
Και δεν έχει ντουλάπι γεμάτο απωθημένα και νεκρά όνειρα,δεν τρέχει να ξεφύγει απ'τις αναμνήσεις του,δεν είναι πρεζάκι της νοσταλγίας,δεν σπαταλάει το μέλλον προσπαθώντας να ξεχάσει το παρελθόν που δεν έζησε.Ο Σπύρος ήταν φυλακισμένος και το ντουλάπι ήταν το παράθυρο που του έδειχνε τον κόσμο.Έβαλε το γράμμα στο πρώτο συρτάρι του γραφείου,έσβησε τα φώτα και έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου