"How The Gods Kill"
Ο Λάγιος δεν αισθανόταν άνετα στο αυτοκίνητο της Όλγας.Ήταν σίγουρος πως ο οδηγός της είχε μάτια στο πισώ μέρος του κεφαλιού και τον κοίταζε συνέχεια.Το χέρι της χαμηλά,τον εκνεύριζε παρά τον ηρεμούσε.
Όλες οι κινήσεις της απέναντι του,φανέρωναν κτητικότητα και το ότι δεν έκανε τη παραμικρή προσπάθεια να το κρύψει,τον ενοχλούσε.
Η διαδρομή ήταν μεγάλη.Εθνική Αθηνών Κορίνθου.Το μέρος είχε το τέλειο καμουφλάζ.Το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο έμοιαζε ετοιμόρροπο.Το μόνο που ξεχώριζε ήταν η κεντρική είσοδος.Αν πλησιάζες αρκετά,καταλάβαινες ότι ήταν καινούργια.
Η πόρτα σφράγισε πίσω τους,η Όλγα ανέλαβε χρέη ξεναγού.Τα πρώτα δωμάτια ήταν σχεδόν ίδια.Μεγάλοι χώροι,με μαύρους καναπέδες και πολυθρόνες.Γιγαντοοθόνες σε κάθε τοίχο.Τα δωμάτια στο τέλος του διαδρόμου ήταν τα μόνα που δεν είχαν ανακαινιστεί.
Δύο μπράβοι βασάνιζαν ένα κουρελιασμένο απομεινάρι ανθρώπου.Τα σαγόνια των σκυλιών ήταν εκατοστά πριν το πρόσωπο του.Είχε κοκκαλώσει,φοβόταν να σκουπίσει τα σάλια τους από τα μάγουλα του.Οι μπράβοι έπαιζαν με τα λουριά,τα άφηναν λίγο παραπάνω κάθε φορά και τα τράβαγαν απότομα,πριν τα σκυλιά τον δαγκώσουν.Αυτό τα εξαγρίωνε όλο και πιο πολύ.
"Είναι η προθέρμανση" του ψιθύρισε στο αυτί."Για να μπουν στο παιχνίδι με ανεβασμένη αδρεναλίνη".Ο Λάγιος ήταν σε εγρήγορση,η ατμόσφαιρα ήταν τοξική.Στο κέντρο του κτηρίου,υπήρχε μια μικρή αρένα σαν λάκκος.Γύρω της κερκίδες,ειδικά διαμορφωμένες.
Τεράστιες οθόνες,ηχεία παντού.Ο Λάγιος με την Όλγα κάθισαν μόνοι τους.Ο αγώνας ξεκίνησε,τέσερα άτομα στην αρένα.Κοιτάζουν γύρω τους σαστισμένα.Οι δύο πρώτοι είναι ξένοι,ο ένας από την Αφρική,ο δεύτερος από την Ασία.Απέναντι τους δύο λευκοί,το ίδιο εξαθλιωμένοι.Ο ένας είναι τοξικομανής,οι αντιδράσεις και οι κινήσεις του είναι πολύ πιο αργές,σε σχέση με τους άλλους.
Οι κανόνες είναι απλοί,όλοι εναντίον όλων,μέχρι να μείνει ένας ζωντανός.Κανείς δεν θέλει να παλέψει,αλλά εκτός από την επιβίωση,υπάρχουν και άλλα κίνητρα.Τα φώτα σβήνουν,δύο δέσμες χτυπάνε τους τοίχους της αρένας.
Εικόνες ομήρων εναλλάσονται.Δεμένοι,δακρυσμένοι,με όπλα στον κρόταφο.Ηλικιωμένες γυναίκες,παιδιά,ακόμη και ένας σκύλος.Η μόνη συντροφιά ενός εκ των μονομάχων.Ένα βουβό κλάμα τον στραγγαλίζει,τα μάτια του λιώνουν απ'τα δάκρυα.Πρόσωπα σφιγμένα,έτοιμα να σκιστούν,σαν φτηνές μάσκες από την πίεση.
Παρόλα αυτά,κανείς δεν κάνει την πρώτη κίνηση.Οι εικόνες αλλάζουν,δείχνουν την προετοιμασία μιας δόσης ηρωίνης.Η εικόνα μεγαλώνει,η ένεση είναι έτοιμη και τον περιμένει.Σέρνεται προς τον τοίχο,χαιδεύει τα άυλα χρώματα.
Το φως που πέφτει πάνω του είναι θεικό,τον διαπερνά,τρέχει στις φλέβες του.Ορμάει,τον αποφεύγουν εύκολα.Του παίρνει περισσότερη ώρα για να σηκωθεί,μετά από κάθε πτώση,αλλά επιμένει.Το μπαράζ των εικόνων γίνεται πιο γρήγορο.Οι μονομάχοι το ξέρουν πως δεν μπορούν να το αποφύγουν.Οι όμηροι δέχονται χτυπήματα.Σβήνουν τσιγάρα πάνω τους,τους χαράζουν το δέρμα.
Σκηνές εικονικού πνιγμού,σπασμένα δάχτυλα,πρόσωπα που δεν διακρίνονται από το αίμα.Η ένταση του ήχου απάνθρωπη,οι κραυγές ανυπόφορες.Δεν ξέρεις αν είναι αληθινό αυτό που βλέπεις,αυτό που ζεις.Αμφιβάλεις για τα πάντα,κυρίως για την λογική σου.Όμως ο πόνος που νιώθεις είναι αληθινός.Ξεριζώνει ο,τιδήποτε ανθρώπινο σου έχει μείνει.
Ακρωτηριάζει ο,τιδήποτε καλό,όμορφο και αθώο έχεις μέσα σου.Αυτά τα δάκρυα είναι από οξύ.Και θα πρέπει να τα σταματήσεις πριν σε σκοτώσουν,πριν σε βαφτίσουν στην άβυσσο,πριν σε μεταμορφώσουν σε κάτι που δεν έχει όνομα,κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο,πράγμα και εφιάλτη.
Ο νεαρός Αφρικανός αποφεύγει το πρεζάκι,τον πετάει κάτω και του κάνει κεφαλοκλείδωμα.Ρίχνει όλο το βάρος πάνω του,του κλείνει το στόμα.Εύχεται να τελειώσει γρήγορα,να μην πονέσει,να μην το θυμάται.Ο αντίπαλος δεν αντιστέκεται για πολύ.
Ο οργανισμός του μισοφαγωμένος από την εξάρτηση παραδόθηκε γρήγορα.Έχει καταλάβει πως πέθανε,αλλά δεν τον αφήνει.Τον σφίγγει πιο δυνατά πάνω του,τον αγκαλιάζει,σαν να προσπαθεί με αυτόν το τρόπο να του πει συγγνώμη.
Το κοινό δεν έχει ενθουσιαστεί με το θέαμα,χλιαρές αποδοκιμασίες,κάποιοι πετάνε ποτήρια στην αρένα.Η άλλη μονομαχία δεν έχει κριθεί ακόμη,οι αντίπαλοι έχουν εξαντληθεί.Ο ασπρομάλλης άστεγος επιστρατεύει όσες δυνάμεις του έχουν μείνει.Η αδέξια επίθεση του πετάει τον αντίπαλο στον τοίχο.Χτυπάει το κεφάλι του και σωριάζεται.
Δεν έχει σιγουρευτεί πως νίκησε.Κάθεται πάνω του και τον γρονθοκοπεί ουρλιάζοντας.Η ένταση του κόβει την ανάσα,η μυρωδιά του αίματος τον ζαλίζει.Πέφτει δίπλα στον ηττημένο,σκουπίζει με αηδία το αίμα πάνω στα ρούχα του.
Νομίζει πως έχει πάθει έμφραγμα.Οι εκκωφαντικοί ήχοι δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει.Ο Λάγιος παρακολουθεί μουδιασμένος.Οι θεατές τον έχουν σοκάρει περισότερο από το ίδιο το θέαμα.Διαμαρτύρονται γιατί ο θάνατος απόψε δεν ήταν αρκετός,ούτε αρκετά διασκεδαστικός.Δεν τους χόρτασε.
Ίσως αυτή να είναι η αληθινή φύση των ανθρώπων,σκέφτηκε.Κοιτάζοντας το πρόσωπο της,για πρώτη φορά,χωρίς μακιγιάζ και δικαιολογίες,δεν ένιωσε τίποτα.Και αυτό τον τρομοκρατεί περισσότερο από όλα.Αναρωτιέται αν είναι φυσιολογικό,αν θα ακολουθήσει ανακούφιση ή ακόμα και ευχαρίστηση.Αν οι μονομάχοι σκοτώνουν τα τελευταία κύτταρα ευαισθησίας ή απλά τους ανοίγουν τα μάτια,για να δουν,να νιώσουν και να σκεφτούν πιο καθαρά από ποτέ
Η Όλγα παρακολουθεί μαγεμένη.Πήρε το χέρι του και το έβαλε μέσα από τα εσώρουχο της.Το τράβηξε,αλλά εκείνη επιμένει.Άρχισε να την χαιδεύει πάνω από το ύφασμα.Βαρέθηκε γρήγορα,είχε ανάγκη από έναν πιο δυνατό αντιπερισπασμό.Βγήκε έξω για ένα τσιγάρο.
Ήθελε να φύγει,αν γινόταν να τηλεμεταφερθεί σπίτι,δεν είχε διάθεση για τα παιχνίδια της."Μήπως έχεις φωτιά;".Γύρισε ξαφνιασμένος."Ευχαριστώ".Δεν μπορούσε να κρύψει την ταραχή του με τίποτα,το τσιγάρο του έπεσε δύο φορές.
Ο Λάγιος τον αναγνώρισε.Ήταν αυτός που πείραζαν η Όλγα με την φίλη της στη πισίνα.Του έδωσε ένα καινούργιο τσιγάρο και τον αναπτήρα του.Φάνηκε να χαλαρώνει λίγο."Τρομερό θέαμα ε;" η χροιά του θύμιζε παιδί που ήταν έτοιμο να βάλει τα κλάματα.
"Έχω δει χειρότερα""Αλήθεια;Πως γίνεται αυτό;""Λόγω δουλειάς""Και το αντέχεις;""Συνηθίζεις""Μου φαίνεται αδύνατο,δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα""Τότε γιατί έρχεσαι;".Γέλασε θλιμμένα."Σ'αυτό το κλαμπ η παρουσία είναι υποχρεωτική.Από τη στιγμή που γίνεσαι μέλος,δεν μπορείς να το αποφύγεις"
"Τότε γιατί έγινες μέλος;""Δεν ήξερα.Νόμιζα πως θα είχε ενδιαφέρον,ότι θα ήταν κάτι διαφορετικό,κάτι συναρπαστικό""Και δεν ήταν;".Κόμπιασε,οι λέξεις πάλευαν στο μυαλό του."Μάλλον όχι""Φύγε τότε""Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται""Αν κρίνω απ'αυτό το μέρος,πρέπει να είναι πιο εύκολο απ'όσο νομίζω.Αν μπορείς να φτιάξεις κάτι τέτοιο,τότε όλα πρέπει να είναι εύκολα για σένα".Χαμογελάσε συγκαταβατικά,έκανε δύο βιαστικές τζούρες και το έσβησε άτσαλα."Ευχαριστώ για το τσιγάρο".
"Που ήσουν;""Βγήκα για να πάρω λίγο αέρα και να καπνίσω""Σε σόκαρε το θέαμα;""Με σόκαρε η έλλειψη φαντασίας που έχουν οι πλούσιοι""Εξαρτάται για ποιον μιλάς".Η φωνή της είχε γίνει παιχνιδιάρικη,ενώ το χέρι της τον αγκάλιασε.
"Μήπως πρέπει να ζηλέψω;Με ποια ήσουν έξω;""Με τον φίλο σου""Ποιον φίλο μου ;".Της έδειξε με τρόπο."Με τον Δημητράκη ήσουν;Τι σου έλεγε;""Τίποτα.Νόμιζα πως θα λιποθυμήσει,έτρεμε ολόκληρος".Γέλασε σαρκαστικά."Μη σε ξεγελάει η εμφάνιση και η κλάψα.Δική του ιδέα ήταν αυτό το μικρό Κολοσσαίο""Είσαι σίγουρη;Άυτός μοιάζει σαν να γεννήθηκε με ναυτία"
"Δε σου τα'πε όλα ε;""Τι να μου πει;".Πήρε το πακέτο από την τσέπη του και άναψε δύο τσιγάρα.Έβαλε το ένα στα χείλη του."Ο Δημητράκης είναι σαν κλαμένο μουνί εδώ και πολύ καιρό.Έχασε την κοπέλα του πέρσι.Γι'αυτό είναι έτσι,όχι από τη βία του θεάματος.
Όπως σου είπα,αυτός εμπνεύστηκε την ιδαίτερη ψυχαγωγία μας.Δική του η ιδέα,ο σχεδιασμός,η εκτέλεση και η επιλογή του μέρους.Νόμιζε πως θα τον βοηθούσε να ξεχάσει.Από ό,τι φαίνεται,έκανε λάθος.Δεν βρήκε ακόμα το κατάλληλο αντίδοτο για την θλίψη του.Αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα".Πέρασε το χέρι της στα μαλλιά του,το χάδι της κατέληξε στο πηγούνι του.
Ο Λάγιος είχε καρφώσει το βλέμμα πάνω του."Πάμε να φύγουμε;Βαρέθηκα".Δεν της απάντησε.Λίγα μέτρα πριν τη πόρτα,τον σταμάτησε."Πάμε να σου δείξω κάτι".Το δωμάτιο έμοιαζε με ιατρείο.Δύο άτομα εξέταζαν τον νικητή της μονομαχίας.Τα ρούχα του ήταν σκισμένα,γεμάτα αίμα.Μια τεράστια γρατζουνιά στο αριστερό του μάγουλο.
Λίγο πιο πέρα,ένα ζευγάρι τον παρατηρούσε αχόρταγα,σαν παιδιά σε ζωολογικό κήπο.Ο νικητής ήταν ξεκομμένος απ'τον υπόλοιπο κόσμο.Ανέπνεε με δυσκολία,το βλέμμα του παγωμένο στο ίδιο σημείο,σαν τυφλός.Οι γιατροί κατέληξαν.Ήταν ελαφρά τραυματισμένος,αλλά υγιής.
Ο ένας απ'αυτούς εξηγούσε κάτι χαμηλόφωνα στο ζευγάρι.Πλησίασαν πιο κοντά,παρατηρούσαν τον νεαρό Αφρικανό με προσοχή.Η κοπέλα του χάιδεψε απαλά το κεφάλι,ενώ ο άντρας ψηλάφιζε τους μυς του.Ο δεύτερος γιατρός του έκανε μια ένεση και αποχώρησε.Ο κοπέλα τον φίλησε στο μάγουλο και γύρισε προς τον εραστή της.
Δάγκωσε τα χείλη της προκλητικά και έβγάλε κάτι από την τσάντα της.Μια απότομη κίνηση στον αέρα,μια φευγαλέα λάμψη.Το αίμα έπεσε πάνω τους σαν διαρροή από σπασμένο σωλήνα,έβαψε τον τοίχο και τα ρούχα τους.Η γεύση του ξύπνησε πρωτόγονα ένστικτα,φιλιόντουσαν σαν ζώα σαν που προσπαθούσαν να φάει το ένα το άλλο.
Η Όλγα έσφιξε το χέρι του Λάγιου σε σημείο που τον πόνεσε.Ήταν υπνωτισμένη από το αίμα.Ο Λάγιος αισθάνθηκε καλύτερα όταν το αυτοκίνητο βγήκε στην εθνική.Η Όλγα διασκέδαζε με τις αντιδράσεις του."Σου έπεσε βαρύ μωρό μου;Νόμιζα πως τα είχες δει όλα στη δουλειά σου""Έτσι νόμιζα,αλλά η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσει.Γιατί έπρεπε να πεθάνει αυτός ο κακομοίρης και μάλιστα με αυτόν το τρόπο;"
Το γέλιο της τον εξαγρίωσε.Ήθελε ν'ανοίξει τη πόρτα και να την πετάξει στο δρόμο."Εγώ φταίω,ξέχασα να στο πω.Μετά την μονομαχία,γίνεται ένας μικρός πλειστηριασμός.Τις περισσότερες φορές,πλειοδοτεί το ζευγάρι που είδες.Είναι υπερβολικά εκκεντρικοί ακόμη και για τον κύκλο μας.Το απωθημενο τους είναι η υποκριτική,αλλά μεταξύ μας,δεν μπορούν να υποδυθούν ούτε τους εαυτούς τους.
Μέχρι να εφευρεθεί η μεταμόσχευση ταλέντου,αποφάσισαν να εφαρμόσουν τη μέθοδο Στανισλάφσκι στη πραγματική ζωή.Θα έπαιζαν έναν ρόλο 24 ώρες το 24ωρο,διαφορετικό κάθε μήνα.Αυτή την εβδομάδα μάλλον είναι βρυκόλακες.Mη με ρωτήσεις από ποια ταινία,δεν έχω ιδέα.Πάντως είναι πολύ κακοί,ακόμη και για τα δεδομένα του Twilight".
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο Λάγιος σταμάτησε να την ακούει.Ήταν κουρασμένος.Η διαδρομή δεν τον νανούριζε και οι αισθήσεις του,συνέχιζαν να του προσφέρουν περισσότερα από όσα μπορούσε να χωνέψει.
Όλες οι κινήσεις της απέναντι του,φανέρωναν κτητικότητα και το ότι δεν έκανε τη παραμικρή προσπάθεια να το κρύψει,τον ενοχλούσε.
Η διαδρομή ήταν μεγάλη.Εθνική Αθηνών Κορίνθου.Το μέρος είχε το τέλειο καμουφλάζ.Το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο έμοιαζε ετοιμόρροπο.Το μόνο που ξεχώριζε ήταν η κεντρική είσοδος.Αν πλησιάζες αρκετά,καταλάβαινες ότι ήταν καινούργια.
Η πόρτα σφράγισε πίσω τους,η Όλγα ανέλαβε χρέη ξεναγού.Τα πρώτα δωμάτια ήταν σχεδόν ίδια.Μεγάλοι χώροι,με μαύρους καναπέδες και πολυθρόνες.Γιγαντοοθόνες σε κάθε τοίχο.Τα δωμάτια στο τέλος του διαδρόμου ήταν τα μόνα που δεν είχαν ανακαινιστεί.
Δύο μπράβοι βασάνιζαν ένα κουρελιασμένο απομεινάρι ανθρώπου.Τα σαγόνια των σκυλιών ήταν εκατοστά πριν το πρόσωπο του.Είχε κοκκαλώσει,φοβόταν να σκουπίσει τα σάλια τους από τα μάγουλα του.Οι μπράβοι έπαιζαν με τα λουριά,τα άφηναν λίγο παραπάνω κάθε φορά και τα τράβαγαν απότομα,πριν τα σκυλιά τον δαγκώσουν.Αυτό τα εξαγρίωνε όλο και πιο πολύ.
"Είναι η προθέρμανση" του ψιθύρισε στο αυτί."Για να μπουν στο παιχνίδι με ανεβασμένη αδρεναλίνη".Ο Λάγιος ήταν σε εγρήγορση,η ατμόσφαιρα ήταν τοξική.Στο κέντρο του κτηρίου,υπήρχε μια μικρή αρένα σαν λάκκος.Γύρω της κερκίδες,ειδικά διαμορφωμένες.
Τεράστιες οθόνες,ηχεία παντού.Ο Λάγιος με την Όλγα κάθισαν μόνοι τους.Ο αγώνας ξεκίνησε,τέσερα άτομα στην αρένα.Κοιτάζουν γύρω τους σαστισμένα.Οι δύο πρώτοι είναι ξένοι,ο ένας από την Αφρική,ο δεύτερος από την Ασία.Απέναντι τους δύο λευκοί,το ίδιο εξαθλιωμένοι.Ο ένας είναι τοξικομανής,οι αντιδράσεις και οι κινήσεις του είναι πολύ πιο αργές,σε σχέση με τους άλλους.
Οι κανόνες είναι απλοί,όλοι εναντίον όλων,μέχρι να μείνει ένας ζωντανός.Κανείς δεν θέλει να παλέψει,αλλά εκτός από την επιβίωση,υπάρχουν και άλλα κίνητρα.Τα φώτα σβήνουν,δύο δέσμες χτυπάνε τους τοίχους της αρένας.
Εικόνες ομήρων εναλλάσονται.Δεμένοι,δακρυσμένοι,με όπλα στον κρόταφο.Ηλικιωμένες γυναίκες,παιδιά,ακόμη και ένας σκύλος.Η μόνη συντροφιά ενός εκ των μονομάχων.Ένα βουβό κλάμα τον στραγγαλίζει,τα μάτια του λιώνουν απ'τα δάκρυα.Πρόσωπα σφιγμένα,έτοιμα να σκιστούν,σαν φτηνές μάσκες από την πίεση.
Παρόλα αυτά,κανείς δεν κάνει την πρώτη κίνηση.Οι εικόνες αλλάζουν,δείχνουν την προετοιμασία μιας δόσης ηρωίνης.Η εικόνα μεγαλώνει,η ένεση είναι έτοιμη και τον περιμένει.Σέρνεται προς τον τοίχο,χαιδεύει τα άυλα χρώματα.
Το φως που πέφτει πάνω του είναι θεικό,τον διαπερνά,τρέχει στις φλέβες του.Ορμάει,τον αποφεύγουν εύκολα.Του παίρνει περισσότερη ώρα για να σηκωθεί,μετά από κάθε πτώση,αλλά επιμένει.Το μπαράζ των εικόνων γίνεται πιο γρήγορο.Οι μονομάχοι το ξέρουν πως δεν μπορούν να το αποφύγουν.Οι όμηροι δέχονται χτυπήματα.Σβήνουν τσιγάρα πάνω τους,τους χαράζουν το δέρμα.
Σκηνές εικονικού πνιγμού,σπασμένα δάχτυλα,πρόσωπα που δεν διακρίνονται από το αίμα.Η ένταση του ήχου απάνθρωπη,οι κραυγές ανυπόφορες.Δεν ξέρεις αν είναι αληθινό αυτό που βλέπεις,αυτό που ζεις.Αμφιβάλεις για τα πάντα,κυρίως για την λογική σου.Όμως ο πόνος που νιώθεις είναι αληθινός.Ξεριζώνει ο,τιδήποτε ανθρώπινο σου έχει μείνει.
Ακρωτηριάζει ο,τιδήποτε καλό,όμορφο και αθώο έχεις μέσα σου.Αυτά τα δάκρυα είναι από οξύ.Και θα πρέπει να τα σταματήσεις πριν σε σκοτώσουν,πριν σε βαφτίσουν στην άβυσσο,πριν σε μεταμορφώσουν σε κάτι που δεν έχει όνομα,κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο,πράγμα και εφιάλτη.
Ο οργανισμός του μισοφαγωμένος από την εξάρτηση παραδόθηκε γρήγορα.Έχει καταλάβει πως πέθανε,αλλά δεν τον αφήνει.Τον σφίγγει πιο δυνατά πάνω του,τον αγκαλιάζει,σαν να προσπαθεί με αυτόν το τρόπο να του πει συγγνώμη.
Το κοινό δεν έχει ενθουσιαστεί με το θέαμα,χλιαρές αποδοκιμασίες,κάποιοι πετάνε ποτήρια στην αρένα.Η άλλη μονομαχία δεν έχει κριθεί ακόμη,οι αντίπαλοι έχουν εξαντληθεί.Ο ασπρομάλλης άστεγος επιστρατεύει όσες δυνάμεις του έχουν μείνει.Η αδέξια επίθεση του πετάει τον αντίπαλο στον τοίχο.Χτυπάει το κεφάλι του και σωριάζεται.
Δεν έχει σιγουρευτεί πως νίκησε.Κάθεται πάνω του και τον γρονθοκοπεί ουρλιάζοντας.Η ένταση του κόβει την ανάσα,η μυρωδιά του αίματος τον ζαλίζει.Πέφτει δίπλα στον ηττημένο,σκουπίζει με αηδία το αίμα πάνω στα ρούχα του.
Νομίζει πως έχει πάθει έμφραγμα.Οι εκκωφαντικοί ήχοι δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει.Ο Λάγιος παρακολουθεί μουδιασμένος.Οι θεατές τον έχουν σοκάρει περισότερο από το ίδιο το θέαμα.Διαμαρτύρονται γιατί ο θάνατος απόψε δεν ήταν αρκετός,ούτε αρκετά διασκεδαστικός.Δεν τους χόρτασε.
Ίσως αυτή να είναι η αληθινή φύση των ανθρώπων,σκέφτηκε.Κοιτάζοντας το πρόσωπο της,για πρώτη φορά,χωρίς μακιγιάζ και δικαιολογίες,δεν ένιωσε τίποτα.Και αυτό τον τρομοκρατεί περισσότερο από όλα.Αναρωτιέται αν είναι φυσιολογικό,αν θα ακολουθήσει ανακούφιση ή ακόμα και ευχαρίστηση.Αν οι μονομάχοι σκοτώνουν τα τελευταία κύτταρα ευαισθησίας ή απλά τους ανοίγουν τα μάτια,για να δουν,να νιώσουν και να σκεφτούν πιο καθαρά από ποτέ
Η Όλγα παρακολουθεί μαγεμένη.Πήρε το χέρι του και το έβαλε μέσα από τα εσώρουχο της.Το τράβηξε,αλλά εκείνη επιμένει.Άρχισε να την χαιδεύει πάνω από το ύφασμα.Βαρέθηκε γρήγορα,είχε ανάγκη από έναν πιο δυνατό αντιπερισπασμό.Βγήκε έξω για ένα τσιγάρο.
Ήθελε να φύγει,αν γινόταν να τηλεμεταφερθεί σπίτι,δεν είχε διάθεση για τα παιχνίδια της."Μήπως έχεις φωτιά;".Γύρισε ξαφνιασμένος."Ευχαριστώ".Δεν μπορούσε να κρύψει την ταραχή του με τίποτα,το τσιγάρο του έπεσε δύο φορές.
Ο Λάγιος τον αναγνώρισε.Ήταν αυτός που πείραζαν η Όλγα με την φίλη της στη πισίνα.Του έδωσε ένα καινούργιο τσιγάρο και τον αναπτήρα του.Φάνηκε να χαλαρώνει λίγο."Τρομερό θέαμα ε;" η χροιά του θύμιζε παιδί που ήταν έτοιμο να βάλει τα κλάματα.
"Έχω δει χειρότερα""Αλήθεια;Πως γίνεται αυτό;""Λόγω δουλειάς""Και το αντέχεις;""Συνηθίζεις""Μου φαίνεται αδύνατο,δεν μπορώ να το συνηθίσω με τίποτα""Τότε γιατί έρχεσαι;".Γέλασε θλιμμένα."Σ'αυτό το κλαμπ η παρουσία είναι υποχρεωτική.Από τη στιγμή που γίνεσαι μέλος,δεν μπορείς να το αποφύγεις"
"Τότε γιατί έγινες μέλος;""Δεν ήξερα.Νόμιζα πως θα είχε ενδιαφέρον,ότι θα ήταν κάτι διαφορετικό,κάτι συναρπαστικό""Και δεν ήταν;".Κόμπιασε,οι λέξεις πάλευαν στο μυαλό του."Μάλλον όχι""Φύγε τότε""Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται""Αν κρίνω απ'αυτό το μέρος,πρέπει να είναι πιο εύκολο απ'όσο νομίζω.Αν μπορείς να φτιάξεις κάτι τέτοιο,τότε όλα πρέπει να είναι εύκολα για σένα".Χαμογελάσε συγκαταβατικά,έκανε δύο βιαστικές τζούρες και το έσβησε άτσαλα."Ευχαριστώ για το τσιγάρο".
"Που ήσουν;""Βγήκα για να πάρω λίγο αέρα και να καπνίσω""Σε σόκαρε το θέαμα;""Με σόκαρε η έλλειψη φαντασίας που έχουν οι πλούσιοι""Εξαρτάται για ποιον μιλάς".Η φωνή της είχε γίνει παιχνιδιάρικη,ενώ το χέρι της τον αγκάλιασε.
"Μήπως πρέπει να ζηλέψω;Με ποια ήσουν έξω;""Με τον φίλο σου""Ποιον φίλο μου ;".Της έδειξε με τρόπο."Με τον Δημητράκη ήσουν;Τι σου έλεγε;""Τίποτα.Νόμιζα πως θα λιποθυμήσει,έτρεμε ολόκληρος".Γέλασε σαρκαστικά."Μη σε ξεγελάει η εμφάνιση και η κλάψα.Δική του ιδέα ήταν αυτό το μικρό Κολοσσαίο""Είσαι σίγουρη;Άυτός μοιάζει σαν να γεννήθηκε με ναυτία"
"Δε σου τα'πε όλα ε;""Τι να μου πει;".Πήρε το πακέτο από την τσέπη του και άναψε δύο τσιγάρα.Έβαλε το ένα στα χείλη του."Ο Δημητράκης είναι σαν κλαμένο μουνί εδώ και πολύ καιρό.Έχασε την κοπέλα του πέρσι.Γι'αυτό είναι έτσι,όχι από τη βία του θεάματος.
Όπως σου είπα,αυτός εμπνεύστηκε την ιδαίτερη ψυχαγωγία μας.Δική του η ιδέα,ο σχεδιασμός,η εκτέλεση και η επιλογή του μέρους.Νόμιζε πως θα τον βοηθούσε να ξεχάσει.Από ό,τι φαίνεται,έκανε λάθος.Δεν βρήκε ακόμα το κατάλληλο αντίδοτο για την θλίψη του.Αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα".Πέρασε το χέρι της στα μαλλιά του,το χάδι της κατέληξε στο πηγούνι του.
Ο Λάγιος είχε καρφώσει το βλέμμα πάνω του."Πάμε να φύγουμε;Βαρέθηκα".Δεν της απάντησε.Λίγα μέτρα πριν τη πόρτα,τον σταμάτησε."Πάμε να σου δείξω κάτι".Το δωμάτιο έμοιαζε με ιατρείο.Δύο άτομα εξέταζαν τον νικητή της μονομαχίας.Τα ρούχα του ήταν σκισμένα,γεμάτα αίμα.Μια τεράστια γρατζουνιά στο αριστερό του μάγουλο.
Λίγο πιο πέρα,ένα ζευγάρι τον παρατηρούσε αχόρταγα,σαν παιδιά σε ζωολογικό κήπο.Ο νικητής ήταν ξεκομμένος απ'τον υπόλοιπο κόσμο.Ανέπνεε με δυσκολία,το βλέμμα του παγωμένο στο ίδιο σημείο,σαν τυφλός.Οι γιατροί κατέληξαν.Ήταν ελαφρά τραυματισμένος,αλλά υγιής.
Ο ένας απ'αυτούς εξηγούσε κάτι χαμηλόφωνα στο ζευγάρι.Πλησίασαν πιο κοντά,παρατηρούσαν τον νεαρό Αφρικανό με προσοχή.Η κοπέλα του χάιδεψε απαλά το κεφάλι,ενώ ο άντρας ψηλάφιζε τους μυς του.Ο δεύτερος γιατρός του έκανε μια ένεση και αποχώρησε.Ο κοπέλα τον φίλησε στο μάγουλο και γύρισε προς τον εραστή της.
Δάγκωσε τα χείλη της προκλητικά και έβγάλε κάτι από την τσάντα της.Μια απότομη κίνηση στον αέρα,μια φευγαλέα λάμψη.Το αίμα έπεσε πάνω τους σαν διαρροή από σπασμένο σωλήνα,έβαψε τον τοίχο και τα ρούχα τους.Η γεύση του ξύπνησε πρωτόγονα ένστικτα,φιλιόντουσαν σαν ζώα σαν που προσπαθούσαν να φάει το ένα το άλλο.
Η Όλγα έσφιξε το χέρι του Λάγιου σε σημείο που τον πόνεσε.Ήταν υπνωτισμένη από το αίμα.Ο Λάγιος αισθάνθηκε καλύτερα όταν το αυτοκίνητο βγήκε στην εθνική.Η Όλγα διασκέδαζε με τις αντιδράσεις του."Σου έπεσε βαρύ μωρό μου;Νόμιζα πως τα είχες δει όλα στη δουλειά σου""Έτσι νόμιζα,αλλά η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσει.Γιατί έπρεπε να πεθάνει αυτός ο κακομοίρης και μάλιστα με αυτόν το τρόπο;"
Το γέλιο της τον εξαγρίωσε.Ήθελε ν'ανοίξει τη πόρτα και να την πετάξει στο δρόμο."Εγώ φταίω,ξέχασα να στο πω.Μετά την μονομαχία,γίνεται ένας μικρός πλειστηριασμός.Τις περισσότερες φορές,πλειοδοτεί το ζευγάρι που είδες.Είναι υπερβολικά εκκεντρικοί ακόμη και για τον κύκλο μας.Το απωθημενο τους είναι η υποκριτική,αλλά μεταξύ μας,δεν μπορούν να υποδυθούν ούτε τους εαυτούς τους.
Μέχρι να εφευρεθεί η μεταμόσχευση ταλέντου,αποφάσισαν να εφαρμόσουν τη μέθοδο Στανισλάφσκι στη πραγματική ζωή.Θα έπαιζαν έναν ρόλο 24 ώρες το 24ωρο,διαφορετικό κάθε μήνα.Αυτή την εβδομάδα μάλλον είναι βρυκόλακες.Mη με ρωτήσεις από ποια ταινία,δεν έχω ιδέα.Πάντως είναι πολύ κακοί,ακόμη και για τα δεδομένα του Twilight".
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο Λάγιος σταμάτησε να την ακούει.Ήταν κουρασμένος.Η διαδρομή δεν τον νανούριζε και οι αισθήσεις του,συνέχιζαν να του προσφέρουν περισσότερα από όσα μπορούσε να χωνέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου