H Πεντάμορφη και τα τέρατα

Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε στον χρόνο,είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ.
Χ.Λ.Μπόρχες

 "Οι άντρες είναι σαν τα Αlien,από εκείνη την ταινία.Από τη στιγμή που μπαίνουν μέσα σου,σε αλλάζουν,σε μεταλλάσουν.
Εισβάλλουν ύπουλα,με τα χαμόγελα,τις ηλίθιες χειρονομίες και το ανοήτο χιούμορ τους.Σαν ιός,δεν αφήνουν κανένα συναίσθημα ανέγγιχτο,τα δηλητηριάζουν όλα.
             Όλα γίνονται δικά τους,υπάρχουν μόνο γι'αυτούς.Και όταν δεν το παραδέχεσαι ή προσπαθείς να ξεφύγεις,θυμώνουν.Σαν μικρά παιδιά.Και αυτή είναι η πιο επικίνδυνη παγίδα τους.Τότε που παρουσιάζονται ευάλωτοι.Που σε κάνουν να πιστέψεις,ότι μόνο εσύ μπορείς να τους προστατέψεις,να γίνεις η ενσάρκωση των λέξεων ασφάλεια και τρυφερότητα.
               Και μόλις μπουν στο σώμα σου,δεν υπάρχεις πια.Ο εαυτός σου εξαφανίζεται.Μπαίνουν μια φορά μέσα σου και δεν ξαναβγαίνουν ποτέ.Παράσιτα που σε τρώνε από μέσα προς τα έξω,σιγά σιγά.Πρώτα καταβροχθίζουν τα άυλα.Τις σκέψεις,τις αναμνήσεις,τα όνειρα και τη ψυχή σου.
                  Και μετά το σώμα σου.Το στραγγίζουν από τη ζωτικότητα και τη λάμψη του.Μαραίνεσαι,στεγνώνεις.Και στο τέλος σε αφήνουν έγκυο.Σαν τα Alien,τρέφονται από την ίδια σου την ύπαρξη και μετά σε σκίζουν ,για να βγουν από μέσα σου.
                   Είσαι ένα κουκούλι για την μεταμόρφωση τους,τροφή για το στομάχι τους,τις ανασφάλειες και τη λαγνεία τους.Φαίνονται όμορφοι,αλλά δεν είναι.Στη σκιά τους,μπορείς να δεις την πραγματική τους μορφή.
                     Δεν φαίνεται πάντα,αλλά αν είσαι παρατηρητική όπως εγώ θα την δεις.Σκιές τεράτων,ανείπωτης ασχήμιας.Όσο σε πλησιάζουν,η σκιά τους αποκαλύπτεται κι άλλο,σε λίγο βλέπεις κάθε χιλιοστό της τερατώδους φύσης τους.
                       Πλοκάμια που τυλίγονται γύρω από τη σκιά της καρέκλας σου και προσπαθούν να τρυπώσουν μέσα στα ρούχα σου.Ουρές σκορπιού,που καρφώνονται σε όποιον ή όποια τολμήσει να σου τραβήξει τη προσοχή.
                         Αφήνουν τεράστους,ζωντανούς ιστούς,σε κάθε τους βήμα.Σκιές τόσο τοξικές,που τις ξερνάει το σκοτάδι,δεν τις αντέχει.Γλοιώδη βλέμματα,προτάσεις που στάζουν λάσπη.Σκορπάνε τις λέξεις και τις κολακείες,σαν φτηνό άρωμα,για να κρύψουν την βρώμα τους,τη ντροπή τους.
                           Δεν έχουν καμία αξία,είναι απλά δολώματα για να πιαστείς.Τα μάτια τους είναι νυστέρια,σε γδύνουν σαν να σου ανοίγουν τομές,σαν να σου ββγάζουν το δέρμα.Σε κοιτάζουν σαν χασάπηδες,σε κόβουν κομμάτια και κρατάνε μόνο αυτό που θέλουν,η υπόλοιπη είσαι περιττή.
                            Σε ντύνουν με τις πιο χυδαίες φαντασιώσεις τους,σαν να σου βάζουν ζουρλομανδύα.Που σφίγγει συνεχώς.Όσο περισσότερο πνίγεσαι,τόσο το καλύτερο.Κι ύστερα,αφού τελειώσουν μαζί σου,σε κοιτάζουν σαν ιατροδικαστές.
                             Καταγράφουν τον τρόπο που σε σκότωσαν,βάζουν στο αρχείο τη νεκροψία σου και σε εξαφανίζουν στα υπόγεια του μυαλού τους.Είσαι πλέον νεκρή,άλλο ένα φάντασμα.Δεν θα τους αφήσω να το κάνουν,ούτε σε μένα,ούτε σε κάποια άλλη γυναίκα.
                         Όσο ανασαίνω και στέκομαι στα πόδια μου,θα τους τιμωρώ.Μικρά,κακομαθημένα παιδιά,σε σώματα ενηλίκων,που νομίζουν πως μπορούν να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε τα παιχνίδια και τα κατοικίδια τους.
                         Αφού δε μεγαλώνουν ποτέ,θα τους τιμωρήσω όπως αρμόζει σε παιδιά.Θα μάθουν να περπατάνε χωρίς την χυδαιότητα και τις διαστροφές του φύλου τους.Μόνο έτσι τους αξίζει να ζουν,να κυκλοφορούν ανάμεσα μας.Σαν ευνουχισμένα παιδιά.."
                            Εδώ και χρόνια,δεν μπορεί να δει τον εαυτό της.Βλέπει είδωλα και αντανακλάσεις άλλων γυναικών.Από συμμαθήτριες που ζήλευε,μέχρι ηθοποιούς,μοντέλα και παρουσιάστριες.Οι καθρέφτες είναι ένα κολλάζ κλεμμένης ομορφιάς.Νομίζει πως είναι όλες αυτές μαζί,και ταυτόχρονα πιο όμορφη από τη κάθεμια.
                        Πως όλοι την κοιτάζουν,τη φλερτάρουν,τη σχολιάζουν.Κανείς δεν ασχολείται μαζί της.Στο μυαλό της,ο χρόνος έχει σταματήσει,είναι νεκρός.Είναι ακόμα εκεί,στην ακρωτηριασμένη της εφηβεία.Όμως στο σώμα της,περνάει τριπλός.Είναι 45,αλλά μοιάζει με 65.
                         Παλεύει κάθε πρωί,να κρύψει τις ρυτίδες και το ατσούμπαλο πάχος της.Το σώμα της,ένα σακί γεμάτο από φαντασιώσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ,ένα νεκροταφείο ονείρων,μια χωματερή σάρκας και παλμών.
                          Κάποια στιγμή,όλα αυτά τα συναισθήματα και όνειρα,θα σκίσουν το δέρμα και θα τρέξουν μακρυά της.Μέχρι τότε θα συνεχίζει να φαντάζεται,πως είναι ο υπερασπιστής του γυναικείου φύλου.Πως αποπλανεί τους πιο όμορφους άντρες.Και λίγο πριν τους χαρίσει την πιο έντονη εμπειρία της ζωής τους,τους σκοτώνει.
                           Γραμμές από αίμα στους τοίχους,το σκουριασμένο μαχαίρι στα χέρια της.Νεκροί γέροι.Που δεν έχουν κανένα στο κόσμο,ανήμποροι,άρρωστοι.Μόνο σε αυτούς εμπνέει τον πόθο.Απολαμβάνει να το βλέπει στα μάτια τους.Τους το υπενθυμίζει συνέχεια,με κάθε τρόπο.
                            Πως το κάνει από οίκτο.Κανείς δεν τη πόθησε ποτέ.Αλλά δεν έχει σημασία,οι ψευδαισθήσεις της σκηνοθετούν άλλη μια νύχτα.Ρίχνει μια κλεφτή ματιά,στο καθρέφτη.Της πάνε τόσο τα ξανθιά μαλλιά..
                              Αν και στη βιτρίνα,δείχνει πιο όμορφη κοκκινομάλλα.Από κάθε αυτοκίνητο που περνάει,η μορφή της φοράει διαφορετικό φόρεμα.Δεν είναι απλά μια γυναίκα.Είναι ένας κυκλώνας,φτιαγμένος από τις πιο όμορφες γυναίκες όλων των εποχών.Μια δίνη θεικής φωτιάς,που θα εξαγνίσει τον κόσμο από τον καρκίνο.
                                Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι,κοιτάζεται στο τζάμι.Ναι,κάθε βράδυ είναι όλο και πιο όμορφη,μα πως το καταφέρνει;Μόνο σε ένα αντικείμενο,βλέπει τον εαυτό της όπως είναι.Στο σκουριασμένο μαχαίρι..