* * *
"Δεν αντέχω άλλο,παραιτούμαι!" φώναξε η ξυριστική μηχανή.Ο νυχοκόπτης δεν της έδωσε σημασία,είχε συνηθίσει τη γκρίνια της."Δε μπορείς να φανταστείς που με βάζουν να δουλέψω,οι άνθρωποι είναι ανώμαλοι!Καλά στο πρόσωπο και τα πόδια.Αλλά αυτοί εδώ με βάζουν στις μασχάλες,τα ρουθούνια και τα γεννητικά τους όργανα.Αρνούμαι να δουλέψω ξανά σε τέτοια μέρη και μάλιστα καλοκαιριάτικα""Είσαι υπερβολικός ως συνήθως"απάντησε νυσταγμένα ο νυχοκόπτης."Τι να πει και ο δονητής στο κάτω συρτάρι..".
* * *
Μια φορά και έναν καιρό,ήταν ένα παραμύθι.Το παραμύθι δεν ήταν καλά.Είχε υπαρξιακά προβλήματα και κρίση ταυτότητας.Δεν ήξερε αν έλεγε αλήθεια ή ψέματα.Αποφάσισε να πάει σε έναν ψυχολόγο.Μετά από λίγες επισκέψεις,κατάλαβε πως ο ψυχολόγος προσπαθούσε να το παραμυθιάσει.Σου πρόσφερε δωρεάν το δράκο,και μετά σου πουλούσε τον ήρωα που θα τον σκοτώσει σε δόσεις.
Η μέθοδος του ψυχολόγου ήταν να πουλάει την ιστορία με τα ρούχα του βασιλιά,αντεστραμμένη και σε διάφορες παραλαγές.Αφού σου έπαιρνε τα μέτρα,έκοβε και έραβε τη γύμνια που σου ταίριαζε.Και αφού σε έπειθε πως ήσουν γυμνός,σου πουλούσε και τα ρούχα.Σιγά σιγά,ένα μανίκι τώρα,ένα μπατζάκι μετά.
Το παραμύθι σταμάτησε να πηγαίνει στο ψυχολόγο.Είχε απελπιστεί,δεν ήξερε τι να κάνει.Έψαξε τους φίλους του,είχε καιρό να τους δει και ήταν περίεργο να δει τι έκαναν.Κάποιοι είχαν γίνει image makers,κάποιοι άλλοι ασχολήθηκαν με τη τέχνη.Δύο τρεις είχαν γίνει σύμβουλοι πολιτικών.Το παραμύθι γρήγορα κατάλαβε ότι έπρεπε να προσαρμοστεί.
Αλλά τι μπορούσε να κάνει;Δεν είχε εξειδίκευση σε κάτι.Δεν είχε ταλέντο για να ασχοληθεί με τη τέχνη,ούτε διασυνδέσεις για να γίνει image maker ή σύμβουλος πολιτικών.Έκατσε στη στάση και περίμενε το λεωφορείο.Βρήκε μια εφημερίδα δίπλα του,την ξεφύλλισε για να περάσει η ώρα.
Μερικά χρόνια μετά,το παραμύθι είχε γίνει δημοσιογράφος.Πασίγνωστος και έγκυρος,από αυτούς που τους ξέρει όλος ο κόσμος,αλλά κανένας δεν θυμάται ποιο ήταν το τελευταίο τους μεγάλο ρεπορτάζ ή είδηση που πρόσφερε στο κοινωνικό σύνολο.
Το παραμύθι ελάχιστα νοιαζόταν για όλα αυτά.Είχε βρει την ιδανική δουλειά.Δεν έλεγε ψέματα,ούτε όμως και την αλήθεια.Φώναζε λύκος στους τηλεθεατές,τους τραβούσε τη προσοχή,ενώ ο λύκος έφευγε στην αντίθετη κατεύθυνση.Τους πουλούσε δράκους,κι όταν έβλεπε πως δεν τρόμαζαν ή είχαν αρχίσει να βαριούνται,τους πουλούσε πριγκίπισσες.
Είχε ειδικός στο διαιτολόγιο των ειδήσεων,ήταν ο καλύτερος σεφ της πραγματικότητας.Ήξερε πότε να τους γλυκάνει,πότε να τους φουσκώσει,πως να τους ανοίξει την όρεξη και πως να τους τη κόψει.Πως να τους κάνει να πιστέψουν ότι το πικρό είναι γλυκό και το ζεστό παγωμένο.
Διάβασε με ευχαρίστηση το τελευταίο του άρθρο στην εφημερίδα και βούτηξε στη πισίνα.Το βράδυ έβαλε το γιο του για ύπνο.Ο μικρός δε νύσταζε,φαινόταν να τον απασχολεί κάτι."Μπαμπά,να σε ρωτήσω κάτι;""Τι είναι;""Υπάρχουν στ'αλήθεια δράκοι;""Όχι αγόρι μου""Τότε γιατί είναι τόσο τρομακτικοί;""Γιατί ο φόβος που σου προκαλούν είναι αληθινός.Όσο περισσότερο σε τρομάζουν,τόσο πιο πραγματικοί γίνονται".
Τον φίλησε στο μέτωπο,έσβησε το φως και βγήκε από το σωμάτιο.
