Μπορείς να χωρέσεις μια ζωή σε 10 τραγούδια; Όχι,αλλά η διαδικασία έχει πλάκα. Με το ζόρι κατέληξα σε 10. Μόλις τελειώσω το κείμενο θα έχω σκεφτεί αλλά 10, μετά από μισή ώρα θα είναι 30, την επόμενη μέρα σίγουρα 100. Δεν πειράζει,αφού μπορούμε -ακόμα- να εκτονώνουμε τη High Fidelity πλευρά του εαυτού μας,είμαστε - ακόμα;- καλά.
Έχουμε τη λιστολαγνεία στο αίμα μας.Ή μήπως μια λίστα από λαγνείες στο αίμα μας; Here comes the pain, η σειρά των τραγουδιών είναι (σχεδόν) τυχαία.
(Όπου δεν βλέπετε video,πατάτε πάνω στο τίτλο του τραγουδιού.Το blogger γαμιέται)
10.Metallica - Master Of Puppets
Τα πράγματα είναι απλά, η μουσική που ακούς στα 14-16, σε σημαδεύει για πάντα. Μέσα των 90s,αν άκουσες αυτό το τραγούδι, αυτό τον δίσκο και δε σε έστειλε ν'αγοράσεις πέτσινο, κιθάρα και ν'αφήσεις μαλλιά, μάλλον άκουγες σκυλάδικα ή σκυλάδες σε λανθάνουσα μορφή (Πυξ Λαξ,ελληνικό ροκ & άλλα προϊόντα της σαλαμούρας). Δε γίνεται να μη συντονιστούν η εφηβική επαναστατικότητα, οι ορμόνες που κοχλάζουν με αυτά τα riffs, αυτές τις μελωδίες, αυτή τη φωνή και κυρίως αυτούς τους στίχους. Όταν οι συμμαθητές σου πιθηκίζανε κλαψομούνικα ρεφρέν και κακοποιούσαν την ακουστική κιθάρα του μπαμπά με τις φα-σολ-λαδες τους, ο Hetfield σου είχε μάθει όσα ήθελες να ξέρεις (αλλά φοβόσουν να ρωτήσεις) για τον κόσμο των ενηλίκων, μέσα σε 8:36 μόνο.Ξέρεις..Πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι και ν'ακούσεις, ο έφηβος μέσα σου,θα σου ψιθυρίζει "δεν είναι καλύτερο από το Master Of Puppets".
15 χρονών,έχω αγοράσει 4 βινύλια Priest και όταν λείπει η μάνα μου,χτυπιέμαι και τσιρίζω μέχρι υστερίας. Οι Priest είναι βιομηχανία παραγωγής ύμνων και riffs, ο Halford είναι η φωνή του θεού. Τι πειράζει αν οι στίχοι τους είναι επιπέδου Βαμβακούλα; Το Sentinel είναι το καλύτερο τραγούδι τους (ναι ρε,αυτό είναι). Είναι το soundtrack της παιδικής σου φαντασίωσης. Αυτής που είναι σαν 80s ταινία δράσης. Μέχρι τη μέση του τραγουδιού, οι τρίχες σου δεν πέφτουν ποτέ, έχουν σηκωθεί, σαν πέη πορνοστάρ μετά από αναβολικά για άλογα. Μετά το ήρεμο μέρος, την απαγγελία του Halford και το κρεσέντο, έχουν γίνει λόγχες και ματώνουν τον ουρανό.Μόλις τελειώσει το Sentinel,έχεις δακρύσει,έχεις χύσει,έχεις σπάσει τον κακό στο ξύλο, έχεις ανατινάξει τα πάντα και χάνεσαι στο ηλιοβασίλεμα, like a true action hero. Πόσα τραγούδια μπορούν να το κάνουν αυτό;
8.Paradise Lost - Say Just Words
Οι P.L. είναι από τα συγκροτήματα που νιώθω πως μεγαλώσαμε μαζί.Μέχρι την εφηβεία και λίγο πιο μετά ήμασταν κολλητοί. Χαθήκαμε για κάποια χρόνια,ξαναβρεθήκαμε, μας έφαγαν οι αποστάσεις, όμως τα λέμε που και που.Οι στίχοι του Holmes,σκέψεις δικές σου και δικές μου.Αν πρέπει να διαλέξω ένα τραγούδι τους, αυτό είναι το Say Just Words. Γιατί; Γιατί η μελωδία με στέλνει πίσω στο 1997. Γιατί μερικά συναισθήματα δε μεταφράζονται,όσο κι αν προσπαθείς.Ο καθένας έχει το τραγούδι χρονομηχανή,που μόλις το ακούει,τον μεταφέρει στο παρελθόν,έστω και για One Second (το παν intended).Για μένα θα είναι πάντα αυτό.
7.Anathema - Temporary Peace
Oι Αnathema της περιόδου 96-04 δεν έντυσαν απλά τη μελαγχολία με τα πιο όμορφα ρούχα που είχε ποτέ. Γύρισαν ανάποδα το χάρτη των ανθρώπινων συναισθημάτων. Οι πιο κρυφοί φόβοι, η απώλεια, τα πιο σκοτεινά βάθη έγιναν απλησίαστες μουσικές κορυφές. Τραγούδια και δίσκοι που σπάνια ακούω,γιατί η ακρόαση δεν είναι εύκολη.Μάλλον δεν είναι τυχαία η επιλογή του τελευταίου τραγουδιού του υποτιμημένου A Fine Day To Exit. Tαξιδιάρικο,χαμηλόφωνο,ντροπαλό,το ιδανικό πρελούδιο των ονείρων. Άκουγα το δίσκο για πολύ καιρό,με ακουστικά στο κρεβάτι. Θυμάμαι το Temporary Peace να με λυτρώνει,να ξεπλένει από μέσα μου,τη μόλυνση και της πιο δύσκολης μέρας,τα κύματα στο τέλος να με ταξιδεύουν μίλια μακρυά. Ίσως αυτό να είναι η ευτυχία, a temporary peace...
6.Dream Theater - Wait For Sleep
Το Images And Words δεν είναι ένας ακόμα δίσκος.Είναι ένα μανιφέστο αισιοδοξίας και ευαισθησίας. Φαντάζουν αρχαία εκείνα τα χρόνια,όταν η μπάντα δεν ήταν ανέκδοτο.Ο δεύτερος δίσκος τους είναι από τις σπάνιες στιγμές.Που διασταυρώθηκαν η μελωδία,η τεχνική,ο όγκος και η φαντασία.Που το μυαλό μαθαίνει να νιώθει και η καρδιά να σκέφτεται.To μικρότερο τραγούδι τους είναι το απόσταγμα,η πεμπτουσία της πρώτης -και καλύτερης- εποχής τους. Φεύγοντας,ο Kevin Moore πήρε μαζί του αυτή τη μαγεία.Την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να λέει πως το metal έχει χαζούς στίχους, που μιλάνε για σφαγές, δαιμόνια, τριβόλια κτλ, δώστε του να διαβάσει το booklet και παρκάρετε τη δισκογραφία του συγκροτήματος στο παχύ του έντερο. It's going to hurt, οι D.T. -από το 2001 και μετά- βγάζουν studio album κάθε δύο χρόνια και live album κάθε δεύτερη Πέμπτη.
5.A Perfect Circle - Vanish
Το Thirteenth Step είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο στα 00s (ψέματα,το Aenima είναι,απλά θα ήταν αδικία να βάλω όλο το άλμπουμ).Το Vanish δεν είναι μουσική και στίχοι. Είναι ξόρκι. Όταν το άκουγα, γινόμουν αόρατος, εξατμιζόμουν. Χανόμουν από οτιδήποτε μ'ενοχλούσε,οτιδήποτε μ'εκνεύριζε. Ξεθώριαζαν τα πάντα γύρω μου, σαν πίνακες που τους έλιωνε η βροχή. Ήμουν ήδη κάπου αλλού, κάπου που θα'θελα να είμαι. Όπως λέει και κάποιο άλλο τραγούδι απόδρασης,Arriving Somewhere But Not Here...
4.Soundgarden - Room A Thousand Years Wide
Badmotorfinger ή Superunknown;Δε μπορώ ν'αποφασίσω,οπότε Badmotorfinger Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές, Superunknown Τρίτες, Πέμπτες και Σάββατα και Κυριακές Temple Of The Dog.To Room A Thousand Years Wide δεν είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, είναι όμως το πιο κινηματογραφικό.Τα riffs και η φωνή του Cornell, τριγυρνάνε συχνά στα σοκάκια του μυαλού μου,θα μπορούσαν να γίνουν η βάση για μια ιδιαίτερη ταινία. Η ποιητική ασάφεια των στίχων είναι και η γοητεία τους. Σύμφωνα με τον Thayil το τραγούδι δε σημαίνει κάτι, "the truth is, it's just me". Αλλά δεν έχει σημασία,ένα δωμάτιο με χιλιάδες χρόνια πλάτος,για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Η ίδια η ζωή, που μεγαλώνει ή μικραίνει αναλόγως τις πράξεις σου, τα λάθη και τ'απωθημένα. ο νόημα είναι πως ένα τόσο όμορφο τραγούδι σε εμπνέει να του δώσεις το δικό σου νόημα.Tomorrow begat tomorrow.
3.Led Zeppelin - Stairway To Heaven
Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών.Καλύτερο από αυτό που νομίζεις,καλύτερο από όλα όσα νομίζεις,έχεις ακούσει,σου έχουν πει.Τα δέρνει όλα κι ας φέρουν και τις παρέες τους με τα μηχανάκια.Αν ο θεός ήθελε να γράψει μουσική,δε θα μπορούσε να γράψει κάτι καλύτερο.Θα έβαζε τα κλάματα και θα προσπαθούσε να το μάθει στη κιθάρα.Δε ξέρω τι είχαν πιει όταν το έγραφαν,τι είχε καπνίσει\σνιφάρει ο Plant όταν έγραφε τους στίχους.Αυτό που ξέρω είναι πως οι Zepps οριοθέτησαν το απόλυτο,δημιούργησαν το καλούπι, το πρότυπο για το magnum opus. Όλοι κυνηγούν, ψάχνουν,παλεύουν να φτιάξουν το Stairway to Heaven της ζωής τους.Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι. Κανείς όμως δε θα καταφέρει να ξαναγράψει ΤΟ Stairway to Heaven.Το καλύτερο τραγούδι,το καλύτερο solo και στίχοι που αφού στείλουν όλη τη παπαροφλυαροφιλοσοφία και όλους τους ειδήμονες στη χωματερή της λήθης που τους αξίζει,γράφουν το πιο τρυφερό και παθιασμένο γράμμα στην ζωή την ίδια.
Αν υπήρχε δικαιοσύνη στο κόσμο,οι Waltz θα ήταν σούπερσταρς,θα μάγευαν πλήθη,θα γέμιζαν στάδια και η κάθε ανθυπομετριότητα των τελευταίων 25 ετών,θα πέθαινε στην αφάνεια,ξεβουλώνοντας λεκάνες τουαλέτας.Δυστυχώς ο κόσμος δεν είναι δίκαιος. Οι Waltz όμως είναι η πιο ξεχωριστή μπάντα που (δεν) έχεις ακούσει. Αν το LSD γινόταν μουσική,δε θα ήταν τόσο τριπάτο όσο τα τραγούδια των κυρίων από τη California. Kανένα άλλο συγκρότημα δεν έχει τόσο εθιστικό ήχο,δεν είναι ναρκωτικό με νότες.Τα ζυγά τους albums είναι τα καλύτερα,παίζουν τρελό ξύλο και άπειρα πέναλτι για το ποιο είναι το καλύτερο τους, Αλλά...Το Into The Everflow έχει ένα αφοπλιστικό επιχείρημα,το ομώνυμο τραγούδι.Ακούγοντας το, καταλαβαίνεις πως οι McAlpin & Rock δεν είναι απλά το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο ever,είναι μάγοι,έχουν έρθει από το μέλλον και με τις μελωδίες τους,ανοίγουν μια ρωγμή στο χωροχρόνο.Το Into The Everflow δεν είναι τραγούδι, είναι ταξίδι,μέσα και έξω απ'το σώμα, μια τσουλήθρα ανάμεσα στ'αστέρια,μέσα σε 8:21 έχεις διασχίσει όλο το σύμπαν,έχεις κάνει surfing στα δαχτυλίδια του Κρόνου, βούτηξες βαθιά στα νερά της Αιώνιας Ροής του Χρόνου. Είπαμε, το Into The Everflow δεν είναι τραγούδι, είναι a slow and everlasting dream.
1.Porcupine Tree - Waiting (Coma Divine Version)
Τo Coma Divine είναι ο αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών (αλλά αυτά σε κάποιο άλλο επεισόδιο,stay tuned) και η live εκδοχή του Waiting,το τραγούδι μου.Έτσι απλά,χωρίς φιοριτούρες και υπερβολές,το δικό μου τραγούδι.Γιατί αυτό; Όπως υπαγορεύει το μπαγιάτικο κλισέ,οι περισσότεροι έχουν ένα τραγούδι που το θεωρούν το απόλυτα δικό τους,που αν η ζωή τους γινόταν νότες,δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο,παρά μόνο αυτό.20 χρόνια μετά,οι ελάχιστοι στίχοι του Waiting συνεχίζουν να ζωγραφίζουν το περίγραμμα του εαυτού μου,των φόβων και των ονείρων μου.Και η μουσική γεμίζει με χρώμα,φως και σκοτάδι τα περιγράμματα.Waiting... to be born again, όλα όσα δε μπόρεσα,δεν έκανα,σε όσα συμβιβάστηκα.Waiting for the day when I will crawl away,όλα τα ταξίδια που δεν έχω κάνει,μου τα προσφέρει αυτό το τραγούδι,δεν είναι υποκατάστατο,απλά ένας άλλος τρόπος και δρόμος.Aching... for your nails across my skin, Waiting...Περιμένοντας.Το Waiting το άκουγα το 1997, το 2003, το 2007, το 2011,το 2015, χθες.Σε διαφορετικές εποχές,υπό διαφορετικές συνθήκες.Διαφορετική συγκίνηση,αλλά πάντα το ίδιο ρίγος,όταν το solo του Wilson σκορπίζει τις synth ομίχλες και κάνει σαντιγί τη σπονδυλική στήλη.Με αυτό το τραγούδι φανταζόμουν το μέλλον έφηβος,μέτραγα λάθη και εμπειρίες μεγαλώνοντας,αυτό θα μ'ακολουθεί μέχρι το τέλος.Το Waiting είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το soundtrack αυτής της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου