Blablaland #1

"Δεν αντέχω άλλο αυτή τη πόλη! Η Αθήνα είναι μια πουτάνα που αργοπεθαίνει! Οι φλέβες και οι αρτηρίες της έχουν φρακάρει από τη κυκλοφορία, το σώμα της πνίγεται από το λίπος ,το στομάχι της από τα σκουπίδια, βουλιάζει στα σκατά και τον εμετό της, σαπίζει και έχει γεμίσει σκουλήκια και παράσιτα! Δε πάει άλλο!"

"Και γιατί δε φεύγεις ρε Μπουκόφσκι από τα Lidl;"
"Και που να πάω; Να αφήσω τη κόρη μου;
"Και γιατί δε τη σκοτώνεις;"
"Τι λες ρε μαλάκα, τρελάθηκες;"
"Αν την αγαπούσες, θα το είχες κάνει. Αφού δεν έχει μέλλον. Άσε που αν την αγαπούσες πραγματικά, δεν θα την έφερνες ποτέ σ'αυτό το κόσμο"
"Είσαι με τα καλά σου; Πως μιλάς έτσι για τη κόρη μου;"
"Ενώ το να αποκαλείς τόσα εκατομμύρια ανθρώπους σκουλήκια και παράσιτα είναι πιο ευγενικό;"
"Ρε είσαι με τα καλά σου;"
"Μια χαρά είμαι, εσύ δεν είσαι καλά. Κάθε Παρασκευή τα ίδια. Κάθεσαι δύο ώρες υπερωρία και ξυπνάει ο Σοπενχάουερ μέσα σου. Θα κάνεις κάτι επιτέλους ή θα συνεχίσεις να μας πρήζεις τους αδένες;"
"Γιατί ψέματα λέω;"

"Ναι ρε μαλάκα, ψέματα λες, κυρίως στον εαυτό σου. Κοντεύεις τα σαράντα και εξακολουθείς να πιστεύεις πως είσαι υπέροχος, ξεχωριστός και όπου να'ναι η συνωμοσία  του σύμπαντος με τα όνειρα σου,θ α σου χαρίσει ό,τι επιθυμούσες. Επειδή όμως καθυστερεί, αισθάνεσαι τους πάντες γύρω σου σαν άχρηστους κομπάρσους που θέλουν να σου κλέψουν το φως από τους προβολείς της ευτυχίας!"
"Και'συ από τότε που χώρισες, κάθε Παρασκευή κάνεις σαν χαρακτήρας που το έσκασε από το Ρετιρέ"
"Δυστυχώς είμαι ακόμα εδώ"
"Και γιατί δε φεύγεις;"
"Είμαι αρκετά μεγάλος για να μάθω νέα πράγματα και να  προσαρμοστώ σε νέο περιβάλλον. Δε νομίζω πως θα αντέξω μια καινούργια αίσθηση μιζέριας, έχω συνηθίσει τη ντόπια"
"Και γιατί δεν αυτοκτονείς;"
"Είναι η μόνη φορά που θα περιμένω τα spoilers και μετά θα δω τη ταινία. Θέλω να ζήσω αρκετά, ώστε να δω το κόσμο να καταστρέφεται. Θα ψήσω λουκάνικα στη φωτιά που θα τον καίει και θα να ανάψω ένα τελευταίο τσιγάρο, απολαμβάνοντας τ'αποκαΐδια"
"Δεν ήξερα πως η παράνοια είναι αποτέλεσμα της αγαμίας"
"Μην ανησυχείς, δεν είναι. Αλλιώς θα ήσουν με ζουρλομανδύα εδώ και χρόνια"
"Είσαι αδιανόητα ηλίθιος"
"Και το γεγονός πως είμαι φίλος σου τόσα χρόνια, απόδειξη πως εσύ είσαι ακόμα περισσότερο"
"Βαρέθηκα τις φιλοσοφικές συζητήσεις. Θα φάμε τίποτα;"
"Σουβλάκια"
"Τα γνωστά; Κοτόγυρο;"
"Όχι. Κεμπάπ. Απ'όλα"
"Τι θα δούμε;"
"Κατέβασα Thor Ragnarok και  Justice league, ποιο προτιμάς"
"Όχι άλλες μαλακίες με υπερήρωες; Βαρέθηκα αυτές τις αηδίες.Δεν έχεις τίποτα άλλο;
"Κατάλαβα.. Πιάσε το στικάκι από το laptop. Έχει το Rocky 4 μέσα"
"Τώρα μιλάς σωστά.Αυτές είναι ταινίες!"

Είναι εντελώς ηλίθιος,αλλά όταν τον βλέπω να χαμογελάει έτσι, στο άκουσμα των λέξεων "Rocky 4", νιώθω 16 ξανά. Θα φάμε σουβλάκια, θα δούμε Stallone και αύριο που είναι Σάββατο, θα παίζουμε μπάλα μέχρι το μεσημέρι. Γιατί τα 80s θα είναι για πάντα ο παράδεισος της παιδικής μας ηλικίας και το μέτρο σύγκρισης της ξεγνοιασιάς. 

Μιας γενιάς, που ενώ ήταν σίγουρη πως θα ζήσει τη δικιά της βελτιωμένη εκδοχή μιας 80s κωμωδίας, είναι η πρώτη που περνάει χειρότερα από τη προηγούμενη. Μιας γενιάς που ο Rocky είναι ο ήρωας που της χρειάζεται και που της αξίζει. Ένας ημικαθυστερημένος πυγμάχος, που όχι μόνο δεν πεθαίνει άστεγος, αλλά κερδίζει το τίτλο του πρωταθλητή,τον χάνει,τον ξανακερδίζει, ξεπερνάει προσωπικές απώλειες, ισοπεδώνει τον κομμουνισμό, πλουτίζει, τα χάνει όλα και συνεχίζει.

Κανένας άλλος χαρακτήρας ταινίας δεν θα μπορούσε να μας εμπνεύσει περισσότερο και να είναι πιο αντιπροσωπευτικός."Αφού τα κατάφερε αυτός, γιατί όχι κι εγώ; Εγώ που είμαι πιο....................(συμπληρώστε το επίθετο που ταιριάζει καλύτερα στην αυταπάτη σας)". 

Ε ναι λοιπόν, ο Rocky είναι η εικόνα μας, είναι εμείς.

Είμαστε ημικαθυστερημένοι, αποτυχημένοι, δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τα πράγματα, δεν φεύγουμε, τρώμε τις τριπλάσιες από όσες ρίχνουμε, όμως είμαστε ακόμα εδώ. Όρθιοι, μπορεί να σπάσετε τα χέρια σας πάνω στα κεφάλια μας. Μπορεί να σας πεθάνουμε από εξάντληση. Μπορεί τελικά να μας νικήσετε. Αλλά η νίκη σας θα είναι όπως του Apollo στη πρώτη ταινία,θα πονάει σαν ήττα.

Είμαστε ακόμα εδώ. And if we die, we die.