EΣΩΤ.ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ - ΝΥΧΤΑ,1998,FLASHBACK Eίκοσι χρόνια πριν,ο έφηβος εαυτός μου κάνει απεγνωσμένο ζάπινγκ,ψάχνοντας κάτι που να βλέπεται.Πέμπτη βράδυ,μετά τα μεσάνυχτα.Στα 90s,η τηλεόραση -μαζί με τα περιοδικά- ήταν το internet της εποχής. Τα ιδιωτικά δεν έχουν τίποτα,το Mtv έχει αρχίσει να εκφυλίζεται,τα trash δεν είχαν κάτι αρκετά αστείο.Τα κρατικά κανάλια περνούσαν ακόμα κρίση ταυτότητας,δεν είχαν συνέλθει από την απώλεια του μονοπωλίου.Βάζω ΕΤ2,πετυχαίνω τη ταινία στην αρχή.Trust.
Ψάχνω το περιοδικό με το πρόγραμμα -ναι,τότε όλοι τα χρησιμοποιούσαμε,όχι μόνο οι γιαγιάδες-.Φιλμ του 1990,δεν έχω ιδέα ποιοι είναι οι ηθοποιοί ή ο σκηνοθέτης.Κολλάω.Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο.Αν και πολύ μακρυά από τα γούστα μου,το Trust με σαγήνευσε.Αργό,αλλά όχι βαρετό.Περίεργο,αλλά γοητευτικά περίεργο.Ρομαντικό,όμως όχι σαν τις προκάτ ρομαντικές κομεντί 4 τυριά του Hollywood.Με έναν ανεπιτήδευτο,χαμηλών τόνων τρόπο.
Η ταινία δεν βγαίνει από το μυαλό μου.Μια εβδομάδα μετά,την ίδια ώρα,ξαναβάζω ΕΤ2.Για καλή μου τύχη,παίζει τη πρώτη ταινία του Hartley,το Unbelievable Truth.Μου αρέσει περισσότερο απο το Trust.Σε μια ηλικία,που αν οι ταινίες δεν είχαν εκρήξεις,ξύλο,και βαθιά ενδοσκοπικούς διαλόγους του στυλ "γαμήστε τους γαμημένους γαμιόληδες",για μένα δεν ΗΤΑΝ ταινίες,γνώρισα τον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο,χωρίς να έχω ιδέα πως υπήρχε κάτι τέτοιο. END FLASHBACK ΕΣΩΤ.ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ - ΜΕΡΑ Δύο δεκαετίες μετά,ξέρω τι είναι ο ανεξάρτητος κινηματόγραφος και ποιος είναι ο Hartley.O 58χρονος σκηνοθέτης είναι το πιο αουτσάιντερ από τα αουτσάιντερ του ανεξάρτητου κινηματογράφου.Με ένα στυλ κάπου ανάμεσα στον Jarmus,τον Rudolf και τo γαλλικό νέο κύμα,ο Hartley θα μπορούσε να φτάσει σε πολύ μεγαλύτερο κοινό,πέρα από τον κλειστό κύκλο των fan και των art house εστέτ.
Γιατί δε το έκανε;Πιθανότατα γιατί δεν το ήθελε.Να χάσει την απόλυτη καλλιτεχνική και δημιουργική ελευθερία για μερικά εισιτήρια παραπάνω.Χωρίς μάλιστα να υστερεί σε σχέση με τον Jarmus ή κάποιες πολυδιαφημισμένες indie μετριότητες.Αν και έχω δει τις περισσότερες από τις ταινίες του Hartley,νομίζω πως δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις δύο πρώτες.Ή μπορεί να μην τις ξεπέρασα εγώ.
Ήμουν επιφυλακτικός στο να τις ξαναδώ.Φοβήθηκα πως θα ξεθώριαζε το φωτοστέφανο της εφηβικής ανάμνησης.Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη.Αντιθέτως,μου άρεσαν ακόμη περισσότερο,ίσως πιο πολύ κι από τη πρώτη φορά.Κι ας είναι αργές.Τα πλάνα είναι μεγάλα σε διάρκεια,παρόλα αυτά δε κουράζουν.Γιατί ο διάλογος αναπνέει,θέλει χρόνο για να ανθίσει.Και οι διάλογοι είναι το δυνατό σημείο του Hartley.
Χαμηλόφωνοι,άμεσοι,χωρίς υπερβολές,μελόδραμα και επιτήδευση.Οι χαρακτήρες του,γοητευτικά εκκεντρικοί και εκκεντρικά γοητευτικοί μπορούν να πουν τα πάντα και να είναι πειστικοί.Γιατί θυμίζουν συζητήσεις που έκανες,άκουσες,σκηνοθέτησες στο μυαλό σου.Απλές,μικρές και μεγάλες εξομολογήσεις,όλες εκείνες οι σκέψεις που θέλουμε να πούμε -αλλά δεν τολμάμε ποτέ- εδώ λέγονται.
Nαι,κάποιες φορές οι χαρακτήρες και οι διάλογοι γίνονται αυτοαναφορικοί.Ποιος auter δε το κάνει αυτό;Γιατί διαφέρουν τα φιλμ του Hartley;Γιατί έχουν χιούμορ.Υπόγειο,υπερσαρκαστικό,αλλά προσβάσιμο.Λυτρωτικό,που κάνει τους χαρακτήρες πιο συμπαθητικούς.Ακόμη και στους διαλόγους λούπες -σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη-,μπορείς να πιάσεις την ειρωνεία.
Αν και όταν μεγαλώσω,θέλω να γίνω uber cool σαν τον χαρακτήρα του Martin Donovan στο Trust,το Unbelievable Truth κερδίζει στα σημεία το τίτλο της αγαπημένης μου ταινίας του Hartley.Μπορεί να είναι γυρισμένη το 1988,αλλά έχει την αύρα των early 90s.πολύ απλά,είναι η καλύτερη ρομαντική κομεντί που δεν έχετε δει.Αν οι μέχρι τότε 80s κομεντί,είναι η ωραία της τάξης,η πιο trendy και εξωστρεφής θηλύκότητας (sic),που την θέλει όλο το σχολείο,τότε το Unbelievable Truth είναι εκείνη η περίεργη,ατημέλητη συμμαθήτρια,η καλλιτεχνική φύση που κάθεται στο τελευταίο θρανίο,και ζωγραφίζει,ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά.
Εκείνη,που μπορεί να μη σου γεμίζει το μάτι,όμως είναι πιο όμορφη από τη Σταρ Ελλάς της τάξης.Εκείνη,που αν βαφτεί και φτιαχτεί λίγο,θα ψάχνεις το σαγόνι σου στην άσφαλτο.Εκείνη,που θα μοιραστεί μαζί σου το κόσμο της,και θα σε κάνει να την ερωτευτείς,πριν το καταλάβεις.Κάποια σαν την Andrienne Shelly.Αν η δεκαετία του 90 έπαιρνε τη μορφή γυναίκας,δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.Με μια περίεργη,αλλόκοτη ομορφιά,αλαφροϊσκιωτη,σκοτεινή,εσωστρεφής,με αρκετά μυστικά πίσω από τα μάτια.
Οι περίεργοι εραστές των δύο αυτών φιλμ,έρχονται κοντά ο ένας στον άλλο αθόρυβα.Συζητάνε τα πάντα,από το νόημα της ζωής και του έρωτα μέχρι τα κιβώτια ταχυτήτων.Όλοι οι χαρακτήρες έχουν ανάσα και αίμα.Τσακώνονται,παραληρούν.Ασφυκτιούν,τόσο στο περιθώριο,όσο και στο πλήθος.Μοιάζουν καταδικασμένοι ν'αποτύχουν.Όμως η διαδρομή της αποτυχίας θα γίνει όπως ακριβώς τη θέλουν,με τους δικούς τους όρους.Και μερικές φορές,αυτό είναι πραγματικά η επιτυχία,να μπορείς να αποτύχεις με τους δικούς σου όρους,με στυλ.
Αυτό το κείμενο δεν είναι κριτική,ούτε καν παρουσίαση.Απεχθάνομαι τους κριτικούς που λειτουργούν ως πλασιέ "υψηλής διανόησης".Οι πρώτες δύο ταινίες του Hartley είναι μέσα στο top 100 μου,στο Hall Of Fame της καρδιάς.Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιον να σκηνοθετήσει τη ρομαντική κομεντί της ζωής μου,μάλλον τον Hartley θα διάλεγα,και όχι τον John Hughes.
Και αν είμαστε ηθοποιοί που παίζουμε τον εαυτό μας;Και κάποιοι μας παρακολουθούν σαν reality;Κάνοντας ζάπινγκ στις ζωές μας σαν να είναι κανάλια ή video στο youtube;Γελάνε;Κλαίνε;Βαριούνται,μας βρίζουν;Μας κοροϊδεύουν;Και αν είμαστε οι σωστοί ηθοποιοί,αλλά στο λάθος ρόλο,στη λάθος ταινία,στη λάθος σκηνή; Και αν έχουμε το λάθος όνειρο για σκηνοθέτη και το λάθος στόχο για σεναριογράφο;Ποιος κάνει το κάστινγκ για το πεπρωμένο μας;Ποιος διαλέγει,πως και γιατί;Και αν είμαστε χαρακτήρες βιβλίου;Δραπέτες από κάποια σελίδα;Μυθιστορήματος;Νουβέλας;Διηγήματος ή από κάποιο ποίημα;Για αυτό διαφέρουμε τόσο πολύ;Είναι το DNA μας διαφορετικές λέξεις,από διαφορετικά βιβλία;Γι'αυτό ταιριάζουμε με κάποιους ανθρώπους περισσότερο; Νιώθουμε πως συμπληρώνει ο ένας τον άλλο,σαν να είμαστε προτάσεις από την ίδια παράγραφο;Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για να συμβεί αυτό και πόσο τυχερός μπορεί να είσαι;Είμαστε αριστουργήματα που κιτρινίζουμε στο συρτάρι των φόβων μας ή υπερεκτιμημένες μετριότητες που μας έσωσαν το μοντάζ της τύχης και η καλή φωτογραφία; Μήπως αυτή η ζωή είναι ένα δοκιμαστικό για την επόμενη;Κι αν αυτή είναι η ταινία,πόσο χάλια παίξαμε στο προηγούμενο casting;Πόσες ζωές φτιάχνουν το παζλ της δικής μας και σε πόσες είμαστε αναντικατάστατο κομμάτι;Ποια είναι η ατάκα,το πλάνο και η σκηνή μας,αυτά που θα μείνουν στην ιστορία;Ποιο είναι το Όσκαρ μας; Έχουμε τραγούδι;Και αν ζούμε σε μιούζικαλ,γιατί κανένας δεν χορεύει;Τι κάνει τη διαφορά και τι όχι;Ποια στιγμή θα αιχμαλωτίσει την αιωνιότητα και θα κάψει το φιλμ του χρόνου;Που είναι κρυμμένη η κάμερα;Ποιος μας κλέβει τη παράσταση και τη σκηνή;Γίνεται να είσαι κομπάρσος στην ίδια σου τη ζωή; Που είναι ο κασκαντέρ να γυρίσει όλες τις επικίνδυνες σκηνές και να δεχτεί αυτός όλο το πόνο;Ποιο είναι το καλό μου προφίλ;Έχω fan club;Και αν τελικά δεν είμαστε σε ταινία,αλλά σε θεατρική παράσταση;Που είναι το καμαρίνι μου;Ποια είναι η αυλαία;Ο προβολέας;Ο υποβολέας; Που είναι το κείμενο μου;Γιατί το μόνο μου θυμάμαι που είναι οι στίχοι ενός Περουβιανού ποιητή;"Είναι μια έκρηξη αργή από τρυφερότητα και πυρετό.Θέλω να της ανήκω όπως το όνειρο στην τρέλα".Σε ποιαν πρέπει να το πω;Και εκείνη τι πρέπει να μου απαντήσει;Σκέφτομαι φωναχτά τόση ώρα;Γιατί με κοιτάνε όλοι περίεργα στο λεωφορείο;Που τη πάει την ένεση αυτός;Που είναι το διάλειμμα για διαφημίσεις όταν το χρειάζεσαι; Πόσες λήψεις χρειάζεται η ευτυχία;Και πόσες πρόβες πριν...
