Και...

Ποτέ δε συμπάθησα το κόμμα,ίσως γιατί ακούγεται το ίδιο με το κώμα,σαν να κλέβει από  τις λέξεις και τη φωνή,δευτερόλεπτα και ψίχουλα από το συναίσθημα που κρύβουν,ενώ το και μπορεί να είναι παιδικό,ανώριμο,έως και κουραστικό,όμως  μεταφράζει καλύτερα τον πόθο,σαν μια τεράστια ανάσα,μια ζωή σε ένα μονοπλάνο,έτσι ένιωθα εκείνη τη μέρα,τέτοιες βλακείες σκεφτόμουν,μήπως ξεχαστώ,αλλά όσο πιο μακρυά είσαι,τόσο πιο κοντά σε νιώθω,βρέχει στάχτες,οι στάχτες γίνονται κομμάτια παζλ,πέφτουν μπροστά μου,σχηματίζουν τη μορφή σου,λίγο πριν σε κρατήσω,γίνεσαι νερό,κυλάς μέσα από τα δάχτυλα μου,καπνός,με αγγίζεις χωρίς να το νιώθω,αφήνεις τατουάζ τα χνάρια των φιλιών σου,σκορπίζεις,και σε ψάχνω σε κάθε ρυτίδα αυτή της πόλης,σε κάθε σκιά της,η εικόνα σου προβολή κινηματογραφικής μηχανής,όλος ο κόσμος γίνεται οθόνη,και καθετί που αγγίζεις γίνεται δικό εσύ,και ο καθένας που σκεπάζεις,γίνεται εσύ,και οτιδήποτε,μετατρέπεται σε αντανάκλαση παγιδευμένη στις καλειδοσκοπικές σου δίνες,και όλα ξεκινάνε από σένα και τελειώνουν σε σένα ταυτόχρονα,και όλοι οι δρόμοι γραμμές πενταγράμμου που μπλέχτηκαν και'χουν γίνει ιστός αράχνης,και κάθε στενό σπασμένος καθρέφτης,κάθε λεωφόρος μια θάλασσα συρματοπλέγματα,προσπαθώ να ξεφύγω και καταλήγω να σε κυνηγάω,προσπαθώ να σε κυνηγήσω και καταλήγω να τρέχω μακρυά,και όπου και αν φτάνω,νομίζω πως δεν σε πρόλαβα για λίγα δευτερόλεπτα,και είσαι πάντα στην άκρη του ματιού μου,η φωνή σου κυλάει μέσα σε κάθε ήχο,τα τακούνια σου αντηχούν σε κάθε στενό,κι η άσφαλτος  είναι κινούμενη άμμος,και το μπαλκόνι  ναυαγεί στην έρημο,και κάθε δωμάτιο μια ζωή που έμεινε στη μέση,και κάθε τραγούδι ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε,και κάθε ταινία ένα όνειρο που δε μοιράστηκε,και κάθε βιβλίο ένα ταξίδι που σκούριασε στο συρτάρι,και κάθε χαμόγελο και κάθε φιλί που δε σου έκλεψα,και κάθε ψίθυρος που δεν που δεν χάθηκε μέσα στα μαλλιά σου σαν βροχή,και κάθε καυγάς που δεν κατέληξε σε έρωτα,και κάθε φαντασίωση που δεν έλιωσε τη νύχτα,και κάθε μικρή εξομολόγηση,κάθε κρυφή σκέψη που χαραμίστηκε σαν βρεγμένο τσιγάρο,κάθε έκπληξη,κάθε χαμένη ματιά,κάθε βογγητό,κάθε οργασμός,κάθε ξύπνημα,κάθε μικρό ψέμα,κάθε πείραγμα,κάθε σκηνή ζήλιας,κάθε καρδιοχτύπι,κάθε λάθος,κάθε μικρό τίποτα που σημαίνει τα πάντα,κάθε μέρα νιώθω σαν χάμστερ που τρέχει στο τροχό,είμαι πάντα στο κλουβί της ίδιας στιγμής,σε έναν λαβύρινθο,που η μια αίθουσα αναμονής οδηγεί σε μια άλλη,οι φωτογραφίες σου παίρνουν φωτιά,πλημμυρίζουν αστέρια το σπίτι,και δε θέλω άλλο,να παλεύω να κολυμπήσω,να επιπλεύσω στη ρουτίνα,θέλω ν'αφεθώ,να πνιγώ τόσο βαθιά μέσα σου,που τα όρια του εαυτού μου να μην ορίζονται πια,και κάθε συλλαβή του χαρτογραφημένου και αχαρτογράφητου χρόνου,να μην είναι ένα σύμπαν από όνειρα και αναμνήσεις που έμεινε παγωμένο στο παρά ένα του Big Bang της ευτυχίας,ένα σπασμένο και,που χώρισε τα πάντα και δεν μπορεί να ενώσει τίποτα πλέον,ούτε μια πρόταση...