Ήσουν σίγουρος πως θα πέθαινες από σφαίρες.Θα σε χτυπούσαν από το πουθενά.Τουλάχιστον να μην ήταν επώδυνο.Ήθελες να το νιώσεις,αυτά τα δευτερόλεπτα,τα σύνορα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Με γαλήνη.Να διαπιστώσεις,αν υπάρχει κάτι άλλο ή όχι.Γι'αυτό πάντα ευχόσουν να μην είναι βίαιο.Μαχαίρια ή ξυλοδαρμός.Τα χρώματα ξεθωριάζουν,οι ήχοι σβήνουν.Βουλιάζεις στην ηχώ της ηχούς.Δεν μπορείς να αντέξεις την ειρωνεία.Θέλεις να γελάσεις,όμως ο πόνος σε κόβει στα δύο.Και'συ θέλεις λίγο ακόμα.
Λίγο ακόμα,να προλάβεις να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην κλειδαρότρυπα της αιωνιότητας.Αν δεν υπάρχει κόλαση στην άλλη πλευρά,τότε είναι τα τελευταία σου λεπτά.Θα σε σκοτώσει το ίδιο σου το γέλιο.Γιατί δεν μπορείς να συγκρατηθείς.Είναι τόσο ξεκαρδιστικά ειρωνικός ο τρόπος που πεθαίνεις,που σχεδόν το διασκεδάζεις.
18 χρόνια επαγγελματίας δολοφόνος.Έχεις σκοτώσει 62 άτομα.Δεν έχεις τίποτα στο όνομα σου,δεν έχεις καν όνομα.Έχει αλλάξει τόσα πολλά που δεν θυμάσαι πια το δικό σου.Δεν έχεις φίλους ή ερωμένες.Ποτέ δεν ήθελες οικογένεια,είναι αντιπαραγωγικό για τη δουλειά σου.
Άλλωστε την σιχαίνεσαι σαν έννοια.Ο έγγαμος βίος είναι σαν καρκίνος,σε σκοτώνει σιγά σιγά,χωρίς να το καταλαβαίνεις.Αυτό που αγαπάς περισσότερο,σε τρώει από μέσα προς τα έξω και από έξω προς τα μέσα.Το μόνο που χωρίζει τα στόματα της τρέλας να φιληθούν,είναι το δέρμα σου.
Ως που μια μέρα,η πραγματικότητα το τρυπάει,όπως η καύτρα του τσιγάρου το χαρτί και τότε τα σκοτάδια ενώνονται,σαν ποτάμια.Η ησυχία είναι δυσπρόσιτη πολυτέλεια.Δεν θα την άλλαζες με τίποτα.Τι σημασία έχει έτσι κι αλλιώς;Σε λίγο θα είσαι νεκρός.
18 χρόνια έχεις γλυτώσει από αμέτρητους ανταγωνιστές,την αστυνομία,εργοδότες που ήθελαν να σε βγάλουν από τη μέση,δύο τρία ατυχήματα και δεκάδες αδέσποτες σφαίρες.Δεν πέθανες σαν μισθοφόρος στο Κονγκό,τη Σιέρα Λεόνε ή το Αφγανιστάν.
Δεν σε σκότωσε η απληστία ή η λαγνεία.Όχι.Η μόνη σου αμαρτία είναι η φιλαυτία.Αυτή είναι η σκανδάλη,και η αλαζονεία σου,το δάχτυλο που την πάτησε.Η δουλειά έμοιαζε απλή,πολύ απλή.Το έχεις κάνει δεκάδες φορές.Ο στόχος,ένα ανθρωπάκι,που βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
Ευτυχώς έλειπε η γυναίκα και τα παιδιά του.Όχι πως έχεις πρόβλημα με αυτό.Απλά δεν θέλεις απρόοπτα.Μπήκες εύκολα στο σπίτι.Δεν πρόλαβε ούτε να γυρίσει προς το μέρος σου.Πήρες τα χαρτιά και έφυγες.'Επρεπε να είσαι λίγο πιο προσεκτικός.Ήξερες το πρόγραμμα του,τις ώρες που λείπουν η σύζυγος και οι κόρες του.
Ήξερες ακόμη και τη διαρρύθμιση του σπιτιού.Έκρυψες το όπλο και έβγαλες το κινητό σου.Αν βάδιζες πιο αργά,ίσως να γλύτωνες.Δεν είδες το τρενάκι λίγο πριν τα σκαλιά.Το είχε ξεχάσει η μικρή του κόρη,προφανώς θα έπαιζε πριν τη πάει η μητέρα της στο σχολείο.
Δεν κατάλαβες την πτώση.Ο πόνος άργησε να ανάψει μέσα σου.Μόνο τον ήχο κατάλαβες.Την χροιά του αμετάκλητου.Κόκαλα που δεν δένουν,δεν επανέρχονται.Πάντα πίστευες πως η οικογένεια θα σε σκοτώσει.Απλά δεν ήξερες αν θα ήταν η δικιά σου ή κάποια άλλη.
Ίσως οι πιο ανομολόγητοι φόβοι να είναι το trailer του θανάτου μας,το αντιφέγγισμα του τέλους και γι'αυτό κάθε φορά που τους σκεφτόμαστε,να είναι αφόρητοι.Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία.Αλλά τώρα,λίγο πριν ξεψυχήσεις,εύχεσαι να πέθαινες σε 40 χρόνια,από καρκίνο ή έμφραγμα.Έστω με τον ίδιο τρόπο,αλλά το τρενάκι να ήταν της εγγονής σου.
Δεν κρατιέσαι,και μόνο η σκέψη σου προκαλεί νευρικό γέλιο.Εσύ,εγγόνια;Δεν άντεξες να έχεις κατοικίδιο και θα αποκτούσες παιδιά;Η οικογένεια βλάπτει σοβαρά την υγεία.Αν δεν είχες,τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.Τα φώτα τρεμοπαίζουν.Νομίζω πως καταλαβαίνω τι λένε.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου