Υπάρχουν νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς με τίποτα. Που το παρελθόν συνεχώς αναρωτιέται γιατί δεν έγινε το μέλλον που ονειρευόταν. Κανένας αντιπερισπασμός δε βοηθάει, χημικός ή συναισθηματικός . Το μυαλό σαν χάμστερ στον τροχό, όσο κι να τρέχει, βρίσκεται πάντα στο ίδιο σημείο. Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι, σαν αρνί στη σούβλα. Σιγοψήνεσαι ζωντανός και δεν πεθαίνεις ποτέ.
Και αναρωτιέσαι, αν η νοσταλγία είναι καρκίκος που τρώει σιγά σιγά τα πάντα ή αν εσύ είσαι ο καρκίνος, και η νοσταλγία το μόνο υγιές κομμάτι που σου έχει απομείνει. Τις μικρές ώρες, τα μεγάλα γλιστράνε από τις ρωγμές της καθημερινότητας και αλώνουν κάθε σκέψη. Είσαι άοπλος, γυμνός απέναντι στο σκοτάδι και τον εαυτό σου. Σαν ραδιόφωνο που παίζουν όλοι οι σταθμοί μαζί.
Ξυπνάς - αν κοιμήθηκες καθόλου- και αισθάνεσαι χίλια χρόνια κούρασης να σε βαραίνουν. Ο καθρέφτης λέει ψέματα, όπως και κάθε οθόνη. Μόνο στις λευκές σελίδες βλέπεις καθαρά την αντανάκλαση σου. Το τίποτα, φτιαγμένο από όλα τα "αν", τα "ίσως", τα "θα" και τα "μπορεί". Έχει κάτι σημασία πλέον; Που είναι το νήμα του ονείρου σε αυτόν το λαβύρινθο; Εδώ και καιρό, δε σε τρομάζει ο Μινώταυρος, αλλά η απουσία του. Εσύ είσαι ο λαβύρινθος, και κάθε μέρα χάνεσαι όλο και πιο βαθιά μέσα σου. Δε θυμάσαι, αν θέλεις να βγεις ή να μπεις, ούτε το γιατί.
Θέλεις να γκρεμίσεις όλους τους τοίχους, μέχρι να βρεις κάτι καινούργιο, έναν άλλο ουρανό. Κουράστηκες να πολεμάς. Επιπλέεις με κλειστά μάτια, περιμένοντας το κύμα που θα τα πνίξει όλα. όμως η νηνεμία είναι που σκοτώνει, τα βαλτωμένα νερά που δηλητηριάζουν ό,τι αγγίζουν. Δεν έχει σημασία. Όπως είχε γράψει και ο Θέλα " Θα συνεχίσω την αφήγηση μου, είναι θλιβερή, το ξέρω, αλλά ακόμα πιο θλιβερές μου φαίνονται αυτές οι φιλοσοφίες για τις οποίες δεν είναι φτιαγμένη η καρδιά μου: τούτη η μηχανή που παράγει αίμα, κάποιο ψεγάδι θα'χει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου