Παλιρροιακά ρήματα

Ξυπνάω το πρωί,κοιτάζω τη πόλη από το μπαλκόνι.Όλα στη θέση τους.Αναρωτιέμαι..Διαβάζω,βλέπω,ακούω.Χαμός,σκιές έκρηξης παντού,χρεοκοπίες,κοινωνικές αναταραχές,συσσωρευμένο μίσος που σαν νερό ψάχνει μια ρωγμή για να πνίξει τα πάντα.
                         Ακόμα τίποτα..Τι συμβαίνει πραγματικά;Κυκλοφορώντας στις φλέβες της πόλης είναι πιο εύκολο να αντιληφθείς κάποια πράγματα.Κάποτε τα σύνορα με τον εχθρό ήταν εμφανή,ήξερες ποιος ήταν.Τώρα ο εχθρός σε έχει πείσει πως είναι ένα φάντασμα.Είναι παντού και πουθενά,είναι όλοι και κανένας.
                         Η αμφιβολία είναι η αρχή της γνώσης,η καχυποψία η μικρή άσχημη αδερφή της.Και έχει ποτίσει τα πάντα.Δεν βλέπω τέρατα και καταστροφές στους δρόμους,βλέπω όμως μικρές,καθημερινές στιγμές που περνάνε απαρατήρητες να φτιάχνουν ένα παζλ,που χτίζεται σιγά σιγά.
                          Τις γκριμάτσες αηδίας ανάμεσα μας,τις βρισιές μέσα από τα δόντια που γίνονται όλο και πιο δυνατές.Νταηλίκια σε λεωφορεία από επιβάτες και ελεγκτές.Τον οδηγό που κατέβηκε από το αυτοκίνητο,διέκοψε τη κυκλοφορία για να τσαμπουκαλευτεί με τον ξένο που καθαρίζει τζάμια.Πιτσιρικάδες να βλέπουν ως χαβαλέ τον εκφοβισμό.
                           Όλα αυτά τα παρασύρει η καθημερινότητα και η μιζέρια,κανένας δεν δίνει σημασία,γίνεται πια κάτι συνηθισμένο.
Με την άνοδο και την είσοδο στη βουλή της Χ.Α. τέτοιες συμπεριφορές και νοοτροπίες νομιμοποιούνται,δικαιολογούνται,αποκτούν όλο και μεγαλύτερη ανόχη εως και σιωπηλή επιδοκιμασία.
                            Κυρίως όμως νομιμοποιείται η αδιαφορία."Και τι με νοιάζει εμένα;".Και η αδιαφορία μπορεί να μην πατάει τη σκανδάλη,γεμίζει όμως το όπλο.Η άμπωτη της σιωπής όλο και ψηλώνει,η σκιά της η πιθανότητα σκοτεινιάζει κάθε σκέψη,μικρές πλημμυρίδες προς το παρόν ρίχνουν τοξικές ψιχάλες.
                            "Και τι με νοιάζει,να φύγουν,να δείρουμε,να σκοτώσουμε,μισώ,απεχθάνομαι,δε ξέρω,για τους τιμωρήσω κτλ.".
Ρήματα ακονισμένα στο συναίσθημα,στραμμένα σαν λεπίδες προς όλες τις κατευθύνσεις.Όταν τελειώσουμε με τους "παρείσακτους" ποιος έχει σειρά;Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας,όποιος πιστεύει σε αυτά που πιστεύουμε εμείς;Όποιος έχει περίεργο χτένισμα,φοράει παρδαλά παπούτσια;
                               Όσο και να χτυπάμε τους καρπούς,δεν πρόκειται να ξεριζώσουμε το δέντρο.Η λαθρομετανάστευση είναι πρόβλημα,όμως η νοοτροπία προσέγγισης μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερο.Όταν λοιπόν το μόνο σου εφόδιο είναι σφυρί,όλα τα προβλήματα θα τα βλέπεις σαν καρφιά.Eίναι κακοί οι λαθρομετανάστες,αλλά θα είναι μια χαρά να δουλευούν τσάμπα σε έργα του δημοσίου (δηλαδή κάποιου μεγαλοεργολάβου) σύμφωνα με τη πρόταση της Χ.Α.
                               Το ότι -όχι τόσο μακροπρόθεσμα- θα έχουμε οι περισσότεροι εργασιακά,κοινωνικά δικαιώματα λαθρομετανάστη,μάλλον δε μας περνάει από το μυαλό.Τίποτα δεν είναι πρόβλημα μέχρι να χτυπήσει τη πόρτα μας.Tίποτα δεν είναι κακό μέχρι να μας βλάψει.Τελικά οι ξένοι είμαστε εμείς,ξένοι με τον εαυτό μας,την αλήθεια,τα θέλω μας και τα μπορώ μας.Αφήνοντας τα απόβλητα της ιστορίας να μπαίνουν ως "λαθρομετανάστες"  στο μυαλό μας,στη ζωή μας.
                               Παραφράζοντας τον Αυστριακό ποιητή Τρακλ,αν η ευτυχία ανήκει σε αυτόν που περιφρονεί τη γνώση,τότε δεν αξίζει καμιά από τις δύο..