Το μελάνι που έχει χυθεί για τον Buk και τα γραπτά του είναι ανάλογο με το αλκοόλ που είχε πιεί.Ποιός ήταν πραγματικά και ποιός είναι ο αντίκτυπος των βιβλίων του;
Ο Μπουκόφσκι είχε ορίσει τι ήταν και τι όχι
" Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο.Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο".
Έγραφε απλά,άμεσα,χωρίς φλυαρίες,φιοριτούρες και άχρηστα κεντίδια,οι προτάσεις του χτύπαγαν το κέντρο του θέματος και όλα τα αδύναμα σημεία των κυττάρων σου.Αν και όροι όπως "ρεαλισμός,βρώμικος ρεαλισμός,κτλ." είναι υπερεκτιμημένοι και άχρηστοι,η γραφή του ήταν πραγματικά μια κάμερα,που έδειχνε τα πράγματα όπως ήταν,δίχως καλολογικά παραμορφωτικά φίλτρα.
Έζησε αρκετά χρόνια στο όριο,στη σκοτεινή πλευρά της ζωής.Τι ήταν τελικά;Νομίζω πως ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος,που χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη του τη την σκληρότητα για να προστατεύτει.Από τη φθορά,τους συμβιβασμούς και τη σκουριά της καθημερινής ζωής.
Όσο βυθιζόταν στο ποτό,τόσο πιο νηφάλια έκρινε το κόσμο.Η παραίτηση και η ανέχεια δεν είναι τόσο εύκολη όσο μοιάζει,ειδικά όταν είναι επιλογή,ήταν το τίμημα που πλήρωσε για την ανεξαρτησία και τη γαλήνη του,εν τέλει για το ταλέντο του.Σκεφτείτε πόσο δύσκολη είναι η μετριότητα της ρουτίνας και πόσο κουράγιο χρειάζεται,πόσο ευκολότερος όμως είναι ο δρόμος του Μπουκόφσκι;Don't try it.
Σε κάποιους μπορεί να μοιάζει άλλος ένας αλκοολικός συγγραφέας.Ο Μπουκόσφσκι έζησε όσα έγραψε,η ζωή του ήταν πρωταγωνίστρια σε όλα του τα γραπτά.Ξεγυμνωμένη από φιλολογικά ψιμύθια.Ακόμη και σ'αυτην όμως,στο σπασμένο καθρέφτη της,έβρισκε την ομορφιά και τη ποίηση.
Barfly and Factotum
Δύο ταινίες εχουν γυριστεί βασισμένες σε αυτόν,το Barfly (1987) σε σενάριο δικό του,με τον Mickey Rourke και το Factotum(2005) με τον Matt Dillon,βασισμένο κυρίως στο ομώνυμο βιβλίο και σε κάποια ποιήματα του.Πολύ καλές και οι δύο,αποδίδουν πειστικά την ατμόσφαιρα και τη γραφή του Buk.Ο Rourke ερμηνεύει έναν κομμάτια,σαρκαστικό Μπουκόφσκι ενώ ο Dillon(στη καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του,ίσως μαζί με το Crash,το Singles είναι εκτός συναγωνισμού) έναν πιο νηφάλιο και στοχαστικό.
Το Factotum κερδίζει στα σημεία για δύο λόγους.Πρώτον,τη καταπληκτική τελευταία σκηνή.Ο Dillon απαγγέλει το Roll the dice συνοψίζοντας το πνεύμα και το τρυφερό μηδενισμό του Mπουκόφσκι ιδανικά.Και δεύτερον τη μουσική της Kristin Asbjornsen,διακριτική αλλά χωρίς να περνάει απαρατήρητη,συμπληρώνει αρμονικά της εικόνες και τις λέξεις.
Η μελοποίηση του Roll the dice είναι η απαστράπτουσα τελεία στου τελευταίου ποτηριού το σφυροκόπημα.Buk would approve.
Ο Μπουκόφσκι είχε ορίσει τι ήταν και τι όχι
" Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο.Καλλιτέχνης είναι ο άνθρωπος που λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο".
Έγραφε απλά,άμεσα,χωρίς φλυαρίες,φιοριτούρες και άχρηστα κεντίδια,οι προτάσεις του χτύπαγαν το κέντρο του θέματος και όλα τα αδύναμα σημεία των κυττάρων σου.Αν και όροι όπως "ρεαλισμός,βρώμικος ρεαλισμός,κτλ." είναι υπερεκτιμημένοι και άχρηστοι,η γραφή του ήταν πραγματικά μια κάμερα,που έδειχνε τα πράγματα όπως ήταν,δίχως καλολογικά παραμορφωτικά φίλτρα.
Έζησε αρκετά χρόνια στο όριο,στη σκοτεινή πλευρά της ζωής.Τι ήταν τελικά;Νομίζω πως ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος,που χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη του τη την σκληρότητα για να προστατεύτει.Από τη φθορά,τους συμβιβασμούς και τη σκουριά της καθημερινής ζωής.
Όσο βυθιζόταν στο ποτό,τόσο πιο νηφάλια έκρινε το κόσμο.Η παραίτηση και η ανέχεια δεν είναι τόσο εύκολη όσο μοιάζει,ειδικά όταν είναι επιλογή,ήταν το τίμημα που πλήρωσε για την ανεξαρτησία και τη γαλήνη του,εν τέλει για το ταλέντο του.Σκεφτείτε πόσο δύσκολη είναι η μετριότητα της ρουτίνας και πόσο κουράγιο χρειάζεται,πόσο ευκολότερος όμως είναι ο δρόμος του Μπουκόφσκι;Don't try it.
Σε κάποιους μπορεί να μοιάζει άλλος ένας αλκοολικός συγγραφέας.Ο Μπουκόσφσκι έζησε όσα έγραψε,η ζωή του ήταν πρωταγωνίστρια σε όλα του τα γραπτά.Ξεγυμνωμένη από φιλολογικά ψιμύθια.Ακόμη και σ'αυτην όμως,στο σπασμένο καθρέφτη της,έβρισκε την ομορφιά και τη ποίηση.
Barfly and Factotum
Δύο ταινίες εχουν γυριστεί βασισμένες σε αυτόν,το Barfly (1987) σε σενάριο δικό του,με τον Mickey Rourke και το Factotum(2005) με τον Matt Dillon,βασισμένο κυρίως στο ομώνυμο βιβλίο και σε κάποια ποιήματα του.Πολύ καλές και οι δύο,αποδίδουν πειστικά την ατμόσφαιρα και τη γραφή του Buk.Ο Rourke ερμηνεύει έναν κομμάτια,σαρκαστικό Μπουκόφσκι ενώ ο Dillon(στη καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του,ίσως μαζί με το Crash,το Singles είναι εκτός συναγωνισμού) έναν πιο νηφάλιο και στοχαστικό.
Το Factotum κερδίζει στα σημεία για δύο λόγους.Πρώτον,τη καταπληκτική τελευταία σκηνή.Ο Dillon απαγγέλει το Roll the dice συνοψίζοντας το πνεύμα και το τρυφερό μηδενισμό του Mπουκόφσκι ιδανικά.Και δεύτερον τη μουσική της Kristin Asbjornsen,διακριτική αλλά χωρίς να περνάει απαρατήρητη,συμπληρώνει αρμονικά της εικόνες και τις λέξεις.
Η μελοποίηση του Roll the dice είναι η απαστράπτουσα τελεία στου τελευταίου ποτηριού το σφυροκόπημα.Buk would approve.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου