Ξεκινάω μια μόνιμη στήλη στο blog,παρουσιάζοντας ταινίες που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.
Ταινίες που για διάφορους λόγους δεν έκαναν επιτυχία,πέρασαν απαρατήρητες ενώ ήταν εφάμιλλες ή και καλύτερες από πολυδιαφημισμένες παραγωγές.
Εδώ και καιρό είμαι σε film noir mood.Ξεκίνησε μουσικά το κόλλημα (λίγη Jazz - ακούστε οπωσδήποτε το soundtrack από το Ascenseur pour l'echafaud του Miles Davis,ο ορισμός της μουσικής επένδυσης του είδους,η νύχτα μεταφρασμένη σε νότες- λίγο μπλιμπλίκι κτλ.),συνεχίστηκε κινηματογραφικά και όταν βελτιωθούν τα οικονομικά,θα επεκταθεί και στο λογοτεχνικό κομμάτι.
Έψαξα σε sites,blogs,wikipedia,κλπ και έφτιαξα μια μεγάλη λίστα με νεο νουάρ ταινίες (δηλαδή από το 1980 και μετά).Το ζητούμενο ήταν η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα.Έχοντας δει τα 3/4 από τα φιλμς της λίστας,καταλήγω στα εξής:
Είδα κακές,αδιάφορες,μέτριες,καλές αλλά άσχετες με το θέμα ταινίες.Υπήρξαν όμως και μερικές που κάρφωσαν το G-spot του ζητήματος με στυλ.Ο όρος νεο νουαρ είναι ασαφής,νεφελώδης και χρησιμοποιείται ξεχειλωμένα,τσουβαλιάζοντας ταινίες άσχετες μεταξύ τους.Η χρήση γίνεται κατά βούληση και μάλλον εντελώς υποκειμενικά.
Μετάξυ μας πάντως,καλύτερα φιλμ νουάρ από το Blade Runner και το Sin City,δε θα βρείτε τα τελευταία 33 χρόνια..
Αλλά ας αφήσουμε τις ορολογίες και τη φλυαρία,βουρ στο ψητό.
Red Rock West (1993)
Αν σας πω πως είναι η καλύτερη ταινία του Cage,θα με πιστέψετε;Άνεργος πρώην πεζοναύτης ψάχνοντας για δουλειά,καταλήγει στη μικρή πόλη Red Rock.Ο ιδιοκτήτης μπαρ (και σερίφης της πόλης) τον μπερδεύει με κάποιον άλλο και το κουβάρι της πλοκής αρχίζει να ξετυλίγεται.
Με ελάχιστο budget,ανύπαρκτη διανομή το φιλμ πήγαινε κατευθείαν για τα video clubs.Μέχρι που ένας μερακλής ιδιοκτήτης κινηματογράφου το είδε,γούσταρε και το αγόρασε για να το προβάλλει.Έτσι η ταινία απέκτησε ένα μικρό αριθμό προβολών και σε άλλους κινηματογράφους.
To Red Rock West δεν ανακαλύπτει τη φωτιά,είναι όμως από τις ταινίες που την χρησιμοποιούν σωστά για να ζεστάνουν τις αισθήσεις και το ενδιαφέρον του θεατή,χωρίς να του κάψουν τα νεύρα με πυροτεχνήματα τσιχλόφουσκας.
Απέριττο και ουσιαστικό,σκοτεινή φωτογραφία και ατμόσφαιρα,σασπένς,ο Hopper ένας πολύ πειστικός κακός,ο Cage έχει ακόμη μαλλιά,ένα υπέροχο outsider που δυστυχώς δεν είχε την ευκαιρία να ρίξει πολλά φαβορί στο καναβάτσο.Ποτέ δεν είναι αργά.(Παρεμπιπτόντως,η ταινία προβλήθηκε χθες από το Star,εξορισμένη βέβαια σε άγονες γραμμές τηλεθέασης,μετά τη 01:00.).
The Last Seduction (1994)
Low budget story No 2.Η Bridget κλέβει απ'τον - έμπορο ναρκωτικών - σύζυγο της $700.000.Φεύγει μακρυά,καταλήγει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη,όμως θα χρειαστεί κάτι περισσότερο για να μπορέσει να ξεφύγει απ'τον άντρα της.
Η προβολή της ταινίας από το HBO,πριν από το κινηματογραφικό της ντεμπούτο,στέρησε από την πρωταγωνίστρια την υποψηφιότητα για Όσκαρ.Κρίμα,τόσο για την ηθοποιό όσο και για το έργο.Όχι πως μου λένε κάτι τα Όσκαρς γενικότερα,απλά η ταινία θα κέρδιζε περισσότερη προβολή.
Η Τελευταία Αποπλάνηση είναι one woman show.H Linda Fiorentino δίνει μια σεμιναριακή ερμηνεία,πρότυπο για femme fatale .Χωρίς να είναι η ομορφότερη ή η καλύτερη ηθοποιός που έχετε δει,στάζει μυστήριο και σαγήνη,σερβίρει βιτριόλι σε ποτήρια σαμπάνιας με τις -γεμάτες φινετσάτο κυνισμό - ατάκες της,δημιουργεί αργά και μεθοδικά μια δίνη στη μορφή της,που θα παρασύρει τους πάντες και τα πάντα.
Σκηνόθετης των Red Rock West & Last Seduction o John Dahl.Στο δεύτερο με ακόμη μικρότερο προυπολογισμό,κάνει θαύματα.Ο Dahl φαίνεται πως κατέχει το θέμα noir εξαιρετικά,κρίμα που δεν του δόθηκε η ευκαιρία στη μεγάλη κατηγορία.Η έλλειψη χρημάτων στερεί από το φιλμ το λούστρο στις λεπτομέρειες.Μια καλύτερη φωτογραφία,ίσως καλύτερους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους,μια πινελιά πιο σκοτεινό soundtrack.
Ακόμα και χωρίς το φινίρισμα,το σύνολο δεν αδυνατίζει.Το Last Seduction είναι ένα διαμάντι που άδικα θάφτηκε από τη σκόνη,τη λήθη, τα faux bijoux και κάρβουνα που μπήκαν στις μεγάλες βιτρίνες.
Δυστυχώς η μετέπειτα φιλμογραφία του Dahl δεν έχει κάτι ανάλογο,τσεκάρετε πάντως το εκκεντρικά στυλάτο You Kill Me (2007).
Give'Em Hell,Malone (2009)
Το Give'Em Hell,Malone είναι το B-side του Sin City.Έχει όλα τα κλισέ του είδους .Ο πρώην ντετέκτιβ Malone παρασύρεται από μια μοιραία γυναίκα σ'ενα παιχνίδι βίας.Στυλάτο,κομιξάτο με δράση και πολλά μπαχαρικά κωμωδίας,η ταίνια είναι διασκεδαστικότατη και ας με συγχωρήσει ο Frank Miller,αλλά το G.E.H.M. στέλνει το δικό του Shadow για κολονοσκόπηση στο Arkham Asylum,αν είχε δε και την ίδια προβολή και ώθηση,θα μιλάγαμε για θριάμβο.
Ο Thomas Jane είναι ένας αφανής action hero,μαζί με τους Ray Stevenson,Ray Winstone συγκροτούν μια άτυπη ομάδα obscure Expendables.Eίναι πολύ μεγάλοι για την Championship,ο Jason χρειάζεται παραστάτες στην Premier. (BTW Ο Jane πρωταγωνιστεί στο εξαιρετικό Stander,προσεχώς στη στήλη.)
Yesterday Was A Lie (2008)
Γυρισμένο με μόλις $200.000 το Y.W.A.L. έχει φιλοδοξίες που ξεπερνάνε κατά πολύ το budget του.Έχει τα noir στερεότυπα (ακόμα και την ασπρόμαυρη φωτογραφία) και ταυτόχρονα κανένα από αυτά.Με την πρώτη ματιά,υπάρχει μόνο μια διαφορά,ο ντετέκτιβ είναι γυναίκα.Από'κει και πέρα;Κάτι μεταξύ Memento και Angel Heart,με πολλές στρώσεις φυσικής,ψυχολογίας του Jung,Dali και ο κακός χαμός.
Υπάρχει μια διαφωτιστική ανάλυση της ταινίας στο IMBD με τίτλο Fenestra Aeternitatus,αν και προτείνω να την διαβάσετε αφού δείτε το έργο, η επιλογή είναι δική σας.
Συνοπτικά το Y.W.A.L. είναι σαν ένα ζογκλέρ που προσθέτει όλο και περισσότερα αντικείμενα στο νούμερο του,δε καταφέρνει να τα κρατήσει όλα,όμως τις στιγμές που τα ισορροπεί είναι μαγεία.
Romeo Is Bleeding (1993)
Έπεσαν πολλά πέναλτι για τον Ρωμαίο,μέχρι ν'αποφασίσω αν θα μπει εδώ ή στα Β-sides.Η ταινία με δίχασε όταν την είδα για πρώτη φορά,με δίχασε πριν μερικούς μήνες όταν την ξαναείδα.
Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν είναι καλή ή ένα αποτυχημένο κολάζ ετερόκλητων στοιχείων.Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν η ερμηνεία του Οldman είναι ιδιαιτέρη ή η πιο αμήχανη της καριέρας του.
Παρόλαυτα ο Ρωμαίος έχει δύο δυνατά σημεία.
Το επιβλητικό soundtrack του Mark Isham που αρκετές φορές επισκιάζει την εικόνα.Το κρυφό χαρτί του όμως,που μετατρέπει άσχετα φύλλα σε royal flush είναι η Lena Olin.
Δε μιλάμε απλά για ερμηνεία - λήμμα σε κινηματογραφικό λεξικό.Η Mona Demarkov ξεπερνάει την έννοια femme fatale και σοδομίζει οποιαδήποτε μοιραία γυναίκα έχετε δει σε οθόνη.
Ερωτική,σαγηνευτική,απειλητική σε έναν ακραίο υπερθετικό,σε γοητεύει και σε τρομοκρατεί ταυτόχρονα.
Ακόμη και με ένα χέρι,με τεχνητό μέλος ή χωρίς (στο δεύτερο μισό της ταινίας) η γυναίκα δε χάνει γραμμάριο γοητείας και ερωτισμού,για να μη πω ότι γίνεται περισσότερο θελκτική μ'έναν διεστραμμένο τρόπο και πλακώσουν οι τύποι με τα άσπρα και τα περίεργα πουκάμισα.
Αξίζει να δει κανείς το φιλμ,αποκλειστικά και μόνο για αυτή την ερμηνεία,έναν θηλυκό Joker που το χαμόγελο του είναι πιο επικίνδυνο από τις σφαίρες του.
Β-Sides
The Salton Sea (2002)
Ο καλύτερος Val Kilmer που έχετε δει.Μερικές φορές για να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να τα χάσεις όλα.Ίσως ήθελε λίγο περισσότερο γκάζι,οι ατμοσφαιρικές,ταξιδιάρικες σκηνές του όμως,αποζημιώνουν για τις όποιες ατέλειες.
D.O.A.(1988)
Remake κλασικού noir του '50.Μη σας τρομάζει το 1988,η ταινία έχει μια early '90's αίσθηση,ο Quaid είναι πολύ καλός,το παιχνίδι με το άσπρο- μαύρο και το χρώμα τσαχπίνικο,η τελευταία σκηνή υπογραφή ξεχωριστού στυλ.
Wild Things (1998)
Όχι ακριβώς noir,πιο πολύ ερωτικό θρίλερ.Ίσως το πιο υπερβολικά ανατρεπτικό φινάλε που έχω δει.
Deep Cover (1992)
Η ερμηνεία και η αφήγηση του -εξαιρετικού-Fishburne σ'ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.Τoday I had killed a man,a man who looked like me..
Palmetto (1998)
Ο Harrelson αφού αποφυλακίστηκε,ψάχνει την καλή,η Shue -απρόσμενα πειστική ως μοιραία γυναίκα- του δίνει την ευκαιρία,περνάει άνετα τη βάση,περνάει ευχάριστα η βραδιά.
Ταινίες που για διάφορους λόγους δεν έκαναν επιτυχία,πέρασαν απαρατήρητες ενώ ήταν εφάμιλλες ή και καλύτερες από πολυδιαφημισμένες παραγωγές.
Εδώ και καιρό είμαι σε film noir mood.Ξεκίνησε μουσικά το κόλλημα (λίγη Jazz - ακούστε οπωσδήποτε το soundtrack από το Ascenseur pour l'echafaud του Miles Davis,ο ορισμός της μουσικής επένδυσης του είδους,η νύχτα μεταφρασμένη σε νότες- λίγο μπλιμπλίκι κτλ.),συνεχίστηκε κινηματογραφικά και όταν βελτιωθούν τα οικονομικά,θα επεκταθεί και στο λογοτεχνικό κομμάτι.
Έψαξα σε sites,blogs,wikipedia,κλπ και έφτιαξα μια μεγάλη λίστα με νεο νουάρ ταινίες (δηλαδή από το 1980 και μετά).Το ζητούμενο ήταν η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα.Έχοντας δει τα 3/4 από τα φιλμς της λίστας,καταλήγω στα εξής:
Είδα κακές,αδιάφορες,μέτριες,καλές αλλά άσχετες με το θέμα ταινίες.Υπήρξαν όμως και μερικές που κάρφωσαν το G-spot του ζητήματος με στυλ.Ο όρος νεο νουαρ είναι ασαφής,νεφελώδης και χρησιμοποιείται ξεχειλωμένα,τσουβαλιάζοντας ταινίες άσχετες μεταξύ τους.Η χρήση γίνεται κατά βούληση και μάλλον εντελώς υποκειμενικά.
Μετάξυ μας πάντως,καλύτερα φιλμ νουάρ από το Blade Runner και το Sin City,δε θα βρείτε τα τελευταία 33 χρόνια..
Αλλά ας αφήσουμε τις ορολογίες και τη φλυαρία,βουρ στο ψητό.
Red Rock West (1993)
Με ελάχιστο budget,ανύπαρκτη διανομή το φιλμ πήγαινε κατευθείαν για τα video clubs.Μέχρι που ένας μερακλής ιδιοκτήτης κινηματογράφου το είδε,γούσταρε και το αγόρασε για να το προβάλλει.Έτσι η ταινία απέκτησε ένα μικρό αριθμό προβολών και σε άλλους κινηματογράφους.
To Red Rock West δεν ανακαλύπτει τη φωτιά,είναι όμως από τις ταινίες που την χρησιμοποιούν σωστά για να ζεστάνουν τις αισθήσεις και το ενδιαφέρον του θεατή,χωρίς να του κάψουν τα νεύρα με πυροτεχνήματα τσιχλόφουσκας.
Απέριττο και ουσιαστικό,σκοτεινή φωτογραφία και ατμόσφαιρα,σασπένς,ο Hopper ένας πολύ πειστικός κακός,ο Cage έχει ακόμη μαλλιά,ένα υπέροχο outsider που δυστυχώς δεν είχε την ευκαιρία να ρίξει πολλά φαβορί στο καναβάτσο.Ποτέ δεν είναι αργά.(Παρεμπιπτόντως,η ταινία προβλήθηκε χθες από το Star,εξορισμένη βέβαια σε άγονες γραμμές τηλεθέασης,μετά τη 01:00.).
The Last Seduction (1994)
Η προβολή της ταινίας από το HBO,πριν από το κινηματογραφικό της ντεμπούτο,στέρησε από την πρωταγωνίστρια την υποψηφιότητα για Όσκαρ.Κρίμα,τόσο για την ηθοποιό όσο και για το έργο.Όχι πως μου λένε κάτι τα Όσκαρς γενικότερα,απλά η ταινία θα κέρδιζε περισσότερη προβολή.
Η Τελευταία Αποπλάνηση είναι one woman show.H Linda Fiorentino δίνει μια σεμιναριακή ερμηνεία,πρότυπο για femme fatale .Χωρίς να είναι η ομορφότερη ή η καλύτερη ηθοποιός που έχετε δει,στάζει μυστήριο και σαγήνη,σερβίρει βιτριόλι σε ποτήρια σαμπάνιας με τις -γεμάτες φινετσάτο κυνισμό - ατάκες της,δημιουργεί αργά και μεθοδικά μια δίνη στη μορφή της,που θα παρασύρει τους πάντες και τα πάντα.
Σκηνόθετης των Red Rock West & Last Seduction o John Dahl.Στο δεύτερο με ακόμη μικρότερο προυπολογισμό,κάνει θαύματα.Ο Dahl φαίνεται πως κατέχει το θέμα noir εξαιρετικά,κρίμα που δεν του δόθηκε η ευκαιρία στη μεγάλη κατηγορία.Η έλλειψη χρημάτων στερεί από το φιλμ το λούστρο στις λεπτομέρειες.Μια καλύτερη φωτογραφία,ίσως καλύτερους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους,μια πινελιά πιο σκοτεινό soundtrack.
Ακόμα και χωρίς το φινίρισμα,το σύνολο δεν αδυνατίζει.Το Last Seduction είναι ένα διαμάντι που άδικα θάφτηκε από τη σκόνη,τη λήθη, τα faux bijoux και κάρβουνα που μπήκαν στις μεγάλες βιτρίνες.
Δυστυχώς η μετέπειτα φιλμογραφία του Dahl δεν έχει κάτι ανάλογο,τσεκάρετε πάντως το εκκεντρικά στυλάτο You Kill Me (2007).
Give'Em Hell,Malone (2009)
Ο Thomas Jane είναι ένας αφανής action hero,μαζί με τους Ray Stevenson,Ray Winstone συγκροτούν μια άτυπη ομάδα obscure Expendables.Eίναι πολύ μεγάλοι για την Championship,ο Jason χρειάζεται παραστάτες στην Premier. (BTW Ο Jane πρωταγωνιστεί στο εξαιρετικό Stander,προσεχώς στη στήλη.)
Yesterday Was A Lie (2008)
Υπάρχει μια διαφωτιστική ανάλυση της ταινίας στο IMBD με τίτλο Fenestra Aeternitatus,αν και προτείνω να την διαβάσετε αφού δείτε το έργο, η επιλογή είναι δική σας.
Συνοπτικά το Y.W.A.L. είναι σαν ένα ζογκλέρ που προσθέτει όλο και περισσότερα αντικείμενα στο νούμερο του,δε καταφέρνει να τα κρατήσει όλα,όμως τις στιγμές που τα ισορροπεί είναι μαγεία.
Romeo Is Bleeding (1993)
Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν είναι καλή ή ένα αποτυχημένο κολάζ ετερόκλητων στοιχείων.Δεν μπορώ ν'αποφασίσω,αν η ερμηνεία του Οldman είναι ιδιαιτέρη ή η πιο αμήχανη της καριέρας του.
Παρόλαυτα ο Ρωμαίος έχει δύο δυνατά σημεία.
Το επιβλητικό soundtrack του Mark Isham που αρκετές φορές επισκιάζει την εικόνα.Το κρυφό χαρτί του όμως,που μετατρέπει άσχετα φύλλα σε royal flush είναι η Lena Olin.
Δε μιλάμε απλά για ερμηνεία - λήμμα σε κινηματογραφικό λεξικό.Η Mona Demarkov ξεπερνάει την έννοια femme fatale και σοδομίζει οποιαδήποτε μοιραία γυναίκα έχετε δει σε οθόνη.
Ερωτική,σαγηνευτική,απειλητική σε έναν ακραίο υπερθετικό,σε γοητεύει και σε τρομοκρατεί ταυτόχρονα.
Ακόμη και με ένα χέρι,με τεχνητό μέλος ή χωρίς (στο δεύτερο μισό της ταινίας) η γυναίκα δε χάνει γραμμάριο γοητείας και ερωτισμού,για να μη πω ότι γίνεται περισσότερο θελκτική μ'έναν διεστραμμένο τρόπο και πλακώσουν οι τύποι με τα άσπρα και τα περίεργα πουκάμισα.
Αξίζει να δει κανείς το φιλμ,αποκλειστικά και μόνο για αυτή την ερμηνεία,έναν θηλυκό Joker που το χαμόγελο του είναι πιο επικίνδυνο από τις σφαίρες του.
Β-Sides
The Salton Sea (2002)
Ο καλύτερος Val Kilmer που έχετε δει.Μερικές φορές για να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να τα χάσεις όλα.Ίσως ήθελε λίγο περισσότερο γκάζι,οι ατμοσφαιρικές,ταξιδιάρικες σκηνές του όμως,αποζημιώνουν για τις όποιες ατέλειες.
D.O.A.(1988)
Remake κλασικού noir του '50.Μη σας τρομάζει το 1988,η ταινία έχει μια early '90's αίσθηση,ο Quaid είναι πολύ καλός,το παιχνίδι με το άσπρο- μαύρο και το χρώμα τσαχπίνικο,η τελευταία σκηνή υπογραφή ξεχωριστού στυλ.
Wild Things (1998)
Όχι ακριβώς noir,πιο πολύ ερωτικό θρίλερ.Ίσως το πιο υπερβολικά ανατρεπτικό φινάλε που έχω δει.
Deep Cover (1992)
Η ερμηνεία και η αφήγηση του -εξαιρετικού-Fishburne σ'ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.Τoday I had killed a man,a man who looked like me..
Palmetto (1998)
Ο Harrelson αφού αποφυλακίστηκε,ψάχνει την καλή,η Shue -απρόσμενα πειστική ως μοιραία γυναίκα- του δίνει την ευκαιρία,περνάει άνετα τη βάση,περνάει ευχάριστα η βραδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου