Αγαπημένο είδος η επιστημονική φαντασία.Μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα,από διασκεδαστική δράση μέχρι βαθυστόχαστες αλληγορίες.Ίσως είναι και το είδος που έχει τις καλύτερες B-movies.
Βλέποντας παλιότερες ταινίες (ειδικά των 80s)δε γίνεται να μη θαυμάσεις το μεράκι και την εφευρετικότητα των δημιουργών.Η βελτίωση των εφέ δυστυχώς έχει σκοτώσει σε μεγάλο βαθμό (και) τα sci fi φιλμς.Η ψηφιακή παλέτα προσφέρει άπειρες δυνατότητες,έχει πνίξει όμως τη γραφή και την έμπνευση.
Πόσες ταινίες sci fi βγήκαν τα τελευταία χρόνια ;Πολλές.Πόσες θυμάμαι;Ελάχιστες.Το Avatar ;Εκθαμβωτικό αισθητικά αλλά μέχρι εκεί.Προμηθέας ;Ναι.Sunshine;Οπωσδήποτε ναι.District 9;Αναμφίβολα.Terminator Salvation;Εξαιρετικό,ίσως γιατί είχε ελάχιστο CGI και εκεί που έπρεπε (δυστυχώς το επόμενο,που θα παίζει ο συνταξιούχος Άρνι θα είναι μάλλον σαν το 3..).
Ας αφήσω τη γκρίνια και ας θυμηθούμε μερικά σκονισμένα διαμάντια:
Seconds (1966)
O ηλικιωμένος κύριος Hamilton έχει χάσει το ενδιαφέρον του για την ζωή.Επιτυχημένος επαγγελματικά,αλλά χωρίς άλλους στόχους.Αποξενωμένος με τη γυναίκα του,βλέπει σπάνια τη παντρεμένη κόρη του.Η μοναξιά και τα γηρατειά τον πνίγουν σιγά σιγά.Μαθαίνει από ένα περίεργο τηλεφώνημα για την Εταιρεία.
Η Εταιρεία προσφέρει ιδιαίτερες υπηρεσίες.Σε κάνει ξανά νέο,σου προσφέρει μια νέα ζωή,όπως την επιθυμείς.Ο κύριος Hamilton ξαναγεννιέται,μήπως όμως η δεύτερη νεότητα δεν είναι τόσο ιδανική όσο ακούγεται ;
Το Seconds με παίδεψε ως προς την κατηγοριοποίηση.Αν και έχει sci fi υπόβαθρο,κάνει ατελείωτες πιρουέτες πάνω στα σύνορα ψυχολογικού θρίλερ,noir και δράματος.Ας αφήσουμε τις ταμπέλες για τους δρόμους.Το Seconds είναι μια μαύρη,κατάμαυρη ταινία.
Θέτει ερωτήματα,κοιτάζει πολύ κριτικά και απαισιόδοξα τα κοινωνικά πρότυπα και γκρεμίζει το όνειρο της δεύτερης νεότητας.Μη το βάλετε για να περάσει η ώρα.
Σχεδόν καταθλιπτικό,το Seconds είναι ένας κλειστοφοβικός εφιάλτης που σε βάζει στη κόλαση από τη πόρτα του παράδεισου.Παρά τα χρόνια του,ανταγωνίζεται άνετα σύγχρονες ταινίες.Μπορεί κάποιες σκηνές να μοιάζουν περιττές ή ξεπερασμένες όμως χτυπάει αλύπητα τα συναισθήματα που πρέπει.
Τελικά εμείς κάνουμε τις επιλογές μας ή αυτές εμάς;Εμείς επιλέγουμε ή άλλοι για μας και'μεις εθιζόμαστε στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας;Η μάσκα αλλάζει το πρόσωπο ή το πρόσωπο κάνει τη μάσκα;Πολυεπίπεδες προσεγγίσεις σε μια πολυεπίπεδη ταινία. Ένα περιποιημένο remake θα είχε ενδιαφέρον.So this is what happens to the dreams of youth..
Westworld (1973)
Δύο φίλοι αποφασίζουν να επισκεφθούν το Delos.To Delos είναι ένα υψηλής τεχνολογίας πάρκο διασκέδασης για ενήλικες.Χωρισμένο σε τρεις θεματικές ενότητες - άγρια δύση,Μεσαίωνας και αρχαία Ρώμη- πειστική αναπαράσταση της εποχής και ανθρωπόμορφα ρομπότ που μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις.
Όλα καλά κι όλα ωραία,ο καθένας ξεκαυλώνει όπως θέλει,μέχρι που η μια βλάβη διαδέχεται την άλλη και ποιος είδε τον καραφλό cowboy και δεν έκλασε άχυρο.
Ο Yul Brynner είναι ο πατέρας του Terminator.Μπορεί να φαίνεται γελοίος με αυτά τα ρούχα,όμως για κάποιο λόγο μοιάζει πιο απειλητικός από τον Αυστριακό με το δερμάτινο.
Σε μια δεκαετία που άνθισαν οι ταινίες καταστροφής,το εύρημα του Westworld το κάνει να ξεχωρίζει.Τα απαισιόδοξα χρώματα της δεκαετίας του 70 εδώ παίρνουν μια φουτουριστική χροία.Η τεχνολογία που γοητεύει τον άνθρωπο όσο και τον τρομάζει.Πόσο υγιής είναι άραγε μια κοινωνία που έχει πάρκα Delos για να εκτονώνει τα σκοτεινά της ένστικτα;
Ρεσιτάλ Brynner,γαμηστερό soundtrack και ατμόσφαιρα θηλιά.Μη παίζετε με τα ρομπότ για να μη παίξουν μαζί σας..
Μουσικό Διάλειμμα
Dreamscape (1984)
Το Dreamscape έχει μια από τις πιο παραπλανητικές αφίσες όλων των εποχών.Αγνοήστε τον Indana Jones Β εθνικής και πάμε στο ψητό.
Ο Dr.Novotny είναι υπέυθυνος σε ένα πρωτοποριάκο πρόγραμμα ψυχικής έρευνας.Μέσω τεχνολογίας και με τη βοήθεια τηλεπαθητικών,μπορεί να μπαίνει στα όνειρα των ασθενών του,με σκοπό να τους θεραπεύσει πιο γρήγορα και άμεσα από την συμβατική ψυχολογία.
Βρίσκει το πρώην παιδί θαύμα Alex και τον πείθει να συνεργαστούν ξανά.Ο χρηματοδότης του προγράμματος όμως έχει άλλα σχέδια..
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;Inception είπατε;Ναι,ναι.The Cell ;Βεβαίως.Δε ξέρω αν είναι η πρώτη ταινία που ασχολήθηκε με αυτό το εύρημα,σίγουρα όμως προηγήθηκε και ίσως αποτέλεσε έμπνευση για τις μεταγενέστερες.
Αξίζει να δει κανείς το Dreamscape;Ναι.
Sci fi,λίγο θρίλερ για τη γεύση,αρκετή δράση και χιούμορ.Ξεπερνάμε το κλισέ με τον κακό και εστιάζουμε στο ζουμί.Οι σκηνές των ονείρων είναι εξαιρετικές.Αιθέριες,απόκοσμες.Ειδικά στο τελευταίο όνειρο,της πυρηνικής καταστροφής βγάζεις το καπέλο στους δημιουργούς.
Οκ μπορεί ο φιδάνθρωπος να μοιάζει παιδικός αλλά στο σύνολο (και για την εποχή) η δουλειά είναι εξαιρετική.
Μπορεί να μην έχει την απίστευτη αισθητική του Cell ή την λεπτομέρεια του Inception,όμως το Dreamscape αξίζει μια ματιά.
The Quiet Earth (1985)
Τι θα κάνετε αν αύριο το πρωί είσασταν ο μόνος άνθρωπος πάνω στη γη;Μια ενδιαφέρουσα απάντηση δίνει το Quiet Earth,παραγώγη Νέας Ζηλανδίας παρακαλώ.
Η ιδέα είναι έξυπνη,σκέφτεσαι τι θα έκανες στη θέση του πρωταγωνιστή.Δυστυχώς δε μπορώ να γράψω πολλά,χωρίς να αφήσω spoilers.Το έργο έχει ενδιαφέρον,γίνεται όλο και πιο περίεργο όσο περνάει η ώρα,σε γεμίζει ερωτηματικά παρά απαντήσεις ενώ το τέλος είναι από τα πιο WTF όλων των εποχών και σηκώνει άπειρες ερμηνείες.Σίγουρα κατί διαφορετικό.
Enemy Mine (1985)
21 αιώνας,η Γη είναι σε πόλεμο με τους ερπετοειδείς Dracs.Μετά από μάχη και καταδίωξη,ο πιλότος Davidge και ο εξωγήινος Jeriba καταλήγουν στον πλανήτη Fyrine IV αφού τα σκάφη τους καταστράφηκαν.Για να επιβιώσουν πρέπει να συμμαχήσουν,να μάθουν ο ένας απ'τον άλλο,να μάθουν ο ένας τον άλλο.
Μου κάνει εντύπωση πως αυτή η ταινία κυκλοφόρησε στη καρδιά της Ρηγκανικής προεδρίας.Διαβάζοντας τη περίληψη,εύκολα καταλήγεις σε συνειρμούς προπαγάνδας.Καμία σχέση.
Ως συνήθως η φανταχτερή sci -fi αφήγηση είναι μια πολύ ωραία αφορμή για να αγγίξεις διαχρονικά θέματα.Το φιλμ παρουσιάζει γλαφυρά και ουσιαστικά τη ξενοφοβία.Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όταν απορρίπτεις κάτι χωρίς να το γνωρίζεις.
Η άγνοια είναι η ρίζα του κακού ως συνήθως.Για να μη ξεπέσουμε σε γελοίους διδακτισμούς,ας πούμε -τηρουμένων των αναλογιών-πως το Enemy Mine είναι το District 9 της εποχής.Φοβερή δουλειά στα σκηνικά,καταπληκτική ερμηνεία του Gossett σαν Drac.
Πήγε άπατο όταν βγήκε ("this year's Dune" όπως έγραψε χαρακτηριστικά κριτικός) αλλά δεν έχει καμιά σημασία,28 χρόνια μετά μπορείς άνετα να πεις πως είναι μια από τις καλύτερες sci fi ταινίες των 80s.
Hardware (1990)
21 αιώνας (είτε έτσι είτε αλλιώς,αυτός ο αιώνας δε θα μας βγει σε καλό).Ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε μια ραδιενεργή χωματερή.Ο Moses στρατιώτης και ρακοσυλλέκτης τεχνολογίας επιστρέφει σπίτι.Αγοράζει τα απομεινάρια ενός ρομπότ για την γλύπτρια κοπέλα του.
Εκείνη τα χρησιμοποιεί για το επόμενο έργο της.Το ίδιο βράδυ ο Μoses ανακαλύπτει πως ο μεταλλικός σκελετός ανηκει σε κυβερνητικό πρόγραμμα "ελέγχου της αύξησης του πληθυσμού (sick).
To Hardware είναι ο Terminator του τοπικού Καρδίτσας.Τα εφέ είναι της πλάκας,η υποκριτική λίγο πιο πάνω απ'το υποφερτό.Η cultια όμως και το φιλότιμο των δημιουργών,μακιγιάρουν όλα τα μειονεκτήματα.Για το budget που είχαν,κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πολύ πειστική,παρακμιακή,δυστοπική ατμόσφαιρα.Η σκηνή με την αφύπνιση του ρομπότ θα μπορούσε να είναι το video clip μετά την καταστροφή (home video βέβαια),ένας μικρός οπτικοακουστικός θρίαμβος,μια πινελιά που είναι καλύτερη από όλο τον πίνακα.
Τίμια cultια,γαμάτες συμμετοχές από Lemmy και Iggy Pop,το τέλος καυστικά ειρωνικό και επίκαιρο.
Τo be continued
Tune of the day
Βλέποντας παλιότερες ταινίες (ειδικά των 80s)δε γίνεται να μη θαυμάσεις το μεράκι και την εφευρετικότητα των δημιουργών.Η βελτίωση των εφέ δυστυχώς έχει σκοτώσει σε μεγάλο βαθμό (και) τα sci fi φιλμς.Η ψηφιακή παλέτα προσφέρει άπειρες δυνατότητες,έχει πνίξει όμως τη γραφή και την έμπνευση.
Πόσες ταινίες sci fi βγήκαν τα τελευταία χρόνια ;Πολλές.Πόσες θυμάμαι;Ελάχιστες.Το Avatar ;Εκθαμβωτικό αισθητικά αλλά μέχρι εκεί.Προμηθέας ;Ναι.Sunshine;Οπωσδήποτε ναι.District 9;Αναμφίβολα.Terminator Salvation;Εξαιρετικό,ίσως γιατί είχε ελάχιστο CGI και εκεί που έπρεπε (δυστυχώς το επόμενο,που θα παίζει ο συνταξιούχος Άρνι θα είναι μάλλον σαν το 3..).
Ας αφήσω τη γκρίνια και ας θυμηθούμε μερικά σκονισμένα διαμάντια:
Seconds (1966)
Η Εταιρεία προσφέρει ιδιαίτερες υπηρεσίες.Σε κάνει ξανά νέο,σου προσφέρει μια νέα ζωή,όπως την επιθυμείς.Ο κύριος Hamilton ξαναγεννιέται,μήπως όμως η δεύτερη νεότητα δεν είναι τόσο ιδανική όσο ακούγεται ;
Το Seconds με παίδεψε ως προς την κατηγοριοποίηση.Αν και έχει sci fi υπόβαθρο,κάνει ατελείωτες πιρουέτες πάνω στα σύνορα ψυχολογικού θρίλερ,noir και δράματος.Ας αφήσουμε τις ταμπέλες για τους δρόμους.Το Seconds είναι μια μαύρη,κατάμαυρη ταινία.
Θέτει ερωτήματα,κοιτάζει πολύ κριτικά και απαισιόδοξα τα κοινωνικά πρότυπα και γκρεμίζει το όνειρο της δεύτερης νεότητας.Μη το βάλετε για να περάσει η ώρα.
Σχεδόν καταθλιπτικό,το Seconds είναι ένας κλειστοφοβικός εφιάλτης που σε βάζει στη κόλαση από τη πόρτα του παράδεισου.Παρά τα χρόνια του,ανταγωνίζεται άνετα σύγχρονες ταινίες.Μπορεί κάποιες σκηνές να μοιάζουν περιττές ή ξεπερασμένες όμως χτυπάει αλύπητα τα συναισθήματα που πρέπει.
Τελικά εμείς κάνουμε τις επιλογές μας ή αυτές εμάς;Εμείς επιλέγουμε ή άλλοι για μας και'μεις εθιζόμαστε στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας;Η μάσκα αλλάζει το πρόσωπο ή το πρόσωπο κάνει τη μάσκα;Πολυεπίπεδες προσεγγίσεις σε μια πολυεπίπεδη ταινία. Ένα περιποιημένο remake θα είχε ενδιαφέρον.So this is what happens to the dreams of youth..
Westworld (1973)
Όλα καλά κι όλα ωραία,ο καθένας ξεκαυλώνει όπως θέλει,μέχρι που η μια βλάβη διαδέχεται την άλλη και ποιος είδε τον καραφλό cowboy και δεν έκλασε άχυρο.
Ο Yul Brynner είναι ο πατέρας του Terminator.Μπορεί να φαίνεται γελοίος με αυτά τα ρούχα,όμως για κάποιο λόγο μοιάζει πιο απειλητικός από τον Αυστριακό με το δερμάτινο.
Σε μια δεκαετία που άνθισαν οι ταινίες καταστροφής,το εύρημα του Westworld το κάνει να ξεχωρίζει.Τα απαισιόδοξα χρώματα της δεκαετίας του 70 εδώ παίρνουν μια φουτουριστική χροία.Η τεχνολογία που γοητεύει τον άνθρωπο όσο και τον τρομάζει.Πόσο υγιής είναι άραγε μια κοινωνία που έχει πάρκα Delos για να εκτονώνει τα σκοτεινά της ένστικτα;
Ρεσιτάλ Brynner,γαμηστερό soundtrack και ατμόσφαιρα θηλιά.Μη παίζετε με τα ρομπότ για να μη παίξουν μαζί σας..
Μουσικό Διάλειμμα
Dreamscape (1984)
Ο Dr.Novotny είναι υπέυθυνος σε ένα πρωτοποριάκο πρόγραμμα ψυχικής έρευνας.Μέσω τεχνολογίας και με τη βοήθεια τηλεπαθητικών,μπορεί να μπαίνει στα όνειρα των ασθενών του,με σκοπό να τους θεραπεύσει πιο γρήγορα και άμεσα από την συμβατική ψυχολογία.
Βρίσκει το πρώην παιδί θαύμα Alex και τον πείθει να συνεργαστούν ξανά.Ο χρηματοδότης του προγράμματος όμως έχει άλλα σχέδια..
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;Inception είπατε;Ναι,ναι.The Cell ;Βεβαίως.Δε ξέρω αν είναι η πρώτη ταινία που ασχολήθηκε με αυτό το εύρημα,σίγουρα όμως προηγήθηκε και ίσως αποτέλεσε έμπνευση για τις μεταγενέστερες.
Αξίζει να δει κανείς το Dreamscape;Ναι.
Sci fi,λίγο θρίλερ για τη γεύση,αρκετή δράση και χιούμορ.Ξεπερνάμε το κλισέ με τον κακό και εστιάζουμε στο ζουμί.Οι σκηνές των ονείρων είναι εξαιρετικές.Αιθέριες,απόκοσμες.Ειδικά στο τελευταίο όνειρο,της πυρηνικής καταστροφής βγάζεις το καπέλο στους δημιουργούς.
Οκ μπορεί ο φιδάνθρωπος να μοιάζει παιδικός αλλά στο σύνολο (και για την εποχή) η δουλειά είναι εξαιρετική.
Μπορεί να μην έχει την απίστευτη αισθητική του Cell ή την λεπτομέρεια του Inception,όμως το Dreamscape αξίζει μια ματιά.
The Quiet Earth (1985)
Η ιδέα είναι έξυπνη,σκέφτεσαι τι θα έκανες στη θέση του πρωταγωνιστή.Δυστυχώς δε μπορώ να γράψω πολλά,χωρίς να αφήσω spoilers.Το έργο έχει ενδιαφέρον,γίνεται όλο και πιο περίεργο όσο περνάει η ώρα,σε γεμίζει ερωτηματικά παρά απαντήσεις ενώ το τέλος είναι από τα πιο WTF όλων των εποχών και σηκώνει άπειρες ερμηνείες.Σίγουρα κατί διαφορετικό.
Enemy Mine (1985)
Μου κάνει εντύπωση πως αυτή η ταινία κυκλοφόρησε στη καρδιά της Ρηγκανικής προεδρίας.Διαβάζοντας τη περίληψη,εύκολα καταλήγεις σε συνειρμούς προπαγάνδας.Καμία σχέση.
Ως συνήθως η φανταχτερή sci -fi αφήγηση είναι μια πολύ ωραία αφορμή για να αγγίξεις διαχρονικά θέματα.Το φιλμ παρουσιάζει γλαφυρά και ουσιαστικά τη ξενοφοβία.Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όταν απορρίπτεις κάτι χωρίς να το γνωρίζεις.
Η άγνοια είναι η ρίζα του κακού ως συνήθως.Για να μη ξεπέσουμε σε γελοίους διδακτισμούς,ας πούμε -τηρουμένων των αναλογιών-πως το Enemy Mine είναι το District 9 της εποχής.Φοβερή δουλειά στα σκηνικά,καταπληκτική ερμηνεία του Gossett σαν Drac.
Πήγε άπατο όταν βγήκε ("this year's Dune" όπως έγραψε χαρακτηριστικά κριτικός) αλλά δεν έχει καμιά σημασία,28 χρόνια μετά μπορείς άνετα να πεις πως είναι μια από τις καλύτερες sci fi ταινίες των 80s.
Hardware (1990)
Εκείνη τα χρησιμοποιεί για το επόμενο έργο της.Το ίδιο βράδυ ο Μoses ανακαλύπτει πως ο μεταλλικός σκελετός ανηκει σε κυβερνητικό πρόγραμμα "ελέγχου της αύξησης του πληθυσμού (sick).
To Hardware είναι ο Terminator του τοπικού Καρδίτσας.Τα εφέ είναι της πλάκας,η υποκριτική λίγο πιο πάνω απ'το υποφερτό.Η cultια όμως και το φιλότιμο των δημιουργών,μακιγιάρουν όλα τα μειονεκτήματα.Για το budget που είχαν,κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πολύ πειστική,παρακμιακή,δυστοπική ατμόσφαιρα.Η σκηνή με την αφύπνιση του ρομπότ θα μπορούσε να είναι το video clip μετά την καταστροφή (home video βέβαια),ένας μικρός οπτικοακουστικός θρίαμβος,μια πινελιά που είναι καλύτερη από όλο τον πίνακα.
Τίμια cultια,γαμάτες συμμετοχές από Lemmy και Iggy Pop,το τέλος καυστικά ειρωνικό και επίκαιρο.
Τo be continued
Tune of the day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου