In Search of a Midnight Kiss (2007)
Παραμονή Πρωτοχρονιάς,ο Wilson είναι άφραγκος,μόνος και πνίγεται στη μιζέρια.Αφού δεν έχει τίποτα να κάνει,βάζει αγγελία στο internet,ψάχνοντας παρέα για το βράδυ.Στην αγγελία θ'απαντήσει η Vivian και οι δυό τους θα περάσουν μια πολύ ιδιαίτερη νύχτα.
Το I.S.O.A.M.K. μπορεί να μην είναι και πολύ κωμώδια,είναι όμως τόσο ρομαντικό,αγαπησιάρικο και τρυφερό,που κάνει τις ρομαντικές κωμωδίες να φαίνονται ακόμη χειρότερες από όσο (σκατά) είναι.
Με την ασπρόμαυρη φωτογραφία να το κάνει πιο γλυκόπικρο και νοσταλγικό,αυτό το μεταμεσονύχτιο φιλί είναι μια υπέροχη βόλτα,μια απόδραση,από μια νύχτα που λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός στη μοναξιά και σαν τεράστιο ηχείο στις ανασφάλειες.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας,ο Wilson και η Vivian θα γελάσουν,θα μελαγχολήσουν,θα τσακωθούν,θ'αγκαλιαστούν,κυρίως όμως θα αποδείξουν πως πέρα από το φλέρτ,τη καύλα,τον εγωισμό,ίσως και την αγάπη,οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την συντροφιά.Να μοιραστούν τη στιγμή,από τη πιο απλή μέχρι τα πιο βαθιά τους μυστικά.
Λιτό κι απέριττο,με δύο εξαιρετικές ερμηνείες,μακρυά από τη μουχλιασμένη φέτα του είδους,το I.S.O.A.M.K είναι η ταινία που ο Woody Allen θα έδινε τα τελευταία του μαλλιά και χρόνια για να την είχε γυρίσει ο ίδιος.
City Island (2009)
Meet the Rizzos,μια τυπική,δυσλειτουργική οικογένεια.Που όλοι λένε ψέματα σε όλους.Η ρουτίνα της υποκρίσιας θα σπάσει,όταν ο Vince θ'ανακαλύψει στη φυλακή που εργάζεται ως δεσμοφύλακας,πως ένας από τους νέους κρατούμενους είναι γιός του.Φέρνοντας τον στο σπίτι,ανατρέπει τα πάντα και η οικογένεια Rizzo δε θα είναι ποτέ η ίδια.
Όχι πολύ κωμώδια,αλλά όχι και πολύ δράμα,το City Island ταξιδεύει με χάρη πάνω στα σύνορα των ειδών.Ο M.V.P. της ταινίας είναι ο Andy Garcia,ένας ηθοποιός που τυποποιήθηκε παίζοντας τον μαφιόζο,εδώ δίνει την καλύτερη ερμηνεία του.Παίζοντας έναν καταπιεσμένο πατέρα και σύζυγο,που έβαλε πολύ νωρίς τα όνειρα του στην άκρη,για να κάνει οικογένεια.
Παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στα κρυφά.Σε αυτά τα μαθήματα,ο δάσκαλος χωρίζει τους συμμετέχοντες σε ζευγάρια και τους αναθέτει την εξής εργασία,να εκμυστηρευτεί ο ένας στον άλλο ένα μυστικό.Ο Vince θα γνωρίσει τη Molly και μέσω της εργασίας αυτής,θα έρθουν πιο κοντά.
Οι σκηνές με τις συζητήσεις τους είναι το διαμάντι στο στέμμα της ταινίας.Συζητήσεις τόσο ζεστές και ανθρώπινες,σαν κάποιες που μπορεί να είχες και'συ,που κάποια στιγμή να ένιωσες τόσο μόνος που να τις φαντάστηκες,γιατί τις είχες τόσο ανάγκη.Συζητήσεις,που αν τις άκουγες κάπου τυχαία,θα καθόσουν μέχρι το τέλος.
Σε αυτές τις σκηνές,η Mortimer δίνει τις κατάλληλες ασίστ στον Garcia,για να ξεδιπλώσει τον πιο ευάλωτο εαυτό του και να δείξει πως είναι πολλά περισσότερα από καρικατούρα γκάνγκστερ(στη πορεία του φιλμ,ο χαρακτήρας του παίζει σε ταινία του Scorseze,πολύ έξυπνο κλείσιμο ματιού)
Μπορεί να είναι προβλέψιμο,αλλά δεν έχει σημασία,στις ταινίες πλέον αυτό που μετράει είναι να έχουν χαρακτήρα οι χαρακτήρες.Και το City Island έχει.Και τα δύο.
Little Children (2006)
Ποιοι είναι τα μικρά παιδιά του τίτλου;Τα πραγματικά παιδιά ή μήπως οι γονείς τους;Πως γυρίζεις μια τόσο καλή ταινία με ένα τόσο τετριμμένο και φορεμένο -μέχρι θανάτου από εμετό-θέμα;
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Tom Perotta,Τα Μικρά Παιδιά είναι από τα καλύτερα δράματα της δεκαετίας.Με φόντο ένα προάστιο της Βοστόνης,βλέπουμε τους χαρακτήρες να ασφυκτιούν.Από πλήξη,από δειλία,απ'την ρουτίνα.Κεντρικοί ήρωες οι Sarah και ο Brad,που μέσα από την εξωσυζυγική τους σχέση ξανανιώνουν ή έτσι νομίζουν.
Είναι τέτοια η ποιότητα του σεναρίου και η χημεία των ηθοποιών,που τα κλισέ θέματα της παρουσιάζονται τόσο φρέσκα και με τόσο ενδιαφέρον.Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι πως δε δίνει απαντήσεις,αλλά κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις.Γιατί βαριούνται στο γάμο τους οι χαρακτήρες;Από τι προσπαθούν να ξεφύγουν ή τι προσπαθούν να ξαναζήσουν;Μήπως κάπου στη μέση της ζωής,όλα είναι ένα κρυφτό από το φόβο του θανάτου και απλά το ντύνουν με κάτι πιο ομορφο;
Οι Winslet και Wilson είναι καταπληκτικοί,εξίσου καλοί και οι Emmerich και Sommerville.Tη παράσταση όμως κλέβει ο Haley (o φανταστικός Rorschach των Watchmen),στο ρόλο του διαταραγμένου Ronald.Ένας ψυχοπαθής αποκρουστικός,αηδιαστικός,αλλά και τόσο ανθρώπινος,στο συγκλονιστικό φινάλε,ένα παδί που δεν μεγάλωσε ποτέ και προσπαθεί να ξεφύγει απ'το μεσήλικο σώμα του.Ερμηνεία ανατριχιαστικής τελειότητας.
Ίσως όλοι να είμαστε Μικρά Παιδιά,που δε θέλουν να μεγαλώσουν και ψάχνουν πάντα για καινούργια παιχνίδια..
Το I.S.O.A.M.K. μπορεί να μην είναι και πολύ κωμώδια,είναι όμως τόσο ρομαντικό,αγαπησιάρικο και τρυφερό,που κάνει τις ρομαντικές κωμωδίες να φαίνονται ακόμη χειρότερες από όσο (σκατά) είναι.
Με την ασπρόμαυρη φωτογραφία να το κάνει πιο γλυκόπικρο και νοσταλγικό,αυτό το μεταμεσονύχτιο φιλί είναι μια υπέροχη βόλτα,μια απόδραση,από μια νύχτα που λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός στη μοναξιά και σαν τεράστιο ηχείο στις ανασφάλειες.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας,ο Wilson και η Vivian θα γελάσουν,θα μελαγχολήσουν,θα τσακωθούν,θ'αγκαλιαστούν,κυρίως όμως θα αποδείξουν πως πέρα από το φλέρτ,τη καύλα,τον εγωισμό,ίσως και την αγάπη,οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την συντροφιά.Να μοιραστούν τη στιγμή,από τη πιο απλή μέχρι τα πιο βαθιά τους μυστικά.
Λιτό κι απέριττο,με δύο εξαιρετικές ερμηνείες,μακρυά από τη μουχλιασμένη φέτα του είδους,το I.S.O.A.M.K είναι η ταινία που ο Woody Allen θα έδινε τα τελευταία του μαλλιά και χρόνια για να την είχε γυρίσει ο ίδιος.
City Island (2009)
Όχι πολύ κωμώδια,αλλά όχι και πολύ δράμα,το City Island ταξιδεύει με χάρη πάνω στα σύνορα των ειδών.Ο M.V.P. της ταινίας είναι ο Andy Garcia,ένας ηθοποιός που τυποποιήθηκε παίζοντας τον μαφιόζο,εδώ δίνει την καλύτερη ερμηνεία του.Παίζοντας έναν καταπιεσμένο πατέρα και σύζυγο,που έβαλε πολύ νωρίς τα όνειρα του στην άκρη,για να κάνει οικογένεια.
Παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στα κρυφά.Σε αυτά τα μαθήματα,ο δάσκαλος χωρίζει τους συμμετέχοντες σε ζευγάρια και τους αναθέτει την εξής εργασία,να εκμυστηρευτεί ο ένας στον άλλο ένα μυστικό.Ο Vince θα γνωρίσει τη Molly και μέσω της εργασίας αυτής,θα έρθουν πιο κοντά.
Οι σκηνές με τις συζητήσεις τους είναι το διαμάντι στο στέμμα της ταινίας.Συζητήσεις τόσο ζεστές και ανθρώπινες,σαν κάποιες που μπορεί να είχες και'συ,που κάποια στιγμή να ένιωσες τόσο μόνος που να τις φαντάστηκες,γιατί τις είχες τόσο ανάγκη.Συζητήσεις,που αν τις άκουγες κάπου τυχαία,θα καθόσουν μέχρι το τέλος.
Σε αυτές τις σκηνές,η Mortimer δίνει τις κατάλληλες ασίστ στον Garcia,για να ξεδιπλώσει τον πιο ευάλωτο εαυτό του και να δείξει πως είναι πολλά περισσότερα από καρικατούρα γκάνγκστερ(στη πορεία του φιλμ,ο χαρακτήρας του παίζει σε ταινία του Scorseze,πολύ έξυπνο κλείσιμο ματιού)
Μπορεί να είναι προβλέψιμο,αλλά δεν έχει σημασία,στις ταινίες πλέον αυτό που μετράει είναι να έχουν χαρακτήρα οι χαρακτήρες.Και το City Island έχει.Και τα δύο.
Little Children (2006)
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Tom Perotta,Τα Μικρά Παιδιά είναι από τα καλύτερα δράματα της δεκαετίας.Με φόντο ένα προάστιο της Βοστόνης,βλέπουμε τους χαρακτήρες να ασφυκτιούν.Από πλήξη,από δειλία,απ'την ρουτίνα.Κεντρικοί ήρωες οι Sarah και ο Brad,που μέσα από την εξωσυζυγική τους σχέση ξανανιώνουν ή έτσι νομίζουν.
Είναι τέτοια η ποιότητα του σεναρίου και η χημεία των ηθοποιών,που τα κλισέ θέματα της παρουσιάζονται τόσο φρέσκα και με τόσο ενδιαφέρον.Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι πως δε δίνει απαντήσεις,αλλά κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις.Γιατί βαριούνται στο γάμο τους οι χαρακτήρες;Από τι προσπαθούν να ξεφύγουν ή τι προσπαθούν να ξαναζήσουν;Μήπως κάπου στη μέση της ζωής,όλα είναι ένα κρυφτό από το φόβο του θανάτου και απλά το ντύνουν με κάτι πιο ομορφο;
Οι Winslet και Wilson είναι καταπληκτικοί,εξίσου καλοί και οι Emmerich και Sommerville.Tη παράσταση όμως κλέβει ο Haley (o φανταστικός Rorschach των Watchmen),στο ρόλο του διαταραγμένου Ronald.Ένας ψυχοπαθής αποκρουστικός,αηδιαστικός,αλλά και τόσο ανθρώπινος,στο συγκλονιστικό φινάλε,ένα παδί που δεν μεγάλωσε ποτέ και προσπαθεί να ξεφύγει απ'το μεσήλικο σώμα του.Ερμηνεία ανατριχιαστικής τελειότητας.
Ίσως όλοι να είμαστε Μικρά Παιδιά,που δε θέλουν να μεγαλώσουν και ψάχνουν πάντα για καινούργια παιχνίδια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου