"Χίλιες φορές μες στο θολό καθρέφτη"
"H νύχτα έρχεται,σαν απειλή και άλλοτε σαν ευλογία.Το σκοτάδι θα κρύψει για λίγο,όλα αυτά που η μέρα δεν αφήνει να επουλωθούν,ν'ανθίσουν.Θα δώσει στα αδύναμα φώτα περισσότερη λάμψη και λίγη ακόμα γοητεία.Μέσα στο απόλυτο μαύρο και ο πιο μικρός σπινθήρας,αποκτά σημασία.
Η ταχύτητα ζωγραφίζει ασταμάτητα στο τζάμι,στα μάτια,στο μυαλό.Φώτα,χρώματα,σερπατίνες που ξετυλίγονται,μπλέκονται,παίρνουν φωτιά,χάνονται.Σχήματα ,μορφές,σκιές που συνεχώς μεταμορφώνονται,χάρτες που αλλάζουν ασταμάτητα,διαδρομές,ονόματα,προορισμούς.
Υπάρχουν νύχτες,που τα μάτια του κυνηγού,βλέπουν τα πάντα ασπρόμαυρα.Και ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το χρώμα.Σαν να ξυπνάς στο παρελθόν,σ'ένα όνειρο παγίδα.Αν δεν βρεις κάτι πέρα από το άσπρο και το μαύρο,θα μείνεις για πάντα εδώ,σ'αυτό το άχρωμο πουθενά.
Τα χρώματα είναι ο μίτος του λαβύρινθου,το πέρασμα στο παρόν και το μέλλον.Μερικές φορές όμως,τα ασπρόμαυρα βράδια είναι καλύτερα.Χάνεσαι στις λεωφόρους της πόλης και μια μεθυστική γαλήνη,ξεδιψάει κάθε αμφιβολία μέσα σου,σβήνει κάθε λάθος σκέψη.Θέλεις να τρέξεις,σαν να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο,όλος ο πλανήτης είναι ο δρόμος σου.
Να τρέξεις,να κάνεις τον γύρο του κόσμου σε μια νύχτα.Να βάλεις φωτιά στο πέρασμα σου και τα χρώματα που θα γεννηθούν απ'αυτή,να είναι τα πιο όμορφα και τα πιο αληθινά που υπήρξαν ποτέ.Οι ασπρόμαυρες νύχτες είναι απόδραση,ταξίδι πίσω στο χρόνο,στα όνειρα,τους εφιάλτες και τις φαντασιώσεις κάποιου άλλου.
Δεν έχει σημασία που ακριβώς είσαι ή το ποιος είσαι.Μπορεί να είσαι στο Λος Άντζελες το 1980 ή στο Τόκυο το 1992.Δεν έχει σημασία,απλά μην κοιτάξεις πίσω.Σήκωσε ψηλά το βλέμμα,στα κτήρια που λιώνουν μέσα στα θαμπά φώτα,στην άσφαλτο και τον ουρανό,που όσο δεν υπάρχουν χρώματα,μοιάζουν με αντανάκλασεις,το ένα του άλλου.Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως οδηγείς ανάμεσα στα αστέρια.
Παρατήρησε τον εαυτό σου στον καθρέφτη,το πρόσωπο σου,τα μάτια σου.Άνοιξε μια μικρή πληγή στο δέρμα σου.Όταν δεν υπάρχει χρώμα,δεν υπάρχει πόνος,δεν υπάρχει αίμα.Απλά έσταξε λίγο σκοτάδι από μέσα σου.Οι ασπρόμαυρες νύχτες είναι όμορφες τελικά.
Χωρίς θορύβους και ηχορύπανση.Μια γλυκιά μουσική να ψιθυρίζει στ'αυτιά σου,μόνο για σένα.Κάθε άλλος ήχος είναι απλά η ηχώ της.Μια μουσική που δίνει έμφαση σε ό,τι κάνεις,που δίνει κινηματογραφικό μεγαλείο και στην πιο ασήμαντη κίνηση σου.Ίσως αυτό να είναι το απόλυτο,να ζεις την ζωή σου σαν μια ταινία που δεν σταματά ποτέ.
Δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι.Κάποια βράδια είναι αβάσταχτα.Τα χρώματα είναι τόσο έντονα που σου πονάνε τα μάτια.Οι ήχοι γδέρνουν το μυαλό,το κρανίο,μέσα κι έξω.Τα πρόσωπα μέσα στα αυτοκίνητα είναι τρομακτικά.Τα μισά φοράνε απόκοσμες μάσκες,τα υπόλοιπα είναι τερατώδη.
Είσαι ο μόνος άνθρωπος ανάμεσα στα τέρατα και δεν μπορείς να ξεφύγεις.Από όπου κι αν περάσεις,γυρίζουν και σε κοιτάζουν.Ξέρουν τα πάντα για σένα,διαβάζουν τη κάθε σου σκέψη.Γελάνε με τους φόβους,τις αναμνήσεις σου.Θέλεις να ξεφύγεις,τρέχεις,ψάχνεις να βρεις την άλλη μεριά του καθρέφτη.
Σταματάς.Δε μπορείς να τρέξεις πιο γρήγορα,να ξεφύγεις απ'τον χρόνο,το φως και το σκοτάδι,τον εαυτό σου.Παίρνεις μια ανάσα,κλείνεις τα μάτια.Τ'ανοίγεις.Ο κόσμος είνα ακόμα εκεί.Τώρα νιώθεις ασφαλής,σίγουρος.Τα πρόσωπα δεν σε φοβίζουν,όλα είναι ίδια,ανθρωπόμορφοι καθρέφτες.
Τώρα τρέχουν αυτά μακρυά από σένα.Βλέπεις το είδωλο σου πάνω τους.Είσαι το μόνο τέρας ανάμεσα στους ανθρώπους.Μέχρι την αυγή,ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.Ανιχνεύεις την λεία σου,παραμονεύεις.Κάνεις κομμάτια όλα τα γυάλινα φαντάσματα που θα βρεθούν μπροστά σου.
Ο πυρετός πνίγει τις φλέβες σου,τα δευτερόλεπτα είναι πυροβολισμοί που πλησιάζουν.Βρήκες κι άλλο τέρας.Το ρίχνεις κάτω,του σκίζεις τη μάσκα.Εντόπισες και το δεύτερο,το ακινητοποιείς,το δένεις,το ρίχνεις κι αυτό στα πίσω καθίσματα.
Στην επιστροφή όλα είναι καλύτερα.Τα χρώματα γλυκαίνουν,οι ήχοι γίνονται και πάλι φυσιολογικοί.Λίγο πριν ξημερώσει,όλα είναι όμορφα.Το σκοτάδι μια μητρική αγκαλιά που δεν θέλεις ν'αφήσεις.Η πόλη,ένα μεγάλο παιχνίδι,που ανυπομονείς να σηκωθείς,να την γκρεμίσεις και να την φτιάξεις ξανά απ'την αρχή.
Και στο ραδιόφωνο παίζει όλα τα τραγούδια που είχες χρόνια ν'ακούσεις.Ξυπνάνε τις αναμνήσεις με τα οποία τις έχεις συνδέσει.Το ένα πυροτέχνημα μετά το άλλο,ανάβουν μέσα σου.Και σε φωτίζουν,σε ζεσταίνουν.Και σου δείχνουν το δρόμο,βήμα το βήμα.
Σηκώνεις τα μάτια,κοιτάς τον ουρανό,ξανά σαν παιδί.Δε θέλεις να ξημερώσει.Το φως κάνει τον καθρέφτη μια οθόνη που δείχνει πάντα κακές ειδήσεις.Η αλήθεια είναι ένα παζλ φτιαγμένο από ψέματα.Μόνο όταν ενώσεις τα κομμάτια,μπορείς να το καταλάβεις,να το δεις.
Δε ξέρεις αν θα τ'αντέξεις,να κουβαλάς στην μνήμη σου,αυτή την εικόνα σαν πληγή,σαν αναπηρία.Πως όλα τα τέρατα έχουν μόνο μια μορφή.Την ανθρώπινη.."
Η ταχύτητα ζωγραφίζει ασταμάτητα στο τζάμι,στα μάτια,στο μυαλό.Φώτα,χρώματα,σερπατίνες που ξετυλίγονται,μπλέκονται,παίρνουν φωτιά,χάνονται.Σχήματα ,μορφές,σκιές που συνεχώς μεταμορφώνονται,χάρτες που αλλάζουν ασταμάτητα,διαδρομές,ονόματα,προορισμούς.
Υπάρχουν νύχτες,που τα μάτια του κυνηγού,βλέπουν τα πάντα ασπρόμαυρα.Και ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το χρώμα.Σαν να ξυπνάς στο παρελθόν,σ'ένα όνειρο παγίδα.Αν δεν βρεις κάτι πέρα από το άσπρο και το μαύρο,θα μείνεις για πάντα εδώ,σ'αυτό το άχρωμο πουθενά.
Τα χρώματα είναι ο μίτος του λαβύρινθου,το πέρασμα στο παρόν και το μέλλον.Μερικές φορές όμως,τα ασπρόμαυρα βράδια είναι καλύτερα.Χάνεσαι στις λεωφόρους της πόλης και μια μεθυστική γαλήνη,ξεδιψάει κάθε αμφιβολία μέσα σου,σβήνει κάθε λάθος σκέψη.Θέλεις να τρέξεις,σαν να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο,όλος ο πλανήτης είναι ο δρόμος σου.
Να τρέξεις,να κάνεις τον γύρο του κόσμου σε μια νύχτα.Να βάλεις φωτιά στο πέρασμα σου και τα χρώματα που θα γεννηθούν απ'αυτή,να είναι τα πιο όμορφα και τα πιο αληθινά που υπήρξαν ποτέ.Οι ασπρόμαυρες νύχτες είναι απόδραση,ταξίδι πίσω στο χρόνο,στα όνειρα,τους εφιάλτες και τις φαντασιώσεις κάποιου άλλου.
Δεν έχει σημασία που ακριβώς είσαι ή το ποιος είσαι.Μπορεί να είσαι στο Λος Άντζελες το 1980 ή στο Τόκυο το 1992.Δεν έχει σημασία,απλά μην κοιτάξεις πίσω.Σήκωσε ψηλά το βλέμμα,στα κτήρια που λιώνουν μέσα στα θαμπά φώτα,στην άσφαλτο και τον ουρανό,που όσο δεν υπάρχουν χρώματα,μοιάζουν με αντανάκλασεις,το ένα του άλλου.Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως οδηγείς ανάμεσα στα αστέρια.
Παρατήρησε τον εαυτό σου στον καθρέφτη,το πρόσωπο σου,τα μάτια σου.Άνοιξε μια μικρή πληγή στο δέρμα σου.Όταν δεν υπάρχει χρώμα,δεν υπάρχει πόνος,δεν υπάρχει αίμα.Απλά έσταξε λίγο σκοτάδι από μέσα σου.Οι ασπρόμαυρες νύχτες είναι όμορφες τελικά.
Χωρίς θορύβους και ηχορύπανση.Μια γλυκιά μουσική να ψιθυρίζει στ'αυτιά σου,μόνο για σένα.Κάθε άλλος ήχος είναι απλά η ηχώ της.Μια μουσική που δίνει έμφαση σε ό,τι κάνεις,που δίνει κινηματογραφικό μεγαλείο και στην πιο ασήμαντη κίνηση σου.Ίσως αυτό να είναι το απόλυτο,να ζεις την ζωή σου σαν μια ταινία που δεν σταματά ποτέ.
Δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι.Κάποια βράδια είναι αβάσταχτα.Τα χρώματα είναι τόσο έντονα που σου πονάνε τα μάτια.Οι ήχοι γδέρνουν το μυαλό,το κρανίο,μέσα κι έξω.Τα πρόσωπα μέσα στα αυτοκίνητα είναι τρομακτικά.Τα μισά φοράνε απόκοσμες μάσκες,τα υπόλοιπα είναι τερατώδη.
Είσαι ο μόνος άνθρωπος ανάμεσα στα τέρατα και δεν μπορείς να ξεφύγεις.Από όπου κι αν περάσεις,γυρίζουν και σε κοιτάζουν.Ξέρουν τα πάντα για σένα,διαβάζουν τη κάθε σου σκέψη.Γελάνε με τους φόβους,τις αναμνήσεις σου.Θέλεις να ξεφύγεις,τρέχεις,ψάχνεις να βρεις την άλλη μεριά του καθρέφτη.
Σταματάς.Δε μπορείς να τρέξεις πιο γρήγορα,να ξεφύγεις απ'τον χρόνο,το φως και το σκοτάδι,τον εαυτό σου.Παίρνεις μια ανάσα,κλείνεις τα μάτια.Τ'ανοίγεις.Ο κόσμος είνα ακόμα εκεί.Τώρα νιώθεις ασφαλής,σίγουρος.Τα πρόσωπα δεν σε φοβίζουν,όλα είναι ίδια,ανθρωπόμορφοι καθρέφτες.
Τώρα τρέχουν αυτά μακρυά από σένα.Βλέπεις το είδωλο σου πάνω τους.Είσαι το μόνο τέρας ανάμεσα στους ανθρώπους.Μέχρι την αυγή,ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.Ανιχνεύεις την λεία σου,παραμονεύεις.Κάνεις κομμάτια όλα τα γυάλινα φαντάσματα που θα βρεθούν μπροστά σου.
Ο πυρετός πνίγει τις φλέβες σου,τα δευτερόλεπτα είναι πυροβολισμοί που πλησιάζουν.Βρήκες κι άλλο τέρας.Το ρίχνεις κάτω,του σκίζεις τη μάσκα.Εντόπισες και το δεύτερο,το ακινητοποιείς,το δένεις,το ρίχνεις κι αυτό στα πίσω καθίσματα.
Στην επιστροφή όλα είναι καλύτερα.Τα χρώματα γλυκαίνουν,οι ήχοι γίνονται και πάλι φυσιολογικοί.Λίγο πριν ξημερώσει,όλα είναι όμορφα.Το σκοτάδι μια μητρική αγκαλιά που δεν θέλεις ν'αφήσεις.Η πόλη,ένα μεγάλο παιχνίδι,που ανυπομονείς να σηκωθείς,να την γκρεμίσεις και να την φτιάξεις ξανά απ'την αρχή.
Και στο ραδιόφωνο παίζει όλα τα τραγούδια που είχες χρόνια ν'ακούσεις.Ξυπνάνε τις αναμνήσεις με τα οποία τις έχεις συνδέσει.Το ένα πυροτέχνημα μετά το άλλο,ανάβουν μέσα σου.Και σε φωτίζουν,σε ζεσταίνουν.Και σου δείχνουν το δρόμο,βήμα το βήμα.
Σηκώνεις τα μάτια,κοιτάς τον ουρανό,ξανά σαν παιδί.Δε θέλεις να ξημερώσει.Το φως κάνει τον καθρέφτη μια οθόνη που δείχνει πάντα κακές ειδήσεις.Η αλήθεια είναι ένα παζλ φτιαγμένο από ψέματα.Μόνο όταν ενώσεις τα κομμάτια,μπορείς να το καταλάβεις,να το δεις.
Δε ξέρεις αν θα τ'αντέξεις,να κουβαλάς στην μνήμη σου,αυτή την εικόνα σαν πληγή,σαν αναπηρία.Πως όλα τα τέρατα έχουν μόνο μια μορφή.Την ανθρώπινη.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου