"Some Kind Of Wonderful"
"Ακούω τους ανθρώπους να μιλάνε,να λένε διάφορα,για την δουλειά τους."Ευτυχώς που δουλεύω,αν καθόμουν σπίτι θα είχα τρελαθεί.Εσύ πως αντέχεις;Αν ήμουν στη θέση σου,θα είχα σαλτάρει,κτλ." και άλλα τέτοια χαριτωμένα.Χαμογελάω συγκαταβατικά,μηρυκάζω άλλη μια κοινοτυπία και αλλάζω θέμα.
Βαριέμαι να επαναλαμβάνω τα ίδια,μέχρι ναυτίας και λιποθυμίας.Βαριέμαι ν'ακούω τις ίδιες μαλακίες,ξανά και ξανά.Από πλάσματα που είναι κατά λάθος άνθρωποι.Που νομίζουν ότι θα λιώσουν σαν βρικόλακες το ξημέρωμα,αν σκεφτούν,αν ξεφύγουν χιλιοστά απ'την ρουτίνα τους,που η λογική τους φαίνεται παράλογη.Συναντώ γνωστούς,φίλους.
Κάποιοι λίγοι μου φαίνονται ζωντανοί ακόμα,ίσως και ευτυχισμένοι.Αυτούς τους χαίρομαι και τους ζηλεύω.Οι υπόλοιποι δεν αντέχονται για παραπάνω από πέντε λεπτά.Χαμογελούν,γελάνε,αλλά τα μάτια τους..Ζώου πίσω απ'τα κάγκελα,στο τσίρκο.Εξημερωμένο απ'το φόβο,τους συμβιβασμούς,κάθε μέρα όλο και πιο θαμπά,ψεύτικα.
Καταντάνε πλαστικά και το μόνο που μπορεί να τα σώσει είναι μια φωτιά.Έχω βαρεθεί αυτή την ατελείωτη σαπουνόπερα της υποκρισίας,που κάθε χρόνο γίνεται όλο και ηλίθια.Χρειαζόμαστε μεγάλα χαμόγελα,για να κρύψουμε όσο περισσότερα γίνεται πίσω τους.Χρειαζόμαστε πολλές φωτογραφίες,για να κρύψουμε τη ζωή μας,σαν επιδέσμους στις πληγές μας,μακιγιάζ για τα σημάδια και τις ουλές μας.
"Κοίταξε με,εδώ παίζω τον εραστή,εδώ παίζω τον πατέρα,εδώ τον ευτυχισμένο.Μη με κοιτάς,τις φωτογραφίες μου δες.Μη με κοιτάς,δεν μπορώ να παίξω τον εαυτό μου".Χρειαζόμαστε κι άλλα αντικείμενα,κι άλλα υποκατάστατα.Το αυτοκίνητο μου είναι η εφηβεία που δεν είχα ποτέ,το σκάφος η ερωτική ζωή που δεν είχα ποτέ.Κοίτα τη συλλογή μου,κάθε κομμάτι και μια εμπειρία που δεν είχα ούτε θα έχω"
Χρειαζόμαστε κι άλλο μίσος,για να μην δει κανένας πόση αγάπη μας λείπει.Κι άλλα ψέματα,γιατί η αλήθεια δεν έχει ωραία γεύση,δεν μας χορταίνει,δεν μας μεθάει,δεν μας νανουρίζει,δεν μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα.Χρειαζόμαστε βροντερά γέλια,τσιρίδες,κραυγές,δυνατά ρεφρέν,για να καλύψουμε την σιωπή,να την ξορκίσουμε.
Γιατί αν σταματήσουμε,θα μας ματώσει τ'αυτιά,θα μας δαγκώσει τη γλώσσα,είναι σαρκοβόρα,δεν θα αφήσει τίποτα.Πρέπει να την διώξουμε,μαζί με όλες αυτές τις σκέψεις,που δεν είναι δικές μας.Σκέψεις σαν πρόσφυγες,σαν μετανάστατες,δεν μας ανήκουν,δεν είναι σαν εμάς.
Είναι ανεπιθύμητες,περιττές,τρυπώνουν απ'τις ρωγμές της άμυνας μας και ζητάνε την προσοχή μας.Και όλο θέλουν και θέλουν.Προσπάθεια,κόπο,χρόνο,κατανόηση.Αλλά αυτά είναι δύσκολα πράγματα,επικίνδυνα,ακριβά.Εδώ έχουμε μόνο αδιαφορία,λήθη,τύφλωση και κώφωση.Όσο πιο τυφλός και κουφός είσαι,τόσο πιο υγιής.
Προσπαθώ να μην τους παρατηρώ όταν μου μιλάνε,αλλά είναι αδύνατον.Χαμόγελα,εκφράσεις,λέξεις και τικ.Μάσκες που τρίζουν,σεισμοί που τίποτα δεν μπορεί κρύψει. Αιχμάλωτοι του ίδιου τους του εαυτού.Που και που,τους ξεφεύγει η πραγματική τους φύση.Αφήνουν μηνύματα ναυαγού σε όσα δεν λένε,σε αμήχανα βλέμματα,αγχωμένες σιωπές,βιαστικές κινήσεις.
Μηνύματα που ίσως κάποιος να τα δει,να τα διαβάσει,κάποιος μπορεί να μας σώσει.Αλλά κανείς δεν τα βλέπει,κανείς δεν τα διαβάζει.Όλοι είναι πολύ απασχολημένοι με τα δικά τους μηνύματα.Οι ωκεανοί της μέρας και της νύχτας έχουν γεμίσει με εκατομμύρια μπουκάλια,μικρές ασήμαντες λέξεις και χειρονομίες που κανείς δεν προσέχει.Γιατί κανείς δεν αντιδρά,απλά περιμένει,κάποιον να τον ανακαλύψει σαν χαμένο θησαυρό.
Όλοι περιμένουν.Έναν καθρέφτη,που θα τους δείχνει λίγο πιο όμορφους,λίγο πιο ευτυχισμένους,λίγο πιο ξένους.Με ρωτάνε αν μου λείπει η δουλειά.Ναι,μου λείπει.Και ξέρετε γιατί;Γιατί αν δούλευα,δεν θα με ρωτάγατε τέτοιες μαλακίες.Θ'αλλάζατε πρώτοι θέμα.Γιατί δεν θα θέλατε ν'ακούτε την δική μου εκδοχή της μιζέριας,σας είναι αρκετή η δική σας.
Ναι,μου λείπει πολύ η δουλειά,ειδικά η τελευταία.Ξύπναγα και ένιωθα πιο γέρος κι απ'το σύμπαν.Τα μάτια μου ήταν σαν κωλοτρυπίδες απ'την κούραση και την αυπνοία.Μου λείπει πολύ εκείνο το κλουβί της υστερίας και της πλήξης.Να σκοτώνομαι στις υπερωρίες και η δυστυχία ν'ακονίζει τα χρόνια πάνω απ'τις πληγές μου.
Να ξέρω πως η γεύση του φόβου είναι μπαγιάτικα τοστ στο διάλειμμα και λαχανητά να προλάβεις το λεωφορείο,γιατί δεν έχεις λεφτά για ταξί.Έχεις αργήσει αρκετές φορές αυτό το μήνα και σε κοιτάζουν περίεργα όταν φτάνεις.Μασημένες λέξεις που σαπίζουν στο στόμα σου,δηλητηριάζουν τη περηφάνια σου και νεκρώνουν τη ψυχή σου.Τα χρώματα της κόλασης δεν είναι από φλόγες,αλλά από σκονισμένες αποθήκες,φθαρμένα ρούχα και ρυτίδες.
Και όλα αυτά να σου φαίνονται το πιο ηλίθιο αστείο όλων των εποχών.Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις μέχρι δακρύων ή να κλάψεις μέχρι να σκάσεις στα γέλια.Να βλέπω τον προιστάμενο να το παίζει γκόμενος,ενώ διαλέγει ρούχα με τη μέθοδο μπραίηγ.Να ακούω θεωρίες συνομωσίας και καυγάδες για το ποδόσφαιρο.
Να ξυπνάω το πρωί και μέχρι να φτάσω στη δουλειά,όλα να μοιάζουν με προθάλαμο της τιμωρίας.Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον κόσμο,αυτό το παιχνίδι.Που χάνεις,ακόμα και όταν κερδίζεις,ενώ αυτοί κερδίζουν,ακόμα και όταν χάνουν.Που θέλουν να σου παρουν το σκαλπ και να το κρεμάσουν πάνω απ'το τζάκι,έτσι,γιατί είναι το νέο τους χόμπι.Που θέλουν να σωπάσουν όποια γλώσσα δεν είναι στον κώλο τους.
Δεν θέλω η ζωή μου να καταντήσει μια δυσκοίλια γεροντοκόρη με κατάθλιψη,που το καλύτερο που μπορεί να περιμένει να είναι το Αλτσχάιμερ.Δεν αντέχω άλλο αυτή την Ιερά Εξέταση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας,που φυλακίζει και καίει τους αιρετικούς.Βαρέθηκα τους επανάστατες της παντόφλας.Θέλω να ξυπνήσω σε μια κωμωδία της δεκαετίας του '80.
Να είμαι μαθητής λυκείου και το μόνο που να με νοιάζει να είναι το επόμενο πάρτυ.Κάθε μέρα σε διαφορετική ταινία,κάθε νύχτα και κάποιος άλλος,κάπου αλλού.Ανάκαλυψα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω.Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρός και πάλι.Θέλω να γίνω ο Ferris Bueller,κάθε μέρα κοπάνα,μια ζωή κοπάνα,απ'την ενήλικη ζωή,απ'τη βλακεία.
Ή ο John Cusack στο Better Off Dead,κάντε με πάλι 16 και θα κατέβω το βουνό με ένα πέδιλο σκι στο μισό χρόνο.Ας με ξυπνήσει κάποιος αύριο το πρωί στο 1984.Ή το 1986 ή το 1988.Στη Καλιφόρνια,στα προάστια,εκεί που όλα τα σπίτια μοιάζουν με κουκλόσπιτα.Όλος ο κόσμος μου θα είναι η κιθάρα,το ποδήλατο και το αυτοκίνητο μου.
Η επόμενη βόλτα,το επόμενο video παιχνίδι,η επόμενη συναυλία.Δεν θέλω άλλο παρόν και μέλλον,χρειάζομαι αποτοξίνωση.Θέλω ένα happy end που θα είναι η νέα αρχή,τη μαγεία που έκανε τον Tom Hanks και πάλι παιδί στο τέλος του Big.Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια,αισθάνομαι σαν ένα παιδί παγιδευμένο στο σώμα ενός γέρου.
Χρειάζομαι αυτό το ξόρκι εδώ και τώρα.Ο μόνος που θα μου λείψει είσαι εσύ.Το ολόσωμο χαμόγελο σου,το πονηρό σου βλέμμα.Τα ξαφνικά φιλιά στο ασανσέρ,ο τρόπος που με χούφτωνες χαμηλά.Οι ετοιμόλογες απαντήσεις σου.Θυμάμαι τον πρώτο καιρό,που μου έκανες τη δύσκολη,σε ρώτησα αν είναι κάτι κακό το σεξ "Μόνο αν δεν γίνεται σωστά" μου απάντησες.
Και μου ψιθύρισες στο αυτί "Μην έχεις τη μηχανή συνεχώς αναμμένη,γιατί θα κάψει όλη τη βενζίνη.Και'γω θέλω να με πάει μακρυά απόψε,να τη καβαλάω μέχρι το πρωί".Μου έκλεισες το μάτι και έφυγες γελώντας.Περιμένω την μουσική,το τραγούδι στους τίτλους αρχής.Μόλις περάσουν,θα έρθω να σε βρω.Σαν τον Cusack στο Say Anything.
Δεν θα κλείσω τη μουσική,μέχρι να βγεις.Να σε δω σαστισμένη,αλλά να χαμογελάς.Δεν θα φύγω μέχρι να έρθεις μαζί μου".Έκλεισε το τετράδιο και το έβαλε στο συρτάρι.Μπήκε στο youtube,έβαλε το video με την σκήνη της παρέλασης απ'το Ferris Bueller's Day Off.Έστω και για λίγα λεπτά,ο Σπύρος βρέθηκε στο 1986.Ήθελε να κάτσει άλλο.
Έψαξε το αρχείο της ταινίας στο σκληρό του.Έκλεισε τη πόρτα και φόρεσε τ'ακουστικά.Ευχήθηκε να είναι ζωντανός,όταν η τεχνολογία θα σου επιτρέπει να ζεις για πάντα μέσα στους υπολογιστές.Είχε αποφασίσει πως θα ήταν η δικιά του αιωνιότητα.Ευχήθηκε επίσης να έχει και τα λεφτά για να το κάνει..
Βαριέμαι να επαναλαμβάνω τα ίδια,μέχρι ναυτίας και λιποθυμίας.Βαριέμαι ν'ακούω τις ίδιες μαλακίες,ξανά και ξανά.Από πλάσματα που είναι κατά λάθος άνθρωποι.Που νομίζουν ότι θα λιώσουν σαν βρικόλακες το ξημέρωμα,αν σκεφτούν,αν ξεφύγουν χιλιοστά απ'την ρουτίνα τους,που η λογική τους φαίνεται παράλογη.Συναντώ γνωστούς,φίλους.
Κάποιοι λίγοι μου φαίνονται ζωντανοί ακόμα,ίσως και ευτυχισμένοι.Αυτούς τους χαίρομαι και τους ζηλεύω.Οι υπόλοιποι δεν αντέχονται για παραπάνω από πέντε λεπτά.Χαμογελούν,γελάνε,αλλά τα μάτια τους..Ζώου πίσω απ'τα κάγκελα,στο τσίρκο.Εξημερωμένο απ'το φόβο,τους συμβιβασμούς,κάθε μέρα όλο και πιο θαμπά,ψεύτικα.
Καταντάνε πλαστικά και το μόνο που μπορεί να τα σώσει είναι μια φωτιά.Έχω βαρεθεί αυτή την ατελείωτη σαπουνόπερα της υποκρισίας,που κάθε χρόνο γίνεται όλο και ηλίθια.Χρειαζόμαστε μεγάλα χαμόγελα,για να κρύψουμε όσο περισσότερα γίνεται πίσω τους.Χρειαζόμαστε πολλές φωτογραφίες,για να κρύψουμε τη ζωή μας,σαν επιδέσμους στις πληγές μας,μακιγιάζ για τα σημάδια και τις ουλές μας.
"Κοίταξε με,εδώ παίζω τον εραστή,εδώ παίζω τον πατέρα,εδώ τον ευτυχισμένο.Μη με κοιτάς,τις φωτογραφίες μου δες.Μη με κοιτάς,δεν μπορώ να παίξω τον εαυτό μου".Χρειαζόμαστε κι άλλα αντικείμενα,κι άλλα υποκατάστατα.Το αυτοκίνητο μου είναι η εφηβεία που δεν είχα ποτέ,το σκάφος η ερωτική ζωή που δεν είχα ποτέ.Κοίτα τη συλλογή μου,κάθε κομμάτι και μια εμπειρία που δεν είχα ούτε θα έχω"
Χρειαζόμαστε κι άλλο μίσος,για να μην δει κανένας πόση αγάπη μας λείπει.Κι άλλα ψέματα,γιατί η αλήθεια δεν έχει ωραία γεύση,δεν μας χορταίνει,δεν μας μεθάει,δεν μας νανουρίζει,δεν μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα.Χρειαζόμαστε βροντερά γέλια,τσιρίδες,κραυγές,δυνατά ρεφρέν,για να καλύψουμε την σιωπή,να την ξορκίσουμε.
Γιατί αν σταματήσουμε,θα μας ματώσει τ'αυτιά,θα μας δαγκώσει τη γλώσσα,είναι σαρκοβόρα,δεν θα αφήσει τίποτα.Πρέπει να την διώξουμε,μαζί με όλες αυτές τις σκέψεις,που δεν είναι δικές μας.Σκέψεις σαν πρόσφυγες,σαν μετανάστατες,δεν μας ανήκουν,δεν είναι σαν εμάς.
Είναι ανεπιθύμητες,περιττές,τρυπώνουν απ'τις ρωγμές της άμυνας μας και ζητάνε την προσοχή μας.Και όλο θέλουν και θέλουν.Προσπάθεια,κόπο,χρόνο,κατανόηση.Αλλά αυτά είναι δύσκολα πράγματα,επικίνδυνα,ακριβά.Εδώ έχουμε μόνο αδιαφορία,λήθη,τύφλωση και κώφωση.Όσο πιο τυφλός και κουφός είσαι,τόσο πιο υγιής.
Προσπαθώ να μην τους παρατηρώ όταν μου μιλάνε,αλλά είναι αδύνατον.Χαμόγελα,εκφράσεις,λέξεις και τικ.Μάσκες που τρίζουν,σεισμοί που τίποτα δεν μπορεί κρύψει. Αιχμάλωτοι του ίδιου τους του εαυτού.Που και που,τους ξεφεύγει η πραγματική τους φύση.Αφήνουν μηνύματα ναυαγού σε όσα δεν λένε,σε αμήχανα βλέμματα,αγχωμένες σιωπές,βιαστικές κινήσεις.
Μηνύματα που ίσως κάποιος να τα δει,να τα διαβάσει,κάποιος μπορεί να μας σώσει.Αλλά κανείς δεν τα βλέπει,κανείς δεν τα διαβάζει.Όλοι είναι πολύ απασχολημένοι με τα δικά τους μηνύματα.Οι ωκεανοί της μέρας και της νύχτας έχουν γεμίσει με εκατομμύρια μπουκάλια,μικρές ασήμαντες λέξεις και χειρονομίες που κανείς δεν προσέχει.Γιατί κανείς δεν αντιδρά,απλά περιμένει,κάποιον να τον ανακαλύψει σαν χαμένο θησαυρό.
Όλοι περιμένουν.Έναν καθρέφτη,που θα τους δείχνει λίγο πιο όμορφους,λίγο πιο ευτυχισμένους,λίγο πιο ξένους.Με ρωτάνε αν μου λείπει η δουλειά.Ναι,μου λείπει.Και ξέρετε γιατί;Γιατί αν δούλευα,δεν θα με ρωτάγατε τέτοιες μαλακίες.Θ'αλλάζατε πρώτοι θέμα.Γιατί δεν θα θέλατε ν'ακούτε την δική μου εκδοχή της μιζέριας,σας είναι αρκετή η δική σας.
Ναι,μου λείπει πολύ η δουλειά,ειδικά η τελευταία.Ξύπναγα και ένιωθα πιο γέρος κι απ'το σύμπαν.Τα μάτια μου ήταν σαν κωλοτρυπίδες απ'την κούραση και την αυπνοία.Μου λείπει πολύ εκείνο το κλουβί της υστερίας και της πλήξης.Να σκοτώνομαι στις υπερωρίες και η δυστυχία ν'ακονίζει τα χρόνια πάνω απ'τις πληγές μου.
Να ξέρω πως η γεύση του φόβου είναι μπαγιάτικα τοστ στο διάλειμμα και λαχανητά να προλάβεις το λεωφορείο,γιατί δεν έχεις λεφτά για ταξί.Έχεις αργήσει αρκετές φορές αυτό το μήνα και σε κοιτάζουν περίεργα όταν φτάνεις.Μασημένες λέξεις που σαπίζουν στο στόμα σου,δηλητηριάζουν τη περηφάνια σου και νεκρώνουν τη ψυχή σου.Τα χρώματα της κόλασης δεν είναι από φλόγες,αλλά από σκονισμένες αποθήκες,φθαρμένα ρούχα και ρυτίδες.
Και όλα αυτά να σου φαίνονται το πιο ηλίθιο αστείο όλων των εποχών.Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις μέχρι δακρύων ή να κλάψεις μέχρι να σκάσεις στα γέλια.Να βλέπω τον προιστάμενο να το παίζει γκόμενος,ενώ διαλέγει ρούχα με τη μέθοδο μπραίηγ.Να ακούω θεωρίες συνομωσίας και καυγάδες για το ποδόσφαιρο.
Να ξυπνάω το πρωί και μέχρι να φτάσω στη δουλειά,όλα να μοιάζουν με προθάλαμο της τιμωρίας.Δεν αντέχω άλλο αυτόν τον κόσμο,αυτό το παιχνίδι.Που χάνεις,ακόμα και όταν κερδίζεις,ενώ αυτοί κερδίζουν,ακόμα και όταν χάνουν.Που θέλουν να σου παρουν το σκαλπ και να το κρεμάσουν πάνω απ'το τζάκι,έτσι,γιατί είναι το νέο τους χόμπι.Που θέλουν να σωπάσουν όποια γλώσσα δεν είναι στον κώλο τους.
Να είμαι μαθητής λυκείου και το μόνο που να με νοιάζει να είναι το επόμενο πάρτυ.Κάθε μέρα σε διαφορετική ταινία,κάθε νύχτα και κάποιος άλλος,κάπου αλλού.Ανάκαλυψα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω.Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μικρός και πάλι.Θέλω να γίνω ο Ferris Bueller,κάθε μέρα κοπάνα,μια ζωή κοπάνα,απ'την ενήλικη ζωή,απ'τη βλακεία.
Ή ο John Cusack στο Better Off Dead,κάντε με πάλι 16 και θα κατέβω το βουνό με ένα πέδιλο σκι στο μισό χρόνο.Ας με ξυπνήσει κάποιος αύριο το πρωί στο 1984.Ή το 1986 ή το 1988.Στη Καλιφόρνια,στα προάστια,εκεί που όλα τα σπίτια μοιάζουν με κουκλόσπιτα.Όλος ο κόσμος μου θα είναι η κιθάρα,το ποδήλατο και το αυτοκίνητο μου.
Η επόμενη βόλτα,το επόμενο video παιχνίδι,η επόμενη συναυλία.Δεν θέλω άλλο παρόν και μέλλον,χρειάζομαι αποτοξίνωση.Θέλω ένα happy end που θα είναι η νέα αρχή,τη μαγεία που έκανε τον Tom Hanks και πάλι παιδί στο τέλος του Big.Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια,αισθάνομαι σαν ένα παιδί παγιδευμένο στο σώμα ενός γέρου.
Χρειάζομαι αυτό το ξόρκι εδώ και τώρα.Ο μόνος που θα μου λείψει είσαι εσύ.Το ολόσωμο χαμόγελο σου,το πονηρό σου βλέμμα.Τα ξαφνικά φιλιά στο ασανσέρ,ο τρόπος που με χούφτωνες χαμηλά.Οι ετοιμόλογες απαντήσεις σου.Θυμάμαι τον πρώτο καιρό,που μου έκανες τη δύσκολη,σε ρώτησα αν είναι κάτι κακό το σεξ "Μόνο αν δεν γίνεται σωστά" μου απάντησες.
Και μου ψιθύρισες στο αυτί "Μην έχεις τη μηχανή συνεχώς αναμμένη,γιατί θα κάψει όλη τη βενζίνη.Και'γω θέλω να με πάει μακρυά απόψε,να τη καβαλάω μέχρι το πρωί".Μου έκλεισες το μάτι και έφυγες γελώντας.Περιμένω την μουσική,το τραγούδι στους τίτλους αρχής.Μόλις περάσουν,θα έρθω να σε βρω.Σαν τον Cusack στο Say Anything.
Δεν θα κλείσω τη μουσική,μέχρι να βγεις.Να σε δω σαστισμένη,αλλά να χαμογελάς.Δεν θα φύγω μέχρι να έρθεις μαζί μου".Έκλεισε το τετράδιο και το έβαλε στο συρτάρι.Μπήκε στο youtube,έβαλε το video με την σκήνη της παρέλασης απ'το Ferris Bueller's Day Off.Έστω και για λίγα λεπτά,ο Σπύρος βρέθηκε στο 1986.Ήθελε να κάτσει άλλο.
Έψαξε το αρχείο της ταινίας στο σκληρό του.Έκλεισε τη πόρτα και φόρεσε τ'ακουστικά.Ευχήθηκε να είναι ζωντανός,όταν η τεχνολογία θα σου επιτρέπει να ζεις για πάντα μέσα στους υπολογιστές.Είχε αποφασίσει πως θα ήταν η δικιά του αιωνιότητα.Ευχήθηκε επίσης να έχει και τα λεφτά για να το κάνει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου