Δεν μπορούσε να κάτσει ούτε δευτερόλεπτο,ο Βούρος ήταν σίγουρος ότι σε λίγο θα περπατούσε στους τοίχους και το ταβάνι.Ήθελε να φάει το τσιγάρο από τα νεύρα του.Έριχνε κλεφτές ματιές στην τηλεόραση.Μετά την αποκάλυψη για το που βρέθηκε πραγματικά το πτώμα του Πανάρετου,το κέντρο γέμισε κόσμο. Η κατάσταση ξέφυγε γρήγορα.Ο κόσμος επιτέθηκε στην αστυνομία και τα ΜΑΤ.Ένα μεγάλο κομμάτι έφτασε μέχρι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.Το κτήριο ήταν σε πολιορκία.Όσο περνούσε η ώρα,οι πολιορκητές πλήθαιναν. "Είχαμε κανένα νεότερο;" "Τίποτα "Δεν έχει μιλήσει με κανέναν;Δεν τηλεφώνησε σπίτι του,σε κάποιον από τους δικούς του;""Από τη στιγμή που έφυγε από το υπουργείο,δεν τον έχει δει κανείς,ούτε έχει μιλήσει μαζί του.Το κινητό του είναι κλειστό΄" "Μπορείς να μου πεις πως τα κατάφερε να το κρύψει τόσο καιρό;Γιατί δεν μάθαμε τίποτα;""Είχε φροντίσει να βάλει τους δικούς του ανθρώπους στις θέσεις κλειδιά,ένα μήνα πριν αναλάβει υπουργός.Ο πρώτος που άλλαξε ήταν ο διοικητής της ΕΥΠ" "Και ήταν το μόνο σωστό που έκανε.Που μπορεί να πήγε,έχεις καμιά ιδέα;""Δεν ξέρω,κανείς δεν ξέρει.Μην ανησυχείς θα τον βρούμε.Η μισή αστυνομία είναι έξω απ'το υπουργείο και η άλλη μισή τον ψάχνει" "Πρέπει να τον βρούμε και γρήγορα.Ο γιος του δεν ξέρει τίποτα;" "Όχι,τίποτα απολύτως.Μην τον υπολογίζεις,έχει κλειστεί στο σπίτι του και δεν απαντάει στα τηλέφωνα""Καλά γάμησε τον,δεν μας νοιάζει.Ο πατέρας του μας ενδιαφέρει""Δεν έχω καλό προαίσθημα γι'αυτόν,φοβάμαι πως δεν θα τον βρούμε ζωντανό". Ο Μαντάς κάγχασε."Μακάρι.Μόνο νεκρός μπορεί να μας φανεί χρήσιμος.Αν είναι ζωντανός,ό,τι και να κάνει,θα μας δημιουργήσει πρόβλήμα.Αν αυτοκτονήσει,μπορούμε να το κουκουλώσουμε.Θα φτιάξουμε ένα σενάριο και θα τον βγάλουμε θύμα συνομωσίας.Θα πούμε ότι έπεσε ηρωικά,ένας μάρτυρας στην μάχη κατά της διαφθοράς. Ένας υπέρμαχος της δημοκρατίας που τον εξόντωσαν τα σκοτεινά κυκλώματα που λυμαίνονται τη χώρα και άλλες τέτοιες μαλακίες.Θα τον θάψουμε με τιμές και θα έχουμε ξεμπερδέψει.Μέχρι τότε τι γίνεται.." Ο Μαντάς κάθισε πίσω απ'το γραφείο του.Η παρατεταμένη σιωπή προκαλούσε νευρικότητα στον Βούρο."Ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο άσχημα""Τι εννοείς;".Ο γιος του Μαντά τους αιφνιδίασε."Δεν σου είπα ότι δεν θέλω να μας ενοχλήσει κανείς;""Συγγνώμη,συγγνώμη,ξέχασα τα τσιγάρα μου" "Πάρτα και φύγε".Έψαξε στο μισό δωμάτιο.Τα βρήκε στο πάτωμα δίπλα στην πολυθρόνα.Μόλις έκλεισε τη πόρτα,ο Μαντάς προσπάθησε να ενορχηστρώσει τις σκέψεις του ξανά.Ήταν ακόμη εκνευρισμένος απ'την διακοπή."Θα μου πεις τι εννοούσες""Ναι.Ίσως αυτή η εξαφάνιση να λειτουργήσει υπέρ μας""Πως;""Ήρθε η ώρα να βγει ο Κασίμης μπροστά.Θα τον προβάλουμε παντού.Θα ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές. Πρέπει να μαντρώσουμε τον κόσμο που βγήκε στους δρόμους,να τον οδηγήσουμε σε αυτόν.Μέσα στις επόμενες 48 ώρες,πρέπει να βγει μπροστά,πολύ δυνατά,με συγκεκριμένες προτάσεις.Μηνύσεις,προσφυγές σε διεθνή δικαστήρια,πορείες και συγκεντρώσεις. Να πεις στην ομάδα του να ετοιμάσει το πρόγραμμα και τις ομιλίες του.Από αύριο θα είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής""Ωραία.Τι θα γίνει αν επιστρέψει ο Παπαιωάννου;"Θα φροντίσουμε να μην επιστρέψει.Να δώσεις τις σχετικές εντολές""Εντάξει.Με τον Κασίμη τι θα κάνουμε τελικά;" Ο Μαντάς τον κοίταξε ενοχλημένος."Από όσο ξέρω,το σχέδιο δεν έχει αλλάξει.Μόλις φτάσει στο ζενίθ της δημοτικότητας του,θα τον σκοτώσουμε και θα το χρεώσουμε στον τρομοκράτη.Θα κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης.Θα βγάλουμε τον στρατό στους δρόμους. Μετά από έναν δύο μήνες που η Αθήνα θα μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη,η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση θα τους φανεί λύτρωση.Αφού θα τους έχουμε τρομάξει με μια μικρή δόση δικτατορίας και αρκετούς ψιθύρους,ότι κάποιος παρανοικός στρατηγός μπορεί να κάνει πραξικόπημα,οι επόμενες εκλογές θα είναι γιορτή. Κανένας πολιτικός,όσο διεφθαρμένος και μισητός κι αν είναι,δεν θα τους φανεί άσχημος μετά από αυτό.Από'κει και πέρα,όλα είναι εύκολα.Η επόμενη κυβέρνηση με το πρόσχημα της τρομοκρατίας,θα περάσει ότι νόμους θέλουμε. Θα σκηνοθετήσουμε και μερικά επεισόδια με τους Τούρκους ή τους Σκοπιανούς και όλα θα πάνε ρολόι.Ο κόσμος θα είναι ζαλισμένος απ'τα χαστούκια και δεν θα καταλάβει τίποτα""Το κάνεις ν'ακούγεται πολύ εύκολο""Δεν είναι,αλλά πρέπει να γίνει.Ας μην χάνουμε χρόνο.Πήγαινε να συγκεντρώσεις την ομάδα του Κασίμη,εγώ θα κανονίσω την επόμενη συνεδρίαση του συμβουλίου. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη".Η οθόνη έδειχνε καμένους κάδους και αυτοκίνητα.Η αηδία απλώθηκε παντού στο πρόσωπο του,ο πυρετός του έκαιγε το στόμα.Έσφιξε την γροθιά του κάτω απ'το τραπέζι.Ήθελε όσο τίποτα άλλο να κερδίσει το παιχνίδι του φόβου. Η σκέψη τον εκστασίαζε και τον τρομοκρατούσε ταυτόχρονα.Απο αυτό το σημείο,υπήρχε μόνο ολοκληρωτική επικράτηση ή ολοκληρωτική καταστροφή.Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι,σκέφτηκε.Ο τελευταίος γύρος πλησίαζε.Ευχήθηκε ν'αντέξει μέχρι το νοκ άουτ.
Florence Foster Jenkins Αυτή η γλυκόπικρη κωμωδία για την χειρότερη σοπράνο όλων των εποχών,είναι από τις καλύτερες της χρονιάς.Οι αστείες σκηνές είναι ξεκαρδιστικές,αλλά οι δραματικές είναι αυτές που δίνουν στην ταινία την ομορφιά της.Γιατί πίσω απο τα στερεότυπα -ειδικά της κεντρικής ηρωίδας- κρύβονται πολύ συμπαθητικοί χαρακτήρες με πολύ ανθρώπινα ελαττώματα.Κι αν για την Streep ό,τι και να πει κανείς,είναι περιττό (και στο Ρετιρέ να την βάλεις,καλύτερο θα το κάνει),δεν ισχύει το ίδιο για τον Grant.Που δίνει την ερμηνεία της ζωής του,ειδικά όταν δεν μιλάει.Και η τελευταία γκριμάτσα,και το πιο ανεπαίσθητο συνοφρίωμα δίνει έμφαση στο συναίσθημα,σε ένα ρεσιτάλ λιτού και ουσιαστικού παιξίματος.Πολύ καλός και ο Helberg,που πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγει απ'την σκιά του Big Bang Theory.
The Nice Guys O Shane Black έχει τελειοποιήσει το υποείδος που λέγεται crime comedy.Το Nice Guys δεν είναι Kiss,Kiss,Bang,Bang,αλλά η ώρα περνάει ευχάριστα.Αν δεν έπαιζε ο πολυάμπαλος Gosling και είχε δύο τρεις καλύτερες ατάκες,χτύπαγε μέχρι και πεντάδα για Ουέφα στο τέλος της χρονιάς. The Secret Life of Pets Aυτό εδώ το αουτσάιντερ είναι καλύτερο από το Zootopia.Η Gidget είναι ο χαρακτήρας της χρονιάς και η σκηνή που βλέπει μεξικάνικη σαπουνόπερα,η πιο αστεία του 2016. The Night Stalker Silence Of The Lambs των φτωχών,αλλά όχι απο τα Lidl.Ο αγέραστος Lou Diamond Phillips είναι ανατριχιαστικά αρκτικός,υποδυόμενος τον serial killer Richard Ramirez.To soundtrack έχει και Pentagram,οπότε +1.
A Hologram for the King Ο Tom Hanks είναι αρκετά ταλαντούχος,ώστε με την ερμηνεία του να κάνει υποφερτή μια ταινία,που χωρίς αυτόν δεν θα έπιανε ούτε την βάση.
The Neon Demon Ο πιο υπερεκτιμημένος σκηνοθέτης της δεκαετίας,το κινηματογραφικό αντίστοιχο των Ghost,επιστρέφει με το καινούργιο του γυαλιστερό τίποτα.Δεν φταίει αυτός,εγώ φταίω που το είδα.Τι έχει το Neon Demon ;Κάποιες σκηνές με εντυπωσιακή φωτογραφία και ένα soundtrack πολύ ανώτερο της "ταινίας".Τι δεν έχει;Τίποτα άλλο.Ανύπαρκτη πλοκή και χαρακτήρες,αφάνταστα ενοχλητικοί διαλόγοι-σήμα κατατεθέν του Δανού-,που ο ένας ηθοποιός απάνταει στον άλλο με μερικά δευτερολέπτα καθυστέρηση,λες και είναι υπεραστικό τηλεφώνημα.Όσο περνάει η ώρα,η όποια συνοχή διαλύεται και η επιτήδευση με την γελοιότητα προκαλούν νευρικό γέλιο.Και μην ακούσω τίποτα αηδίες για "καυστική αλληγορία για τον πλαστικό κόσμο του θεάματος και την κανιβαλιστική εμμονή του Χόλυγουντ με τη νεότητα" γιατί θα φάει όσο ξύλο έφαγε ο Rocky σε όλες τις ταινίες.
Batman The Killing Joke Ο καλύτερος Batman εδώ και καιρό.Ξεχάστε τα θλιβερά blockbuster της Warner και δείτε το τώρα.Γιατί βασίζεται σε comic του Alan Moore και όχι στο παστίτσιο που βάφτισαν σενάριο τα στελέχη marketing του studio. Suicide Squad Ακριβοπληρωμένες φόλες DC μέρος 2.123 λεπτά χωρίς νόημα και λόγο ύπαρξης.Χαρακτήρες πιο χάρτινοι και σκατένιοι κι από μεταχειρισμένο χαρτί υγείας,πλοκή της πλάκας,καλύτερα να έπαιζε τον Joker o Λέτο του Παναθηναικού,ο αχώνευτος Smith ήταν Deadpool απ'τα Lidl και γενικά αυτού του είδους οι ταινίες μοιάζουν όλο και περισσότερο με κακοφτιαγμένα video games.Kάποτε ονειρευόμασταν να δούμε αξιοπρεπείς μεταφορές comic.Τώρα έχω ένα άλλο όνειρο.Να μην ξαναβγούν άλλες μεταφορές comic.
Now You See Me 2 Χειρότερο απ'το πρώτο,αλλά δεκάδες φορές πιο διασκεδαστικό από όλα τα Suicide Squad του κόσμου.
The Purge: Election Year Το πρώτο ήταν μέτριο,το δεύτερο το καλό και αυτό εδώ είναι το χάλια.Τα αστεία επειχειρήματα που προσπαθούν να ξεπλύνουν το κατεστημένο (ξέρετε,αυτά του στυλ ν'αλλάξεις το σύστημα από μέσα)το κάνουν ακόμα πιο αφόρητο και εμετικό.
Everybody Wants Some!! Aααχ,ο Linklater..O σκηνοθέτης με το φοβερό ταλέντο να μεταφέρει ανόθευτη,όλη την πλήξη της πραγματικής ζωής,στις ταινίες του.Και τίποτα άλλο απ'αυτήν.Αυτό εδώ λέει,είναι κατά κάποιο τρόπο sequel του Dazed and Confused.Δεν ξέρω αν το έχετε δει.Είναι μια μαλακία που διαδραματίζεται στα 70s,χωρίς πλοκή, με ενοχλητικούς χαρακτήρες,που λένε συνεχώς μαλακίες για 102 λεπτά.Το Everybody Wants Some!! Είναι μια μαλακία που διαδραματίζεται στα 80s,χωρίς πλοκή, με ενοχλητικούς χαρακτήρες,που λένε συνεχώς μαλακίες για 116 λεπτά.Tόσο χάλια,που κάνει 80s σεξοκωμωδίες,σαν το Porky's να μοιάζουν με Woody Allen Το πρόβλημα με σκηνοθέτες σαν τον Linklater,είναι πως ό,τι και αν κάνουν,δεν θα γίνουν ποτέ John Hughes .
Born to Be Blue Chet Baker vs Miles Davis,χ ημίχρονο,2 τελικό.Μπορεί η ερμηνεία του Hawke να είναι καλή και η ταινία να θυμίζει jazz σύνθεση στην πλοκή της,αλλά όπως είπε και ο Bart Simpson,ούτε καν οι jazz μουσικοί δεν ακούνε τόση jazz ,για τόση ώρα και μάλιστα τσάμπα.
The Man Who Knew Infinity Eνδιαφέρουσα η ιστορία του Ινδού μαθηματικού,ο Jeremy Irons είναι φανταστικός στο ρελαντί,από τη μέση και μετά μελώνει πολύ.Το soundtrack μου προκάλεσε καούρες στ'αυτιά.
All the Way Χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω τον Cranston να πρωταγωνιστεί,ειδικά σε καλή ταινία.Mετά το θαυμάσιο Trumbo,εδώ είναι ακόμη καλύτερος στο ρόλο του προέδρου Johnson.
Τhe Meddler The Intern η θηλυκή έκδοση.70χρονη υγιής μεσοαστή,προσπαθεί να γεμίσει το χρόνο της.Τι να πω,αν ήμουν γυναίκα άνω των 35,μπορεί και να μου άρεσε.Το μυαλό μου όμως δεν είναι από 25 και τις νύχτες πέφτει στα 16,οπότε προτιμώ να δω Steven Seagal παρά το Τhe Meddler.
Listen to Me Marlon Αν πρέπει να δείτε ένα ντοκυμαντέρ φέτος,ας είναι το Listen to Me Marlon.Δεκάδες ώρες ιδιωτικών ηχογραφήσεων του Brando,γίνονται ο πυρήνας μιας μαγευτικής αφήγησης.Εκπληκτική σκηνοθεσία και μοντάζ,σχεδόν υπνωτικά.Όσο καλό όμως,κι αν είναι το περιτύλιγμα,δεν θα είχε καμία αξία χωρίς περιόχομενο.Και ο Brando είναι καθηλωτικός,ίσως ακόμη πιο πολύ,όταν προσπαθούσε να υποδυθεί τον εαυτό του. Tv Shows
Stranger Things H σειρά του καλοκαιριού,η σειρά της χρονιάς.Τα 80s είναι καιρό στη μόδα,κυριώς γιατί οι 35+ έφτασαν στα μισά,το παρόν δεν είναι όπως το φαντάζοταν,οπότε η νοσταλγία είναι το πιο φτηνό αναλγητικό.Γιατί όμως το Stranger Things ξεχώρισε τόσο;Γιατί το παζλ που προσφέρει είναι τοσό καλοφτιαγμένο και αγαπησιάρικο,που ενώ μπορεί να διακρίνεις κάθε κομμάτι-επιρροή,στο τέλος μένεις στην εικόνα.Χρειάζεται ταλέντο για να μην βγει αχταρμάς,όταν προσπαθείς να αφομοιώσεις τόσα πολλά-Carpenter,Spielberg,Goonies,Alien,Carrie,κτλ.-.Είναι προφανές ότι οι δημιουργοί λατρεύουν τις ταινίες της εποχής και η αναπαράσταση της,έγινε με φοβερή λεπτομέρεια.Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχαν σημασία,αν η σειρά δεν είχε το αυτό που δίνει σε κάθε μορφή μυθοπλασίας ψυχή,δηλαδή χαρακτήρες.Και οι χαρακτήρες του Stranger Things σε κερδίζουν από τα αποδυτήρια.Η πιο συμπαθητική παρέα πιτσιρικάδων από την εποχή των Goonies και του Stand By Me,με συγκίνησε,με έκανε να γελάσω,με μελαγχόλησε,κυριώς όμως μου θύμισε πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί.Η πρωταθλήτρια ομάδα έχει και την M.V.P.,που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Millie Bobby Brown.Η μικρή ως Eleven στέλνει τις μισές-και βάλε- ανερχόμενες και "καταξιωμένες",εως 30 σταρ του Hollywood,πίσω στις δραματικές σχολές.Δώστε 80s στο λαό.
Narcos Καλός και ο δεύτερος κύκλος,θα μπορούσε να έχει λιγότερα επεισόδια και πιο σφιχτή πλοκή.Είμαι περίεργος να δω την επόμενη σεζόν.
Sex&Drugs&Rock&Roll Αν ο πρώτος κύκλος είναι οι 3-4 καλοί δίσκοι ενός συγκροτήματος,ο δεύτερος είναι οι μέτριοι προς χάλια.Από ό,τι φαίνεται δεν μάθουμε ποτέ,πως θα ήταν το reunion,αφού το FX διέλυσε τη μπάντα και τους έστειλε για solo καριέρα.
"Δεν χρειάζεται να βλέπεις ταινίες ή σειρές πλέον,όλα τα θρίλερ και οι κωμωδίες είναι γύρω σου,μέσα σου,σε κάθε δρόμο που βαδίζεις.Οι νύχτες μοιάζουν με μικρά διαλείμματα,η διακοπή του ημιχρόνου,σε έναν αγώνα που οι ήττες παλεύουν μεταξύ τους,για το ποια θα σε κατασπαράξει πρώτη. Μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί,μόλις αφεθείς για λίγο,σε μια γλυκιά σκέψη ή ανάμνηση,όταν νομίζεις ότι μπορείς να ξεφύγεις πριν κοιμηθείς,στο τραγούδι στα ακουστικά,στα χέρια που σε αγκαλιάζουν,στις εικόνες που χαιδεύουν τα βλέφαρα σου. Ακόμη και οι δρόμοι μοιάζουν γυμνοί τις νύχτες,ετοιμοθάνατοι.Στραγγιγμένοι από τα χρώματα και τα φώτα,τα περιγράμματα τους σβήνουν σιγά σιγά,φύλλα εφημερίδας που βράχηκαν,το μόνο που μένει είναι ένας βούρκος που καταπίνει τα πάντα,βρίσκεται πίσω από κάθετι,είναι το πραγματικό δέρμα του πλανήτη. Φοβάμαι ν'αντικρύσω τον εαυτό μου,νομίζω πως θα δω τη λάσπη να κυλάει μέσα μου,τα κύματα του βάλτου να ροκανίζουν τις φλέβες μου.Δρόμοι,στενά,τετράγωνα,συνοικίες.Σκηνικά μιας ταινίας τρόμου που μένει πάντα στη μέση.Τα πρεζάκια μοιάζουν με ζόμπι,κουτουλάνε το ένα πάνω στο άλλο. Άστεγοι φαντάσματα,σαν να μην υπάρχουν.Δε τους κοιτάζεις,δεν τους ακούς,περνάς από μέσα τους.Φοβάσαι μην σ'αγγίξουν και γίνεις ένας απ'αυτούς,άλλο ένα φάντασμα.Γιατί η φτώχεια είναι μεταδοτική ασθένεια.Το κέντρο και τα υποβαθμισμένα προάστια είναι οι φτωχοί σε καραντίνα. Μια πόλη που την μοιράζουν σαν σφαγμένο ζώο και'μεις τσακωνόμαστε για τα αποφάγια της γιορτής τους.Πλάσματα από σκουριά,σιωπή και στάχτη,σκιές που τρώνε τις σάρκες τους.Μάτια φτιαγμένα από χίλιες οθόνες,οθόνες που λαχταράμε να γίνουν οι καθρέφτες μας,κακοποιούμε τους εαυτούς μας για να χωρέσει στην εικόνα τους. Μάτια σαν σβησμένα ηφαίστεια,μια κρούστα πάγου που δεν τη λιώνει κανένα φως και κανένα δάκρυ.Καταρράκτες από συντρίμμια σκεπάζουν τα γκέτο του μυαλού σου,ενώ όλα όσα πίστευες,βουλιάζουν σαν τον Τιτανικό και την Ατλαντίδα. Ο χρόνος λαξεύει τον θάνατο στα πρόσωπα μας,ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί.Μάλλον δεν μας αξίζουν οι ρυτίδες,δεν μας αξίζουν τα γηρατειά.Οι μέρες είναι αφόρητες.Τηλεοράσεις,ραδιόφωνα και πρωτοσέλιδα σε λιθοβολούν με λέξεις,λέξεις που νόμιζες πως σου ανήκουν,πως σήμαιναν κάτι. Τα αισθητήρια όργανα,πληγές που στάζει μέσα τους το δηλητήριο.Δεν θέλεις ν'ακούς άλλες μαλακίες,δεν αντέχεις άλλη τυποποιημένη ευαισθησία.Άνθρωπομόρφα σκουπίδια που μιλάνε σαν διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας.Πλάσματα με στειρωμένες μνήμες,δεν θυμούνται τίποτα,ξεχνάνε τα πάντα,ανίκαναν να δημιουργήσουν δικές τους αναμνήσεις,πλάσματα δυσανεκτικά σε εμπειρίες που δεν είναι από δεύτερο χέρι. Η ίδια η γλώσσα δεν αντέχει άλλη λοβοτομή.Το μάτι σου έπεσε τυχαία σε μια πρόταση "Επιβεβλημένη επανόρθωση των αντίρροπων τάσεων και δομικών προσαρμογών".Αν μπορούσαν οι λέξεις να κάνουν εμετό,θα είχαμε πνιγεί. Δεν θέλεις άλλη σοφία,άλλες αναλύσεις.Όταν έχεις δει πίσω απ'την βιτρίνα της πραγματικότητας,δεν μπορείς να επιστρέψεις στην αφέλεια.Γι'αυτό θέλεις να σπάσεις όλες τις βιτρίνες,όλες τις νεκρές αλήθειες και τα μουσειακά εκθέματα. Γιατί αυτή η πόλη είναι ένα μουσείο,με άψυχα και βαλσαμωμένα εκθέματα,που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ζωντανά.Δημοκρατία,δικαιοσύνη,οικονομία,πολιτική.Το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου,μπορείς να πεις ό,τι θέλεις.Οι μισές αλήθειες είναι τα χειρότερα ψέματα.Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις,όμως το δικαίωμα για ν'ακούγεσαι πρέπει να το αγοράσεις. Όπως και όλα τα δικαιώματα πλέον.Όσο περισσότερα χρήματα έχεις,τόσο περισσότερα δικαιώματα μπορείς ν'αγοράσεις.Ελευθερία των επιχειρήσεων,των επενδυτών,των κεφαλαίων.Μόνο το χρήμα έχει την απόλυτη ελευθερία.Οι σκλάβοι είναι ελεύθεροι να διαλέξουν τις αλυσίδες τους,τις φυλακές τους,την τιμωρία και την ποινή τους,τα πρόβατα το σφαγείο τους. Οι αριθμοί χορεύουν σαν μάγισσες γύρω απ'τη φωτιά που καίει τον κόσμο,ενώ στρατιές από λογιστές παίζουν Monopoly με καθέτι στον πλανήτη.Βαρέθηκα,δεν αντέχω άλλο.Σ'αυτό το νεκροταφείο από μισοτελιωμένα όνειρα και ανάπηρα χρόνια,βαρέθηκα τα κουρελιασμένα συνθήματα και τις βαλσαμωμένες επαναστάσεις. Δεν θέλω άλλο.Τη ζωή να την ορίζουν δολοφόνοι,την ευτυχία βασανιστές,την ειρήνη τρομοκράτες και τον έρωτα οι βιαστές.Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτήν τη χώρα,που οι άνθρωποι πέφτουν σαν πουλιά που μόλις είχαν ανοίξει τα φτερά τους. Δεν θέλω άλλο,η ζωή να με προσγειώνει συνεχώς και η μόνη γεύση που έχει να είναι το αίμα.Το μόνο που μας ενώνει να είναι οι ενοχές και ο εγωισμός.Θέλω ν'ανατινάξω όλη την ηλιθιότητα της γης,να βρω τον πίνακα ελέγχου του κόσμου και να κατεβάσω κάθε διακόπτη. Βαρέθηκα να κρύβομαι.Θέλω ν'ανοίξω τη πόρτα σε όλες τις φωτιές,τους φόβους και τους δαίμονες,να χτυπηθούμε,να ματώσουμε μέχρι τέλους.Να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο από αίμα και φωτιά στην άσφαλτο.Να σταματήσω την παλίρροια της ερήμου και τις φιμωμένες μέρες. Θέλω να έρθει μια στιγμή που θα ονειρεύομαι ότι δεν έχω άλλα όνειρα.Δεν θέλω άλλα βαλσαμωμένα φτερά,τίποτα δεν αξίζει όταν ζεις συνεχώς ανάμεσα στην τρέλα και στον θάνατο.Το μίσος είναι σαν τον έρωτα,σε καταλαμβάνει απόλυτα.Αυτό χρειαζόμαστε,το μίσος να φουντώσει σαν έρωτας. Να μας κόψει την ανάσα και τον ύπνο,να μην μας αφήνει να ονειρεύομαστε τις νύχτες,να μας βάλει φωτιά.Δεν γίνεται να το καταπιέζουμε άλλο,να το κρύβουμε.Πρέπει να μισήσουμε με όλη μας την ύπαρξη,να διοχετεύσουμε το μίσος στην σωστή κατεύθυνση,να το βγάλουμε από μέσα μας σαν κραυγή,σαν οργασμό. Να σημαδέψουμε τους ίδιους εχθρούς.Μέχρι η θύελλα να καθαρίσει τη γη και ν'ανοίξει τον δρόμο.Σαν να είμαστε δαιμονισμένοι,απ'τον παράδεισο,την κόλαση και όλους τους θεούς μαζί.Καμιά ανακωχή και με κανέναν.Καλύτερα μόνοι χωρίς αυταπάτες. Ειδικά με πλάσματα που κλαψουρίζουν συνέχεια "Μα γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα;Δεν ζητάω τίποτα,απλά να ζήσω μια ήσυχη,φυσιολογική ζωή".Γι'αυτό φτάσαμε ως εδώ,είμαστε υπερβολικά φυσιολογικοί.Δεν χρειαζόμαστε άλλους απλούς,ήσυχους ανθρώπους.Θέλουμε κάτι περισσότερο απ'την τρέλα για να σωθούμε.Τίποτα δεν είναι τόσο αληθινό όσο φαίνεται..".Ο Παναγιώτης έκλεισε το τετράδιο και ξάπλωσε.Δε μπορούσε να κοιμηθεί.Ήταν τέτοια η ένταση,που νόμιζε πως έβλεπε τα πάντα καθαρά μέσα στο σκοτάδι.
"Ήθελα καιρό να σου μιλήσω,αλλά δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή.Αν και καμία στιγμή δεν είναι κατάλληλη για μια τέτοια συζήτηση και ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος.Όμως δεν γίνεται να το αναβάλουμε άλλο.Δεν φταίει κάποιος απ'τους δύο,απλά συνέβη,όπως γίνεται τις περισσότερες φορές. Το αφήσαμε να γίνει,ενώ το βλέπαμε,δεν κάναμε τίποτα για να το σταματήσουμε.Δεν σε κατηγορώ και αν πρέπει κάποιος ν'αναλάβει την ευθύνη,αυτός είμαι εγώ.Αυτή η συζήτηση έπρεπε να είχε γίνει πριν από μήνες.Περάσαμε ωραίες στιγμές αυτά τα τέσσερα χρόνια,αλλά όταν το μόνο που σε ενώνει με τον άλλο είναι το παρελθόν,δεν υπάρχει μέλλον. Γύριζα στο σπίτι και δεν μου μιλούσες,δεν με ρώταγες πως ήταν η μέρα μου,δεν με φιλούσες.Δεν σήκωνες τα μάτια σου από την τηλέοραση ή τον υπολογιστή.Έβγαινες με τις φίλες σου,έφευγες εκδρομές μαζί τους και δεν μ'ένοιαζε,δεν ζήλευα,δεν ανησυχούσα.Έκλεινες τη πόρτα και αισθανόμουν ανακούφιση,ένιωθα λιγότερο μόνος. Λες και η παρουσία σου έκλεβε κάτι απ'την ανάσα μου.Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι.Δεν άντεχα την αμηχανία,να ζορίζομαι να βρω ένα θέμα συζήτησης,να μείνω συγκεντρωμένος σε αυτά που μου έλεγες.Θα ήταν καλύτερα αν τσακωνόμασταν συνέχεια,θα ήταν όλα πιο έυκολα.Αλλά δεν ήθελα να τσακωθώ μαζί σου,να σου θυμώσω,να σου φωνάξω. Δεν υπήρχε τίποτα που να ήθελα να κάνω μαζί σου.Ήμασταν σαν συγκάτοικοι,που μια φορά την εβδομάδα έκαναν σεξ,σαν ηλικιωμένο ζευγάρι,σαν δύο φαντάσματα που στοίχειωναν τον ίδιο χώρο,αλλά ποτέ σαν δύο ερωτευμένοι.Δεν στα λέω αυτά για να σε πληγώσω,ούτε θέλω η τελευταία ανάμνηση που θα έχεις από μένα να είναι άσχημη.Αλλά σου χρωστάω την αλήθεια. Τους τελευταίους μήνες πνιγόμουν,δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι,ν'αντιμετωπίσω την σιωπή και την πλήξη.Η κούραση μου γινόταν διπλή μόλις σε αντίκρυζα,λες και η βαρύτητα είχε πολλαπλασιαστεί μέσα στο διαμέρισμα.Ήθελα να σε αποφύγω με κάθε τρόπο.Υποκρινόμουν,πως είχα δουλειά,υποθέσεις που δεν μπορούσαν να περιμένουν. Υποκρινόμουν πως έκανα έρευνα όλο το βράδυ,έκανα ότι κοιμόμουν τα πρωινά,για να μην σε δω όταν σηκωθείς,για να μην σου μιλήσω.Υποκρινόμουν πως σε άκουγα,πως ήμουν εδώ,πως ήμουν ζωντανός.Μερικές φορές νομίζω πως υποκρινόμουν ακόμη και στους οργασμούς. Έμενα στο γραφείο μέχρι αργά,τσαλακώνοντας χαρτιά και κοιτάζοντας το άπειρο.Οδηγούσα μέχρι το πρωί,ήταν ο μόνος τρόπος για να νυστάξω.Σταματούσα λίγο πριν τελειώσει η βενζίνη,κοιμόμουν στο πίσω κάθισμα.Τέσσερα χρόνια μετά,το μόνο που μας μένει είναι να είμαστε ειλικρινείς,με τον εαυτό μας και απέναντι στον άλλο. Δώσε μου λίγο χρόνο μέχρι να βρω σπίτι και να μαζέψω τα πράγματα μου.Δεν ήθελα να γίνει έτσι,δεν ήθελα να τελειώσει μ'αυτόν το τρόπο.Όμως σε κάποιες περιπτώσεις,τα εγκλήματα αμέλειας είναι τα χειρότερα.Σ'αγαπούσα,φαντάστηκα το μέλλον μαζί σου,αλλά δεν πάλεψα γι'αυτό,ίσως να μην το ήθελα τόσο πολύ.Συγχώρεσε με που δεν προσπάθησα περισσότερο,που δεν το τέλειωσα πιο νωρίς,συγχώρεσε με που δεν ήμουν εκεί". "Συγγνώμη που άργησα,περίμενες πολύ;".Η σκηνή στο μυαλό του κάηκε σαν φιλμ.Γύρισε και την κοίταξε."Όχι,έχω κανένα δεκάλεπτο που ήρθα".Τον φίλησε στο στόμα και κάθισε απέναντι του.Δεν άκουγε τι του έλεγε."Είμαι χώμα και πεινάω σαν λύκος,τι θα πάρεις;".Δεν ήξερε τι να κάνει.Σκέφτηκε να σηκωθεί και να φύγει,χωρίς να πει τίποτα. Την παρατηρούσε να διαβάζει τον κατάλογο,του φάνηκε όμορφη μετά από καιρό."Αιώνες έχουμε να βγούμε για φαγητό.Τι ήθελες να μου πεις τελικά;".Η πρόβα δεν ήταν αρκετή,οι λέξεις του δεν είχαν δύναμη.Δεν ήθελε να την κοιτάξει στα μάτια,νόμιζε πως θα διάβαζε τις σκέψεις του,πως ήταν διάφανος και όλοι μπορούσαν να δουν την αλήθεια που τον έπνιγε."Τίποτα,δεν ήταν κάτι σημαντικό.Τι θα πάρεις τελικά;".
Έκλεισα τις πόρτες,τα παραθύρα,τις ρωγμές για να μην μπαίνει αβεβαιότητα.Νίκος Φωκάς.
Μερικές φορές,το να βρεις τις κατάλληλες λέξεις είναι ακατόρθωτο.Το έχουν σκάσει σαν παίδιά,για να ξεφύγουν απο την ενδοοικογενειακή βία.
Πρέπει να ψάξεις πολύ για να τις βρεις,στις σκιές,στις πλατείες,στους άδειους νυχτερινούς δρόμους.
Κυκλοφορούν χαμένες,με τρομαγμένα μάτια.Δεν ξέρουν αν τρέχουν να ξεφύγουν από κάτι ή αν το κυνηγούν.
Έχουν πάθει αμνησία,δεν θυμούνται το όνομα τους.Αυτές τις λέξεις,πρέπει να τις φροντίσεις σαν αδέσποτα.
Να τις χαιδέψεις,να τις πάρεις σπίτι.Να τους δώσεις τροφή και νερό,να ξεπλύνεις την σιωπή από πάνω τους.
Να τις ζεστάνεις,μέχρι να μάθουν ξανά απ'την αρχή,να ζουν,ν'αναπνέουν,να είναι ο εαυτός τους.
Γιατί μπορεί να βρεθείς και'συ στη θέση τους.Να τριγυρνάς σαν χαμένος στους δρόμους.
Να μην ξέρεις αν αυτοί οι δρόμοι είναι αληθινοί ή αν είσαι παγιδευμένος σε κάποιον χάρτη του μυαλού σου.
Και να φοβάσαι όποιον συναντάς.Και να μην ξέρεις τι ψάχνεις και αν θέλεις πραγματικά να το βρεις.Τι γυρεύεις,τι αναζητάς,από ποιον προσπαθείς να κρυφτείς;
Από τον πραγματικό σου εαυτό,απ'αυτόν του παρελθόντος ή του μέλλοντος;Απ'αυτόν που θα'θελες να είσαι ή απ'αυτόν που οι άλλοι θέλουν να είσαι;
Αναρωτιέσαι,ποιοι είναι όλοι αυτοί γύρω σου;Τα λάθη σου,οι φόβοι,οι προσδοκίες ή τα όνειρα σου;Είναι ο καθένας μια διαφορετική εκδοχή σου;Μια διαφορετική επιλογή;
Μήπως τελικά δεν έχει σημασία το ποιος είσαι,μήπως είμαστε όλοι,σπασμένα κομμάτια του ίδιου καθρέφτη και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο,για να βρούμε τον εαυτό μας;
Όσο η πόλη αδειάζει από κόσμο,τόσο γεμίζει από σκέψεις και ψευδαισθήσεις.Ίσως η απόδραση να είναι το μόνο που μας έχει μείνει.
Ψάχνεις στην παραλία για λίγες στιγμές από την ξεγνοιασιά της εφηβείας σου,για λίγη νοσταλγία που να μην έχει νοθευτεί από διαφημίσεις,την οικονομική κρίση και την κρίση μέσης ηλικίας.
Κοιτάζεις γύρω σου,νιώθεις παρείσακτος στις αναμνήσεις των άλλων,παραφωνία,μουτζούρα,τους χαλάς τις φωτογραφίες. Μήπως τελικά η δυσαρμονία είναι η πραγματική αρμονία του κόσμου;
Μήπως κάθεσαι πολλή ώρα στον ήλιο και οι μαλακίες που σκέφτεσαι είναι χειρότερες λόγω ηλίασης;Μήπως πρέπει να αρχίσεις τα ναρκωτικά;
Σε έναν βασανιστικά ατελή κόσμο,μόνο η τύχη μπορεί να σου προσφέρει την τελειότητα.
Καθώς ξαπλώνεις στη σκιά και δυναμώνεις την ένταση,το τραγούδι συντονίζεται με την θάλασσα και σκηνοθετεί την πιο όμορφη σκηνή του καλοκαιριού.
Η κιθάρα χορογραφεί τα κύματα και οι ψίθυροι ένας μαγικός άνεμος που σε ταξιδεύει παντού στο κόσμο.Μερικές φορές,το να βρεις τις κατάλληλες λέξεις είναι ακατόρθωτο,αλλά όταν τις βρεις είναι σαν ξόρκι.
Κάνουν μερικά λεπτά να διαρκούν περισσότερο από τρεις μήνες και δίνουν στο καλοκαίρι την χαμένη του αθωότητα.
Δεν μπορούσε να κάτσει ούτε δευτερόλεπτο,ο Βούρος ήταν σίγουρος ότι σε λίγο θα περπατούσε στους τοίχους και το ταβάνι.Ήθελε να φάει το τσιγάρο από τα νεύρα του.Έριχνε κλεφτές ματιές στην τηλεόραση.Μετά την αποκάλυψη για το που βρέθηκε πραγματικά το πτώμα του Πανάρετου,το κέντρο γέμισε κόσμο.
