"You Failed Because You Had The Wrong Dream"
"Δεν χρειάζεται να βλέπεις ταινίες ή σειρές πλέον,όλα τα θρίλερ και οι κωμωδίες είναι γύρω σου,μέσα σου,σε κάθε δρόμο που βαδίζεις.Οι νύχτες μοιάζουν με μικρά διαλείμματα,η διακοπή του ημιχρόνου,σε έναν αγώνα που οι ήττες παλεύουν μεταξύ τους,για το ποια θα σε κατασπαράξει πρώτη.
Μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί,μόλις αφεθείς για λίγο,σε μια γλυκιά σκέψη ή ανάμνηση,όταν νομίζεις ότι μπορείς να ξεφύγεις πριν κοιμηθείς,στο τραγούδι στα ακουστικά,στα χέρια που σε αγκαλιάζουν,στις εικόνες που χαιδεύουν τα βλέφαρα σου.
Ακόμη και οι δρόμοι μοιάζουν γυμνοί τις νύχτες,ετοιμοθάνατοι.Στραγγιγμένοι από τα χρώματα και τα φώτα,τα περιγράμματα τους σβήνουν σιγά σιγά,φύλλα εφημερίδας που βράχηκαν,το μόνο που μένει είναι ένας βούρκος που καταπίνει τα πάντα,βρίσκεται πίσω από κάθετι,είναι το πραγματικό δέρμα του πλανήτη.
Φοβάμαι ν'αντικρύσω τον εαυτό μου,νομίζω πως θα δω τη λάσπη να κυλάει μέσα μου,τα κύματα του βάλτου να ροκανίζουν τις φλέβες μου.Δρόμοι,στενά,τετράγωνα,συνοικίες.Σκηνικά μιας ταινίας τρόμου που μένει πάντα στη μέση.Τα πρεζάκια μοιάζουν με ζόμπι,κουτουλάνε το ένα πάνω στο άλλο.
Άστεγοι φαντάσματα,σαν να μην υπάρχουν.Δε τους κοιτάζεις,δεν τους ακούς,περνάς από μέσα τους.Φοβάσαι μην σ'αγγίξουν και γίνεις ένας απ'αυτούς,άλλο ένα φάντασμα.Γιατί η φτώχεια είναι μεταδοτική ασθένεια.Το κέντρο και τα υποβαθμισμένα προάστια είναι οι φτωχοί σε καραντίνα.
Μια πόλη που την μοιράζουν σαν σφαγμένο ζώο και'μεις τσακωνόμαστε για τα αποφάγια της γιορτής τους.Πλάσματα από σκουριά,σιωπή και στάχτη,σκιές που τρώνε τις σάρκες τους.Μάτια φτιαγμένα από χίλιες οθόνες,οθόνες που λαχταράμε να γίνουν οι καθρέφτες μας,κακοποιούμε τους εαυτούς μας για να χωρέσει στην εικόνα τους.
Μάτια σαν σβησμένα ηφαίστεια,μια κρούστα πάγου που δεν τη λιώνει κανένα φως και κανένα δάκρυ.Καταρράκτες από συντρίμμια σκεπάζουν τα γκέτο του μυαλού σου,ενώ όλα όσα πίστευες,βουλιάζουν σαν τον Τιτανικό και την Ατλαντίδα.
Ο χρόνος λαξεύει τον θάνατο στα πρόσωπα μας,ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί.Μάλλον δεν μας αξίζουν οι ρυτίδες,δεν μας αξίζουν τα γηρατειά.Οι μέρες είναι αφόρητες.Τηλεοράσεις,ραδιόφωνα και πρωτοσέλιδα σε λιθοβολούν με λέξεις,λέξεις που νόμιζες πως σου ανήκουν,πως σήμαιναν κάτι.
Τα αισθητήρια όργανα,πληγές που στάζει μέσα τους το δηλητήριο.Δεν θέλεις ν'ακούς άλλες μαλακίες,δεν αντέχεις άλλη τυποποιημένη ευαισθησία.Άνθρωπομόρφα σκουπίδια που μιλάνε σαν διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας.Πλάσματα με στειρωμένες μνήμες,δεν θυμούνται τίποτα,ξεχνάνε τα πάντα,ανίκαναν να δημιουργήσουν δικές τους αναμνήσεις,πλάσματα δυσανεκτικά σε εμπειρίες που δεν είναι από δεύτερο χέρι.
Η ίδια η γλώσσα δεν αντέχει άλλη λοβοτομή.Το μάτι σου έπεσε τυχαία σε μια πρόταση "Επιβεβλημένη επανόρθωση των αντίρροπων τάσεων και δομικών προσαρμογών".Αν μπορούσαν οι λέξεις να κάνουν εμετό,θα είχαμε πνιγεί.
Δεν θέλεις άλλη σοφία,άλλες αναλύσεις.Όταν έχεις δει πίσω απ'την βιτρίνα της πραγματικότητας,δεν μπορείς να επιστρέψεις στην αφέλεια.Γι'αυτό θέλεις να σπάσεις όλες τις βιτρίνες,όλες τις νεκρές αλήθειες και τα μουσειακά εκθέματα.
Γιατί αυτή η πόλη είναι ένα μουσείο,με άψυχα και βαλσαμωμένα εκθέματα,που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ζωντανά.Δημοκρατία,δικαιοσύνη,οικονομία,πολιτική.Το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου,μπορείς να πεις ό,τι θέλεις.Οι μισές αλήθειες είναι τα χειρότερα ψέματα.Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις,όμως το δικαίωμα για ν'ακούγεσαι πρέπει να το αγοράσεις.
Όπως και όλα τα δικαιώματα πλέον.Όσο περισσότερα χρήματα έχεις,τόσο περισσότερα δικαιώματα μπορείς ν'αγοράσεις.Ελευθερία των επιχειρήσεων,των επενδυτών,των κεφαλαίων.Μόνο το χρήμα έχει την απόλυτη ελευθερία.Οι σκλάβοι είναι ελεύθεροι να διαλέξουν τις αλυσίδες τους,τις φυλακές τους,την τιμωρία και την ποινή τους,τα πρόβατα το σφαγείο τους.
Οι αριθμοί χορεύουν σαν μάγισσες γύρω απ'τη φωτιά που καίει τον κόσμο,ενώ στρατιές από λογιστές παίζουν Monopoly με καθέτι στον πλανήτη.Βαρέθηκα,δεν αντέχω άλλο.Σ'αυτό το νεκροταφείο από μισοτελιωμένα όνειρα και ανάπηρα χρόνια,βαρέθηκα τα κουρελιασμένα συνθήματα και τις βαλσαμωμένες επαναστάσεις.
Δεν θέλω άλλο.Τη ζωή να την ορίζουν δολοφόνοι,την ευτυχία βασανιστές,την ειρήνη τρομοκράτες και τον έρωτα οι βιαστές.Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτήν τη χώρα,που οι άνθρωποι πέφτουν σαν πουλιά που μόλις είχαν ανοίξει τα φτερά τους.
Δεν θέλω άλλο,η ζωή να με προσγειώνει συνεχώς και η μόνη γεύση που έχει να είναι το αίμα.Το μόνο που μας ενώνει να είναι οι ενοχές και ο εγωισμός.Θέλω ν'ανατινάξω όλη την ηλιθιότητα της γης,να βρω τον πίνακα ελέγχου του κόσμου και να κατεβάσω κάθε διακόπτη.
Βαρέθηκα να κρύβομαι.Θέλω ν'ανοίξω τη πόρτα σε όλες τις φωτιές,τους φόβους και τους δαίμονες,να χτυπηθούμε,να ματώσουμε μέχρι τέλους.Να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο από αίμα και φωτιά στην άσφαλτο.Να σταματήσω την παλίρροια της ερήμου και τις φιμωμένες μέρες.
Θέλω να έρθει μια στιγμή που θα ονειρεύομαι ότι δεν έχω άλλα όνειρα.Δεν θέλω άλλα βαλσαμωμένα φτερά,τίποτα δεν αξίζει όταν ζεις συνεχώς ανάμεσα στην τρέλα και στον θάνατο.Το μίσος είναι σαν τον έρωτα,σε καταλαμβάνει απόλυτα.Αυτό χρειαζόμαστε,το μίσος να φουντώσει σαν έρωτας.
Να μας κόψει την ανάσα και τον ύπνο,να μην μας αφήνει να ονειρεύομαστε τις νύχτες,να μας βάλει φωτιά.Δεν γίνεται να το καταπιέζουμε άλλο,να το κρύβουμε.Πρέπει να μισήσουμε με όλη μας την ύπαρξη,να διοχετεύσουμε το μίσος στην σωστή κατεύθυνση,να το βγάλουμε από μέσα μας σαν κραυγή,σαν οργασμό.
Να σημαδέψουμε τους ίδιους εχθρούς.Μέχρι η θύελλα να καθαρίσει τη γη και ν'ανοίξει τον δρόμο.Σαν να είμαστε δαιμονισμένοι,απ'τον παράδεισο,την κόλαση και όλους τους θεούς μαζί.Καμιά ανακωχή και με κανέναν.Καλύτερα μόνοι χωρίς αυταπάτες.
Ειδικά με πλάσματα που κλαψουρίζουν συνέχεια "Μα γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα;Δεν ζητάω τίποτα,απλά να ζήσω μια ήσυχη,φυσιολογική ζωή".Γι'αυτό φτάσαμε ως εδώ,είμαστε υπερβολικά φυσιολογικοί.Δεν χρειαζόμαστε άλλους απλούς,ήσυχους ανθρώπους.Θέλουμε κάτι περισσότερο απ'την τρέλα για να σωθούμε.Τίποτα δεν είναι τόσο αληθινό όσο φαίνεται..".Ο Παναγιώτης έκλεισε το τετράδιο και ξάπλωσε.Δε μπορούσε να κοιμηθεί.Ήταν τέτοια η ένταση,που νόμιζε πως έβλεπε τα πάντα καθαρά μέσα στο σκοτάδι.
Μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί,μόλις αφεθείς για λίγο,σε μια γλυκιά σκέψη ή ανάμνηση,όταν νομίζεις ότι μπορείς να ξεφύγεις πριν κοιμηθείς,στο τραγούδι στα ακουστικά,στα χέρια που σε αγκαλιάζουν,στις εικόνες που χαιδεύουν τα βλέφαρα σου.
Ακόμη και οι δρόμοι μοιάζουν γυμνοί τις νύχτες,ετοιμοθάνατοι.Στραγγιγμένοι από τα χρώματα και τα φώτα,τα περιγράμματα τους σβήνουν σιγά σιγά,φύλλα εφημερίδας που βράχηκαν,το μόνο που μένει είναι ένας βούρκος που καταπίνει τα πάντα,βρίσκεται πίσω από κάθετι,είναι το πραγματικό δέρμα του πλανήτη.
Φοβάμαι ν'αντικρύσω τον εαυτό μου,νομίζω πως θα δω τη λάσπη να κυλάει μέσα μου,τα κύματα του βάλτου να ροκανίζουν τις φλέβες μου.Δρόμοι,στενά,τετράγωνα,συνοικίες.Σκηνικά μιας ταινίας τρόμου που μένει πάντα στη μέση.Τα πρεζάκια μοιάζουν με ζόμπι,κουτουλάνε το ένα πάνω στο άλλο.
Άστεγοι φαντάσματα,σαν να μην υπάρχουν.Δε τους κοιτάζεις,δεν τους ακούς,περνάς από μέσα τους.Φοβάσαι μην σ'αγγίξουν και γίνεις ένας απ'αυτούς,άλλο ένα φάντασμα.Γιατί η φτώχεια είναι μεταδοτική ασθένεια.Το κέντρο και τα υποβαθμισμένα προάστια είναι οι φτωχοί σε καραντίνα.
Μια πόλη που την μοιράζουν σαν σφαγμένο ζώο και'μεις τσακωνόμαστε για τα αποφάγια της γιορτής τους.Πλάσματα από σκουριά,σιωπή και στάχτη,σκιές που τρώνε τις σάρκες τους.Μάτια φτιαγμένα από χίλιες οθόνες,οθόνες που λαχταράμε να γίνουν οι καθρέφτες μας,κακοποιούμε τους εαυτούς μας για να χωρέσει στην εικόνα τους.
Μάτια σαν σβησμένα ηφαίστεια,μια κρούστα πάγου που δεν τη λιώνει κανένα φως και κανένα δάκρυ.Καταρράκτες από συντρίμμια σκεπάζουν τα γκέτο του μυαλού σου,ενώ όλα όσα πίστευες,βουλιάζουν σαν τον Τιτανικό και την Ατλαντίδα.
Ο χρόνος λαξεύει τον θάνατο στα πρόσωπα μας,ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί.Μάλλον δεν μας αξίζουν οι ρυτίδες,δεν μας αξίζουν τα γηρατειά.Οι μέρες είναι αφόρητες.Τηλεοράσεις,ραδιόφωνα και πρωτοσέλιδα σε λιθοβολούν με λέξεις,λέξεις που νόμιζες πως σου ανήκουν,πως σήμαιναν κάτι.
Τα αισθητήρια όργανα,πληγές που στάζει μέσα τους το δηλητήριο.Δεν θέλεις ν'ακούς άλλες μαλακίες,δεν αντέχεις άλλη τυποποιημένη ευαισθησία.Άνθρωπομόρφα σκουπίδια που μιλάνε σαν διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας.Πλάσματα με στειρωμένες μνήμες,δεν θυμούνται τίποτα,ξεχνάνε τα πάντα,ανίκαναν να δημιουργήσουν δικές τους αναμνήσεις,πλάσματα δυσανεκτικά σε εμπειρίες που δεν είναι από δεύτερο χέρι.
Η ίδια η γλώσσα δεν αντέχει άλλη λοβοτομή.Το μάτι σου έπεσε τυχαία σε μια πρόταση "Επιβεβλημένη επανόρθωση των αντίρροπων τάσεων και δομικών προσαρμογών".Αν μπορούσαν οι λέξεις να κάνουν εμετό,θα είχαμε πνιγεί.
Δεν θέλεις άλλη σοφία,άλλες αναλύσεις.Όταν έχεις δει πίσω απ'την βιτρίνα της πραγματικότητας,δεν μπορείς να επιστρέψεις στην αφέλεια.Γι'αυτό θέλεις να σπάσεις όλες τις βιτρίνες,όλες τις νεκρές αλήθειες και τα μουσειακά εκθέματα.
Γιατί αυτή η πόλη είναι ένα μουσείο,με άψυχα και βαλσαμωμένα εκθέματα,που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ζωντανά.Δημοκρατία,δικαιοσύνη,οικονομία,πολιτική.Το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου,μπορείς να πεις ό,τι θέλεις.Οι μισές αλήθειες είναι τα χειρότερα ψέματα.Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις,όμως το δικαίωμα για ν'ακούγεσαι πρέπει να το αγοράσεις.
Όπως και όλα τα δικαιώματα πλέον.Όσο περισσότερα χρήματα έχεις,τόσο περισσότερα δικαιώματα μπορείς ν'αγοράσεις.Ελευθερία των επιχειρήσεων,των επενδυτών,των κεφαλαίων.Μόνο το χρήμα έχει την απόλυτη ελευθερία.Οι σκλάβοι είναι ελεύθεροι να διαλέξουν τις αλυσίδες τους,τις φυλακές τους,την τιμωρία και την ποινή τους,τα πρόβατα το σφαγείο τους.
Οι αριθμοί χορεύουν σαν μάγισσες γύρω απ'τη φωτιά που καίει τον κόσμο,ενώ στρατιές από λογιστές παίζουν Monopoly με καθέτι στον πλανήτη.Βαρέθηκα,δεν αντέχω άλλο.Σ'αυτό το νεκροταφείο από μισοτελιωμένα όνειρα και ανάπηρα χρόνια,βαρέθηκα τα κουρελιασμένα συνθήματα και τις βαλσαμωμένες επαναστάσεις.
Δεν θέλω άλλο.Τη ζωή να την ορίζουν δολοφόνοι,την ευτυχία βασανιστές,την ειρήνη τρομοκράτες και τον έρωτα οι βιαστές.Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτήν τη χώρα,που οι άνθρωποι πέφτουν σαν πουλιά που μόλις είχαν ανοίξει τα φτερά τους.
Δεν θέλω άλλο,η ζωή να με προσγειώνει συνεχώς και η μόνη γεύση που έχει να είναι το αίμα.Το μόνο που μας ενώνει να είναι οι ενοχές και ο εγωισμός.Θέλω ν'ανατινάξω όλη την ηλιθιότητα της γης,να βρω τον πίνακα ελέγχου του κόσμου και να κατεβάσω κάθε διακόπτη.
Βαρέθηκα να κρύβομαι.Θέλω ν'ανοίξω τη πόρτα σε όλες τις φωτιές,τους φόβους και τους δαίμονες,να χτυπηθούμε,να ματώσουμε μέχρι τέλους.Να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο από αίμα και φωτιά στην άσφαλτο.Να σταματήσω την παλίρροια της ερήμου και τις φιμωμένες μέρες.
Θέλω να έρθει μια στιγμή που θα ονειρεύομαι ότι δεν έχω άλλα όνειρα.Δεν θέλω άλλα βαλσαμωμένα φτερά,τίποτα δεν αξίζει όταν ζεις συνεχώς ανάμεσα στην τρέλα και στον θάνατο.Το μίσος είναι σαν τον έρωτα,σε καταλαμβάνει απόλυτα.Αυτό χρειαζόμαστε,το μίσος να φουντώσει σαν έρωτας.
Να μας κόψει την ανάσα και τον ύπνο,να μην μας αφήνει να ονειρεύομαστε τις νύχτες,να μας βάλει φωτιά.Δεν γίνεται να το καταπιέζουμε άλλο,να το κρύβουμε.Πρέπει να μισήσουμε με όλη μας την ύπαρξη,να διοχετεύσουμε το μίσος στην σωστή κατεύθυνση,να το βγάλουμε από μέσα μας σαν κραυγή,σαν οργασμό.
Να σημαδέψουμε τους ίδιους εχθρούς.Μέχρι η θύελλα να καθαρίσει τη γη και ν'ανοίξει τον δρόμο.Σαν να είμαστε δαιμονισμένοι,απ'τον παράδεισο,την κόλαση και όλους τους θεούς μαζί.Καμιά ανακωχή και με κανέναν.Καλύτερα μόνοι χωρίς αυταπάτες.
Ειδικά με πλάσματα που κλαψουρίζουν συνέχεια "Μα γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα;Δεν ζητάω τίποτα,απλά να ζήσω μια ήσυχη,φυσιολογική ζωή".Γι'αυτό φτάσαμε ως εδώ,είμαστε υπερβολικά φυσιολογικοί.Δεν χρειαζόμαστε άλλους απλούς,ήσυχους ανθρώπους.Θέλουμε κάτι περισσότερο απ'την τρέλα για να σωθούμε.Τίποτα δεν είναι τόσο αληθινό όσο φαίνεται..".Ο Παναγιώτης έκλεισε το τετράδιο και ξάπλωσε.Δε μπορούσε να κοιμηθεί.Ήταν τέτοια η ένταση,που νόμιζε πως έβλεπε τα πάντα καθαρά μέσα στο σκοτάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου