Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)
I Κάποιες γυναίκες είναι σαν οδοντόβουρτσες.Κάνουν μόνο για ένα πράγμα και πρέπει να τις αλλάζεις συχνά,πριν αρχίζουν να σε ματώνουν. ΙΙ Ίσως το χειρότερο κλισέ της δουλειάς να είναι η καταδίωξη με αυτοκίνητο.Ναι,στην οθόνη έχει πλάκα.Αλλά εκεί είσαι ασφαλής,αυτό που βλέπεις είναι προϊόν μοντάζ και γυρίστηκε σε προστατευμένο περιβάλλον.Εγώ έχω μια λήψη για να τα καταφέρω,και αν δε προσέξω,μπορεί να σκοτώσω κάποιον ή να σκοτωθώ.Δε με ενοχλεί αυτό,ούτε το ότι δεν έχω χρήματα για κασκαντέρ.Με ενοχλεί που ο τύπος έχει Porsche και'γω τον κυνηγάω με ένα Toyota. ΙΙΙ Την αντιπάθησα από τη πρώτη στιγμή.Μπήκε στο γραφείο και κοίταζε γύρω της,σαν να ήταν σε δημόσια τουαλέτα.Έμοιαζε με αυτές τις υποχόνδριες,που θέλουν να πνίξουν όλο το κόσμο στη χλωρίνη και το Betadine."Σας ακούω""Έχω πρόβλημα με τον άντρα μου""Σας απατάει;""Όχι,θέλω να με απατήσει""Πως είπατε;""Δε τον αντέχω άλλο!Η αδιαφορία του είναι ανυπόφορη.Θέλω να με απατήσει!""Γιατί δε χωρίζετε;""Όχι,θέλω να με απατήσει""Για ποιο λόγο;""Για να δω αν θα με πειράξει,αν αισθάνομαι τίποτα πλέον για εκείνον.Για να βγει το διαζύγιο εις βάρος του.Δε ξέρω,δεν έχω αποφασίσει..""Μάλιστα..Από μένα τι θέλετε ακριβώς;Αν δεν έχετε υποψίες για απιστία,πως μπορώ να σας βοηθήσω;""Θέλω να του τη πέσετε""Ορίστε;""Θέλω να τον φλερτάρετε""Υποπτεύεστε πως είναι gay;""Όχι,αλλά θέλω να βεβαιωθώ""Πόσα χρόνια είστε παντρεμένοι;""Είκοσι""Σας έχει δώσει ποτέ τέτοιο δικαίωμα;""Μπορεί να κρύβεται καλά".Κάθε φορά που λέω τα έχω δει όλα,εμφανίζεται κάποια σαν αυτή και μου αποδεικνύει πως τα βάθη της ανθρώπινης βλακείας είναι ανεξερεύνητα.Άναψα τσιγάρο και κοίταξα την ώρα."Κυρία μου το πρόβλημα δεν είναι ο σύζυγος σας ή αν το σας απατάει""Αλλά;""Το πρόβλημα είστε εσείς.Εσείς πρέπει να τον απατήσετε,μήπως ηρεμήσετε λίγο.Βρείτε έναν άντρα,γυναίκα,έστω ένα κατοικίδιο.Έχετε πολύ χρόνο ανεκμετάλλευτο.Βρείτε ένα χόμπι και αφήστε τον σύζυγο σας ήσυχο".Σίγουρα θα ξέσπασε καθαρίζοντας το μπάνιο.Και μετά στο δύστυχο άντρα της. IV Εδώ και δύο μέρες,ξεσκαρτάρω το αρχείο μου.Εκατοντάδες φωτογραφίες,αρνητικά,κομμένα φιλμ.Ο παλιός καλός καιρός..Ίσως πρέπει να οργανώσω μια έκθεση,σίγουρα θα βγάλω περισσότερα από όσα βγάζω τώρα.Δεν είμαι κακός πάντως,έχω μάτι.Θα πρέπει να τις χωρίσω σε τμήματα.Τα βλέμματα των μοιχών ήταν η μισή ανταμοιβή της δουλειάς.Μετά είναι οι φωτογραφίες παρακολούθησης.Τόσο όμορφες γυναίκες..Ίσως αν τις έβλεπαν μέσα από τις φωτογραφίες μου ή από τα μάτια τρίτων,να καταλάβαιναν τι είχαν δίπλα στους,και να μην τις ωθούσαν στην απιστία.Γάτες,σκυλιά,μια φορά έψαχνα ένα φίδι,κάποιος είχε κατοικίδιο ένα πρόβατο.Να ήταν όλες οι δουλειές έτσι..Όμως δεν είναι.Στο βάθος της ντουλάπας,το μαύρο κουτί είναι στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια.Το μαύρο κουτί της πραγματικότητας.Φωτογραφίες από εγκλήματα.από φόνους.Αυτό το κουτί μπορεί να περιμένει.Τίποτα δε σκοτώνει όπως η αγάπη. V Πέμπτη βράδυ.Το μπαρ μισοάδειο.Είμαστε στο τρίτο ποτό.Η καλύτερη ώρα για να συζητήσεις,να πεις κάτι για τα πάντα και σχεδόν τίποτα για όλα."Πόσα χρόνια δουλεύεις ως ντετέκτιβ;""Πολλά.Πρέπει να τα κρύβω,σαν γυναίκα που δε θέλει να πει την ηλικία της""Τι έμαθες τόσα χρόνια;Πρέπει να έχει πολύ ενδιαφέρον.Είσαι σαν ρεπόρτερ,αν η ζωή είναι ένα θέατρο,μια παράσταση,εσύ βλέπεις τι γίνεται πίσω από τη σκηνή,στα καμαρίνια""Χαριτωμένη παρομοίωση,όμως τουλάχιστον εσύ που με γνωρίζεις καλύτερα από όλους,θα έπρεπε να ξέρεις πως δεν είναι έτσι""Και πως είναι;""Οι άνθρωποι πάντα παίζουν ένα ρόλο,ακόμα και στα καμαρίνια.Το πρόβλημα δεν είναι αυτό.Το πρόβλημα είναι πως θέλουν να παίζουν στην ίδια σκηνή,στο ίδιο έργο με τον άλλο.Και όταν δεν συμβαίνει,εκεί ξεκινάνε οι τριγμοί""Γιατί;""Γιατί νόμιζαν πως έπαιζαν το ρόλο που ήθελαν,πως ο άλλος έπαιζε το ρόλο που ήθελαν.Πως ήταν γραμμένοι ο ένας για τον άλλο.Και ξαφνικά ανακαλύπτουν πως τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει""Και τι κάνουν;".Ανάβω τσιγάρο.Κοιτάζω την αντανάκλαση μου.Δε μου αρέσει."Εξαρτάται.Κάποιοι παριστάνουν πως δεν τρέχει τίποτα.Συνεχίζουν τον ίδιο ρόλο,κι ας έχουν μείνει μόνοι πάνω στη σκηνή.Το κοινό και ο συμπρωταγωνιστής έφυγαν,εκείνοι συνεχίζουν.Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να αλλάξουν ρόλο,σκηνή,παράσταση,θέατρο.Μερικοί ξαναγράφουν το έργο και τον ρόλο τους και σώζουν τη παράσταση".Ο φίλος μου τελειώνει το ποτό του και παραγγέλνει άλλα δύο."Εγώ σε ποια κατηγορία ανήκω;"με ρωτάει χαμογελώντας."Εσύ είσαι ο ταμίας,στο εκδοτήριο""Με λες τσιγκούνη;""Σε λέω πρακτικό""Θα το δεχθώ.Και εσύ;Ποιος είσαι ανάμεσα σε όλους αυτούς;""Δε ξέρω.Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είμαι ο υποβολέας,που θα τους πει τι να πουν και τι να κάνουν.Ή η ταξιθέτρια,που θα τους βάλει στη σωστή θέση.Καταλήγω πως τις μισές φορές,είμαι πολεμικός ανταποκριτής,που πρέπει να παρουσιάσω τον πόλεμο σαν καλλιτεχνικό ρεπορτάζ,και τις άλλες μισές καλλιτεχνικός ρεπόρτερ που πρέπει να παρουσιάσω σαν πόλεμο το κουτσομπολιό". VI "Οπλοφορείτε στη δουλειά σας;""Όχι""Δεν είναι επικίνδυνο;""Μόνο αν νομίζεις πως θα είσαι ασφαλής με το να έχεις όπλο""Έχετε δείρει κάποιον;""Πολλές φορές""Σας έχουν δείρει;""Πολλές φορές""Για ποιο λόγο;""Έκανα ηλίθιες ερωτήσεις""Γνωρίζετε ωραίες γυναίκες;""Ναι,εκτός εργασίας""Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο που μπορεί να σας συμβεί;""Να με πάρει ύπνος ενώ οδηγώ""Διαβάζατε πολλά αστυνομικά μικρός και βλέπατε πολλές ταινίες,για αυτό γίνατε ντετέκτιβ;""Όχι,για αυτό έγινα.Αν μου άρεσαν τόσο τα αστυνομικά και οι ταινίες,θα γινόμουν συγγραφέας ή σκηνοθέτης""Και γιατί δε γίνατε;""Μου αρέσει να δουλεύω μόνος μου και δε μπορώ να κάθομαι σπίτι συνέχεια""Ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σας;""Το ότι αντέχω ακόμα να απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις""Ποια είναι η μεγαλύτερη αποτυχία σας;""Το ότι αντέχω ακόμα να απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις""Ποιο από τα κλισέ των ντετέκτιβ είναι αληθινό;""Η αφραγκία".Κάποια στιγμή,πρέπει να γράψω το εγχειρίδιο του καλού ντετέκτιβ.Πρώτο κεφάλαιο,τι να απαντάτε όταν σας ρωτάνε μαλακίες.
VII Ανοίγω τη πόρτα.Αλλά δεν μπαίνω ποτέ στο σπίτι,δεν είμαι ποτέ εδώ.Μόνο το δικό σου χέρι μπορεί να ανοίξει τη πόρτα της νύχτας.Στύβω τις μέρες,για να βγάλουν μια ανάσα από το άρωμα ,τη μυρωδιά των μαλλιών σου,της γεύσης σου,για να μπορέσω να κοιμηθώ,να ονειρευτώ.Η δίψα μου είναι συνεχώς μεθυσμένη για σένα.Να χαιδεύω το πυρετό στο σώμα σου,και'συ να με κοιτάς με κείνο το βλέμμα,που εκλιπαρεί,απαιτεί και διατάζει.Να σε γδύσω,λες και τα ρούχα είναι δεσμά,σαν να είναι δηλητήριο,κεντρί που πρέπει να το βγάλω από πάνω σου,γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να αναπνεύσεις. Να σε χαζεύω στο μισοσκόταδο,ημίγυμνη,να χορεύεις,να με προκαλείς,να γελάς.Να σε αρπάζω και να βουλιάζουμε στα σεντόνια,σαν να είναι νερό.Να σκαρφαλώνουν οι ψίθυροι μου μέχρι το λαιμό σου και να κατρακυλάνε μαζί με φιλιά ως τον αφαλό σου. Να ανακαλύπτω κάτι καινούργιο στο σώμα σου,κάτι που δεν γνώριζες.Τα ακροδάχτυλα σου σαν μαργαριτάρια πάνω μου,τα νύχια σου με πονάνε γλυκά,με ξυπνάνε.Σε αγγίζω σαν τυφλός,που μπαίνει στη θάλασσα,θέλω να γευτώ κάθε χιλιοστό.Θέλω να πιαστώ σε όλες τις παγίδες σου,μόνο στο δέρμα σου νιώθω ελεύθερος,μόνο όταν συγκατοικώ στο κορμί σου βρίσκω την αρχή μου. Ακόμη και η απουσία σου με μεθάει.Τα ρούχα σου είναι στη καρέκλα,δε θέλω να τα βάλω στο συρτάρι.Να έρθεις,σε περιμένουν.Όλα σε περιμένουν.Τίποτα δεν είναι στη θέση χωρίς εσένα.Οι αισθήσεις μου έχουν βραχυκυκλώσει.Προσπαθώ να θυμηθώ.Κάποιες στιγμές ήταν τόσο έντονες,σαν ατύχημα.Η καρδιά μου δε χωράει πια στο σώμα μου,ούτε τα όνειρα μαζί σου,θέλουν να φύγουν από μέσα μου,να σε ακολουθήσουν σαν αδέσποτα,μέχρι να τα πάρεις μαζί σου.Γιατί έτσι νιώθουν,αδέσποτα,που μόνο μαζί σου νιώθουν πως ανήκουν κάπου,πως είναι σπίτι,στο φυσικό τους περιβάλλον. Ξημερώνει.Όλο το αλκοόλ του κόσμου δε φτάνει να μπαλώσει το κενό.Γιατί συνεχίζεις να μεταμφιέζεις το φόβο σε μοναξιά;Πέφτω στο κρεβάτι με τα ρούχα.Έχω γεμίσει στάχτες τη κουβέρτα.Κλείνω τα μάτια.Φαντάζομαι πως σέρνεις τα δάχτυλα σου παντού πάνω μου σαν σπίρτα.Η απειλή γίνεται όλο και πιο γλυκιά,οι σπινθήρες με ανατριχιάζουν.Ξέρεις πάντα σε ποιο σημείο να τα πιέσεις,ώστε να πάρουμε φωτιά και οι δύο..
"Δεν είναι κατάσταση αυτή!" "Τι έπαθες πάλι;" "Δεν βγαίνουν heavy metal συγκροτήματα της προκοπής πλέον" "Γιατί δε ψάχνεις.." "Τι δε ψάχνω ρε ανέπαφε, έχεις ακούσει τίποτα που να είναι έστω υποφερτό; Μιλάμε για metal όμως, όχι για μαλλί της γριάς" "Η αλήθεια είναι πως μετά το Painkiller το εργοστάσιο έκλεισε. Το κλασικό metal που βγήκε από τότε, είναι σαν τα κινέζικα προιόντα. Φτηνιάρικες απομιμήσεις που δεν αντέχουν στον χρόνο" "Θυμάσαι ρε, θυμάσαι στα 80s;" "Θυμάσαι;" "Τότε που οι metal μουσικοί ήταν περισσότερο metal παρά μουσικοί" "Θυμάσαι πως μεγαλώσαμε στα 90s ή το Αλτσχάιμερ σε γλεντάει από τώρα;" "Και; Δεν ήταν χρυσή εποχή η δεκαετία του 90; Δεν έβγαινε η μια δισκάρα μετά την άλλη; Συγκρίνεται με το σήμερα; Που κάνουν καριέρα οι Ghost; Οι Ghost ρε μαλάκα, μια μπάντα 80s pop διασκευών με επικάλυψη κιθάρας και περιτύλιγμα φτηνιάρικης 70s ταινίας τρόμου" "Ένώ στα 90s ε;" "Κάθε εβδομάδα κυκλοφορούσε και ένα μνημείο του είδους" "Κόψε κάτι" "Δε μπορώ, με πνίγει το δίκιο" "Εγώ θα σε πνίξω, αν δε σταματήσεις τη γκρίνια" "Το metal ήταν θεατρικό, υπερβατικό,κινηματογραφικό. Αλλά αν οι Kiss είναι το blockbuster,ο King Diamond η B movie που γαμάει, σαν αυτές του Carpenter, ενώ μπάντες σαν τους Gwar και τους Lordi είχαν τουλάχιστον πλάκα, οι Ghost είναι boyband από hipsters" "Ξέρεις ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα;" "Ποιο;" "Το ότι μεγαλώνεις και δε θέλεις να το παραδεχθείς. Όταν δεν καταλαβαίνεις τις μουσικές εξελίξεις, τότε έχεις αρχίσει να γερνάς.Και πρέπει να απορρίπτεις οτιδήποτε καινούργιο βγαίνει,για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου και το χρόνο που περνάει. Είμαι σίγουρος πως το 2035, κάποιοι θα μιλάνε για τη χρυσή δεκαετία του 10, που έβγαιναν κάθε εβδομάδα μνημεία του είδους και για τους τιτάνες Ghost, σε αντίθεση με τη χ,ψ μπάντα της εποχής που θα είναι για πέταμα. Τα ίδια έλεγαν οι μεταλλομπαρμπάδες και μεταλλομπαρμπαστρούμφ στα 90s και τα 80s" "Μαλακίες, είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος με το γεγονός πως μεγαλώνω. Οι Ghost είναι για τα μπάζα" "Είναι, αλλά μόνο ο χρόνος θα δείξει τι αποτύπωμα θα αφήσουν. Και για τους Slipknot τα ίδια δεν έλεγαν; Ή μήπως ξέχασες τι σαβούρες κυκλοφορούσαν στα 90s; Την εποχή του κατακλυσμού ροκφόρ που ονομαζόταν γερμανικό power metal; Που μεγάλες εταιρίες υπέγραφαν και τη τελευταία παρέα από σκιουράκια που έσκουζε για δράκους και σπαθιά,σε κάποιο υπόγειο στο Αμβούργο; Ή μήπως να θυμηθώ, πως ακόμη δεν έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυτός που ανακάλυψε το ιταλικό power metal,το πιο αδερφίστικο είδος στην ιστορία της μουσικής;" "Μην είσαι ομοφοβικός με τις πουστάρες τους Rhapsody, μαν" "Εσύ σταμάτα να εξιδανικεύεις τα πάντα, επειδή γίνεσαι παλιόγερος" "Επιμένω, δε βγαίνουν συγκροτήματα όπως παλιά. Δες τους Priset, αν δεν ήξερες ποιοι είναι, θα έλεγες πως βλέπεις μια παρέα από ανθρακωρύχους. Δεν υπάρχουν τέτοιοι τύποι στις μέρες μας" "Δεν ήξερα πως πρέπει να έχεις 10.000 βαρέα ένσημα στο Πέραμα για να παίξεις ένα riff της προκοπής" "Αν δεν είσαι πεινασμένος working class hero δε γίνεται να παίξεις heavy metal" "Σαν το γιο του τενίστα;" "Αυτός είναι η εξαίρεση ρε!" "Ναι, αλλά αυτός έκανε τη διαφορά, οι εξαιρέσεις αλλάζουν και δημιουργούν τους κανόνες. Είδες κανέναν κνίτη να αλλάξε την ιστορία του metal;" "Δεν είναι ταξικό θέμα και η μουσική;" "Φυσικά, η μαλακία σου όμως ξεπερνάει τα πάντα" "Μα πως μπορείς να παίξεις metal αν είσαι δεξιός και χορτάτος;" "Δε ξέρω,να ρωτήσουμε το Vikernes ;" "Παπαριές!" "Είσαι μαλάκας. Δε ξέρω από που ξεκινάνε όλοι,αν έχουν ιδεολογική αφετηρία την πιο αναρχική μορφή της αναρχίας ή το κομουνισμό, όμως στη πορεία όλοι αλλάζουν, όλοι ΠΑΣΟΚ θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Πλούσιοι, αλλά με ένα αριστερό προφίλ, σοσιαλιστικό γλάσο για να κατεβαίνει πιο εύκολα η συσσώρευση κεφαλαίου" "Χα, ποιος έπαθε Ριζοσπάστη τώρα;" "Είσαι ηλίθιος από χόμπι ή βγάζεις και λεφτά από αυτό;" "Δεν είναι όλοι ξεπουλημένοι σαν εσένα" "Τώρα μίλησες σαν γνήσιος Έλληνας μεταλλάς.Θα στο πω διαφορετικά για να το καταλάβεις. Δες πως το χειρίστηκαν οι Metallica και πως οι Maiden. Οι πρώτοι μετά την επιτυχία του Black Album, έκαναν αυτό που ήθελαν,χαλάρωσαν και απόλαυσαν την διαδρομή. Κουρεύτηκαν -γιατί μεταξύ άλλων, η καράφλα θα έφτανε στους ώμους- ,έ βαλαν κουστούμια και έκαναν αυτό που ακριβώς γούσταραν. Αν είχε βγάλει άλλος τα Load\Reload, θα μιλάγαμε για επιτυχία επιπέδου Use Your Illusion. Kι εδώ είναι η διαφορά με τους Iron Maiden. O μέγας αρχηγός Steve Harris είναι ο ίδιος,είτε δεις φωτογραφία του από το 1982, είτε από προχθές.Αν είναι συνειδητή απόφαση, πάω πάσο και μαγκιά του. Όμως ξέρεις τι πιστεύω; Πως κάποια στιγμή -ίσως στο ζενίθ της επιτυχίας του- συνειδητοποίησε πως η επιτυχία δε σηκώνει πειραματισμούς, και έτσι έμεινε όμηρος της ίδιας του της συνταγής. Οπότε οι Iron Maiden, όπως και οι Ghost,είναι ένας ρόλος, μια περσόνα. Απλά οι μεν φοράνε μάσκα, οι δε όχι.Ο Papa βγάζει τη στολή και πάει σπίτι του,ε νώ ο Steve πρέπει να υποδύεται τον Harris 24/7" "Τι μαλακίες ακούω νυχτιάτικα;" "Αλλά όχι, μόνο ο 40ρης Έλληνας μεταλλάς κατέχει το μυστικό του ατσαλιού. Που ντύνεται ακόμα όπως ντυνόταν στα 20 και αναρωτιέται γιατί γελάει ο κόσμος. Που εξακολουθεί να πιστεύει πως το grunge σκότωσε το metal, τους Pantera hardcore, το X factor καλό δίσκο και τους Nevermore μοντέρνο metal. Που δεν πιστεύει ότι οι Mαnowar είναι γραφικοί, σαν κομπάρσοι από τούρκικο softcore gay porn. Που μόνο ο Αλέφαντος, ντυμένος τσολιάς στο ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, να συνομιλεί με το φάντασμα του Γιαννόπουλου για τον Αντρέα Παπαντρέου,είναι πιο γραφικός. Που πιστεύει πως οι Alice Ιn Chains δεν είναι metal, ενώ είναι πιο heavy από το 90% των συγκροτημάτων που ακούει. Ποιοι,οι βατραχομπήχτες που αποθέωναν τους Iced Earth στα 90s, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν δέκα χρόνια αργότερα και δεν πρόλαβαν την συναυλία των Maiden to 1988 ή των Metallica to 1993" "Σε βαρέθηκα. Τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ποια είναι η πιο metal ταινία όλων των εποχών; Robocop ή Terminator;" "Terminator 1 ή 2;" "Ούτε σε αυτό δε μπορούμε να συμφωνήσουμε.. Έστω, πιο επική ταινία; Conan ή Excalibur;" "Excalibur" "Επιτέλους,είπες και κάτι σωστό. Πάτα το play και άσε κάτω τα πατατάκια!"
"Δεν είστε εδώ για να σκοτώνετε.Για να γίνετε μισθοφόροι.Ο θάνατος είναι ο μοναδικός Θεός και εσείς είστε οι προφήτες του". Ακόμα θυμάμαι τη φωνή του.Μας έλεγαν πως είναι ο Γέρος του Βουνού,ο ίδιος που ήταν στο Αλαμούτ αιώνες πριν.Γελάσαμε,όμως όταν τον είδαμε,για κάποιο ανεξήγητο λόγο,έμοιαζε αλήθεια.Η φωνή του ήταν μια ηχώ από κάποια άλλη διάσταση. Τα μάτια και το χαμόγελο του,σχισμές απόκοσμου φωτός,που τα κουρέλια του προσώπου του συγκρατούσαν με δυσκολία. "Ο παράδεισος δεν είναι αυτό που νομίζετε.Δεν είναι απέραντα λιβάδια με λουλούδια,που θα τραγουδάτε μέχρι το τέλος της αιωνιότητας.Ο παράδεισος είναι μια αίθουσα τροπαίων.Κεφαλών.Όπου θα βρίσκονται τα κεφάλια των εχθρών σας και των φόβων σας.Όσο περισσότερα νεκρά μάτια,τόσο περισσότερο φως θα σας ανήκει". Μερικές φορές,νόμιζα πως δεν μιλούσε,δεν άνοιγε το στόμα του.Επικοινωνούσε τηλεπαθητικά,με τον καθένα ξεχωριστά.Ίσως να βλέπαμε κάτι διαφορετικό,να ακούγαμε διαφορετική φωνή.Μπορεί να ήμασταν μόνοι μες το δωμάτιο,να μην υπήρχε ο Γέρος ή κανένας άλλος.Μια ψευδαίσθηση τυλιγμένη μέσα σε μια άλλη.Όμως αυτό που μας έδωσε -ακόμα δε ξέρω τι είναι- είναι πιο πραγματικό από οτιδήποτε άλλο.Αναβολικό που έκανε τη γη να γυρίζει ανάποδα.Δεν ήσουν ποτέ ο ίδιος μετά τη πρώτη μετάληψη. "Αυτό είναι το αίμα του σκότους,το νάμα της κόλασης,το νέκταρ της ίδιας της αιωνιότητας.Αφεθείτε,είστε στρατιώτες του πεπρωμένου τώρα!". Ίσως τίποτα από όλα αυτά να μη συνέβη.Όπως έλεγε και ο ίδιος,τίποτα δεν είναι αληθινό.Πρώτη αποστολή.Ονδούρα 1982.Ήμασταν τόσο ντοπαρισμένοι από το αίμα της κόλασης,που η πραγματικότητα ήταν κάτι ανάμεσα σε καρτούν και video game.Κολυμπούσαμε στον ουρανό.Όλα είχαν πάρει φωτιά.Τα σπίτια και όλα τα αντικείμενα ήταν παιχνίδια,φτιαγμένα από τουβλάκια,τα σπάγαμε και τα σκορπίζαμε.Οι άνθρωποι ήταν από σύννεφα,από μαλλί της γριάς.Τους κόβαμε στα δύο και επέπλεαν στον αέρα. Γελούσαμε σαν παιδιά που τελείωσαν το σχολείο,παίζαμε μπουγέλο σε όλο το χωριό.Κοιμηθήκαμε ο ένας πάνω στον άλλο,εξαντλημένοι από τα παιχνίδια.Όταν ξυπνήσαμε,ήμασταν ποτισμένοι μέχρι το μεδούλι,από αίμα,καμμένο δέρμα και εσωτερικά όργανα.Δεν υπήρχαν πτώματα,πουθενά στο χωριό.Μόνο μικροί σωροί,από κοκκινόμαυρο πουρέ,άνθρωποι και ζώα είχαν γίνει μαρμελάδα από σάρκα,οστά και δόντια.
Κάποιοι αυτοκτόνησαν επιτόπου,κάποιοι άλλοι άρχισαν να γελούν υστερικά.Κάποιοι έκλαιγαν.Εγώ απλά έφυγα.Νόμιζα πως περπατούσα χρόνια.Έφτασα σε μια λίμνη,έπεσα μέσα.Ευχήθηκα με όλη μου την ύπαρξη,να βουλιάξω.Λίγο πριν οι πνεύμονες μου ραγίσουν από την ασφυξία,ένιωσα την ανακούφιση να κυλάει στις φλέβες μου.Μπορεί να ήταν η συγχώρεση,η λύτρωση.Βυθιζόμουν στην ζεστή αγκαλιά της αγαλλίασης,μέχρι που κάτι με τράβηξε έξω.Το ένιωσα σαν τεράστιο μεταλλικό χέρι. Μόλις βγήκα στην επιφάνεια,όλα ήταν διαφορετικά.Σαν να έβλεπα για πρώτη φορά τη πραγματική μορφή όλων των πραγμάτων,πίσω από τα ρούχα και το δέρμα,τη ψυχή της πραγματικότητας γυμνή. Τα χρώματα ήταν πιο λαμπερά από ποτέ,το φως πιο όμορφο,ο άνεμος πιο γλυκός από οποιοδήποτε χάδι.Πέρασαν δεκαετίες.Αφγανιστάν,Σιέρα Λεόνε,Ρουάντα,Κονγκό,Βοσνία,Ιράκ,Συρία. "Τα χέρια του Θεού είναι φωτιά,πλάθουν συνεχώς τον κόσμο,του αλλάζουν μορφή,τον καταστρέφουν και τον χτίζουν ταυτόχρονα.Αυτά τα χέρια θα γίνετε,θα πλάθετε το κόσμο,την ιστορία,το χρόνο". Ο Γέρος μας δίδαξε την ιδανική προετοιμασία.Πριν τη μάχη,θα συναρμολογούσαμε το όπλο μας.Όσο θα το κάναμε,θα βρίσκαμε την προσωπική μας προσευχή.Αυτή που θα μας έδενε με το ρυθμό της για πάντα.Θα την επαναλαμβάναμε σαν mantra,σαν ξόρκι..Μέχρι το όπλο να είναι έτοιμο,θα είχαμε φορέσει τις συλλαβές και τους ψιθύρους σαν πανοπλία. Ο διπλανός μου πρόβαρε αρκετά εδάφια από τη Βίβλο,μέχρι να βρει αυτό που του ταίριαζε.Δε μου κάνουν τα θρησκευτικά κείμενα.Έπιασα το όπλο,μου φάνηκε σαν παιδικό. "Το όπλο θα είναι η αγαπημένη σας,η οικογένεια σας,οι σφαίρες τα παιδιά σας,που θα σας μεγαλώνουν και θα σας φροντίζουν. Όσο περισσότερα σπείρετε,τόσα θα θα σας φροντίζουν,θα δουλεύουν για σας.Οι πύλες του ουρανού είναι μέσα σας.Μόνο οι φλόγες και το αίμα μπορούν να τις ανοίξουν.Ο θάνατος είναι ο μοναδικός θεός και εσείς είστε οι προφήτες του". Μου βγήκε αβίαστα το τραγούδι.Λες και γράφτηκε αποκλειστικά για να συναρμολογώ το όπλο μου.Τριανταπέντε χρόνια είναι η ιδιωτική μου προσευχή.Το ξέρω καλύτερα από οποιοδήποτε προσωπικό μου στοιχείο.Καλύτερα κι απ'το όνομα μου. "Και να θυμάστε:Όλα επιτρέπονται.Τίποτα δεν είναι αληθινό".
Creed II Rocky IV part 2;Όχι γιατί η καλύτερη ταινία όλων των εποχών δεν σηκώνει sequel.Σαν κινέζικη απομίμηση τόσο του έπους,όσο και του πρώτου Creed.Χειρότερο σενάριο,σκηνοθέτης,τα πάντα μια κλάση κάτω.Και αυτός ο Jordan...Τόσο κακός που ο Mr.T μοιάζει Denzel Washington. Paddleton Ταινίες spam του Netflix μέρος 626. Spiderman Into The Spider-Verse Τώρα η πλήξη των υπερηρώων της Marvel και σε 3D,αν δεν σας έφταναν οι live action. Slaughterhouse Rulez Without Edgar,you can't make films like these Right.. Destroyer Tι είναι στη μόδα τώρα στο Χόλυγουντ;Να ξαναγυρίσουμε κάθε χιλιοφορεμένο κινηματογραφικό κλισέ,με γυναίκα πρωταγωνίστρια,τυλιγμένο στο γυαλιστερό χαρτί της ισότητας,όπως την αντιλαμβάνεται το αμερικανικό lifestyle.Πάντως η Kidman χωρίς make up,πρέπει να είναι πιο τρομακτική απ'τον Charles Bronson. Suspiria Παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό του,που είναι ξεκαρδιστικό.Δε μπαίνει ούτε στην ίδια πρόταση με το αυθεντικό. At Eternity's Gate Κοιτάξτε,η ταινία του αιώνα να είναι,αν η κάμερα σε κάθε πλάνο,κουνιέται σαν γέρος με Πάρκινσον,σε βάρκα στη τρικυμία,δε βλέπεται.Όσα "καλλιτεχνικά" άλλοθι κι αν βρείτε,για να βαφτίσετε αυτή τη μαλακία άποψη.Δε θα πάθω μυωπία και πρεσβυωπία ταυτόχρονα επειδή είστε μαλάκες. Can You Ever Forgive Me? Καλή η McCarthy,καλύτερος ο Grant,όμως ήταν τόσο flat που θα προτιμούσα να δω ένα ντοκιμαντέρ,για αυτή τη πολύ ενδιαφέρουσα αληθινή ιστορία. A Private War Το ίδιο ισχύει και εδώ.Παρά την εξαιρετική Pike,το φιλμ είναι flatliner. Front Runner Αναιμική βιογραφία,που τη σώζει η πολύ καλή ερμηνεία του Jackman. If Beale Street Could Talk It would yawn.. Polar John Wick the επικουρικό years.
Blaze Ξεχάστε το Bohemian,η μουσική βιογραφία του 2018 είναι αυτή.ο Hawke σκηνοθετεί μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική ταινία,βασισμένη στη ζωή του country μουσικού Blaze Foley.Ο Ben Dickey δίνει τη καλύτερη ερμηνεία που κανένας δεν είδε,οι δεύτεροι ρόλοι όλοι εκπληκτικοί -ειδικά ο Sexton ως Townes Van Zandt-,υποβλητικό soundtrack.Να ήταν λίγο πιο μικρό,θα ήταν ακόμα καλύτερο.Παρολα αυτά,το Blaze είναι από τις καλύτερες ταινίες του 2018,από αυτά τα αουτσάιντερ που περιμένουν να τα ανακαλύψεις. Boy Erased Καλές ερμηνείες,ειδικά ο Crow,όμως βαρέθηκα.. Widows Δεν είμαι φαν του McQueen,οι ταινίες του είναι πολύ αργές για τα γούστα μου.To Widows μου άρεσε.Κατάφερε να χωρέσει σε δύο ώρες,ανάπτυξη χαρακτήρων και δράση.Και αυτό είναι το μεγάλο προσόν του φιλμ.Πως οι δύο ώρες διάρκεια έχουν νόημα.Ίσως αν γινόταν μίνι σειρά,επιπέδου HBO,να ήταν ακόμα καλύτερο,με τη πλοκή να παίρνει ανάσες.Αν δεν έπαιρνε τόσο στα σοβαρά τον εαυτό του και είχε λίγο χιούμορ,θα ήταν αριστούργημα. Free Solo Τρομερό θέμα,θα μπορούσε να κορυφώνεται πιο γρήγορα.Το τελευταίο μέρος κόβει την ανάσα. Instant Family Instant boredom.. Serenity Φιλμ νουάρ από τα Lidl.Απορούσαν οι πρωταγωνιστές γιατί δε πήγε καλά και κατηγόρησαν το studio,πως δεν διαφημίστηκε όπως πρέπει.Σοβαρά τώρα; McKellen O McKellen είναι τόσο χαρισματικός,που και ετικέτες από φυτοφάρμακα να διάβαζε,πάλι συναρπαστικό θα ήταν.Πόσο μάλλον όταν μιλάει για τη ζωή και τη καριέρα του. Velvet Buzzsaw O Cronenberg -μέχρι το 1996-θα το έκανε αριστούργημα.H ιστορία έχει ενδιαφέρον,όμως η εκτέλεση είναι άλλη μια άοσμη,άγευστη,άνευρη μετριότητα του Netflix. True Detective Αν το δεις από συγκεκριμένο πρίσμα,ο τρίτος κύκλος είναι χειρότερος από το δεύτερο.Γιατί ξεκινάει πολύ καλά,με δυνατές ερμηνείες,όμως δεν απογειώνεται ποτέ.Πνίγεται στη φλυαρία και τη χαριστική βολή δίνει το γελοίο φινάλε.Ο Pizzolato θα πρέπει να συνεργαστεί και με άλλους σεναριογράφους (ας δει πως δουλεύει η ομάδα των Breaking Bad/Better Call Saul),όπως και να υπάρχει ένας σκηνοθέτης για όλα τα επεισόδια.Ήταν ένα από τα στοιχεία που έκαναν να ξεχωρίσει ο πρώτος κύκλος,η κινηματογραφική υφή και η εξαιρετική σκηνοθεσία του Fukunaga.Νομίζω πως μόνο μαζί αυτοί οι δύο,βγάζουν το καλύτερο τους εαυτό.
