Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) IX

 Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος) 

               
                                                      I

Τι πραγματικά ψάχνουν οι άνθρωποι;Γιατί έρχονται σε μένα;Θέλουν να μάθουν την αλήθεια ή ψάχνουν κάτι άλλο;Ψάχνουν τη χαμένη τους ντοπαμίνη.Ψάχνουν τις χαμένες αντανακλάσεις τους,αυτές του πρόσφατου παρελθόντος.Ψάχνουν τον εαυτό τους,όταν ήταν ευτυχισμένος,όταν είχε άγνοια,όταν ήταν ακόμα ερωτευμένος.Δυστυχώς,δε μπορώ να τους δώσω τίποτα από όλα αυτά.Κάποιες φορές,ευχήθηκα να μπορούσα.Είμαι απλά ένας ιατροδικαστής.Μπορώ να τους πω την αιτία θανάτου της σχέσης τους.

                                                               II

"Θέλω τα λεφτά μου πίσω!""Γιατί;""Γιατί βρήκατε τον άντρα μου!""Αυτό δε θέλατε;""Όχι!""Τότε;""Απλά ήθελα να ξέρω που είναι,ώστε να μη πάω προς τα εκεί""Δε μου το είπατε από την αρχή""Εσείς φταίτε,σας είπα να τον βρείτε,όχι να τον φέρετε πίσω""Λυπάμαι,όμως επιστροφές δε γίνονται""Και τι θα κάνω;""Πηγαίνετε σπίτι και συνεχίστε τη γκρίνια,σε αυτή την ένταση και τόνο.Μετά από λίγο θα φύγει πάλι.Ή ακόμα καλύτερα,εξαφανιστείτε εσείς.Πιστέψτε με,δεν πρόκειται να σας ψάξει".

                                         III

Είναι πολύ διασκεδαστικό,να παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου στο μπαρ.Περιμένοντας το φίλο μου να έρθει,χαζεύω τη πανίδα στα τραπέζια και τα σκαμπό.Τα κινητά βγάζουν τους ανθρώπους έξω για λίγο,να ξεσκάσουν και τους πηγαίνουν ξανά σπίτι.Βγάζουν τις μοναξιές τους βόλτα σαν κατοικίδια,μυρίζει το ένα το άλλο,κοιτάζονται και επιστρέφουν στην ασφάλεια των ανασφαλειών τους.Γιατί αυτές είναι η μόνη τους περιουσία πλέον.Έχουμε αποβλακωθεί από το ίντερνετ;Δε με καλύπτει αυτό το συμπέρασμα,είναι μια γενικότητα που θα κατέληγε ο οποιοσδήποτε άνω των 70,σηκώνοντας το βλέμμα από την εφημερίδα.Οι εφημερίδες είναι το ίντερνετ των γέρων.

Η παρέα απέναντι μου άντεξε την επαφή με τον πραγματικό κόσμο για δέκα λεπτά.Κοιτάζουν τις οθόνες τους και χασκογελάνε.Που και που δείχνει κάτι ο ένας στον άλλο.Το ίντερνετ είναι η καλύτερη προστασία,μια σχεδόν διάφανη πανοπλία.Διαλέγεις  με ποιον θα μιλήσεις,για πόσο και μετά τον ξαναβάζεις στη θέση του.Δεν έχει σημασία αν είναι ο έρωτας της ζωής σου,ο αδερφός,ο λογιστής ή κάποια που γνώρισες πρόπερσι στο σούπερ μάρκετ.Όλοι στην ίδια απόσταση.

Ίδια pixels,ίδια χωρητικότητα.Ισότητα στην απόσταση.Δυστυχώς από κοντά,αυτό δε γίνεται.Δε μπορείς να  μπλοκάρεις τον άλλο,να τον σβήσεις,ούτε απλά να αποσυνδεθείς.Βλέποντας το πως μιλάνε,τις εκφράσεις και τις κινήσεις τους,καταλαβαίνω τι δεν θέλουν να πουν,τι προσπαθούν να κρύψουν .Το ζευγάρι στα δεξιά μου υποδύεται τους ερωτευμένους,χαμογελάνε τόσο πολύ,που πρέπει να πονάνε τα χείλη τους.Μοιάζουν με ηθοποιούς που έχουν βαρεθεί να παίζουν τους ίδιους ρόλους.Όταν φιλιούνται,και οι δύο κοιτάζουν κάποιον άλλο.Δεν υπάρχει κάτι πιο ενοχλητικό.

Η γυναικοπαρέα στη γωνία είναι διαφορετική κατάσταση.Οι δύο ξανθιές κοιτάζουν αριστερά δεξιά,ψαρεύουν likes στα βλέμματα των αντρών.Βγάζουν φωτογραφίες και μιλάνε μεταξύ τους ανά δέκα λεπτά.Η μελαχρινή φίλη τους,με λίγα κιλά παραπάνω,ακόμη λιγότερη αυτοπεποίθηση είναι απλά χαρούμενη που είναι εδώ.Αν υπήρχε κάποιος να μιλήσει μαζί του,θα ήταν ευτυχισμένη.

Οι τύποι στην άκρη της μπάρας γελάνε όλη την ώρα,μάλλον για να γεμίσουν τη σιωπή όλης της μέρας;Της εβδομάδας;Κανένας δε τους στέλνει,κι αν τους στείλει ή πάρει,δεν είναι ποτέ αυτή που περιμένουν.Γυρίζουν σπίτι,μισομεθυσμένοι και κάθε φορά νιώθουν πως μπήκαν σε λάθος σπίτι.Δεν μένουν εδώ,που δεν τους περιμένει κανένας και τίποτα.Που απλά συγκατοικούν με κάποιον,για να μοιράζονται τα έξοδα, τις δουλειές  και για να μην είναι τόσο βαρετός ο αυνανισμός.

Τέλος,υπάρχει και ο μαλάκας που πίνει στη μπάρα και κοιτάζει τον εαυτό του στο καθρέφτη.Που λόγω της δουλειάς του,νομίζει πως έχει γίνει ειδικός στη μοναξιά,στις σχέσεις και στους ανθρώπους.Τόσο εξειδικευμένος,που ακόμα δεν έχει καταφέρει να θεραπεύσει τη δική του μοναξιά.Τι θα κάνεις;Θα συνεχίσεις να πίνεις,μέχρι να ζαλιστεί ο κόσμος,και για μια φορά,να πέσει αυτός κάτω;Έχει σημασία πια;

"Πάλι υπεραναλύεις τα πάντα;""Πως το κατάλαβες;""Έχεις αυτό το βλέμμα,λες και παίζεις σκάκι με το θεό,και είσαι λίγα δευτερόλεπτα πριν σκεφτείς τη κίνηση που θα τελειώσει τη παρτίδα""Δεν πρόκειται να τον κερδίσω ποτέ""Φυσικά,αφού δε ξέρεις σκάκι!""Δεν είναι αυτό""Δεν χρειάζεται να τον κερδίσεις,απλά να κρατήσεις την παρτίδα όσο περισσότερο γίνεται.Και να τον δυσκολέψεις""Να σου πω,θα πιούμε τίποτα ή να συνεχίσω την υπερανάλυση,καλύτερα πέρναγα""

"Ήπιες πολύ,πρέπει να πιείς κι άλλο ή απλά χωρίσατε;Πάλι;""Όλα αυτά μαζί""Καταλάβα".Πίνουμε το επόμενο αμίλητοι.Παραγγέλνουμε.Μετά από καιρό δύο σφηνάκια.Μου προσφέρει τσιγάρο.Αφήνει τον καπνό  να κυλήσει αργά από τη μύτη ενώ το βλέμμα του πνίγεται στις θαμπές αντανακλάσεις."Δεν έχει συμβουλές και νουθεσίες απόψε;""Τις έχεις ξεπεράσει εδώ και 500 χιλιόμετρα""Οπότε;Τι έχει μείνει;""Να αποφασίσεις ποιο θα είναι το επόμενο λάθος σου.Ποιο θα κάνεις σωστά".Δεν είπαμε τίποτα άλλο εκείνη τη νύχτα.

Ήπιαμε λίγο ακόμα,παρατηρώντας πως το ίντερνετ αποβλακώνει όλους τους άλλους,εκτός από μας.

                                         IV

Μακάρι να υπήρχε ένα θερμόμετρο που να μετρούσε το πάθος.Να ξέρεις πότε να ρίξεις τη θερμοκρασία και πότε να την ανεβάσεις.Και να ήταν το μόνο που θα έσπαγε,όταν  το πάθος γίνεται ανεξέλεγκτο.Ή όταν η πλήξη πιάνει πολικές θερμοκρασίες.Και πατάς γκάζι γκάζι στις στροφές για να νιώσεις κάτι.

                                         V

Τις χειρότερες υποθέσεις δε θέλω να τις θυμάμαι.Τις καλύτερες δε τις θυμάμαι,γιατί ήταν εύκολες,ανώδυνες και πληρώθηκαν στην ώρα τους.Την πιο περίεργη δε θα τη ξεχάσω ποτέ.Μου τηλεφώνησαν,κάποιος με σύστησε.Ήταν κοντά στα 50.Όμορφη για την ηλικία της.Ανάπηρη από τη μέση και κάτω.Εξαφανίστηκε ο σύζυγος της.Καθηγητής πιάνου,55.Γνωρίστηκαν πριν από έναν χρόνο.

Εκείνος έκανε μαθήματα στην ανιψιά της.Παντρεύτηκαν μετά από 9 μήνες.Δεν πίνει,δεν καπνίζει,ούτε έβγαινε έξω.Ήταν στοργικός μαζί της,δεν είχαν τσακωθεί ποτέ.Έχουν κοινό λογαριασμό στην τράπεζα.Πριν από πέντε μέρες,ο σύζυγος σήκωσε  ένα μεγάλο ποσό.Από τότε έχει να τον δει.Το πρόσωπο της ραγίζει,προσπαθώντας να πνίξει τους λυγμούς.

Θα ήταν υπόθεση ρουτίνας,αν ο τύπος είχε σηκώσει ολόκληρο το ποσό.Τα χρήματα άνηκαν στη γυναίκα του.Η ανάληψη που έκανε ήταν μεγάλη,αλλά όχι αρκετά,ώστε να δικαιολογεί την εξαφάνιση.Δεν της τα πήρε όλα,ούτε έλειπε κάτι άλλο από το σπίτι.Άρχισα να σκαλίζω από'δω κι από 'κει.Το ένστικτο μου μουρμούριζε να ψάξω για ίχνη στην επαρχία.

Το πράγμα γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρον.Ο καθηγητής πιάνου είχε παντρευτεί άλλες τρεις φορές.Και τις τρεις,νυμφεύθηκε κάποια μεγαλοκοπέλα,με αναπηρία.Έμενε μαζί τους περίπου ένα χρόνο,και μετά εξαφανίστηκε,παίρνοντας μαζί του ένα σεβαστό ποσό.Κοίταζα τη φωτογραφία του,έμοιαζε να το έχει σκάσει από άλλη εποχή.Αρχές 30,ίσως και πιο πίσω.Δεν δυσκολεύτηκα να τον βρω.

Με έτρωγε η περιέργεια,οπότε δεν άντεξα.Ήταν αντιδεοντολογικό,όμως τον συνάντησα.Του είπα ποιος ήμουν και τι ήθελα.Δεν προσπάθησε να το σκάσει,ούτε αρνήθηκε τίποτα.Του είπα πως ξέρω για τους προηγούμενους γάμους του.Δε σήκωσε ούτε το φρύδι.Τον ρώτησα γιατί τα έκανε όλα αυτά.Σηκώθηκε,έβαλε ποτό.Ήμουν σε επιφυλακή,είχε κάτι το πολύ παράξενο,σχεδόν απόκοσμο.

Μου πρόσφερε το ποτήρι και έκατσε απέναντι μου."Από μικρός ονειρευόμουν να γίνω πιανίστας.Τα κατάφερα.Είμαι καλός,αλλά όχι τόσο ώστε να κάνω καριέρα.Και όσοι δεν μπορούν,διδάσκουν.Γνώρισα πολλές γυναίκες,κυρίως μητέρες και θείες των μαθητών μου.Έτσι γνώρισα την πρώτη μου γυναίκα.Μια μέρα έλειπε ο γιος της.Είχε ξεχάσει πως είχαμε μάθημα.Με παρακάλεσε να μείνω.Έπαιξα δύο τρία κομμάτια στο πιάνο.Γύρισα και την κοίταξα.Ήταν έτοιμη να κλάψει,εκείνη την στιγμή ήταν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στη γη".

Τον ακούω όλο και πιο περίεργος.Ρίχνοντας κλεφτές ματιές γύρω μου."Ήταν πολύ όμορφη.Αν δεν είχε το πρόβλημα στα πόδια της,θα μπορούσε να έχει όποιον ήθελε.Εκείνη την στιγμή κατάλαβα,πως ο σκοπός μου ήταν πιο σημαντικός από το να γίνω βιρτουόζος.Όλα τα ρεσιτάλ του κόσμου,ξεθώριαζαν μπροστά στη χαρά εκείνης της γυναίκας.Κι όλα αυτά,επειδή της έκανα παρέα  και έπαιξα πιάνο για εκείνη""Την ερωτεύτηκες;"

"Την αγάπησα.Όλες τις αγάπησα,δεν ερωτεύτηκα καμία""Πως γίνεται αυτό;""Αν περάσεις τα 45 γίνεται.Ο έρωτας είναι ανθυγιεινός από ένα σημείο και μετά".Τελείωσα το ποτό και το άφησα δίπλα μου.

"Και μετά;Γιατί την άφησες;Γιατί τις αφήνεις όλες και παίρνεις ένα ποσό;Γιατί δε τα παίρνεις όλα;""Δεν έχω σκοπό να τις κλέψω,ούτε να τους κάνω κακό.Το ξέρω πως δυσκολεύεσαι να με πιστέψεις,όμως στ'αλήθεια τις αγάπησα όλες".Άδειασε το ποτήρι με μικρές γουλιές  και το άφησε αθόρυβα στο τραπέζι."Φεύγω ενώ έχω ζήσει μαζί τους,το ζενίθ της ευτυχίας τους.Δεν πρόκειται να γίνει καλύτερο μετά από αυτό.

Βρέθηκε κάποιος να τις αγαπήσει,να μείνει μαζί τους,να τις παντρευτεί,έστω και στη μέση ηλικία.

Φεύγοντας,τους αφήνω το τελευταίο δώρο που μπορώ να προσφέρω.Την ελπίδα ότι μπορεί να ξαναγυρίσω κάποια στιγμή.Αφού δεν σήκωσα όλα τα χρήματα,σημαίνει  πως δεν τις παντρεύτηκα για τα λεφτά τους.Ίσως να έμπλεξα κάπου και δεν ήθελα να τις πληγώσω,δεν ήθελα να μάθουν την αλήθεια.Γι'αυτό έφυγα έτσι.Είναι καλύτερα να σκέφτονται κάτι τέτοιο".

Τον κοιτάζω επιφυλακτικός."Παίρνω τα χρήματα ώστε να περάσω κάποιο χρονικό διάστημα χωρίς να εργάζομαι.Μετά ψάχνω πάλι,μέσω αγγελιών και ωδείων"Δε φοβάσαι;Μήπως πάνε στην αστυνομία;""Καμία δεν πήγε,δεν αντέχουν τη ντροπή""Κι αν κάποια πάει;Και σε πιάσουν;""Δε θα το ήθελα.Αλλά είναι να συμβεί θα συμβεί".

"Είσαι νεότερος από μένα και πιο σωματώδης.Δεν πρόκειται να το σκάσω ή ν'αντισταθώ.Καταλαβαίνω πως κάνεις τη δουλειά σου.Αν αποφασίσεις να με πάρεις μαζί σου,θα έρθω.Απλά σκέψου,γιατί να δηλητηριάσεις τα συναισθήματα αυτών των γυναικών;Γιατί να τους τσαλακώσεις το όνειρο;Αξίζει;".

Σηκώθηκε και πήρε το ποτήρι του."Μέχρι το τέλος της εβδομάδας,θα είμαι εδώ.Μέχρι τότε,εσύ αποφασίζεις".Έφυγα με άσχημη διάθεση.Η περιέργεια μου ικανοποιήθηκε,όλα τα υπόλοιπα πήγαν στο γκρεμό.Μπορεί να μου πούλησε το καλύτερο παραμύθι του κόσμου.Να έχει σκοτώσει καμιά δεκάρια,να έχει κάνει τα κόκαλα τους μαχαιροπίρουνα και απλά να μου έλεγε μαλακίες.

Μπορεί αυτή τη στιγμή να ταξιδεύει για Περού,αφού τη γλύτωσε.Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα.Λέει αλήθεια.Όλα τα κομμάτια ταιριάζουν.Τα ποσά,οι γυναίκες,τα χρονικά διαστήματα.Μίλησα με  δύο από τις πρώην γυναίκες του.Μιλούσαν για εκείνον με τρυφερότητα και ακόμα πιστεύουν πως θα γυρίσει.Πήγα και τον βρήκα.Έβαλα ποτό και έκατσα απέναντι του.

"Έχεις σκεφτεί γιατί το κάνεις;".Χαμογέλασε μελαγχολικά."Η αυτοψυχανάλυση δε με βοηθάει.Ίσως γιατί στα μάτια τους,την ώρα που παίζω πιάνο,να βλέπω το όνειρο μου.Πως είμαι ο καλύτερος πιανίστας στον κόσμο,δίνω το απόλυτο ρεσιτάλ όλων των εποχών.Απλά το κοινό μου είναι ένας άνθρωπος.Τα κατάφερα,έγινα ο καλύτερος,έστω για ένα άτομο,για λίγα λεπτά""Ίσως εκείνες να σου δίνουν το ζενίθ της ευτυχίας,και φεύγεις πριν  το βαρεθείς""Μπορεί να έχεις δίκιο.Δεν αξίζει όμως;""Δε ξέρω.Μερικές φορές,το τίμημα της ευτυχίας είναι δυσβάσταχτο""Είναι.Όμως μην πιστέψεις όποιον σου πει,πως υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από την ευτυχία.Λένε ψέματα".

Τον άφησα να φύγει.Δε μπορώ ν'αποφασίσω αν έκανα καλά ή όχι.Μετά από τέσσερις μήνες,έλαβα μια καρτ ποστάλ.Το μόνο που έγραφε πάνω ήταν "Σ'ευχαριστώ".Αντί για υπογραφή είχε ένα κλειδί του σολ.Χαμογέλασα και την έβαλα στο συρτάρι. 

                                                  VI

Πλέον,δε ξέρω αν ψάχνω στη μέθη στη λήθη ή το αντίθετο.

                                      VII

Βρίσκομαι στο τόπο του μοναδικού ανεξιχνίαστου εγκλήματος,της ζωής μου.Θύτης ή θύμα;Θύτης και θύμα;Δε μπορώ ν'αποφασίσω.Δεν υπάρχει περίγραμμα από κιμωλία.Το σπίτι είναι τόσο διαφορετικό χωρίς εσένα.Κοιτάζω το γράμμα που έγραφα.Δε μπορώ να το τελειώσω.Τσαλακωμένα χαρτιά στο πάτωμα,σκισμένα τετράδια,γεμάτα τασάκια και ένα ποτό που έμεινε στη μέση.

Τόσο κρατάει η ευτυχία;Τρεις μέρες;Και μετά;Νιώθω μουδιασμένος,με έχει καταπιεί το κενό.Σκέφτομαι συνέχεια τη ζωή που δεν θα ζήσουμε μαζί και δεν βρίσκω κουράγιο να συνεχίσω.Αυτή την εκδοχή του μέλλοντος,που την έχω ονειρευτεί τόσο πολύ,ώστε να τη βλέπω συνέχεια,σαν trailer σειράς.

Δύο μέρες δεν βγήκαμε από το σπίτι.Την τρίτη πήγαμε βόλτα.Ήσουν πολύ όμορφη με αυτό το φόρεμα.Ντρεπόσουν,γιατί λίγο πριν έρθεις,έσπασαν τα γυαλιά σου.Τα έφτιαξες πρόχειρα με σελοτέιπ.Σε έκαναν ακόμα πιο σέξυ.Όσο πιο αμήχανη γίνεσαι,τόσο πιο γλυκό είναι το χαμόγελο σου.Συζητήσαμε για τα πάντα και για τίποτα,ως συνήθως.Μου είπες ότι έχεις κουραστεί,πως θα τα παρατήσεις όλα και θα έρθεις σπίτι να γίνεις γυναίκα μου.

Μπορεί να ακούστηκε λίγο μελό,όμως με συγκίνησε όσο τίποτα,χαμογελούσα σαν μεθυσμένος.Κι από τη στιγμή που το είπες,δεν έχω θελήσει κάτι περισσότερο στη ζωή μου.Να ξέρω πως με περιμένεις στο σπίτι.Να μπαίνω μέσα,να κάθομαι και να έρχεσαι κοντά μου.Να περνάς τα χέρια σου στα μαλλιά μου,και μ'εκείνο το βλέμμα,να ξεπλένεις όλες τις στάχτες της ρουτίνας.

Κάθομαι στο κρεβάτι.Θυμάμαι,τις πρώτες αχτίδες της μέρας να κυλάνε στο πάτωμα,ενώ κάναμε έρωτα.Είχα ζαλιστεί,τις παρατηρούσα εκστασιασμένος,να σταματάνε στο τοίχο.Να ζωγραφίζουν την επιφάνεια.Ήταν τόσο τέλεια η στιγμή..Το δωμάτιο έμοιαζε τόσο όμορφο,επειδή με βρήκε το ξημέρωμα μαζί σου.Το φως του ήλιου χάραζε τα σύνορα ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο και το κομμάτι παραδείσου που είχαμε φτιάξει.

Μαζί σου..Τα δύσκολα είναι εύκολα και τα εύκολα δύσκολα.Δε μπορείς να είσαι Πεντάμορφη χωρίς να είσαι και Τέρας;Σκεπάζομαι με το σεντόνι,εύχομαι να γινόταν κύμα.Θυμάμαι τη νύχτα στη μπανιέρα.Το γέλιο σου την έκανε καλύτερη κι από παραλία στη Καραϊβική.

Δε ξέρω τι άλλο να κάνω.Αυτή η ζωή που δε θα ζήσουμε,ξέρω πως θα αφήσει ένα κομμάτι του εαυτού μας μισό,πιθανόν το καλύτερο.Ξέρω πως μαζί θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τα όρια,τους φόβους και τα όνειρα μας.Ίσως η ευτυχία να προκαλεί περισσότερο φόβο από τη μοναξιά ή τη δυστυχία.

Είμαι σίγουρος,πως μετά από χρόνια,μαζί,κάποια ανύποπτη στιγμή χαράς ενώ θα κοιταζόμασταν στον καθρέφτη,θα ανακαλύπταμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.Θα χαμογελούσαμε και θα συνεχίζαμε.Κλείνω τις γρίλιες και ανάβω τσιγάρο.Κουράστηκα.Δεν έχω άλλες ανατροπές.Μόνο εσένα θέλω συνένοχη στην ευτυχία.Αν δε θέλεις αυτό το φιλμ να τελειώσει έτσι,να καεί,είναι σειρά σου ν'ανατρέψεις τα πάντα.Με μια σκηνή μετά τους τίτλους τέλους.