Όταν η φωτιά γίνεται καθρέφτης

Στο μαχαίρι του σκότους αποζήτησαν τα χέρια την προσφορά σου

ταξιδέψανε...

Σε τόπους όλο αλήθεια και μαγεία

ανάμεσα στον ύπνο και τη στιγμή της ανατολής

με το χαμόγελο

στεκόσουν γαλήνη και σιωπηλή...

Κοιτάζοντας

τον χρόνο μεσ'από τον χρόνο

τον χρόνο πέρα από τον χρόνο

διαλυόσουν

γενόσουν και χανόσουνα

ώριμη και άγουρη

μεθύσι και ξύπνημα

ο μόνος χορός

είναι ο δικός σου

όταν οι εικόνες ξεθωριάζουν

όταν πεθαίνουν οι θεοί.

Ηλίας Λάγιος

Είδα τη φωτιά να έρχεται.Κάποιες φορές,με ακολουθεί σαν κατάσκοπος,κάποιες άλλες με κυνηγάει σαν σκυλί.Όταν νομίζω πως έχω ξεφύγει ή περνάνε μέρες χωρίς να την δω,τότε με αιφνιδιάζει.Βλέπω το περίγραμμα της σκιάς μου να ανάβει σαν φιτίλι.
Τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου να καίγονται,τις αντανακλάσεις τους να γίνονται στάχτη.Είναι χειρότερα όταν δεν τη βλέπω.Σκεπάζει κάθε ήχο,κάθε τραγούδι.Οι απειλητικοί της ψίθυροι γδέρνουν το μυαλό μου.Νιώθω πως ο κόσμος καίγεται,από μέσα προς τα έξω,πως σύντομα θα εκραγεί και η πρώτη έκρηξη θα είμαι εγώ.
Όσο πιο κοντά την πλησιάζω,τόσο πιο έντονο νιώθω το ψύχος.Όσο πιο μακρυά της τρέχω,τόσο καίγομαι.Η μόνη μουσική που με ταξιδεύει,το μουρμουρητό της.Δε βλέπω πλέον όνειρα,ζω μέσα τους.Ονειρεύομαι την πραγματικότητα για λίγο,μικρές ανάσες πριν βουτήξω πάλι στο βυθό των χρωμάτων.Δε βλέπω πλέον όνειρα,αυτά με διαλέγουν,με χορογραφούν,με σκηνοθετούν.Μπαίνω από το ένα στο άλλο,σαν να είναι βαγόνια ενός τρένου.Όμως,κάθε βαγόνι γίνεται τρένο,κάθε τούνελ οδηγεί σε ένα άλλο,φλέβα μέσα στη φλέβα,δέρμα μέσα στο δέρμα,ιστός αράχνης από σκοτάδι,λέξεις και αναμνήσεις που καίγονται.
Καθώς περπατάω,τα δάχτυλα μου χαϊδεύουν τον τοίχο.Αφήνουν πίσω τους μια γραμμή φωτός.
Η πόλη κόβεται σαν χαρτόνι,τσαλακώνεται,καίγεται,τρυπάει.Μόλις βάλω τα χέρια μου στο νερό,η επιφάνεια μετατρέπεται σε οθόνη.Η εικόνα σου κυλάει παντού,ποτίζει τα ρούχα μου με τη φωνή σου,γεμίζει κάθε πόρο μου με τ'όνομα σου.
Οι δίσκοι δεν έχουν πια τραγούδια,μόνο η βελόνα ακούγεται.Μέχρι που έβαλα την φωτογραφία σου στο πικάπ.Τότε η μουσική άρχισε ν'ανθίζει ξανά.Μερικές φορές,μόνο στη φωτιά μπορείς να δεις καθαρά τον εαυτό σου.Στο καπνό,ν'αφήσεις το παρελθόν να ξεφύγει από σένα,στις στάχτες να αναγνωρίσεις,όλα όσα δεν θέλεις πια να είσαι,και να τ'αποχαιρετίσεις.

Η φωτιά είναι καθρέφτης.
Για να δεις ποιος είναι η ηχώ της αντανάκλασης σου.
Ποιος το κλειδί στα μυστικά σου.
Ποιος θα φωτίσει τη σκοτεινή πλευρά των φεγγαριών σου.
Και ποιος θα γίνει έκλειψη,όταν το φως θα πληγώνει τα μάτια σου.
Η φωτιά είναι σύνορα.
Ανεξερεύνητα,ανεξάντλητα,ανοχύρωτα και απόρθητα.
Δεν ορίζονται πουθενά και είναι παντού.
Η φωτιά είσαι εσύ.
Κολυμπάω μέσα σου,μέχρι το περίγραμμα μου να λιώσει στην αφή σου.