Rocky Marciano Blues

"Ο Μαρτσιάνο;Δεν θα άντεχε ούτε μισό γύρο με τους σημερινούς πυγμάχους!""Ούτε για να κουβαλάει πετσέτες!""Δεν αντιμετώπισε ούτε έναν αντίπαλο της προκοπής,σιγά,έτσι κάνω και'γω ρεκόρ!".
Πάντα γελούσε ειρωνικά όταν άκουγε όλα αυτά τα σχόλια.Είχε σταματήσει να τσακώνεται στις συζητήσεις για πυγμαχία.
Έκλεισε την τηλεόραση και έμεινε να κοιτάζει την αντανάκλαση του στο γυαλί.Βαρέθηκε να βλέπει πυγμάχους που δεν ήξερε το όνομα τους.
Ξεφύλλισε το άλμπουμ με τα αποκόμματα εφημερίδων.Χαμογέλασε θλιμμένα. Έπλυνε το πρόσωπο του και κοίταξε τα μάτια του στον καθρέφτη.Είδε τον 36χρονο εαυτό του να ψάχνει απαντήσεις.Γιατί;Πως;Χάιδεψε το τζάμι και σκούπισε τα δάκρυα του."Όλοι αυτοί δεν ξέρουν.Ο Ρόκι δεν είχε ιδέα από μποξ..Ήταν ο πιο προβλέψιμος αντίπαλος..Είχε κοντά χέρια,είχε δύο αριστερά πόδια,δεν είχε τεχνική..Μαλακίες..Έξω από το ρινγκ,ο Ρόκι έμοιαζε εύκολος αντίπαλος.Μόλις έμπαινες μέσα,τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Ήταν ψευδαίσθηση,αντικατοπτρισμός.Σε υπνώτιζε με το να σε κάνει να πιστεύεις πως ήταν εύκολος στόχος.Μέχρι να το καταλάβεις,είχες γίνει εσύ ο εύκολος στόχος".
Παρακολουθούσε τον 36χρονο εαυτό του να ετοιμάζεται για τον αγώνα."Έμοιαζε με χασάπη,με οικοδόμο,ήταν σχεδόν τετράγωνος.Αλλά Χριστέ μου,ήξερε να χτυπάει...Αυτό το δεξί του,σε πάταγε σαν τρένο.Ένιωθες το μεδούλι σου να γίνεται στάχτη.Ο Μαρτσιάνο απλά δεν σταματούσε.Δεν είχε σημασία πόσες γροθιές σου βρήκαν στόχο,πόσο δυνατά τον χτύπησες,πόσο αίμα είχε στο πρόσωπο του.Απλά δεν σταματούσε.Θυμάσαι το δεύτερο αγώνα του με τον Τσάρλς;
8 γύρος,η μύτη του Ρόκι στάζει συνεχώς αίμα,ο Τσαρλς τον σημαδεύει συνέχεια εκεί.Αν η αιμορραγία δεν σταματήσει,ο διαιτητής θα ανακηρύξει νικητή την Κόμπρα από το Σινσινάτι.Μένουν 24 δευτερόλεπτα.Ο Μαρτσιάνο ξαπλώνει με νοκ άουτ τον Τσάρλς.
Αποσύρθηκε έναν χρόνο μετά,αήττητος,με ρεκόρ 49-0.

Κοιτάζει στα μάτια τον νεότερο εαυτό του."Ήμουν καλύτερος πυγμάχος από αυτόν.Νεότερος,πιο γρήγορος,με καλύτερη τεχνική.Είχα το θράσος και την άγνοια κινδύνου να τον αντιμετωπίσω.Τον στρίμωξα,τον μάτωσα.Μα τίποτα δεν ήταν αρκετό.Δεν σταματούσε να έρχεται,να σε χτυπάει,να σε ροκανίζει από μέσα προς τα έξω με την αποφασιστικότητα του,και από έξω προς τα μέσα με τις γροθιές του.Μέχρι που έπεφτες.Και δεν ξανασηκωνόσουν".
Χαϊδεύει τους μώλωπες στο είδωλο του."Δεν πειράζει,προσπάθησες,πήγες μέχρι το τέρμα,άντεξες τόσους γύρους.Δεν πειράζει".
Έσβησε το φως του μπάνιου και πήγε στο σαλόνι.Στάθηκε μπροστά από τη δισκοθήκη του.Ο Μαρτσιάνο σκοτώθηκε το 1969,μια μέρα πριν κλείσει τα 46.Έκλαψε όταν το έμαθε.Από τότε,κάθε χρόνο,εκείνη τη μέρα διαλέγει έναν δίσκο και αφιερώνει ένα τραγούδι στον Μαρτσιάνο.
Έγιναν φίλοι,ο Ρόκι ήταν ωραίος τύπος.Ακόμα γελάει με την παροιμιώδη τσιγκουνιά του.Η βελόνα ταξιδεύει στο βινύλιο,κλείνει τα μάτια και θυμάται.Τον Ρόκι μέσα στο ρινγκ.Να ρίχνει τον Τζο Λιούις στα σχοινιά.Να γελάει ενώ απαντάει σε ερώτηση  δημοσιογράφου."Γιατί να χορεύω βαλς για δέκα γύρους με έναν τύπο,όταν μπορώ να τον βγάλω νοκ άουτ σε έναν;"