Μια φορά και έναν καιρό,ζούσε ένα κορίτσι που του άρεσε να ζωγραφίζει. Μια μέρα βαριόταν ν'απλώσει τα χρώματα στο χαρτί ή τον καμβά και άρχισε να παίζει,ζωγράφισε λουλούδια πάνω στο δέρμα της. Της άρεσε τόσο το παιχνίδι αυτό που αποκοιμήθηκε εξαντλημένη. Όταν ξύπνησε,το λουλούδι που είχε ζωγραφίσει στον καρπό της είχε ανθίσει πραγματικά. Το πήρε στα χέρια της,το άγγιξε τρέμοντας. Τα πέταλα του ήταν μεταξένια,το άρωμα ήταν τόσο έντονο που σχεδόν λιποθύμησε.
Άρχισε να πειραματίζεται,ζωγράφισε ξανά λουλούδια στο δέρμα της. Άνθιζαν σαν πυροτεχνήματα στο σκοτάδι. Μικρά περιγράμματα ζώων,αφηρημένα σχήματα και λέξεις. Όλα άναβαν σαν νέον και χόρευαν γύρω της,έτρεχαν στο ταβάνι. Δυστυχώς το ξόρκι κρατούσε πολύ λίγο. Μετά από μερικά λεπτά,ο πολύχρωμος κόσμος μαραινόταν. Το κορίτσι ήθελε να κρατήσει περισσότερο. Αποφάσισε να κάνει ένα τατουάζ. Ζωγράφισε το πιο όμορφο λουλούδι που μπορούσε να φανταστεί και πήρε το σχέδιο μαζί της.
Πέρασαν μέρες. Αφαίρεσε τον επίδεσμο και άγγιξε το τατουάζ στο πόδι της. Έσταζε φως. Το πήρε στα χέρια της και το έβαλε στο πάτωμα. Το λουλούδι μεγάλωσε,πίδακες φωτός μεταμόρφωσαν το δωμάτιο σε ένα δάσος,αόριστα οικείο στο κορίτσι. Μόνο ο καθρέφτης είχε μείνει από το δωμάτιο. Μέσα του μια διαφορετική αντάνακλαση του κοριτσιού.Ντυμένη με σύννεφα. Τη ρώτησε τι είχε συμβεί."Ανακάλυψες τη δύναμη σου. Τη φαντασία. Ενώ άλλοι παλεύουν να την βρουν και να την καταλάβουν,εσύ απλά επιπλέεις πάνω της,σαν να είναι θάλασσα. Η φαντασία σου είναι ζωντανή,ένας ξεχωριστός εαυτός που ζει μέσα σου".
"Και γιατί δεν μπορούσε να συμβεί αυτό πιο νωρίς; Γιατί μόλις έκανα το τατουάζ;"" Μάθαινες.Τα παιδικά σου παιχνίδια ήταν το σχολείο,τα όνειρα σου το πανεπιστήμιο και η πρακτική μαζί. Οι ζωγραφίες στο δέρμα σου δεν κρατούσαν πολύ γιατί έβαζες πολύ λίγο από τον εαυτό σου. Το τατουάζ είναι πάντα εκεί,τρέφεται με το αίμα και την ανάσα σου,το ποτίζουν οι πιο κρυφές σου σκέψεις. Είναι το κλειδί για να ανοίξεις την πόρτα ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες.την δικιά σου και του υπόλοιπου κόσμου. Η φαντασία είναι τέχνη,και εσύ την εξασκείς από πολύ μικρή.Έχεις δημιουργήσει άπειρους κόσμους με τις μπογιές σου,χαρτογράφησες χιλιάδες ηπείρους με τα παιχνίδια σου,πριν καν περπατήσεις ή μιλήσεις".
Το κορίτσι ήταν μουδιασμένο.Μεθυσμένο από όλη αυτή τη μαγεία και ταυτόχρονα τρομοκρατημένο. "Και τώρα;Τι ακριβώς πρέπει να κάνω;" Η αντανάκλαση της χαμογέλασε. "Να καταλάβεις πως δεν υπάρχουν πρέπει. Το πρέπει πολλές φορές είναι η στολή εργασίας που φοράμε στο θέλω,για να περάσει απαρατήρητο από την μετριότητα της ρουτίνας,που θέλει να το συλλάβει""Φοβάμαι,δεν ξέρω τι να κάνω""Τότε είσαι σε καλό δρόμο""Γιατί;"" Γιατί σημαίνει πως θέλεις να ψάξεις,να ταξιδέψεις,να ανακαλύψεις.Όσο θα ανακαλύπτεις τον κόσμο,τόσο θα ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου.Όσο θα φτιάχνεις τον εαυτό σου,τόσο θα δημιουργείς και τον κόσμο σου""Και αν δεν είναι αυτό που θέλω;""Τότε θα τον ξαναφτιάξεις από την αρχή.Όπως με τα παιχνίδια και τις ζωγραφίες σου. Η κάθε μέρα είναι ένα λευκό χαρτί.Μπορεί να χρειαστεί να μουτζουρώσεις μερικές,να τις τσαλακώσεις και να τις πετάξεις,αλλά δεν θα είναι άχρηστες,είναι σκαλοπάτια που θα σε οδηγήσουν στην ζωγραφιά που θέλεις να φτιάξεις."
Το κορίτσι χαμογέλασε." Τι να κάνω τώρα;""Αφέσου. Σαν να επιπλέεις στην θάλασσα". Το κορίτσι έκλεισε τα μάτια,ξάπλωσε πάνω σε ένα κύμα από ουράνια τόξα και αστέρια και ταξίδεψε χιλιάδες μίλια και ζωές,χωρίς να κουνηθεί χιλιοστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου