Eργοστάσιο βροχής

Το σπίτι, ένα κουβάρι αίμα που ξετυλίγεται,

όλοι οι ρόλοι που είμαστε, αυτοί που δε θα υποδυθούμε ποτέ.

Εδώ, έχει σφυγμό μόνο ο πυρετός

ρολόγια μόνο ο χειμώνας

δωμάτια σκηνικά θεάτρου, που ψάχνουν θεατές

ικετεύουν για μια αυλαία

καίγονται για να τα σβήσει ένα χειροκρότημα

εδώ, ήμασταν τα πάντα εκτός από τους εαυτούς μας

Η πόλη μια αίθουσα αναμονής

οι σκισμένες αφίσες τ'ονομα σου

στις βιτρίνες παγωμένες οι στιγμές που έμειναν μισές

λιώνει στον καθρέφτη η φωνή σου

το αίμα της σκιάς σου, ζωγραφίζει ρωγμές στην οθόνη, στη θέση σου στο κρεβάτι, στις σκάλες

Στο δωμάτιο αυτό, συναντιούνται όλοι οι ορίζοντες

Βρέχει χιλιάδες χρόνια σε μια νύχτα

βρέχει υποσχέσεις, λέξεις, βλέμματα, 

καρέ φιλμ που καίγονται πριν φτάσουν στο πάτωμα

από ζωές που δεν άρχισαν και δεν τελειώσαν ποτέ

Το δωμάτιο αυτό, ένα εργοστάσιο βροχής

φτιαγμένη από το λεξικό των ουρλιαχτών σου

από τις στάχτες των ρημάτων που πρόδωσες

τα όνειρα ακονίζουν την πραγματικότητα σαν μαχαίρι, σαν ματωμένο ηφαίστειο

Βρέχει χιλιάδες χρόνια

πλημμύρισε το σπίτι από το τίποτα, από το πουθενά, από σιωπή και όχι

μια βροχή που ανασταίνει όλες τις φωτιές

που κάνει τη δίψα αβάσταχτη και πνίγει κάθε αρχή

Ψηλαφίζω τα τείχη της νύχτας, σαν τυφλός που προσπαθεί να βγει από πλοίο που βουλιάζει

κάπου πρέπει να υπάρχει μια πληγή στο δέρμα της.