Opening Credits Song
Το Τόκυο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φαντάζεσαι. Είναι όλα όσα νόμιζες και ακόμα παραπάνω. Κάτι ανάμεσα σε sci fi ταινία, anime και έργο τέχνης. Θέλεις να μπεις σε όλα τα μαγαζιά, να πάρεις κάτι από όλους τους αυτόματους πωλητές (κι ας μη θέλεις να ξέρεις τι πουλάνε, και καλύτερα να μη μάθεις). Πάντα ήθελα να έρθω εδώ, το άλλο απωθημένο είναι η Καλιφόρνια. Και η Νέα Ορλεάνη, απωθημένο του Μάκη, αλλά με κόλλησε και μένα.
Μακάρι να είχαμε έρθει με καλύτερη αφορμή. Σε κάθε δρόμο βλέπω την Άννα. Ανησυχώ, την έμπλεξα στο χάος που ζω εδώ και μήνες. Ο Μάκης είναι ψύχραιμος, τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Από τότε που παντρεύτηκε την Κλαρίσα, ηρέμησε κάπως. Είναι πολύ περίεργο να βλέπω το Μάκη ευτυχισμένο, είχα συνηθίσει τόσα χρόνια την εικόνα του διασκεδαστικά κυνικού.
Πίνουμε καφέ στο roof garden του ξενοδοχείου.
"Τι κάνουμε;"
"Περιμένουμε να εμφανιστεί ο ηλίθιος πρώην της Κλαρίσα"
"Ελπίζω η Άννα να είναι καλά, αν δε με σκοτώσει η ίδια, θα το κάνουν οι δικοί της, δεν ξέρω τι πίστεψαν από όσα τους είπα"
"Γιατί δεν τους είπες την αλήθεια;"
"Αν τους έλεγα τι έχει συμβεί, από Γουαδαλαχάρα μέχρι Τόκυο, στην καλύτερη θα ήμουν με ζουρλομαδύα, με θεραπεία ηλεκτροσόκ και κλωτσές, τρεις φορές τη μέρα, πριν και μετά το φαγητό"
"Ένα δίκιο το'χεις. Πρέπει να ηρεμήσεις, δε βοηθάς κανέναν με το να είσαι τόσο τσίτα"
"Τι εννοείς;"
"Ουίσκι 11 το πρωί ρε μαλάκα;"
"Στην Αθήνα είναι βράδυ"
"Και τι σημαίνει αυτό;"
"Εγώ πίνω με ώρα Ελλάδας, άρα δεν είμαι αλκοολικός"
"Σε όλες τις ώρες του κόσμου είσαι ηλίθιος. Κοιμήθηκες καθόλου, φαίνεσαι κομμάτια"
"Γιατί το λες αυτό, επειδή έκλαιγα σε εμβρυακή στάση στο μπάνιο για 3 τέταρτα;"
"Ψυχραιμία, θα βρούμε μια άκρη. Πάμε να φάμε κάτι"
"Δεν πάει τίποτα κάτω, άσε που το φαγητό εδώ μοιάζει πλαστικό. Και για να τελειώνουμε, εγώ σούσι δεν τρώω!"
"Ούτε και μένα μου άρεσε, αλλά δοκίμασε μια φορά"
"Από ψάρια μόνο ψαρονέφρι"
"Τέλος πάντως, κάνε ό,τι θες, αλλά κοιμήσου λίγο".
"Δεν μπορώ σου είπα, την σκέφτομαι συνέχεια"
"Ποια από τις δύο;"
"Θα την κόψεις αυτή τη μαλακία;"
"Όταν κόψεις εσύ τις δικές σου"
"Δεν υπάρχει καμία άλλη στο μυαλό μου"
"Στα υπόλοιπα όργανα;"
"Μάκη, επειδή παντρεύτηκες, δε θα μας το παίξεις και θεματοφύλακας της ηθικής, σε λίγο θα μου αρχίσεις τις ρητορείες για την αξία της οικογένειας"
"Μην αποφεύγεις τη συζήτηση, και απάντησε μου"
"Άλλη ερώτηση"
"Μη μου αρχίζεις τα πασοκικά εμένα!"
"Γιατί επίμενεις;"
"Είσαι ερωτευμένος;"
Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι κάποια λέξη να βρει το δρόμο.
"Δεν ξέρω. Είμαι ενθουσιασμένος, μετά από καιρό. Όλη αυτή ιστορία, είναι μια υποσχέση ευτυχίας, ένα trailer ομορφιάς"
"Δεν μπορείς μια φορά, να μην χρησιμοποιήσεις κινηματογραφικές μεταφορές και παρομειώσεις;"
"Αφού είμαι κινηματογραφικός τύπος"
"Κινηματογραφικά βλαμμένος είσαι"
"Αντιπαρέρχομαι το φτωχό σου λεξιλόγιο και την ανύπαρκτη κινηματογραφική σου παιδεία, για να επανέλθω. Δεν ξέρω. Έχει περάσει πολύ καιρός από την τελευταία φορά που ήμουν ευτυχισμένος. Και μερικές φορές, πιστεύω ότι δε θα είμαι ποτέ ξανά. Πως έχω ξεχάσει πως είναι, σαν αναπηρία, σαν να έχασα μια αίσθηση".
Ο Μάκης άναψε τσιγάρο.
"Καταλαβαίνω, έτσι ένιωθα κι εγώ για χρόνια. Δε σου αραδιάσω κοινοτυπίες περί υπομονής, και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, κτλ., απλά ανησυχώ για σένα. Συνεχώς ψάχνεις την επιβεβαίωση μιας γυναίκας, λες και μόνο έτσι μπορείς να βιώσεις την ευτυχία"
"Μη λέμε πάλι τα ίδια, παιδί χωρισμένων γονιών, μοναχοπαίδι, μπλαμπλα"
"Ναι, ναι το ξέρω. Απλά στεναχωριέμαι"
"Ας αφήσουμε την ψυχανάλυση από το παζάρι του Πειραιά, έχουμε σοβαρότερα προβλήματα"
"Ισχύει. Πήγαινε ξεκουράσου και τα λέμε το απόγευμα. Και μην πίνεις άλλο!"
Επέστρεψα στο δωμάτιο. Έχω βάλει μπροστά μου έναν σταυρό, μια ημισέληνο, ένα αστέρι του Δαυίδ, έναν Βούδα και την θεά Κάλι και παρακαλώ και στα 5 ταυτόχρονα για ένα θαύμα, έστω για ολική απώλεια μνήμης. Προσπάθησα να βρω τη ρίζα του κακού. Ο Μάκης φταίει. 6 χρόνια πριν, είχε τη φαεινή ιδέα να πάμε σε δημόσιο Ι.Ε.Κ..Αφού δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουμε λεφτά, ας διαλέξουμε κάτι που να μας αρέσει. Μεταξύ φωτογραφίας και σκηνοθεσίας, διαλέξαμε τη δεύτερη. Κάναμε αίτηση. Η δική μου έγινε δεκτή, του Μάκη όχι. Και η ειρωνεία άρχισε να φτιάχνει την τούρτα, που θα είχε πολλά κερασάκια..
Σίγουρα τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα,αλλά αυτή την στιγμή, με βολεύει να τα ρίξω όλα στο Μάκη. Εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής. Μερικές φορές νομίζω πως η ζωή μου είναι το ανίθετο, η έννοια μέσω της οποίας μετράται η τάξη, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη οργάνωση και ισορροπία και ισοδυναμεί με την παύση της υπάρξης και της ψυχολογικής μου υγείας.
Ο Ρίτσος είχε γράψει σ'ένα ποίημα, πως η ομορφιά είναι μια αναβολή κι αυτή, μια προσπάθεια ν'αργοπορήσεις ή να δικαιολογήσεις για κάποιο σφάλμα. Κι αν όλα τα υπόλοιπα είναι μια αργοπορία, μια δικαιολογία που με καθυστερεί προς την πορεία μου προς την ομορφιά; Όχι, δεν ψάχνω για πολλοστή φορά καλλιτεχνικό άλλοθι για τις μαλακίες μου, σε καμία περίπτωση. Βγαίνω στο μπαλκόνι, το Τόκυο μοιάζει πανέμορφο. Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε το Lost In Translation (η μόνη καλή ταινία της Κόπολα, άντε και το Somewhere βλέπεται).
Κάπου εδώ, η φωνή του Μάκη κάνει παρεμβολές στις συχνότητες των σκέψεων μου.
"Και τι περιμένεις, πως θα βρεις μια αντίστοιχη Σκάρλετ Γιόχανσον, και θα ζήσεις κάτι ανάλογο, φυσικά με καλύτερο τέλος , γιατί είσαι εμμονικός με το happy end; Πρώτον, δεν τρως, και δεύτερον, όπως έλεγαν και στην αγαπημένη σου τριλογία, everything that has a beginning has an end.. Πέσε κοιμήσου, και μην πίνεις άλλο!".
Λίγο πριν πέσουν οι ασφάλειες, χτυπάει το κινητό. Ήταν ο Μάκης, επικοινώνησε ο απαγωγέας. Σύσκεψη στο δωμάτιο του Μάκη (το οποίο είναι πολύ καλύτερο από το δικό μου, θα τον κράξω αργότερα). Ο Φερνάντο θα αντάλλασε την Άννα για την Κλαρίσα. Μέρος συνάντησης ένας σταθμός μετρό. Ψάξαμε στο Google το μέρος, η ανταλλαγή θα γινόταν σε μια γέφυρα που ένωνε δύο κτίρια.
"Τι θα κάνουμε;"
"Δεν ξέρω"
"Η Κλαρίσα;"
"Σκέφτεται να το κάνει, τουλάχιστον έτσι θα κερδίσουμε χρόνο. Δε θέλω, ο τύπος θα την πάει στον Δον Φελίπε, για να εκβιάσει τον πατέρα της, δε θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να της κάνει"
Ήμουν στο πέμπτο τσιγαρό, τα μάτια μου είχαν κλειδώσει στο ασανσέρ που ανέβαινε μέχρι τη γέφυρα.
"Τι σκέφτεσαι;"
"Ίσως υπάρχει λύση. Πάρε τηλέφωνο την Κλαρίσα, θα χρειαστούμε καλό budget".
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ
Έφτασα στη γέφυρα, το μέρος δεν είχε πολύ κοσμό. Στις 22:00 εμφανίστηκε ο Φερνάντο. Η Άννα φαινόταν εντάξει.
"Είσαι καλά, δεν πιστεύω να σε πείραξε;"
"Καλά είμαι,απλά πολύ κουρασμένη"
"Ρωμαίε, άσε τα γλυκόλογα για μετά. Που είναι η Κλαρίσα;"
"Περιμένει το ασανσέρ".
Ο Φερνάντο κοιτάξε κάτω, είδε την Κλαρίσα να μπαίνει στο ασανσέρ.
Τα επόμενα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν μια αιωνιότητα και δύο ημέρες.
"Άστην να φύγει!"
Ο Φερνάντο κοίταζε μια το ασανσέρ και μια εμένα. Έσπρωξε την Άννα να προχωρήσει. Εκείνη έτρεξε προς το μέρος μου. Μόλις άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ, ο Φερνάντο έβαλε το χέρι μέσα στο σακάκι του. Αγκάλιασα την Άννα και πέσαμε κάτω. Δεν πρόλαβε να πυροβολήσει, γιατί το δεξί κροσέ του Μάκη τον ξάπλωσε. Είναι λίγο σκουριασμένος, αλλά ως πρώην πυγμάχος, τραμπούκος και χούλιγκαν, δεν έχει ξεχάσει την τέχνη του. Οι μπράβοι της Κλαρίσα μας βοήθησαν να τον βάλουμε στο πορτ μπαγκάζ.
Καταλήξαμε σε ένα Airbnb διαμέρισμα, δε γινόταν να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Δέσαμε τον λιπόθυμο και βάλαμε ποτά. Αν και ο Μάκης θα με μισεί για πάντα που τον έντυσα γυναικά, το σχέδιο πέτυχε. Με τη βοήθεια μιας ομάδας από επαγγελματίες μακιγιέρ και στυλίστες, καταφέραμε να κάνουμε το Μάκη να μοιάζει με την Κλαρίσα, έστω και από μακρυά, πολύ μακρυά. Ο φωτισμός στο χώρο βοήθησε, ώστε να παραπλανηθεί ο Φερνάντο.
"Να και μια φορά, που οι τόσες ταινίες που έχεις δει, μας βγήκαν σε καλό. Από ποια ήταν η ιδέα;"
"Από πολλές, αλλά για κάποιο λόγο, η πρώτη μου ήρθε στο μυαλό, ήταν το Boondock Saints, όπου ο Νταφόε έχει ντυθεί γυναίκα"
"Μην τολμήσεις και το πεις πουθενά αυτό, θα σε δέρνω μέχρι να μου πέσουν οι αγκώνες!".
Δε θα το πω πουθενά, αλλά έχω κρατήσει φωτογραφίες για να σε εκβιάζω Μάκη μου, και να γελάω τις δύσκολες ώρες. Αν και τώρα που τις βλέπω, έχεις ωραία πόδια, no homo. Πήρα δύο ποτά και πήγα στο δωμάτιο της Άννας. Φοβόμουν την αντίδραση της. Ήταν ακόμα ταραγμένη.
"Συγγνώμη για όλα, αν ήξερα πως θα σε έμπλεκα έτσι, δε θα σε πλησιάζα. Αν δε θέλεις να με ξαναδείς, να μου ξαναμιλήσεις, να μου κάνεις μήνυση, θα καταλάβω".
Δάκρυσε. Την αγκάλιασα και προσπάθησα να την ηρεμήσω.
"Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη, που ήμουν τόσο απότομη και ψυχρή μαζί σου, δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη τη μέρα. Έκλαιγα στο αυτοκίνητο, κατάλαβα πως έκανα λάθος, γι'αυτό ήρθα στο Κολωνάκι, να σου ζητήσω συγγνώμη και να σου πω ότι.."
"Ότι τι;".
Με φίλησε και με αγκάλιασε πιο σφιχτά.
"Τίποτα, θα σου πω άλλη στιγμή".
Κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως. Πίστευα πως θα ηρεμούσα αν κοιμόμασταν αγκαλιά. Δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, όμως δεν ήθελα να φύγω από δίπλα της. Τι στο γαμημένο σύμπαν μου συμβαίνει; Παράγω περισσότερο χάος από όσο μπορώ να καταναλώσω. Είμαστε κοντά στο happy end, και παρόλα αυτά αισθάνομαι περίεργα. Αν επιβιώσουμε από όλα αυτα και αρχίσω ποτέ θεραπεία, φοβάμαι πως ο ψυχαναλυτής μου θα χρειαστεί ψυχίατρο, και ο ψυχίατρος ευθανασία. Λίγη μουσική ίσως βοηθήσει..
To be continued...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου