Opening Credits Song
Οι περισσότεροι συγγραφείς, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες γράφουν και δημιουργούν, με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα έχουν κάτι να πουν. Συνήθως δεν έχουν να πουν τίποτα. Δεν ισχυρίζομαι πως έχω κάτι να πω, αλλά αυτό το τίποτα γίνεται με στυλ. Επιτυχία είναι ν'αποτυγχάνεις με στυλ. Και'μεις αυτό κάναμε. Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν μελαγχολική. Ο Μάκης ήταν απαρηγόρητος. Δεν ήθελε ούτε στο Κολωνάκι να μείνει. Αναγκάστηκα να μένω εγώ κάθε βραδυ (και όχι επειδή ήταν δίπλα στη γκαλερί που έκανα πως εργαζόμουν). Ήπια όλες τις σαμπάνιες με πόνο καρδιάς - για να μη λήξουν, όχι τίποτα άλλο-, ταίσα το χαβιάρι και τους σολωμούς στις γάτες, ήπια όλα τα ουίσκι -500 ευρώ το φθηνότερο- φυσικά με coca cola, σε χαμηλό ποτήρι με δύο παγάκια.
Ο Μάκης ήταν χάλια, αλλά και'γω δεν πήγαινα πίσω. Οι μέρες ήταν πιο αργές κι από ταινία του Ταρκόσφσκι, πιο καταθλιπτικές από του Μπέργκμαν, πιο ακατανόητες από του Τζοντορόφσκι. Η Άννα με απέφευγε, και όταν βρισκόμασταν ήταν απόμακρη, ψυχρή. Έβλεπα το τούνελ στο τέλος του φωτός να έρχεται με σπασμένα φρένα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Υπήρχε άλλος; Το ένστικτο μου διαφωνούσε, και όχι επειδή την παρακολούθησα μια εβδομάδα σερί.
Τετάρτη βράδυ, έχουμε βγει για φαγητό.
"Θέλω να μιλήσουμε".
Καμία ευχάριστη συζήτηση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, δεν ξεκίνησε ποτέ με αυτή την πρόταση.
"Είσαι καλά; Εδώ και καιρό φέρεσαι περίεργα; Έκανα κάτι;"
"Όχι, δεν είναι αυτό"
"Υπάρχει άλλος;"
"Σταμάτα τις βλακείες". Αν υπήρχε, μάλλον θα είναι ο Batman, γιατί αλλιώς θα τον είχα δει.
"Τότε τι συμβαίνει;"
"Έχω κάποια προσωπικά θέματα, ίσως δεν ήμουν έτοιμη να προχωρήσω σε μια σχέση. Χρειάζομαι λίγο καιρό να σκεφτώ, να μείνω μόνη"
"Δεν μπορούσες να μου τα πεις όλα αυτά, χωρίς να χρησιμοποήσεις αυτά τα μουχλιασμένα κλισέ;".
"Λυπάμαι, δεν μπορώ να κάτσω άλλο, συγγνώμη, δεν.."
Φόρεσε το παλτό της και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Έμεινα σαν κατεψυγμένος ροφός. Γύρισα στο διαμέρισμα στο Κολώνακι, ξετρύπωσα ό,τι είχε μείνει σε αλκοόλ, κάπνισα μέχρι που το τασάκι έπαθε καρκίνο. Τι στο γαμημένο σύμπαν είχε συμβεί; Ένιωθα σαν να είχα περάσει όλα τα φανάρια της Κατεχάκη με κόκκινο, οδηγώντας όπισθεν. Έκανα κάτι; Δεν έκανα; Διάολε, είμαι 40 χρονών, έχω ωριμάσει -still loading..-, ξέρω τι θέλω - μάλλον, ίσως, δεν ξέρω, δεν απαντώ-, ξέρω τι δε θέλω - μπορώ ν'αλλάξω κατηγορία και να πάρω αθλητικά;-, γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά;
Πως το είχε πει ο Γκομπρόβιτς; "Δώστε μου έναν άνθρωπο να'ναι σαν εμένα, θολός κι ανώριμος, ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος, αξεδιάλυτος και σκοτεινός. Για να χορέψω μαζί του. Να παίξω. Να τον καλοπιάσω. Να τον ερωτευτώ. Μέσα απ'αυτόν να ξαναπλάθομαι απ'την αρχή. Μέσα απ'αυτόν να μεγαλώνω...". Πολλά ζητάω, δε στα εξηγώ ωραία; Την επόμενη μέρα, κατάφερα να βγάλω το Μάκη από το σπίτι, τον έπεισα με τα χίλια ζόρια να πάμε σ'ένα φεστιβάλ μικρού μήκους, να γελάσουμε λίγο. Κακή ιδέα. Το ένα τρίτο των ταινιών ήταν Λάνθιμος από το Lidl, το άλλο Οικονομίδης, και το τελευταίο δεν μπορούσε να αποφασίσει.
Ο Μάκης κατέληξε στο μπαρ, που το πιο βαρύ που είχε αυτός ο χισπτερόλακκος ήταν κάτι μπύρες σαν ξεθυμασμένες γκαζόζες και κάτι κρασία σαν ξύδι με ζάχαρη. Αντί να μεθύσει έπαθε δυσπεψία. Το χειρότερο ήταν πως με άφησε μόνο μου, σε ένα πηγαδάκι με διάφορους σκηνοθέτες, σεναριογράφους, ξινεφίλ και άλλους μυαλοπυρόπληκτους.
"Μου άρεσε πολύ το Αμφιγαμία ή η ετερόκλητη έλξη των ομώνυμων. Η αστική ψυχρότητα, το εκκωφαντικό του εγκλωβισμένου ερωτισμού, η εσωτερική στοχαστικότητα των πλάνων"
"Εγώ νομίζω πως η ταινία της Γοτθίλδης Αουγκεντάλερ Μαρκαριάν ήταν αριστούργημα. Ξεκάθαρη απόδομηση των αστικών συμβάσεων και των κατασκευών του φύλου, ειδικά η ελλειπτική αφήγηση, στην σκηνή του βιασμού με το κουνουπίδι, ήταν ένα έξοχος συμβολισμός στο πως οι κώδικες της πατριαρχίας χαλιναγωγούν και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, αποξενώνοντας τα υποκείμενα που υποβιβάζονται σε έναν τοξικό αταβισμό, δείχνοντας τις διαβρωτικές συνέπειες του συντηρητισμού. Γιατί με κοιτάς περίεργα, δε σου άρεσε;"
"Μου άρεσε η πρωταγωνίστρια"
"Η ερμηνεία της ; Ήταν πολύ εσωτερική"
"Όχι, τα πόδια της μου άρεσαν"
"Σεξιστικό!"
"Σεξιστικό το ότι είχε ωραία πόδια;"
"Η ταινία δε σου άρεσε;"
"Είχε και ταινία; 10 πλάνα σε 20 λεπτά, όπου γινόταν κάτι λιγότερο από τίποτα"
"Είσαι υπερβολικός, υπήρχε ένταση στο κάτω κέιμενο"
"Πόσο κάτω;"
"Έχει δίκο, νομίζω πως η ταινία ήταν μια άσκηση στυλιζαρίσματος, δεν είχε να προσφέρει κάτι άλλο, αυτό δεν εννοείς;"
"Όχι, απλά ήταν μαλακία"
Ομαδικό επιφώνημα αποτροπιασμού, σαν θειάδες που πίνουν τσάι και ακούνε κάποιον απ'έξω να βρίζει. Ο Μάκης με κοιτάζει από το μπαρ και γελάει. Του στέλνω μήνυμα.
"Έλα να βοηθήσεις"
"Όχι, θα απολαύσω απο'δω τις καλύτερες φάσεις του αγώνα"
"Παρά είσαι αυστηρός"
"Συγγνώμη, ήμασταν στην ίδια αίθουσα ή εσείς ήσασταν αλλού. Το 80% των ταινιών που είδαμε ήταν κακές. Αμφιβάλω αν όλοι αυτοί μπορούν αν πουν μια στορία με αρχή μέση και τέλος, να τραβήξουν μια σκηνή διαλόγου που θα βγάζει νόημα, να γράψουν έναν διάλογο που να μην ακούγεται σαν κάποιος να έχει πάθει εγκεφαλικό, ψύξη και Αλτσχάιμερ μαζί"
"Το θέμα είναι ξεπερνάς τη φόρμα"
"Ναι, αλλά για να σπάσεις τους κανόνες, πρέπει να τους μάθεις πρώτα, να κατακτήσεις τη φόρμα και να μετά να κάνεις το πιο δύσκολο"
"Αν σκεφτόντουσαν όλοι έτσι, θα είχαμε λιγότερα αριστουργήματα"
"Μπορεί, αλλά θα είχαμε περισσότερες καλές ταινίες"
"Είσαι πολύ συντηρητικός"
"Συγγνώμη κιόλας, που δεν πρέπει να σκέφτομαι τι ναρκωτικά να πάρω για ν'αντέξω τη μαλακία του οποιουδήποτε. Που οκ, το καταλάβαμε, έχεις πρόβλημα, όλοι έχουμε, αλλιώς δε θα ήμασταν εδώ, αλλά κάνε ψυχανάλυση, πήγαινε ταξίδια, βρες γκόμενα, γκόμενο, κατοικίδιο, να πιάσουν τα λεφτά σου τόπο, και να μη βασανίζεις και εμάς"
"Δηλαδή, για να έχουμε καλό ρώτημα, ποια ταινία σε επηρέασε;"
"Το Ρόκι"
Ειρωνικό ανθυπομειδίαμα στο κοινό.
"Έλα τώρα, τι έχει να πει μια ξεπερασμένη ταινία, τοξικής αρρενωπότητας στο σήμερα;Τι έχει να δείξει απέναντι στο όραμα μιας νέας δημιουργού σαν την Γοτθίλδη;"
"Πρώτα από όλα, θα σου εγώ ότι δεν τρως, η Γοτθίλδη όση ώρα της μίλαγες και την κοίταζες σαν έφηβη σε συναυλία boy band, ζαχάρωνε την μπάργουμαν. Δεύτερον η σειρά ταινιών Ρόκι, υπάρχει εδώ και 46 χρόνια, έχει κάνει 1,7 εισπράξεις παγκοσμίως, έχει εμπνεύσει χιλιάδες ανθρώπους στο να γίνουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, αθλητές ή έστω να πάνε μια φορά γυμναστήριο, έχει περάσει στο κινηματογραφικό πάνθεον ως το αρχέτυπο του αουτσάιντερ, τα soundtrack του είναι από τα πιο διαχρονικά που έχουν βγει, έχει κερδίσει 4 Όσκαρ, κερδίζοντας μάλιστα και το Taxi Driver. Για πες μου, που θα είναι η Γοτθίλδη σε 46 χρόνια;"
"Εντάξει, τα βραβεία και τα εισιτήρια δεν λένε πάντα την αλήθεια"
"Σίγουρα, ο χρόνος είναι το μεγαλύτερο βραβείο και κριτήριο. αλλά για πείτε μου, όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες που μηρυκάζετε, πόσες ζωές χρειάζονται ώστε οι ταινίες που θα γυρίζουν, να κάνουν τα εισιτήρια του πρώτου Ρόκι; Ας αφήσουμε τον πολιτσμικό αντίκτυπο, μη βάλουμε τον πήχη τόσο ψηλά. Το πρώτο Ρόκι άγγιξε τόσο κόσμο, γιατί ουσιαστικά ήταν μια ιστορία αγάπης"
"Ποιες λέει τέτοιες μαλακίες;
"Ο Σταλόνε στις Κάννες"
"Πήγε ο Σταλόνε στις Κάννες;"
"To 2019 σε master class, στην πιο θριαμβευτική στιγμή στην ιστορία του φεστιβάλ. Με καουμπόικες μπότες και πουκάμισο ξυλοκόπου, και είπε τα αυτονόητα"
Τα κινητά παίρνουν φωτια.
"Έχει δίκιο"
"Και τι είπε δηλαδή;"
"Πως το πρώτο Ρόκι είναι μια ιστορία αγάπης. Ο Ρόκι χάνει τον αγώνα,αλλά κερδίζει την Άντριαν. Τόσο απλά. Όλα έχουν να κάνουν με τον έρωτα και το θάνατο, δε σας έμαθαν τίποτα στην Σταυράκου; Είναι ένας χαρακτήρας βαθιά ανθρώπινος, που προσπαθεί να ξεπεράσει τις αδυναμίες του, το φόβο του. Γι'αυτό είναι τόσο εύκολο να ταυτιστείς μαζί του. Όχι αποστασιοποιημένες καρικατούρες που έχουν πέσει σε κώμα με τα μάτια ανοιχτά"
Ο Μάκης πλησιάζει σιγά σιγά, γιατί ξέρει τι θ'ακολουθήσει.
"Άσε μας ρε φίλε, δεν έχεις ιδέα από σινεμά!"
"Δε μου λες, τι νούμερο τσιμέντο φοράς; Γιατί έχουν ακριβύνει οι πρώτες ύλες"
"Παιδιά, ηρεμήστε!"
"Δεν έπρεπε να γίνεις σκηνοθέτης!"
"Και οι γονείς σου θα ήταν καλύτερα να είχαν μείνει παρθένοι!"
Ο Μάκης παρεμβαίνει σαν διαιτήτης πριν αρχίσει το πολύ ξύλο. Φεύγουμε άρον άρον. Καταλήγουμε σπίτι του.
"Δεν μπορείς μια φορά να μην αρχίσεις τη διάλεξη για το Ρόκι;"
"Μα κάποιος πρέπει να τα πει!"
"Κάθε φορά τα ίδια.."
"Έλα, σταμάτα, αφού το διασκεδάζεις"
"Ναι δε λέω, έχει όλο και πιο πλάκα. Αλλά είναι μαλακία να ξεσπάς, επειδή σου λείπει η Άννα. Ή κάποια άλλη"
"Ξεκόλλα μ'αυτό"
"Καλά καλά".
Ήπιαμε, ακούσαμε τα ίδια τραγούδια που ακούμε τα τελευταία 20 χρόνια. Δεν είπαμε σχεδόν τίποτα. Γύρισα σπίτι και βούλιαξα στο κρεβάτι. Γιατί πηγαίνω σε αυτές τις μαλακίες; Με όλους αυτούς τους κατεδαφισμένους, που χρησιμοποιούν περισσότερες λέξεις από όσες χρειάζεται για να πουν περισσότερα από όσα ξέρουν; Πήρα την Άννα δύο φορές, δεν το σήκωσε. Αφέθηκα στην άμπωτη της ζάλης.
Με ξύπνησαν τηλέφωνα και κουδούνια. Ήταν ο Μάκης.
"Ντύσου κι ετοίμασε βαλίτσες!"
"Τι έγινε;"
"Έχω καλά και κακά νέα. Τα καλά είναι πως ήρθε η Κλαρίσα. Μου ζήτησε συγγνώμη για την αντίδραση της. Μου είπε πως έμενα θέλει. Απλά πανικοβλήθηκε. Για να μην έχουμε πάλι παρατράγουδα στο παρά ένα, παντρευτήκαμε στο δημαρχείο"
"Μπομπονιέρα δε μου έφερες;"
"Τον Φερνάντο τον έχει πληρώσει ο Δον Φελίπε, ο ανταγωνιστής του Δον Πάμπλο. Είναι κι αυτός εδώ, κυνηγάει την Κλαρίσα. Χθες το βράδυ την είχαν στήσει κάτω από το διαμέρισμα στο Κολωνάκι οι μπράβοι του"
"Ε ωραία, πάμε να τον βρούμε, να φάει τέσσερα βαγόνια ξύλο να τελειώνουμε"
"Δεν είναι τόσο απλό. Δεν ήξεραν πως δεν μένω εκεί. Την ώρα που ήμασταν στο φεστιβάλ, εμφανίστηκε η Άννα, σε έψαχνε. Μέσα στην αδιαβάθμητη μαλακία τους, την πέρασαν για την Κλαρίσα και την απήγαγαν"
"Για πέστο πάλι αυτό, κόπηκε το σήμα"
"Έχει κι άλλο. Ο ένας από αυτούς είναι καταζητούμενος, τους έψαχνε η αστυνομία. Έφυγαν από τη χώρα στο 90"
"Χριστέ μου, αν υπήρχε μια ευκαιρία επανασύνδεσης, τώρα δεν γλυτώνω τα ασφαλιστικά μέτρα. Δεν αντέχω να πάμε πάλι στη Γουαδαλάχαρα"
"Δεν πάμε στο Μεξικό. Ετοιμάσου για Τόκιο".
To be continued...
End Credits Song
Bonus Material
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου