Κική Δημουλά - Υποκατάστατο

 

Σκορπίζουν

των δακρύων οι μεγάλες συγκεντρώσεις.

Μνήμη και παρόν ψάχνουν να κρυφτούν

από τη διαύγειά τους.

Αραιά που και που καμιά τουφεκιά

πότε από κείνο το ευκρινές

χαράκωμα η λύπη πότε από αμυδρότερο.

Στρατηγική να δείξει τάχα

ότι έρχονται ενισχύσεις.

Ας παραδοθεί.

Έχει σχεδόν επικρατήσει η φωτογραφία σου.

Εξαπλώθηκε όπου βρήκε άμαχη επιφάνεια

αποδεκατισμένη αίσθηση πρόθυμη για γαλήνη.

Ανεμίζει στων βλεμμάτων τα υψώματα

όχι σαν έθιμο αδρανές μελαγχολικό

μα ως γενναίος συκοφάντης της απώλειάς σου.

Μέρα τη μέρα πείθει πως τίποτα δεν άλλαξε

ότι ήσουν πάντα έτσι, από χαρτί

εκ γενετής φωτογραφία σε συνάντησα

ανέκαθεν πως έτσι σ᾿ αγαπούσα γυρολόγα

από εικόνα σε απεικόνιση

κι από απεικόνιση σε εικόνα σου αρκέστηκα.

Μνήμη και παρόν πρέπει να κρυφτούν

από τη διαύγειά τους.

Αραιά που και που καμιά τουφεκιά αμυδρή

Μαρτυρία υπέρ σου η λύπη

ας παραδοθεί.

Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε

είναι η απουσία μας.