Το υστερόγραφο της βροχής

 

Θυμάσαι πως είναι να σε μεθάνε οι πιθανότητες;

Δεν υπάρχουν πια λέξεις, να εκραγούν στην ανάσα.

Δεν μπορώ να διασχίσω τη σιωπή μόνος μου,

χωρίς τη γύμνια σου να με κατοικεί

τ'αστέρια να σκαρφαλώνουν τη σκιά σου.

Θυμάσαι πως είναι να φλέγεσαι; 

Να βουλιάζεις στη δίψα.

Το περίγραμμα του ιδρώτα σου

ένας χάρτης πάνω στο σεντόνι.

Ψίχουλα της αφής σου ανάμεσα στα ρούχα

και κάθε τσιγάρο έχει τη γεύση απ'το κραγιόν σου.

Κάθε φορά που νομίζω πως ξέχασα

η βροχή ζωγραφίσει τ'όνομα σου

παντού και πουθενά.

Μόνο εγώ μπορώ να το διαβάσω

να το ακούσω

να το γευτώ.

Κάθε βράδυ, συναρμολογώ τον εαυτό μου από την αρχή

πάντα λείπουν τα κομμάτια που πήρες.

Κάθε βράδυ λείπουν περισσότερα

αναρωτιέμαι αν σου άνηκαν πάντα

ή αν γεννήθηκαν με το πρώτο ρήμα

που μοιράστηκες μαζί μου.