Αλλά πιστεύω ότι η μοναξιά μου θα'πρέπε να'χει φτερά.
* * *
Πως δεν ξεριζώνω τις φλέβες
να φτιάξω μ'αυτές μια σκάλα
να διαφύγω στην άλλη πλευρά της νύχτας
Η αρχή γέννησε το τέλος
Όλα θα συνεχίσουν ως έχουν
Τα ξοδεμένα χαμόγελα
Το παραδόπιστο ενδιαφέρον
Οι ερωτήσεις από πέτρα σε πέτρα
Οι χειρονομίες που μιμούνται αγάπη
Όλα θα συνεχίσουν ως έχουν
Άλλα τα χέρια μου επιμένουν ν'αγκαλιάζουν τον κόσμο
γιατί ακόμα δεν τα'χουν διδάξει
πως είναι πια πολύ αργά
* * *
Τα λουλούδια πέθαιναν στα χέρια μου
γιατί ο βίαιος χορός της ευτυχίας
θα τους κατέστρεφε την καρδιά
* * *
όταν το παλάτι της νύχτας
πυρπολήσει την ομορφιά του
θα ραπίσουμε τους καθρέφτες
ώσπου τα πρόσωπα μας τραγουδήσουν σαν είδωλα
* * *
Εδώ ζούμε με το ένα χέρι στο λαιμό.
Ότι τίποτα δεν είναι δυνατό ήδη το γνώριζαν εκείνοι
που ανακάλυψαν βροχές και έπλεξαν λέξεις με τη θύελλα της απουσίας.
Γι'αυτό στις προσευχές τους υπήρχε ένας ήχος ερωτευμένων με την ομίχλη.
* * *
Τη νύχτα στο πλευρό σου
οι λέξεις είναι κλειδιά, είναι καρφιά.
Ας είναι το κορμί σου πάντοτε
πρόσφορο έδαφος γι'αποκαλύψεις.
* * *
Τώρα η μοναξιά δεν είναι μόνη.
Εσύ μιλάς όπως η νύχτα.
Προαναγγέλεσαι όπως η δίψα.
* * *
Τα μάτια
μιλούν ή πιο σωστά
μάτια που ανοίγουν
εξαλείφουν το περιττό
όχι λέξεις
μάτια
όχι υποσχέσεις
μάτια
* * *
Να ζεις ελεύθερος.
Στα πέρατα
στις αμμουδιές,
στη μοναξιά,
στη θεία γαλήνη του έρωτα.
Η ελευθερία του να είσαι μόνο στάχτη.
Πεθαίνω στη μουσική των φύλων.
* * *
να προσέχεις
μην ξυπνήσεις τις λέξεις
* * *
Κατέβαλα τόση προσπάθεια
να μάθω να διαβάζω
δακρύζοντας
* * *
τούτα τα μάτια
ανοίγουν μονάχα
για ν'αξιολογήσουν την απουσία
* * *
αν μονάχα άναβαν μια φωτιά στα χείλη μου
να κάψουν τις συλλαβές που δεν αρθρώνονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου