Στις 15 Δεκέμβρη,το Heat έκλεισε 20 χρόνια.Ήθελα αυτό το κείμενο να βγει ακριβώς στα γενέθλια της ταινίας,αλλά ήταν αδύνατο.Έκοψα,έραψα,πρόσθεσα,αφαίρεσα,έγραψα 10 σελίδες,τις πέταξα και τις ξαναέγραψα.Δεν είναι φόρος τιμής,ανάλυση ή εξομολόγηση αυτές οι λέξεις.Είναι μια αποτυχημένη απόπειρα να χαρτογραφήσω τις εμμονές μου και τον αντίκτυπο τους.Με λίγα λόγια τον εαυτό μου.
Inside The Heat
Δεν ξέρω αν είναι ειρωνεία ή ποιητική δικαιοσύνη,αλλά το Heat είναι remake.Η διαδρομή του σεναρίου από το 1979 μέχρι και την πραγματοποίηση του είναι εντυπωσιακή.Ευτυχώς που ο Mann δεν κατάφερε να το γυρίσει πριν το 1994. Διαβάζοντας για την προετοιμασία του φιλμ,δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις.Δεν γίνεται να μην υποκλιθείς στη τελειομανία του δημιουργού.Οι κεντρικοί χαρακτήρες,οι διάλογοι,πολλές σκηνές,ακόμα και η θρυλική με De Niro Pacino, είναι βασισμένα σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Δεν χρειάζεται να σας βομβαρδίσω με λεπτομέρειες,μια ματιά στη Wikipedia είναι αρκετή.Το Heat είναι μια ολοκληρωτική ταινία.Neo noir,ταινία δράσης,ταινία χαρακτήρων,όλα αυτά μαζί και πολλά περισσότερα.Είναι το σημείο που τέμνονται οι κορυφές. Του σκηνοθέτη.Ίσως το Insider να είναι χιλιοστά καλύτερο,ο Mann να βρίσκει τα σύνορα των δυνατοτήτων του εκεί,αλλά δεν έχει το βάθος και τον συναισθηματικό αντίκτυπο του Heat.Των ηθοποιών.De Niro και στο Pacino ζενίθ τους,καμία άλλη ταινία και κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν καλύτερα την κοινή τους παρουσία,καμία άλλη σκηνή δεν θα μπορούσε να είναι πιο κλασική. Αν θέλετε και την σύγκριση,ο Pacino είναι καλύτερος,το πάθος,οι εκρήξεις του αλλά και οι χαμηλόφωνες στιγμές του,είναι ανεπανάληπτες.Αν για τον De Niro είναι η τελευταία μεγάλη ερμηνεία και ταινία,ο κοντός είχε κι άλλα να δώσει.Τα 90s ήταν η εποχή της ωριμότητας του,από το Sea Of Love και μετά μοιράζει χρυσάφι.Frankie And Johny,Carlito's Way,Scent Of A Woman,Donnie Brasco,Devil's Advocate,Insider,Any Given Sunday.Mέχρι το 2002 πηγαίνει με σπασμένα φρένα.
Δεν υπάρχει κάτι περιττό στο Heat.Kαι ο τελευταίο κομπάρσος και η πιο μικρή λεπτομέρεια προσθέτουν πινελιές που δεν θα μπορούσαν να λείπουν.Όλα αυτά τα ανακαλύπτεις ή τα ξαναβρίσκεις κάθε φορά που το βλέπεις,κάθε διαδρομή έχει κάτι διαφορετικό να σου προσφέρει. Κανείς δεν αιχμαλωτίζει την αστική νύχτα όπως ο Mann.Μέσα από τα πλάνα του η πόλη μοιάζει ομορφότερη,μυστηριώδης,γοητευτικά επικίνδυνη.Στις καλύτερες στιγμές του,νομίζεις πως βρίσκεσαι μέσα σε ένα όνειρο.Θυμηθείτε τη σκηνή με το κογιότ στο Collateral ή τις νυχτερινές διαδρομές του Manhunter και του Miami Vice. Aκόμα και η Κυψέλη θα έβγαινε όμορφη,μέσα από την κάμερα του.Το L.A. είναι ο φυσικός του χώρος,κανείς άλλος δεν αγγίζει τους υπερθετικούς της δικής του αφήγησης.Στο Heat τελειοποιεί το στυλ του.Έντονη και υποβλητική φωτογραφία,ηλεκτρισμένο soundtrack,τραγούδια και μελωδίες που θα μπορούσαν να είναι οι σκέψεις και οι ψίθυροι της πόλης.Αν το neo noir ήταν γυναίκα,θα ντυνόταν αποκλειστικά από τον Mann. II
Λένε πως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες,κάνουν συνεχώς το ίδιο πράγμα.Το ίδιο κάνει και ο Αμερικανός.Χαρτογραφεί την ανδρική ψυχή.Το Heat είναι μια μελέτη στην ανδρική ψυχολογία.Στη σκιά αυτής της αρετής,βρίσκεται το ελάττωμα του,η ανυπαρξία γυναικείων χαρακτήρων με βάθος. Το έκανε στο Manhunter.O Will βυθίζεται στο σκοτάδι,φοβάται πως κάπου μέσα κρύβει κι αυτός ένα τέρας,αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του,είναι ο καλύτερος και οι τόποι του εγκλήματος είναι το φυσικό του περιβάλλον.Το έκανε στο Collateral.O χαρακτήρας του Foxx είναι ο μέσος άνθρωπος,άοσμος,άχρωμος,άγευστος,πνιγμένος στη μετριότητα. Ο Vincent τον οδηγεί στα άκρα.Του καρφώνει την αλήθεια στο μυαλό,λέξη λέξη.Τον ξεγυμνώνει από την υποκρισία και την αδιαφορία του.Τον μεταμορφώνει ,δείχνοντας του πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να ήταν,υπό άλλες συνθήκες.Ή μήπως του αποκάλυψε τον πραγματικό του εαυτό; Το 1995 το πορτρέτο ήταν το καλύτερο,το πιο ακριβές.Γιατί είχαμε τον ίδιο άνθρωπο σε δυό διαφορετικές ζωές,σε διαφορετικές αντανακλάσεις.Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι ακριβή όσο και εξιδανικευμένα πορτρέτα της ανδρικής ψυχοσύνθεσης. Το να ξέρεις ποιος είσαι και το τι θέλεις είναι ίσως το σημαντικό σ'αυτήν τη ζωή,περισσότερο κι απ'την ευτυχία.Κάποιοι δεν βρίσκουν ποτέ τον εαυτό τους,δεν ανακαλύπτουν ποτέ τις πραγματικές τους δυνατότητες.Κάποιοι άλλοι βρίσκουν ή δημιουργούν τον εαυτό τους,με το ταλέντο και τα όνειρα τους,αλλά τα θυσιάζουν-για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- και όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν,σαπίζουν μέσα τους.
Και όταν το ξέρεις είναι χειρότερα.Πως ο πραγματικός σου εαυτός,ήταν εκείνος που δεν ήσουν ποτέ.Κάποιοι λίγοι βρίσκουν τον εαυτό τους,δημιουργούν τον δικό τους δρόμο και παλεύουν.Να μην τους αλλάξει ο χρόνος και ο κόσμος.Ίσως οι στιγμές που ισορροπούν ανάμεσα στους συμβιβασμούς και στα πραγματικά τους θέλω,να είναι ο μόνος τρόπος να είσαι ευτυχισμένος ή να είσαι ο εαυτός σου. Και να μη πηγαίνουν πέρα από αυτό το σημείο,να μην δέχονται άλλους συμβιβασμούς.Τα όνειρα που περιγράφονται στη σκηνή της συνάντησης,συμπληρώνουν τις παραπάνω σκέψεις.Από την μια το όνειρο του πνιγμού,το να μην έχεις άλλο χρόνο.Από την άλλη οι νεκροί στο όνειρο του Hannah.Όλα τα λάθη,όλα όσα έκανες και όσα δεν έκανες,σε κυνηγούν.Και πίσω από τις μάσκες του υποσυνείδητου ο θάνατος. Πως μπορείς να παραμείνεις ο εαυτός σου απέναντι του; I am what i am after Πάντα με γοήτευε αυτή φράση.Πως μπορεί κάποιος να είναι απόλυτα αφοσιωμένος σε κάτι,να μην χωράει κάτι άλλο,να μη θέλει και να μην μπορεί κάτι άλλο;Ο Hannah δεν διαφέρει από τους εγκληματίες που κηνυγά.Πίσω από όλα,το πραγματικό κίνητρο είναι να ξεγελάσεις και να ξεφύγεις από τον χρόνο. On the edge To να μην συμβιβαστείς,να μην συνηθίσεις,να είσαι συνέχεια στη κόψη,των δυνάμεων και των αντοχών.Να ξεπερνάς τα σύνορα σου,να τα επεκτείνεις κάθε φορά.
Να μη σε κρατάει κανένα βάρος,σ'αυτό το κυνήγι με τον χρόνο,τίποτα περιττό.Αν η ισορροπία μεταξύ συμβιβασμών και ονείρων,είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσεις την ευτυχία,ίσως η Ένταση να είναι η ίδια η ευτυχία.Στιγμές τόσο έντονες που νομίζεις πως ξεφεύγεις απ'τον χρόνο,από το παρελθόν και το μέλλον,από τον φόβο του θανάτου.Στιγμές που είσαι απόλυτα ο εαυτός σου,χωρίς τις νοθείες των συμβιβασμών.
ΙΙΙ Διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ανθρώπου.Ένα είδος μοντέρνων samurai ή μάλλον ronin,αφοσιωμένους στον εαυτό και τον σκοπό τους.Ένα πρότυπο δυσπρόσιτο.Το δημιουργείς,το βάζεις απέναντι σου και μετά του προσθέτεις τις ατέλειες.Κάπως έτσι βρίσκεις πόσο απέχεις από το ιδανικό. Αν καταφέρνεις με τα χρόνια,ν'αφαιρείς τις ατέλειες και να το πλησιάζεις,είσαι αξιοθαύμαστος.Στο Heat δεν υπάρχει καλός εναντίον κακού.Δύο άνθρωποι ίδιοι σε διαφορετικές πλευρές,θα κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν.Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους.Το τέλος δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό,δε θα το ήθελε κανένας απ'τους δύο.Η τελευταία σκηνή είναι συγκινητική και ταυτόχρονα μεγαλειώδης.
Τhe Heat Inside
Mπορεί για κάποιους αυτές οι γραμμές να φαίνονται αμπελοφιλοσοφίες του παχέως εντέρου και να λένε "σιγά ρε φίλε,μια περιπέτεια είναι και την έκανες Πολιτεία του Πλάτωνα".Σε αντίθεση με διάφορες δυσκοίλιες και επιτηδευμένες κουλτουροπατάτες που υποτίθεται βρίθουν συμβολισμών και ερμηνειών,το Heat με την αμεσότητα,τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες και τους εύστοχους διαλόγους του,είναι πιο φιλοσοφημένο και προκαλεί τις σκέψεις σου,χωρίς να πονάει τα μάτια σου και το μυαλό σου.
Είναι μια από τις τρεις πιο αγαπημένες μου ταινίες.Και μάλλον αυτή με την μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου.Γιατί;Δεν είναι εύκολο ν'απαντήσω.Την έχω δει πολλές φορές,ίσως πάνω από δέκα.Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούργιο,κάθε φορά,κάποια σκηνή,κάποια ατάκα,κάτι θα με συναρπάσει σαν τη πρώτη φορά. Κάθε φορά υπάρχει η ίδια οικειότητα,σαν να επιστρέφω κάπου που ανήκω.Οι ταινίες,ειδικά οι αγαπημένες,λειτουργούν σαν καταφύγια νοσταλγίας και μηχανές του χρόνου.Κάποιες φορές σαν σελιδοδείκτες στο βιβλίο των αναμνήσεων.Το Heat δε το κάνει αυτό. Μεταξύ πολλών άλλων,είναι μια άσκηση αυτογνωσίας. Όταν είσαι έφηβος,νομίζω πως διαμορφώνεται ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου.Το υποσυνείδητο συλλέγει εικόνες,ήχους και φτιάχνει το παζλ.Κάποια στιγμή βρίσκεις κάτι (βιβλίο,ταινία,μουσική,ο,τιδήποτε) που είναι το τελευταίο κομμάτι,αυτό που ολοκληρώνει την εικόνα. Μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να καταλάβεις τι ήταν αυτό,ίσως να μην το ανακαλύψεις ποτέ.Το Heat ήταν ένα τέτοιο κομμάτι.Είναι ο τόπος που επιστρέφω πάντα,που θέτει ερωτήματα που δεν ξέρω αν μπορώ να τα απαντήσω.Αν έγινα κάποιος σαν τον Hannah,αν ξέρω το ποιος είμαι και το τι θέλω,αν πλησιάζω,αν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες μου.
Περισσότερο από όλα,το Heat είναι η απόλυτη έμπνευση.Προσπαθώντας να βρω τον τρόπο και τον δρόμο να εκτονώσω την φαντασία μου,πάντα κατέληγα σ'αυτήν τη ταινία.Αυτό το ανακάλυψα πρόσφατα.Η σκέψη αυτή αφήνει ένα αμήχανο χαμόγελο.Αυτό το φιλμ το έχω δει,το έχω φανταστεί,το έχω σκεφτεί,τις ζωές των χαρακτήρων,πριν και μετά,έχω σκηνοθετήσει άπειρες εκδοχές,άπειρες συνέχειες,το έχω ονειρευτεί,πως βρισκόμουν μέσα στους δρόμους του.Το Heat είναι ο δικός μου Moby Dick,ο σκοπός και η πρόκληση.Σε αντίθεση με τον Ahab,δε θέλω να τον πιάσω,μόνο να τον ακολουθήσω,όσο πιο μακρυά γίνεται. Σε άγνωστα και ανεξερεύνητα νερά,εκεί έξω,αλλά κυρίως μέσα.Κύριε Mann,σ'ευχαριστώ για άλλη μια φορά.Τα λεμέ στη 30 επέτειο.
Clutch - Psychic Warfare The Bright Light Social Hour - Space Is Still the Place Marilyn Manson - The Pale Emperor Ryley Walker - Primrose Green The Night Flight Orchestra - Skyline Whispers Faith No More - Sol Invictus Daniel Pemberton - The Man from U.N.C.L.E. OST Kylesa - Exhausting Fire The Sonics - This is the Sonics Dead Sara - Pleasure To Meet You The Exploding Eyes Orchestra - I Uncle Acid & the Deadbeats - The Night Creeper All Them Witches - Dying Surfer Meets His Maker BLML - Panopticon Black Star Riders - The Killer Instinct
I Τις επόμενες μέρες,τα πάντα ήταν σε τροχιά γύρω απο τον Κοντόπουλο.Όλοι βρήκαν έναν λόγο για να τον λατρεύουν και να τον μισούν.Αμέτρητες συνεντεύξεις,εξοντωτική προβολή.Τα γραφεία είχαν γίνει το φαν κλάμπ του.Ήταν Παρασκευή απόγευμα,ο Κοντόπουλος περιέγραφε την τελευταία του κατάκτηση.Το σμήνος γύρω του δεν χόρταινε τις λεπτομέρειες.Ο Λάγιος καθόταν μόνος του,στο γωνιακό γραφείο,ο Πηγαδίτης λίγο πιο πέρα,είχε παρατήσει την αναφορά του μισοτελειωμένη και άκουγε με προσοχή. "Το λογαριασμό της λέω,κερασμένα όλα μου απαντάει.Ύστερα με ρώτησε αν αν ήθελα κάτι άλλο και χαμογέλασε.Ένα διπλό τσιμπούκι στα τέσσερα της απάντησα και της έκλεισα το μάτι.Το θέλεις εδώ ή πακέτο για το σπίτι;Εδώ της λέω,γιατί στο σπίτι θα μου χρεώσεις και τα εκτός έδρας".Ως συνήθως το φάλτσο γέλιο του κάλυψε των υπολοίπων.Ο Λάγιος εκνευριζόταν όλο και περισσότερο,κυρίως με τον Πηγαδίτη παρά με τις ιστορίες του ήρωα της εβδομάδας,τις ίδιες ιστορίες που τις είχε ακούσει άπειρες φορές,μόνο τα ονόματα άλλαζαν. "Τελείωσες την αναφορά σου;""Ε;Όχι.Τώρα θα την τελειώσω.Ρε τον Κοντόπουλο,το περίμενες εσύ τέτοιο πράγμα;""Το ότι είναι ψεύτης;Το ξέρω εδώ και χρόνια""'Οχι ρε'συ,εννοώ αυτό που έγινε στο υπουργείο.Το πίστευες πως θα'χε τ'αρχίδια για να το κάνει;""Δεν ξέρω αν είχε τ'αρχίδια ή είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου.Τελείωνε να πάμε να φύγουμε""Πες μου πως δεν ζήλεψες,έστω και λίγο""Πηγαδίτη,να κόψεις τις πολλές ταινίες,σου'χουν κάνει ζημιά""Μάλλον ζήλεψες πολύ και δεν μπορείς να το κρύψεις""Τι να ζηλέψω ρε'συ;Το ότι σκότωσε τόσο κόσμο;Εσύ θα ένιωθες περήφανος,θα αισθανόσουν καλά με τον εαυτό σου;Αυτή είναι η δουλειά μας;Μόνο κάποιος σαν τον Κοντόπουλο θα καμάρωνε γι'αυτό.Μπράβο του,ας απολαύσει τα 15 λεπτά του και ας μας αφήσει ήσυχους" "Δεν τον συμπαθείς,γι'αυτό δεν παραδέχεσαι πως αυτό που έκανε ήταν απίστευτο""Αυτό που έκανε,δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι μουνόπανο.Και όταν τύποι σαν αυτόν αποθεώνονται,τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα.Κάτι δεν μου κολλάει σ'αυτήν την ιστορία,αλλά αμφιβάλλω αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια.Τελείωνε να φύγουμε,γιατί βαρέθηκα να τον ακούω".Υπέγραψε και έβαλε τα πράγματα του στις τσέπες.Ετοιμάζοταν να σηκωθεί,όταν είδε τον Κοντόπουλο να πλησιάζει προς το γραφείο του."Λάγιε,να σε πάρω μαζί μου απόψε;Λέγε ρε,να γαμήσεις και'συ λίγο,μπας και φύγει η ξινίλα απ'τα μούτρα σου""Χρηστάκη,εγώ δεν γαμάω άντρες,ούτε ζώα σαν εσένα.Πάλι καλά που έγινε και αυτό,γιατί την τελευταία φορά που γάμησες ζωντανή γυναίκα,υπήρχε ακόμα η Σοβιετική Ένωση""Ζηλεύεις ρε μαλάκα,ε;Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι σημαντικό,κάτι σπουδαίο;Το θυμάσαι ότι είσαι αστυνομικός και όχι κλητήρας;Το θυμάσαι πως έχει όπλο;Πότε ήταν η τελευταία φορά που έριξες με το όπλο σου;Την Ανάσταση πριν φας μαγειρίτσα;" "Όχι τις προάλλες,όταν ήρθε η κόρη σου και μου ζήταγε λεφτά για έκτρωση.Έριξα δύο στον αέρα,γιατί αλλιώς δεν έφευγε""Τη κόρη μου δεν θα την ξαναπιάσεις στο στόμα σου,το άκουσες;""Αλλιώς τι;,Θα της πεις να μου κόψει την έκπτωση;""Τι είπες ρε βρωμόπουστα,μη σου γαμήσω".Ο Πηγαδίτης μπήκε στη μέση,ενώ οι υπόλοιποι κράταγαν τον Κοντόπουλο που άφριζε."Έλα δω ρε γαμιόλη,να σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις,έλα δω ρε βρωμόπουστα!""Θα προτιμήσω τη κόρη σου,το μουνί της είναι μέλι.Το ξέρεις καλύτερα από μένα,έτσι δεν είναι ή μηπως δεν το έχει δοκιμάσει ακόμα;Τους συγγενείς τους χρεώνει παραπάνω;" Ο Πηγαδίτης τρόμαξε,δεν αναγώριζε τον συνάδελφο του.Είχε ένα απόκοσμο χαμόγελο,δε τον είχε ξαναδεί έτσι Μαζεύτηκε όλο το προσωπικό του κτηρίου στον όροφο.Χρειάστηκε να παρέμβει ο διοικητής για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.Ο Λάγιος κινδύνευε με διαθεσιμότητα,τον ανάγκασαν να φύγει πρώτος,τον συνόδευσαν δύο άτομα μέχρι το αυτοκίνητο του.Μισή ώρα αργότερα,ο Κοντόπουλος ξεκλείδωνε το δικό του,μουρμουρίζοντας βρισιές.Δεν είχε προλάβει ν'ανοίξει την πόρτα,όταν άκουσε την φωνή πίσω του "Ε,ήρωα".Το τελευταίο που θυμάται,είναι το μέταλλο να γυαλίζει στο φως,λίγο πριν του σπάσει τη μύτη. Είχαν περάσει δύο ώρες από τη στιγμή που ο Πηγαδίτης μπήκε στο διαμέρισμα του.Ήταν ακόμα με τα ρούχα,καθισμένος στο καναπέ.Το πρόσωπο του Λάγιου είχε αφήσει εγκαύματα στην μνήμη του.Δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός που είδε,δεν ήξερε ποιος ήταν ο πραγματικός Αλέξης.Φοβήθηκε,δεν ήξερε πως ν'αντιδράσει.Η σύγχιση τον μούδιασε κι άλλο,όταν διάβασε το μήνυμα.Ήταν ο Λάγιος."21:00 στο γνωστό,θυμάσαι το δρόμο;".Το μπαρ ήταν σχεδόν άδειο,ο Λάγιος δεν τον είδε όταν μπήκε.Είχε πίει ήδη δύο ποτά.Δεν σήκωσε τα μάτια,ούτε τον χαιρέτησε όταν έκατσε απέναντι του."Από τι ώρα είσαι εδώ;""Έχω καμιά ώρα.Τι θα πιείς;""Μια μπύρα".Έκανε νόημα στη σερβιτόρα. Το αλκοόλ δε τον χαλάρωσε.Ήταν σφιγμένος,δεν μπορούσε να κατεβάσει τις άμυνες του.Η σιωπή έκανε την αμηχανία πιο πνιγηρή."Ρε Αλέξη,γιατί το έκανες;Και μη μου πεις ότι δεν ήσουν εσύ.Τον πήγαν στο νοσοκομείο αναίσθητο.Το ξέρεις πως μπορεί να σε διώξουν;Διάλεξες να δείρεις τον χειρότερο άνθρωπο την πιιο ακατάλληλη στιγμή.Αν μαθευτεί,αν βγει προς τα έξω,δε τη γλυτώνεις με τίποτα.Βέβαια αν ήμουν στη θέση σου,αυτό που θα με άγχωνε περισσότερο,θα ήταν η αντίδραση του ίδιου του Κοντόπουλου.Δε μπλέκεις με τέτοιους τύπους". Ο Λάγιος που ήξερε,θα τον είχε διακόψει μέχρι τώρα,με κάποιο αιχμηρό πείραγμα,θα τον ειρωνευόταν.Αυτός που είχε απέναντι του,ήταν σχεδόν ακίνητος."Ρε Αλέξη,μ'ακούς;""Σ'ακούω""Τότε γιατί δε μιλάς;""Τι θέλεις να σου πω;""Γιατί το έκανες""Γιατί είχε δίκιο".Η απάντηση τον αιφνιδίασε."Τι εννοείς;""Είχε δίκιο,ζήλεψα.Όχι την δημοσιότητα και τις συνεντεύξεις""Αλλά τι;""Το ότι σκότωσε τόσο κόσμο και δεν πρόκειται να τιμωρηθεί γι'αυτό".Ο Πηγαδίτης πάγωσε.Μαζεύτηκε,ενώ το χέρι του έψαξε αντανακλαστικά για το όπλο.Ο Λάγιος ανθυπομειδίασε."Μη φοβάσαι ρε μαλάκα,δε πρόκειται να σε πειράξω".Άδειασε το ποτήρι του και άναψε τσιγάρο."Σου έχω πει γιατί έγινα αστυνομικός;""Όχι"
II "Όταν ήμουν μικρός,ήθελα να γίνω κιθαρίστας.Ή σκιτσογράφος,στη χειρότερη σχεδιαστής video games.Mεγαλώνοντας άρχισα νάποκτώ δυσανεξία απέναντι στον κόσμο,την σκληρότητα,την παράνοια και την αδικία του.Μ'ενοχλούσαν τα πάντα και η πιο μικρή παραφωνία αγένειας.Δεν ήξερα τι να κάνω,πως ν'αντιδράσω,πως να εκτονωθώ.Ήμουν μια ωρολογιακή βόμβα που σταματούσε πάντα στο παρά ένα,μια παλίρροια από οξύ άφριζε μέσα μου,έψαχνε διέξοδο σε κάθε αφορμή.Έπρεπε να βγει,πριν κάψει τα πάντα.Όλα αυτά είναι εξαιρετική πρώτη ύλη για να δημιουργήσεις κάτι,όμως δεν είχα αρκετό ταλέντο για να μεταφράσω όλα αυτά τα συναισθήματα,σε κάτι άλλο εκτός από θυμό. Ξεχείλιζε παντού,δεν μπορούσα να τον κρύψω.Στίχοι,σκίτσα,μελωδίες στη κιθάρα,τα έθαβε όλα μετά από λίγο.Νόμιζα πως ήταν η εφηβεία,οι ορμόνες.Για κάποιο διάστημα ηρέμησα.Μετά τον θυμό ήρθε η πτώση.Αισθανόμουν ότι έπεφτα συνεχώς και τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.Το έβλεπα και στον ύπνο μου,ξύπναγα τρομαγμένος λίγο πριν αγγίξω την άσφαλτο.Ο θυμός με είχε εξαντλήσει και ο οργανισμός μου παραδόθηκε,αφέθηκε.Το μόνο που ήθελα ήταν να κρυφτώ,να χαθώ από τους πάντες.Νόμιζα πως είχα κατάθλιψη,οι δικοί μου φοβόντουσαν μήπως αυτοκτονήσω.Ούτε η παραίτηση όμως ήταν ασφαλές καταφύγιο.Η ασχήμια συνέχιζε να μ'ενοχλεί.Από το σπίτι,το διπλανό διαμέρισμα,τους δρόμους,μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Ίσως να σου φαίνεται χαζό,αλλά κάθε άσχημη είδηση με πλήγωνε,μερικές φορές δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου.Κάθε απόχρωση παράλογης βίας και καταστροφής,κάθε ζωντανό πλάσμα που χανόταν άδικα,κάθε έκφραση ανθρώπινης βλακείας και απληστίας.Δοκίμασα διάφορα για να ξεχαστώ,να σταματήσω να νιώθω.Σκέφτηκα να φύγω,να πάω στο Θιβέτ,στην Ινδία,μη γελάς,αλήθεια σου λέω.Δεν υπήρχε όμως απόδραση.Και ο θυμός επέστρεφε,όλο και πιο δυνατός.Πάλευα να τον πνίξω.Ήμουν όλη μέρα έξω,έτρεχε,πήγαινα γυμνατήριο.Σκότωνα τον εαυτό μου στη κούραση ,για να μην βρει ο θυμός διέξοδο.Δεν άντεχα άλλο.Κάπου εκεί φτάνεις στα σύνορα της δύναμης σου.Και της αδυναμίας σου.Το μόνο που υπάρχει πέρα απ'αυτό είναι ο θάνατος.Το σκέφτεσαι για μια στιγμή.Αλλά θέλεις να ζήσεις.Πως θα γίνει όμως,να γευτείς την ομορφιά αυτής της ζωής,χωρίς τα τοξικά της απόβλητα;Πως να συνεχίσεις,όταν το μόνο που σε αγκαλιάζει,είναι το πάτωμα;Όταν νιώθεις το σώμα σου,το μυαλό σου σαν τουαλέτες;Όταν νιώθεις σαν υπόμονομος;Πως μπορείς να καταπίνεις όλα τα σκατά του κόσμου και να συνεχίζεις να χαμογελάς; Δεν έχει σημασία,αρκεί να φαίνεσαι καθαρός,αρκεί το καπάκι του υπονόμου να γυαλίζει. Έται αποφάσισα να μπω στην αστυνομία,δεν έβρισκα άλλο τρόπο.Μόνο αν γινόμουν ένας από τους εχθρούς,δεν θα κινδύνευα,το μάτι του κυκλώνα είναι το πιο ασφαλές μέρος.Θα ήμουν προστατευμένος εκεί.Και μια στο τόσο,ίσως να έκανα και κάτι καλό,να διόρθωνα ένα χιλιοστό αδικίας,να τιμωρούσα κάποιον.Οι γονείς μου έπαθαν σοκ,ακόμα δε το πιστεύουν.Η εκπαίδευση ήταν βαρετή,αλλά δεν με πείραζε,γιατί είχα βρει σκοπό,είχα αφοσιωθεί.Ο καιρός στη σχολή ήταν ο πιο ήσυχος της ζωής μου,απορούσα με τον εαυτό μου.Είχα πεισθεί πως είχα ξεπεράσει τους φόβους μου,πως όλα αυτά τα συναισθήματα,ήταν τα απομεινάρια μιας παρατεταμένης εφηβείας. Τελείωσα τη σχολή,βγήκα στους δρόμους.Η ρουτίνα δεν μ'ενοχλούσε,αντιθέτως,με κρατούσε ήρεμο.Πήρα μετάθεση,ο πρώτος μήνας πέρασε άνετα.Ήμουνν βραδινός,ο συνεργάτης μου μίλαγε ασταμάτητα.Ήταν ευχάριστος τύπος,αλλά γινόταν κουραστικός.Στο γυρισμό,έκανε στάση σ'ένα μπαρ.Μόλις παρκάραμε,έβγαλε έναν φάκελο γεματο χρήματα.Τα μέτρησε,κράτησε λίγο παραπάνω από τα μισά,έβαλε τα υπόλοιπα στον φάκελο και μου τα έδωσε.Δεν ήξερα πως ν'αντιδράσω,φοβήθηκα."Τι είναι αυτά;" τον ρώτησα "Τα bonus μας" μου απάντησε.Τράβηξε χειρόφρενο,αλλά κανένας απ'τους δύο δεν βγήκε από το αμάξι.Το βλέμμα του ήταν πάνω στο φάκελο."Πάρε τα λεφτά.Πάρτα γιατί θα το μετανιώσεις"Άνοιξα τη πόρτα και βγήκα.Από εκείνη τη στιγμή ήμουν ξένο σώμα στο τμήμα.Όλοι με απέφευγαν.Δύο φορές με στρίμωξαν και με απέιλησαν.Έτρεμα,μετάνιωνα κάθε στιγμή για την απόφαση μου.Τα βλέμματα ακονιζόντουσαν πάνω μου,δεν ήθελα να βρίσκομαι δευτερόλεπτο εκεί μέσα.Υπήρχαν φορές που το μόνο που άκουγα,ήταν οι παλμοί μου.Ακουγόντουσαν σαν κάποιος ή κάτι προσπαθούε να βγει από μέσα μου.Ζήτησα μετάθεση,ευτυχώς βγήκε γρήγορα.Στο ενδιάμεσο,πήρα όλη την άδεια μου,έφυγα όσο πιο μακρυά μπορούσα.Ήμουν σαν τρομαγμένο ζώο στο καινούργιο τμήμα. Φοβόμουν να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια.Ο νεός μου συνεργάτης φαινόταν καλός.Ήταν μεγάλος,σε λίγο θα έβγαινε σε σύνταξη.Η περιοχή ήταν πιο ήσυχη,η ρουτίνα επανήλθε,σταμάτησα ν'αγχώνομαι.Γνώρισα και την Σοφία.Όμως μερικές φορές η ασφάλεια είναι η χειρότερη παγίδα που σου στήνει ο φόβος.Γυρίζαμε με το αυτοκίνητο του συνεργάτη μου,θα με άφηνε στο σπίτι.Σταμάτησε απότομα,δύο στενά πριν,έβγαλε το όπλο του και το κόλλησε στο μάγουλο μου.Δεν ξέρω πως,αλλά έμαθε τι είχε γίνει στο προηγούμενο τμήμα.Στεναχωρήθηκε,γιατί ετοιμαζόταν να μου δείξει τα κατατόπια.Εκείνη τη στιγμή,καταλάβα πως καμιά μετάθεση δεν θα μπορούσε να με σώσει.Με ρώτησε αν θα ήμουν συνεργάσιμος αυτή τη φορά και αν θα έπαιζα επιτέλους ομαδικά.Μου έδωσε τρεις μέρες διωρία για να το σκεφτώ.Το ίδιο βράδυ σταμάτησα τον εαυτό μου τρεις φορές,πριν πατήσει την σκανδάλη.Η Σοφία έβλεπε τηλεόραση στο διπλανό δωμάτιο,ενώ εγώ ήμουν στο μπάνιο με το όπλο.Έπρεπε να αντιδράσω.Θα τον παγίδευα.Ξεκίνησα να τον ηχογραφώ από το επόμενο βράδυ.Κατέγραφα συνομιλίες,σημείωνα ποσά,ημερομηνίες,μέρη και πρόσωπα. Για να είμαι ειλικρινής,περίμενα πως η διαφθορά θα ήταν πιο συναρπαστική.Υπήρχαν νύχτες που ευχήθηκα να είχα ενδώσει πιο νωρίς,τουλάχιστον στο προηγούμενο τμήμα πέρναγαν καλά.Ο τύπος ήταν αξιολύπητος.Δεν τον ένοιαζαν τα χρήματα ή τα ναρκωτικά.Μόνο οι γυναίκες.Εξαργύρωνε την ελάχιστη ισχύ που είχε,σε μερικά θλιβερά γαμήσια.Νόμιζε ότι έτσι ξόρκιζε 30 χρόνια συζυγικής πλήξης.Και η πιο όμορφη δίπλα του,γινόταν αηδιαστική.Όσο εμετικός κι αν ήταν,μου έκανε καλό αυτός ο μήνας μαζί του,καθάρισε το μυαλό μου.Είχα αρκετό υλικό πλέον,τον είχα σε βίντεο ντυμένο και γυμνό.Αποφάσισα να περάσω στην αντεπίθεση.Βγήκαμε για ποτό.Λίγο πριν μπούμε στο αυτοκίνητο,του έδειξα μερικά βίντεο.Δε ταράχτηκε.Μου είπε πως ήμουν το ίδιο μπλεγμένος μ'αυτόν και πως δεν με συνέφερε να τα δείξω πουθενά.Του απάντησα ότι οι πρώτοι που θα τα έβλεπαν,θα ήταν η γυναίκα και τα παιδιά του.Ύστερα θα τα έστελνα στα μέσα,θα τα έβγαζα στο internet και στο τέλος στο εσωτερικών υποθέσεων.
III "Δε φαίνομαι πουθενά στα βίντεο και σε έχω ηχογραφήσει να με απειλείς.Και δεν νομίζω πως έχεις στοιχεία εναντίον μου,ήσουν πάντα πολύ απασχολημένος με το να παριστάνεις τον γαμιά σε φοβισμένες πιτσιρίκες."Τα μάτια του κόχλαζαν,αλλά ήξερε πως τον είχα στο χέρι."Τι θέλεις,περισσότερα λεφτά;Πάρτα όλα!""Δε θέλω λεφτά,κράτα τα,θα τα χρειαστείς.Θέλω απλά να κάνεις το μαλάκα""Για ποιο πράγμα;""Γι'αυτό!".Τον έφτυσα στα μούτρα και τον χτύπησα στη μύτη.Λύγισε,τον έπιασα από τον γιακά και τον χτύπησα άλλες δύο φορές,το αίμα είχε σκεπάσει τη σιδερογροθιά."Μπορείς ν'αντισταθείς αν θέλεις,αλλά το ξέρουμε και οι δύο,πως θα είναι χαμένος κόπος και χρόνος.Αν σου ξαναπεράσει από το μυαλό η ιδέα,να θυμάσαι αυτό.Αν αύριο έχω και το παραμικρό σημάδι,ο,τιδήποτε που μπορεί να τραβήξει την προσοχή,τα βίντεο θα πάνε παντού.Μπορείς να φανταστείς την αντίδραση της γυναίκας σου,όταν θα θα σε δει να γαμάς κοριτσάκια πιο μικρά κι απ'την κόρη σας;".Τον χτύπησα ξανά,στο στομάχι,διπλώθηκε.Τον σήκωσα και τον κουτούλησα,τον κόλλησα στον τοίχο. "Πάρε μια βαθιά ανάσα,επιστράτευσε όλες σου τις δυνάμεις και τις αντοχές,δε πρέπει να λιποθυμήσεις αμέσως,θέλω κάθε δευτερόλεπτο να χαραχθεί καθαρά στο χοντρό κρανίο σου, ο πόνος να φτάσει μέχρι με το μεδούλι.Κοίταξε με!Από'δω και πέρα,αν σε πετύχω έστω και να με κοιτάς στραβά,θα σε αφήσω ανάπηρο.Θα κάνεις ό,τι σου λέω,όταν στο λέω.Δε με νοιάζει τι ώρα θα είναι,όταν θα σε παίρνω τηλέφωνο θα έρχεσαι να ξεσπάω πάνω σου.Θα βγάζεις τον σκασμό και θα κάνεις το σάκο του μποξ.Θα σε χτυπάω μέχρι τα δόντια σου να γίνουν χυλός,μέχρι το μυαλό σου να χυθεί απ'τον κώλο.Και τώρα θέλω να ματώσεις.Σαν να έχεις πάρει φωτιά και το μόνο που μπορεί να τη σβήσει,είναι το αίμα σου".Τον άφησα λιπόθυμο εκεί.Πέρασε ένα μήνα στο νοσοκομείο.Δεν τον ξαναείδα από τότε,πήρε μετάθεση.Γύρισα στο σπίτι και έτρεμα,από ηδονή.Κάθε γροθιά ήταν καλύτερη κι από οργασμό,σε κάθε χτύπημα έβγαιναν τα απωθημένα χρόνων.Εκείνη τη νύχτα στο στενό,ήταν σαν να βγήκα από το κουκούλι,άφησα τον παλιό μου εαυτό εκεί πίσω.Άφησα όλες μου τις αδυναμίες και τα λάθη,μισοπεθαμένα στο πεζοδρόμιο.Προσπαθούσα να ξεπλύνω το αίμα απ'τα χέρια μου,όταν σήκωσα το κεφάλι.Ήταν σαν να είδα για πρώτη φορά το πρόσωπο μου στον καθρέφτη.Εκείνη τη νύχτα το κατάλαβα.Δε μπορούσα να υποκρίνομαι άλλο.Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσεις τον φόβο,είναι να βρεις κάτι πιο δυνατό.Να γίνεις ο φόβος σου,να γίνεις εφιάλτης για τους εφιάλτες σου,να γίνεις τέρας απέναντι στα τέρατα. Μόνο η βία μπορεί να σε προστατέψει.Δε με τρόμαξε το πόσο βίαιος γινόμουν,αλλά το γιατί άργησα τόσο καιρό να το ανακαλύψω.Το πόσο γλυκιά ήταν η βία.Ήταν εθισμός,ένιωθα σαν πρεζάκι,ήθελα κι άλλο,περισσότερο,καλύτερο.Λες και ολόκληρος ο οργανισμός μου ήταν σε στύση,24 ώρες το 24ωρο.Υπήρχαν φορές που πάθαινα ρεύση όταν χτύπαγα κάποιον.Έψαχνα αφορμές παντού,ακόμη και μια στραβή ματιά ήταν αρκετή.Νιώθεις άτρωτοςΜετά από λίγο δε σε φοβίζει τίποτα πλέον,ούτε το ότι είσαι ζωντανός και δεν νιώθεις τίποτα.Σε τρομοκρατεί η σκέψη,μήπως αρχίσεις ν'αναπωλείς τον παλιό σου εαυτό,μήπως σου πάρουν τη δύναμη σου.Βλέπεις την ευτυχία,την καλοσύνη και την τρυφερότητα να σε τρομάζουν.Γιατί ξέρεις πως δεν θα γίνουν ποτέ δικά σου.Νομίζεις πως σε χλευάζουν,σε γελοιοποιούν.Και θέλεις να τα καταστρέψεις πριν σε αγγίξουν,πριν ανοίξουν ρωγμές στα τείχη σου.
Και τότε ανακαλύπτεις πως η βία,η αυτή πανοπλία που φοράς,έχει ένα τίμημα.Μέρα με την μέρα,γίνεται το δέρμα σου,γίνεται ένα μαζί σου.Και αν κάτι αρχίσει να την τρυπάει,να την καταστρέφει,τότε θα πρέπει να το σταματήσεις,πριν χάσεις τον εαυτό σου,πριν η ζεστασιά σε κάνει κομμάτια.Πριν αρχίζεις να σκάβεις και ανακαλύψεις πως δεν υπάρχει τίποτα πια,πως είσαι απλά ένα σκιάχτρο,που κράταγε μακρυά ο,τιδήποτε ήθελε να βγει ή να μπει μέσα σου.Πως είσαι παρείσακτος στην ίδια σου την ύπαρξη."Η σερβιτόρα άφησε το ποτηρι μπροστά του.Άδειασε το μισό."Ο άνθρωπος είναι το πιο αποτυχημένο ζώο,ένα λάθος της φύσης. Ένας ιός,που δεν μπόρεσε να τον εξαλείψει και καταστρέφει τα πάντα.Είμαστε απλά μαιμούδες που έχουν τρελαθεί,ένας καρκίνος που καταβροχθίζει τον πλανήτη.Σκεφτόμαστε και νιώθουμε περισσότερα από όσα μπορούμε ν'αντέξουμε,καταστρέφουμε τα πάντα,νομίζοντας ότι δημιουργούμε.Μας έκανε κακό η εξέλιξη.Δεν έπρεπε να μάθουμε πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε,όλα τα ζώα θα ήταν δυστυχισμένα αν το ξέρανε.Ίσως γι'αυτό είμαστε τόσο κακοί,αφού τίποτα δεν θα είναι δικό μας για πάντα,πρέπει τα καταστρέψουμε όλα.Μήπως και εκτονωθούμε,μήπως και ξεχάσουμε.Αλλά δε ξεχνάμε ποτέ.Ή μπορεί εκείνο το κομμάτι ζώου που υπάρχει ακόμα μέσα στον άνθρωπο,αυτό που δεν εξανθρωπίζεται και δεν εξημερώνεται ποτέ,να είναι το μόνο υγιές,το μόνο που παλεύει να μείνει ζωντανό.Εκείνο που θέλει να κάψει τη μάσκα του κόσμου,να δει το πραγματικό του πρόσωπο και να μην τρομάξει από το θέαμα.Δε ξέρω τι είναι αλήθεια από όλα αυτά και τι θα ήθελα να είναι,δε ξέρω τι χρειάζομαι πιο πολύ.Αλλά μερικές φορές,τίποτα δεν είναι αρκετό.Τίποτα που να σε κάνει να πεις πως αξίζει αυτός ο κόσμος,αξίζει αυτή η ζωή" Έσβησε το τσιγάρο αργά.Ο Πηγαδίτης τον κοίταζε παγωμένος."Τι έπαθες;""Τίποτα,αναρωτιέμαι""Τι πράγμα;""Αν έχεις πιει πολύ και αν εγώ πρέπει να πιω περισσότερο.Δεν θυμάμαι να σ'έχω ξανακούσει να μιλάς τόση ώρα""Δεν θα ξαναγίνει,στο υπόσχομαι""Όχι,δεν στο λέω γι'αυτό.Απλά..Δεν ξέρω τι να σου πω,δεν ξέρω αν μπορώ να σε βοηθήσω""Και μόνο που μ'άκουσες,φτάνει""Δεν ξέρω αν είναι αρκετό,ίσως χρειάζεται να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό,κάποιον ψυχαναλυτή ή ψυχολόγο.""Μάλλον σε ψυχίατρο και να μου δώσει αρκετά χάπια για να μπαλώσουν τα κενά.Ελπίζω να μου δώσει από τα καλά,να το ευχαριστηθώ τουλάχιστον""Θα τα μοιραστούμε γιατί δε ξέρω αν μπορώ να σε αντέξω άλλο""Αφού με άντεξες τόση ώρα και με μια μπύρα μόνο,μπορείς ν'αντέξεις τα πάντα.Θα πιούμε άλλο ένα;""Δε νομίζω,νύσταξα.Πάω να φύγω,γιατί δεν θα σηκώνομαι το πρωί και θα με βρίζεις""Αν είναι έτσι,εντάξει.Θα κανονίσουμε άλλη φορά,μια πιο ευχάριστη έξοδο""Μήπως θέλεις να σε πάω σπίτι;Έχεις πιει αρκετά,καλύτερα να μην οδηγήσεις""Δεν πήρα το αυτοκίνητο,μην ανησυχείς.Θα κάτσω λίγο ακόμα"""Μη πιεις άλλο""Ένα τελευταίο και θα φύγω"" Όπως θέλεις.Καληνύχτα""Καληνύχτα".Ο Πηγαδίτης αμφιταλαντεύτηκε για μερικά δευτερόλεπτα.Είχαν μείνει δύο τσιγάρα στο πακέτο.Θ άφηνε το τελευταίο για το πρωί.Ήπιε τη πρώτη γουλιά και τράβηξε μια γερή τζούρα.Το χάδι της ζάλης σαν γυναικείο χέρι στα μαλλιά του.Έκλεισε τα μάτια και έγειρε πίσω.Κάποια τραγούδια είναι σαν ξόρκια,εξαφανίζουν το κόσμο γύρω σου.Έστω και για 3,5 λεπτά.
Ευρωπαική Ένωση 2016:Και δεν αλλάζει και βουλιάζει
Παρακαλούνται οι δύτες των νεφών,να παραλάβουν τα μπρατσάκια και τα προστατευτικά τους,πριν αρχίζουν τις καταδύσεις με αφορμή τις εκλογές στη Γαλλία. Για να μην τραυματιστεί η αφέλεια,η άγνοια και η βλακεία τους
Με αυτά που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,έχω αρχίσει και αναπολώ τον Σαμαρά.
Οι εκλογές της ΝΔ είναι τόσο θλιβερές,που κάνουν αυτές τις FIFA να μοιάζουν με τον ορισμό της διαφάνειας.
Μόλις γίνει η οικουμενική και δείτε τον Λεβέντη να σας λέει για την ευλογία των μνημονίων,μην αναρωτηθείτε.Έχει κι άλλο μέχρι τον πάτο.Όταν θα δω τον Βεργή να λέει Μένουμε Ευρώπη,τότε ναι,πιο κάτω είναι μόνο ο πυρήνας της Γης.
Θεραπεία για τον 'Εμπολα,τον καρκίνο και το AIDS μπορεί να βρεθεί.Γι'αυτούς που βλέπουν ΣΚΑΙ και τους αρέσει,όχι.
Οι υπέυθυνοι για την επιλογή της μουσικής στα σούπερ μάρκετ πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Οι συντελεστές της διασκευής "Ρούντολφ το ελαφάκι" να καούν ζωντανοί σαν μάγισσες,ενώ ο Καλλίρης ν'ανασκολοπιστεί με χριστουγεννιάτικο δέντρο,φτιαγμένο από γυαλόχαρτο.
Μερικές φορές σκέφτομαι (αλήθεια,μόνος μου) ότι αν δεν μας κόψουν το internet,δεν πρόκειται ν'αλλάξει τίποτα.Αλλά και να ξεσηκωθούμε,μόλις μας συνδέσουν και πάλι,θα ηρεμήσουμε.Χάξλευ-Όργουελ σημειώσατε 1.
Ζούμε την χρησή εποχή της αμερικανικής τηλεόρασης.Ο πήχης και οι προσδοκίες είναι τόσο ψηλά,που φοβάμαι να σκεφτώ τι θα γίνει,αν οι μελλοντικές σειρές δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μας.Φαντάζεστε πως θα είναι οι ταινίες σε 5-6 χρόνια;
Ένα επεισόδιο Fargo έμεινε.Η δεύτερη σεζόν μπορεί να μην είχε Lorne Malvo,είχε όμως πιο ομαδικό παιχνίδι.Τι θα δω μετά δεν ξέρω,η διαφορά μεταξύ καλών και μέτριων -για να περνά η ώρα - εως κακών σειρών,είναι χαώδης.Είδα το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου Blacklist και κόντεψα να δακρύσω αίμα από τα χασμουρητά.
Mετά από 4 εξαιρετικές σεζόν,που η κάθε μια ήταν καλύτερη και διαφορετική από την προηγούμενη,το American Horror Story έμεινε από καύσιμα.Ο τελευταίος κύκλος είναι βασανιστικά μέτριος.Και περιέργως,δεν φταίει η Gaga γι'αυτό.
Words Of Wisdom
"Ο βιομηχανικός πολιτισμός απαιτεί πλήρη ικανοποίηση του ατόμου μέχρι εκεί που φθάνουν τα όρια της υγιεινής και της οικονομίας. Διαφορετικά ο μηχανισμός θα πάψει να λειτουργεί". A.Χάξλευ,Θαυμαστός Νέος Κόσμος
Ξεκίνησα μαθήματα σε δημόσιο Ι.Ε.Κ.Αυτές τις δέκα μέρες,θυμήθηκα πόσο βαρετό ήταν το σχολείο,πόσο βασανιστικές μπορούσαν να γίνουν οι ώρες.Δε θα γράψω σεντόνια για το πόσο αντιεκπαιδευτικό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα.Απλά θα πω,ότι η νοσταλγία είναι το botox της μνήμης.Όσο πιο μέτριο και κακό το παρόν,τόσο περισσότερο εξιδανικεύεται το παρελθόν.Δεν ήταν όλά καλύτερα τότε,απλά εσύ ήσουν νεότερος,τα μόνα σου άγχη ήταν το που θα πας το Σάββατο και αν σε γουστάρει η Μαιρούλα από το Γ4.Η άγνοια είναι σαν τη παρθενιά,όταν την χάσεις,όσες παρθενοραφές και να κάνεις,δεν επανέρχεται
Όσο αναφορά την -πρώτη φορά δεξιά από τα αριστερά- κυβέρνηση,δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα.Αν το σύστημα αφομοίωσε τους συριζαίους,πιο γρήγορα κι απ'τον Agent Smith,αν ήταν ένας ακόμα άσος στο μανίκι του και μια αποτελεσματική βαλβίβα αποσυμπίεσης ή αν απλα είναι τόσο ήλιθιοι.Πάντως το τρολάρισμα που μας έκανε ο Μάρδας,ούτε ο Πάγκαλος.Ο Μπόμπολας θα έπαθε εσωτερική αιμορραγία από τα γέλια,διαβάζοντας τις δηλώσεις του.Και μετά θα σκέφτηκε πόσο περιττός είναι ο Θεοδωράκης.Πεταμένα λεφτά..
Διαβάζοντας -όσο μπορεί ν'αντέξει το πεπτικό μου σύστημα- τους υπερασπιστές,απολογητές κτλ. του δυτικού πολιτισμού,που ξεσάλωσαν μετά τα γεγονότα στο Παρίσι,μου έρχεται στο μυαλό,το κυνώδες ρεφρέν "Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι κι από μόνη σου αγαπιέσαι".Εν μέρει,έχουν κάπου δίκιο.Ο δυτικός πολιτισμός είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα.Γιατί κάτι πιο δίκαιο,πιο ανθρώπινο,πιο λογικό και με λιγότερη υποκρισία δεν γίνεται να δημιουργήσουμε.Μάλλον ζούμε στο καλύτερο δυνατό κόσμο,αυτά είναι τα όρια των δυνατοτήτων μας και τα σύνορα της ευαισθησίας μας.
Το Man In The High Castle δεν είναι η καλύτερη σειρά του 2015.Δεν έχει τις καλύτερες ερμηνείες ή την καλύτερη παραγωγή.Η εναλλακτική του ιστορία όμως,σε πιάνει από το λαιμό.Βλέπεις το παρελθόν να ξαναγίνεται μέλλον.Υπάρχουν σκηνές που αποδεικνύουν τη δύναμη του μέσου,όταν χρησιμοποιείται σωστά.'Οπως αυτές που βλέπεις τους Ιάπωνες να συμπεριφέρονται σε μια λευκή σαν σκουπίδι,επειδή την θεωρούν κατώτερη.Ή όταν ένας τους νικητές ναζί,αναρωτιέται αν έπρεπε να γίνουν τόσες φρικαλεότητες για να νικήσουν,για να δεχτεί αμέσως την απάντηση "έπρεπε να γίνουν θυσίες".Οι νικητές δεν γράφουν απλά την ιστορία,φέρνουν τα πάντα στα μέτρα τους και δίνουν το νόημα που θέλουν σε κάθε λέξη και έννοια.Το ότι η σειρά είναι παραγωγή του Amazon,είναι τόσο μαύρο χιούμορ που θα έφερνε σε αμηχανία και την ίδια την ειρωνία.
Τις τελευταίες εβδομάδες,βλέπω ξανά τις ταινίες του John Hughes και του John Candy(προσεχώς κείμενα αφιερώματα και για τους δύο).Όταν ήμουν μικρός,μόνο που έβλεπα τον Candy,γελούσα.Ακόμα και τώρα μου φαίνεται σαν καρτούν παγιδευμένο σε ανθρώπινο σώμα.Εξακολουθεί να μου φτιάχνει την διάθεση,αλλά τώρα μπορώ να εκτιμήσω και το πόσο καλός ηθοποιός ήταν.Για καποιον ανεξήγητο λόγο,στα μάτια μου,η μορφή του είναι εκείνο το κομμάτι του παιδικού μας εαυτού που δεν χάθηκε,είναι ακόμα μαζί μας.Μπορεί να μεγάλωσε αλλά παραμένει το ίδιο.Εντάξει,γράφω μαλακίες πρωί πρωί,αλλά ο θείος Buck παραμένει ένα από τα καλύτερα αντίδοτα στην κατάθλιψη των ημερών Με αφορμή λοιπόν τους Hughes & Candy και χωρίς ν'αυτοαναιρεθώ στα περί νοσταλγίας,οι περισσότερες σύγχρονες κωμωδίες δεν βλέπονται.Πνίγονται στα στερεότυπα,στο χοντροκομμένο χιούμορ για καθυστερημένους έφηβους και στην κατάχρηση της βωμολοχίας (δε το πιστεύω πως το έγραψα εγώ αυτό,έχει μπει η Ροζίτα Σώκου μέσα μου).Ίσως είναι άδικες και άτοπες οι συγκρίσεις,ειδικά με τις κωμωδίες του Hughes,αλλά δεν υπάρχουν ούτε οι καλογραμμένοι χαρακτήρες,ούτε η ψυχή και η ζεστασιά εκείνων των ταινιών.Φωτεινή εξαίρεση,η τριλογία Cornetto.Αρκετά με την γκρίνια,κατεβάστε τώρα το Planes, Trains and Automobiles.
Words Of Wisdom "Λαρς φον Τρίερ και μαλακίες......Το The Κόπανοι με τον Κωνσταντίνου το έχεις δει; Δεν είστε υποχρεωμένοι να συντηρείτε το προφίλ του intellectual τύπου που βλέπει,διαβάζει και ακούει ψαγμένα πράγματα,να πούμε,και μετά τα αναλύει,διεισδύοντας στο μυαλό του δημιουργού και άλλα τέτοια γελοία.Μη ντρέπεστε επείδη σας πήρε ο ύπνος στην τελευταία ταινία του Jarmousch.παραδεχθείτε το ανοιχτά.Στο τέλος θα καταλήξετε και εσείς ν'ακούτε "ethnic" μελωδίες από γηγενείς ινδιάνους της Γης του Πυρός,και δε λέω,γαμώ τα παιδιά οι ινδιάνοι,αλλά όχι και να πλουτίζουν οι πολυεθνικές,από τα κόλλυβα του μνημόσυνού τους. Το "βίοι αγίων και τα πριονάκια για των τεμαχισμό των αγίων" που επαναλαμβάνει ο Μουστάκας (rip) στον Παρθενοκυνηγό,είναι πολύ πιο μπροστά από όλες αυτές τις διανοουμενίστικες παπαριές που κερδίζουν τον Χρυσό Χαμαιλέοντα και άλλα τέτοια ανούσια βραβεία.Αν κάποια στιγμή νιώσετε ψαγμένοι,ξαπλώστε κάπου και περιμένετε να σας περάσει (....για κάποιον άλλο)." Κωστάκης Ανάν,Η Τελική Λήθη
