Tα Υστερόγραφα Της Εβδομάδας (1)

Ξεκίνησα μαθήματα σε δημόσιο Ι.Ε.Κ.Αυτές τις δέκα μέρες,θυμήθηκα πόσο βαρετό ήταν το σχολείο,πόσο βασανιστικές μπορούσαν να γίνουν οι ώρες.Δε θα γράψω σεντόνια για το πόσο αντιεκπαιδευτικό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα.Απλά θα πω,ότι η νοσταλγία είναι το botox της μνήμης.Όσο πιο μέτριο και κακό το παρόν,τόσο περισσότερο εξιδανικεύεται το παρελθόν.Δεν ήταν όλά καλύτερα τότε,απλά εσύ ήσουν νεότερος,τα μόνα σου άγχη ήταν το που θα πας το Σάββατο και αν σε γουστάρει η Μαιρούλα από το Γ4.Η άγνοια είναι σαν τη παρθενιά,όταν την χάσεις,όσες παρθενοραφές και να κάνεις,δεν επανέρχεται

 Όσο αναφορά την -πρώτη φορά δεξιά από τα αριστερά- κυβέρνηση,δεν έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα.Αν το σύστημα αφομοίωσε τους συριζαίους,πιο γρήγορα κι απ'τον Agent Smith,αν ήταν ένας ακόμα άσος στο μανίκι του και μια αποτελεσματική βαλβίβα αποσυμπίεσης ή αν απλα είναι τόσο ήλιθιοι.Πάντως το τρολάρισμα που μας έκανε ο Μάρδας,ούτε ο Πάγκαλος.Ο Μπόμπολας θα έπαθε εσωτερική αιμορραγία από τα γέλια,διαβάζοντας τις δηλώσεις του.Και μετά θα σκέφτηκε πόσο περιττός είναι ο Θεοδωράκης.Πεταμένα λεφτά..

 Διαβάζοντας -όσο μπορεί ν'αντέξει το πεπτικό μου σύστημα- τους υπερασπιστές,απολογητές κτλ. του δυτικού πολιτισμού,που ξεσάλωσαν μετά τα γεγονότα στο Παρίσι,μου έρχεται στο μυαλό,το κυνώδες ρεφρέν "Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι κι από μόνη σου αγαπιέσαι".Εν μέρει,έχουν κάπου δίκιο.Ο δυτικός πολιτισμός είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα.Γιατί κάτι πιο δίκαιο,πιο ανθρώπινο,πιο λογικό  και με λιγότερη υποκρισία δεν γίνεται να δημιουργήσουμε.Μάλλον ζούμε στο καλύτερο δυνατό κόσμο,αυτά  είναι τα όρια των δυνατοτήτων μας και τα σύνορα της ευαισθησίας μας.

 Το Man In The High Castle δεν είναι η καλύτερη σειρά του 2015.Δεν έχει τις καλύτερες ερμηνείες ή την καλύτερη παραγωγή.Η εναλλακτική του ιστορία όμως,σε πιάνει από το λαιμό.Βλέπεις το παρελθόν να ξαναγίνεται μέλλον.Υπάρχουν σκηνές που αποδεικνύουν τη δύναμη του μέσου,όταν χρησιμοποιείται σωστά.'Οπως αυτές που βλέπεις τους Ιάπωνες να συμπεριφέρονται σε μια λευκή σαν σκουπίδι,επειδή την θεωρούν κατώτερη.Ή όταν ένας τους νικητές ναζί,αναρωτιέται αν έπρεπε να γίνουν τόσες φρικαλεότητες για να νικήσουν,για να δεχτεί αμέσως την απάντηση "έπρεπε να γίνουν θυσίες".Οι νικητές δεν γράφουν απλά την ιστορία,φέρνουν τα πάντα στα μέτρα τους και δίνουν το νόημα που θέλουν σε κάθε λέξη και έννοια.Το ότι η σειρά είναι παραγωγή του Amazon,είναι τόσο μαύρο χιούμορ που θα έφερνε σε αμηχανία και την ίδια την ειρωνία.



Τις τελευταίες εβδομάδες,βλέπω ξανά τις ταινίες του John Hughes και του John Candy(προσεχώς κείμενα αφιερώματα και για τους δύο).Όταν ήμουν μικρός,μόνο που έβλεπα τον Candy,γελούσα.Ακόμα και τώρα μου φαίνεται σαν καρτούν παγιδευμένο σε ανθρώπινο σώμα.Εξακολουθεί να μου φτιάχνει την διάθεση,αλλά τώρα μπορώ να εκτιμήσω και το πόσο καλός ηθοποιός ήταν.Για καποιον ανεξήγητο λόγο,στα μάτια μου,η μορφή του είναι εκείνο το κομμάτι του παιδικού μας εαυτού που δεν χάθηκε,είναι ακόμα μαζί μας.Μπορεί να μεγάλωσε αλλά παραμένει το ίδιο.Εντάξει,γράφω μαλακίες πρωί πρωί,αλλά ο θείος Buck παραμένει ένα από τα καλύτερα αντίδοτα στην κατάθλιψη των ημερών

Με αφορμή λοιπόν τους Hughes & Candy και χωρίς ν'αυτοαναιρεθώ στα περί νοσταλγίας,οι περισσότερες σύγχρονες κωμωδίες δεν βλέπονται.Πνίγονται στα στερεότυπα,στο χοντροκομμένο χιούμορ για καθυστερημένους έφηβους και στην κατάχρηση της βωμολοχίας (δε το πιστεύω πως το έγραψα εγώ αυτό,έχει μπει η Ροζίτα Σώκου μέσα μου).Ίσως είναι άδικες και άτοπες οι συγκρίσεις,ειδικά με τις κωμωδίες του Hughes,αλλά δεν υπάρχουν ούτε οι καλογραμμένοι χαρακτήρες,ούτε η ψυχή και η ζεστασιά εκείνων των ταινιών.Φωτεινή εξαίρεση,η τριλογία Cornetto.Αρκετά με την γκρίνια,κατεβάστε τώρα το Planes, Trains and Automobiles. 

                                         Words Of Wisdom
                                      "Λαρς φον Τρίερ και μαλακίες......Το The Κόπανοι με τον Κωνσταντίνου το έχεις δει;
Δεν είστε υποχρεωμένοι να συντηρείτε το προφίλ του intellectual τύπου που βλέπει,διαβάζει και ακούει ψαγμένα πράγματα,να πούμε,και μετά τα αναλύει,διεισδύοντας στο μυαλό του δημιουργού και άλλα τέτοια γελοία.Μη ντρέπεστε επείδη σας πήρε ο ύπνος στην τελευταία ταινία του Jarmousch.παραδεχθείτε το ανοιχτά.Στο τέλος θα καταλήξετε και εσείς ν'ακούτε "ethnic" μελωδίες από γηγενείς ινδιάνους της Γης του Πυρός,και δε λέω,γαμώ τα παιδιά οι ινδιάνοι,αλλά όχι και να πλουτίζουν οι πολυεθνικές,από τα κόλλυβα του μνημόσυνού τους.
                                                                   Το "βίοι αγίων και τα πριονάκια για των τεμαχισμό των αγίων" που επαναλαμβάνει ο Μουστάκας (rip) στον Παρθενοκυνηγό,είναι πολύ πιο μπροστά από όλες αυτές τις διανοουμενίστικες παπαριές που κερδίζουν τον Χρυσό Χαμαιλέοντα και άλλα τέτοια ανούσια βραβεία.Αν κάποια στιγμή νιώσετε ψαγμένοι,ξαπλώστε κάπου και περιμένετε να σας περάσει (....για κάποιον άλλο)."
Κωστάκης Ανάν,Η Τελική Λήθη