"Another Soldier In The Army Of The Blind"
Παρκάρησε και κοιτάχθηκε στον καθρέφτη.Οι πληγές είχαν επουλωθεί,τα σημάδια θα έκαναν καιρό να φύγουν.Η αναρρωτική άδεια του είχε στερήσει τα 15 λεπτά δόξας.Καμία συνέντευξη,κανένα τηλέφωνο,πάλι καλά που είχε προλάβει να βγει στην τηλέοραση.Ανέβηκε τα σκαλιά βαριεστημένα,σαν παιδί που το έσερνε η μάνα του.
Δεν ήθελε να τον δει κανείς,μέχρι να φτάσει στο γραφείο του διοικητή.Αισθανόταν άχρηστος,τρωτός.Οι γροθιές που δέχθηκε,τα σημάδια στο πρόσωπο του,τον είχαν επαναφέρει ανάμεσα στους θνητούς.Δεν ήταν πια ξεχωριστός.Απέφευγε τα βλέμματα και τις κουβέντες,τους ψιθύρους και τα περίεργα μάτια που τον κοίταζαν με οίκτο,έκπληξη και χαιρεκακία.
Βγήκε από το ασανσέρ,χτύπησε τη πόρτα."Με ζητήσατε;""Ναι,κάθισε Κοντόπουλε.Πως είσαι;""Μια χαρά""Τελικά θα μας πεις ποιος σε χτύπησε;""Δε ξέρω,δεν πρόλαβα να τον δω".Ο διοικητής τον κοίταξε καχύποπτα."Είσαι σίγουρος;""Μάλιστα""Καλά,αν θυμηθείς κάτι,να μ'ενημέρωσεις""Μάλιστα""Ο λόγος που σε κάλεσα είναι το ανδραγαθήμα σου στο υπουργείο.Γιατί το έκανες αυτό;"
"Δεν μπορώ να βλέπω αθώους πολίτες να κινδυνεύουν και'γω να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια,δεν ανέχομαι την τρομοκρατία""Χρήστο,δεν μιλάς σε δημοσιογράφους,ούτε στους κολλητούς σου.Θέλω να σκεφτείς πολύ καλά πριν μου απαντήσεις.Πως σου ήρθε και το έκανες αυτό;Δεν ήσουν καν σε υπηρεσία,αλλά και να ήσουν,δεν είχες καμία δουλειά να επέμβεις.Παρέκαμψες την μισή ιεραρχία του σώματος εκείνη τη μέρα.
Τι θα γινόταν αν είχαμε θύματα εξαιτίας σου;Τι θα έλεγες στους συγγενείς τους,αν δεν ήσουν τόσο τυχερός;Τι θα τους έλεγες αν είχες σκοτώσει κατά λάθος,κάποιον όμηρο;""Δεν τους σκότωσα όμως,ούτε είχαμε θύματα.Έκανα τη δουλειά μου""Δεν ήταν δουλειά σου να βρίσκεσαι εκεί,ούτε να κάνεις τον ήρωα!Η μισή Αντιτρομοκρατική βρισκόταν εκεί,λες να είσαι πιο ικανός απ'όλους αυτούς;
Αν είναι έτσι,να τους απολύσουμε και να προσλάβουμε εσένα στη θέση τους,να κάνουμε και οικονομία στο κράτος!""Με όλο τον σεβασμό κύριε διοικητα,αλλά νομίζω πως κάνετε λάθος.Ήταν παράτολμη η ενέργεια μου,σ'αυτό έχετε δίκιο και εκτός υπηρεσίας.Έκανα όμως την δουλειά μου,απελευθέρωσα τους ομήρους και δεν άφησα τους τρομοκράτες να ανατινάξουν το υπουργείο.Ο ίδιος ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής μου τηλεφώνησε για να μου δώσει συγχαρητήρια.
Δεν βλέπω κάτι κακό στο να κάνει κάποιος το καθήκον του κι ας μην είναι τυπολάτρης""Μάλιστα..".Η λάμψη της ειρωνείας στα μάτια του εξόργισε τον Κοντόπουλο.Ο διοικητής άνοιξε το συρτάρι,έβγαλε έναν φάκελο και τον πέταξε μπροστά του."Ριξτου μια ματιά".Ο Κοντόπουλος ξεφύλλισε τις σελίδες."Δε καταλαβαίνω,τι είναι αυτό;""Η αναφορά του ιατροδικαστή και οι νεκροψίες των τρομοκρατών.Διάβασε τες,θα εκπλαγείς με τα αποτελέσματα"
Διάβασε πιο προσεκτικά τις γραμμές,συνοφρυώθηκε."Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω,ποιοι είναι όλοι αυτοί;""Οι τρομοκράτες που σκότωσες".Σηκώθηκε απ'την καρέκλα,πήρε τον φάκελο και τον ξεφύλλισε.Σταμάτησε σε μια συγκεκριμένη σελίδα και τον επέστρεψε στον Κοντόπουλο."Ποιος είναι αυτός;""Άγνωστος.Πρόσφυγας,λαθρομετανάστης,ποιος ξέρει;Υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτή την ιστορία.Η μια είναι αυτή που λέει ότι είσαι ήρωας.
Η δεύτερη είναι διαφορετική.Δεν υπήρχαν όμηροι στο κτήριο,ούτε τρομοκράτες και εκρηκτικά.Δεν υπάρχουν οι Εργάτες της Νύχτας.Ήταν μια ομάδα αναρχικών που έδρασε στο Παρίσι στις αρχές του 1900.Αν δεν ήσουν μπουκωμένος από κοκαίνη-και ποιος ξέρει από τι άλλο-και έριχνες μια δεύτερη ματιά πριν πυροβολήσεις,δεν θα είχαμε αυτήν τη συζήτηση.Αν είχες αφήσει έστω έναν ζωντανό,μπορεί να μαθαίναμε κάτι.
Όλοι αυτοί που πυροβόλησες,οι τρομοκράτες,ήταν δεμένοι και φιμωμένοι κάτω απ'τα ρούχα και τις κουκούλες.Κάποιος ή κάποιοι κατέλαβαν το υπουργείο και τους οδήγησαν εκεί.Έβαλαν τους κομπάρσους στις θέσεις τους και αποχώρησαν.Η σκηνοθεσία ήταν τέλεια,κανείς δεν κατάλαβε πως αυτό που έβλεπε ήταν παράσταση.Οι μισοί ήταν αλλοδαποί,αγνώστων στοιχείων.Οι υπόλοιποι ήταν Έλληνες
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία.Οι δύο ήταν στρατιωτικοί,ο ένας αστυνομικός και όλοι τους μέλη ακροδεξιάς οργάνωσης.Ίσως ν'αναγνώρισες κάποιον απ'αυτούς".Ο Κοντόπουλος νόμιζε πως το δωμάτιο μίκραινε.Οι παλμοί του δυνάμωναν και κάλυπταν κάθε ήχο."Τι θέλετε από μένα;"Ψέλισε με όση αυτοπεποίθηση του είχε απομείνει.
"Να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό.Αν διαρρεύσει η αλήθεια,είμαστε χαμένοι.Να δω πως θα εξηγήσεις στα φιλαράκια σου,ότι σκότωσες τόσους ομοιδεάτες""Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε;""Καταλαβαίνεις και πολύ καλά μάλιστα.Έχω μάθει για τις παρέες σου.Άκουσε με Χρήτσο,αν ήταν στο χέρι μου,θα σε είχα διώξει.Ευτυχώς για σένα δεν είναι.Την επόμενη εβδομάδα,θα βραβευτείς απ'τον υπουργό για το κατόρθωμα σου.
Μόλις πάρεις το μετάλλιο σου,θα εξαφανιστείς.Θα πάρεις όλη σου την άδεια και δεν σηκώνω κουβέντα σ'αυτό.Πήγαινε διακοπές,τράβα στο χωριό σου ή στο εξωτερικό,δεν με νοιάζει που,αρκεί να φύγεις.Να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα,να ξεχαστεί το γεγονός και το όνομα σου.Όταν επιστρέψεις,θα δούμε τι θα κάνουμε""Μπορώ να πω κάτι;"Όχι.Δεν θέλω να σε ξαναδώ μέχρι την βράβευση".Έκλεισε τη πόρτα με όλη του την δύναμη,κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά.
Ο κόσμος είχε συντονιστεί στην διάθεση του,έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί.Όλα ήταν εύφλεκτα,το σκοτάδι ήθελε μόνο μια σπίθα για να πάρει φωτιά.Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έγινε.Κάποιος εφιάλτης είχε δραπετεύσει απ'το μυαλό του,κάποιος φόβος κινούσε όλα τα νήματα της ζωής του.Τ'αστέρια ήταν λάμες,βέλη,η άσφαλτος γλώσσα ενός τέρατος που έπαιζε μαζί του,πριν τον κατασπαράξει.
Στα αυτοκίνητα γύρω του,οι δαίμονες έβγαζαν τα ανθρώπινα πρόσωπα τους σαν αποκριάτικες μάσκες.Δεν μπορούσε να διακρίνει τα αληθινά τους χαρακτηριστικά,ήταν τόσο άσχημοι,τόσο τρομακτικοί που θάμπωναν τα τζάμια,παραμόρφωναν την ίδια την πραγματικότητα.Δεν μπορούσε να τους δει,μπορούσε όμως να τους ακούσει.Οι ψίθυροι,το γέλιο τους σαν οξύ,έσταζε μέσα του,κυλούσε παντού.Κάποιος προσπαθούσε να του κλέψει τον θριάμβο του,τη στιγμή του.
Δεν θα το άφηνε να συμβεί.Επιτάχυνε,αγνόησε τα τέρατα στα διπλανά αυτοκίνητα.Θα έπαιρνε την άδεια του,αλλά δεν θα έφευγε.Θα έμενε εδώ να ερευνήσει.Ν'ανακαλύψει την αλήθεια.Θα έψαχνε για τον άγνωστο που τον παγίδευσε.Θα έπαιρνε την εκδίκηση του απ'τον Λάγιο.Ίσως να ήταν και αυτός μέρος του σχεδίου εναντίον του.Όπως και ο διοικητής,έπρεπε να βρει σε ποιο άρμα ήταν δεμένος.
Προς το παρόν έπρεπε να ηρεμήσει,ήταν ένα γεμάτο όπλο και ο,τιδήποτε μπορούσε να γίνει η σκανδάλη.Χαμηλές πτήσεις μέχρι να σχηματιστεί το παζλ.Τα φώτα συλλάβιζαν τις σκέψεις του,η βροχή μουρμούριζε τις ίδιες βρισιές.Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.Πίσω απ'τα μάτια του κόχλαζαν στόματα,στην ανάσα του που θάμπωνε το τζάμι,σύννεφα τοξικής καταιγίδας.
Δεν θα τους άφηνε να του στερήσουν τη δόξα του,ούτε την αξιοπρέπεια του.Όχι ό,τι κέρδισε με αίμα.Όχι χωρίς μάχη.
Δεν ήθελε να τον δει κανείς,μέχρι να φτάσει στο γραφείο του διοικητή.Αισθανόταν άχρηστος,τρωτός.Οι γροθιές που δέχθηκε,τα σημάδια στο πρόσωπο του,τον είχαν επαναφέρει ανάμεσα στους θνητούς.Δεν ήταν πια ξεχωριστός.Απέφευγε τα βλέμματα και τις κουβέντες,τους ψιθύρους και τα περίεργα μάτια που τον κοίταζαν με οίκτο,έκπληξη και χαιρεκακία.
Βγήκε από το ασανσέρ,χτύπησε τη πόρτα."Με ζητήσατε;""Ναι,κάθισε Κοντόπουλε.Πως είσαι;""Μια χαρά""Τελικά θα μας πεις ποιος σε χτύπησε;""Δε ξέρω,δεν πρόλαβα να τον δω".Ο διοικητής τον κοίταξε καχύποπτα."Είσαι σίγουρος;""Μάλιστα""Καλά,αν θυμηθείς κάτι,να μ'ενημέρωσεις""Μάλιστα""Ο λόγος που σε κάλεσα είναι το ανδραγαθήμα σου στο υπουργείο.Γιατί το έκανες αυτό;"
"Δεν μπορώ να βλέπω αθώους πολίτες να κινδυνεύουν και'γω να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια,δεν ανέχομαι την τρομοκρατία""Χρήστο,δεν μιλάς σε δημοσιογράφους,ούτε στους κολλητούς σου.Θέλω να σκεφτείς πολύ καλά πριν μου απαντήσεις.Πως σου ήρθε και το έκανες αυτό;Δεν ήσουν καν σε υπηρεσία,αλλά και να ήσουν,δεν είχες καμία δουλειά να επέμβεις.Παρέκαμψες την μισή ιεραρχία του σώματος εκείνη τη μέρα.
Τι θα γινόταν αν είχαμε θύματα εξαιτίας σου;Τι θα έλεγες στους συγγενείς τους,αν δεν ήσουν τόσο τυχερός;Τι θα τους έλεγες αν είχες σκοτώσει κατά λάθος,κάποιον όμηρο;""Δεν τους σκότωσα όμως,ούτε είχαμε θύματα.Έκανα τη δουλειά μου""Δεν ήταν δουλειά σου να βρίσκεσαι εκεί,ούτε να κάνεις τον ήρωα!Η μισή Αντιτρομοκρατική βρισκόταν εκεί,λες να είσαι πιο ικανός απ'όλους αυτούς;
Αν είναι έτσι,να τους απολύσουμε και να προσλάβουμε εσένα στη θέση τους,να κάνουμε και οικονομία στο κράτος!""Με όλο τον σεβασμό κύριε διοικητα,αλλά νομίζω πως κάνετε λάθος.Ήταν παράτολμη η ενέργεια μου,σ'αυτό έχετε δίκιο και εκτός υπηρεσίας.Έκανα όμως την δουλειά μου,απελευθέρωσα τους ομήρους και δεν άφησα τους τρομοκράτες να ανατινάξουν το υπουργείο.Ο ίδιος ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής μου τηλεφώνησε για να μου δώσει συγχαρητήρια.
Δεν βλέπω κάτι κακό στο να κάνει κάποιος το καθήκον του κι ας μην είναι τυπολάτρης""Μάλιστα..".Η λάμψη της ειρωνείας στα μάτια του εξόργισε τον Κοντόπουλο.Ο διοικητής άνοιξε το συρτάρι,έβγαλε έναν φάκελο και τον πέταξε μπροστά του."Ριξτου μια ματιά".Ο Κοντόπουλος ξεφύλλισε τις σελίδες."Δε καταλαβαίνω,τι είναι αυτό;""Η αναφορά του ιατροδικαστή και οι νεκροψίες των τρομοκρατών.Διάβασε τες,θα εκπλαγείς με τα αποτελέσματα"
Διάβασε πιο προσεκτικά τις γραμμές,συνοφρυώθηκε."Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω,ποιοι είναι όλοι αυτοί;""Οι τρομοκράτες που σκότωσες".Σηκώθηκε απ'την καρέκλα,πήρε τον φάκελο και τον ξεφύλλισε.Σταμάτησε σε μια συγκεκριμένη σελίδα και τον επέστρεψε στον Κοντόπουλο."Ποιος είναι αυτός;""Άγνωστος.Πρόσφυγας,λαθρομετανάστης,ποιος ξέρει;Υπάρχουν δύο πλευρές σε αυτή την ιστορία.Η μια είναι αυτή που λέει ότι είσαι ήρωας.
Η δεύτερη είναι διαφορετική.Δεν υπήρχαν όμηροι στο κτήριο,ούτε τρομοκράτες και εκρηκτικά.Δεν υπάρχουν οι Εργάτες της Νύχτας.Ήταν μια ομάδα αναρχικών που έδρασε στο Παρίσι στις αρχές του 1900.Αν δεν ήσουν μπουκωμένος από κοκαίνη-και ποιος ξέρει από τι άλλο-και έριχνες μια δεύτερη ματιά πριν πυροβολήσεις,δεν θα είχαμε αυτήν τη συζήτηση.Αν είχες αφήσει έστω έναν ζωντανό,μπορεί να μαθαίναμε κάτι.
Όλοι αυτοί που πυροβόλησες,οι τρομοκράτες,ήταν δεμένοι και φιμωμένοι κάτω απ'τα ρούχα και τις κουκούλες.Κάποιος ή κάποιοι κατέλαβαν το υπουργείο και τους οδήγησαν εκεί.Έβαλαν τους κομπάρσους στις θέσεις τους και αποχώρησαν.Η σκηνοθεσία ήταν τέλεια,κανείς δεν κατάλαβε πως αυτό που έβλεπε ήταν παράσταση.Οι μισοί ήταν αλλοδαποί,αγνώστων στοιχείων.Οι υπόλοιποι ήταν Έλληνες
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία.Οι δύο ήταν στρατιωτικοί,ο ένας αστυνομικός και όλοι τους μέλη ακροδεξιάς οργάνωσης.Ίσως ν'αναγνώρισες κάποιον απ'αυτούς".Ο Κοντόπουλος νόμιζε πως το δωμάτιο μίκραινε.Οι παλμοί του δυνάμωναν και κάλυπταν κάθε ήχο."Τι θέλετε από μένα;"Ψέλισε με όση αυτοπεποίθηση του είχε απομείνει.
"Να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό.Αν διαρρεύσει η αλήθεια,είμαστε χαμένοι.Να δω πως θα εξηγήσεις στα φιλαράκια σου,ότι σκότωσες τόσους ομοιδεάτες""Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε;""Καταλαβαίνεις και πολύ καλά μάλιστα.Έχω μάθει για τις παρέες σου.Άκουσε με Χρήτσο,αν ήταν στο χέρι μου,θα σε είχα διώξει.Ευτυχώς για σένα δεν είναι.Την επόμενη εβδομάδα,θα βραβευτείς απ'τον υπουργό για το κατόρθωμα σου.
Μόλις πάρεις το μετάλλιο σου,θα εξαφανιστείς.Θα πάρεις όλη σου την άδεια και δεν σηκώνω κουβέντα σ'αυτό.Πήγαινε διακοπές,τράβα στο χωριό σου ή στο εξωτερικό,δεν με νοιάζει που,αρκεί να φύγεις.Να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα,να ξεχαστεί το γεγονός και το όνομα σου.Όταν επιστρέψεις,θα δούμε τι θα κάνουμε""Μπορώ να πω κάτι;"Όχι.Δεν θέλω να σε ξαναδώ μέχρι την βράβευση".Έκλεισε τη πόρτα με όλη του την δύναμη,κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά.
Ο κόσμος είχε συντονιστεί στην διάθεση του,έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί.Όλα ήταν εύφλεκτα,το σκοτάδι ήθελε μόνο μια σπίθα για να πάρει φωτιά.Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έγινε.Κάποιος εφιάλτης είχε δραπετεύσει απ'το μυαλό του,κάποιος φόβος κινούσε όλα τα νήματα της ζωής του.Τ'αστέρια ήταν λάμες,βέλη,η άσφαλτος γλώσσα ενός τέρατος που έπαιζε μαζί του,πριν τον κατασπαράξει.
Στα αυτοκίνητα γύρω του,οι δαίμονες έβγαζαν τα ανθρώπινα πρόσωπα τους σαν αποκριάτικες μάσκες.Δεν μπορούσε να διακρίνει τα αληθινά τους χαρακτηριστικά,ήταν τόσο άσχημοι,τόσο τρομακτικοί που θάμπωναν τα τζάμια,παραμόρφωναν την ίδια την πραγματικότητα.Δεν μπορούσε να τους δει,μπορούσε όμως να τους ακούσει.Οι ψίθυροι,το γέλιο τους σαν οξύ,έσταζε μέσα του,κυλούσε παντού.Κάποιος προσπαθούσε να του κλέψει τον θριάμβο του,τη στιγμή του.
Δεν θα το άφηνε να συμβεί.Επιτάχυνε,αγνόησε τα τέρατα στα διπλανά αυτοκίνητα.Θα έπαιρνε την άδεια του,αλλά δεν θα έφευγε.Θα έμενε εδώ να ερευνήσει.Ν'ανακαλύψει την αλήθεια.Θα έψαχνε για τον άγνωστο που τον παγίδευσε.Θα έπαιρνε την εκδίκηση του απ'τον Λάγιο.Ίσως να ήταν και αυτός μέρος του σχεδίου εναντίον του.Όπως και ο διοικητής,έπρεπε να βρει σε ποιο άρμα ήταν δεμένος.
Προς το παρόν έπρεπε να ηρεμήσει,ήταν ένα γεμάτο όπλο και ο,τιδήποτε μπορούσε να γίνει η σκανδάλη.Χαμηλές πτήσεις μέχρι να σχηματιστεί το παζλ.Τα φώτα συλλάβιζαν τις σκέψεις του,η βροχή μουρμούριζε τις ίδιες βρισιές.Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.Πίσω απ'τα μάτια του κόχλαζαν στόματα,στην ανάσα του που θάμπωνε το τζάμι,σύννεφα τοξικής καταιγίδας.
Δεν θα τους άφηνε να του στερήσουν τη δόξα του,ούτε την αξιοπρέπεια του.Όχι ό,τι κέρδισε με αίμα.Όχι χωρίς μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου