III
Η κάμερα εστίασε στον τελευταίο όμηρο.Ήταν διαφορετικός από τους προηγούμενους.Πιο νέος,με ξυρισμένο καφάλι,φαινόταν πιο ψύχραιμος.Τα σημάδια στο πρόσωπο του είχαν σχεδόν φύγει.
"Ο τελευταίος μου καλεσμένος είναι απ'τον στρατό.Εκπαιδευτής των ειδικών δυνάμεων.Ξέρετε απ'αυτούς που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα στις παρελάσεις.Και πάντα θα βρεθεί κάποιος να τους υπερασπιστεί."Και τι θέλετε να κάνουν,να τραγουδάνε;Ειδικές δυνάμεις είναι,όχι παιδική χορωδία".
Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία,για όλα."Έτσι πρέπει να είναι η αστυνομία,να χτυπάει στο ψαχνό όταν χρειάζεται,όχι να κάθεται με σταυρωμένα χέρια.Κτλ,κτλ.."Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες,δεν είναι καλός σε τίποτα άλλο.
Αλλά αυτή δεν είναι η ομορφιά αυτής της δημοκρατίας;Βάζουμε κάποιους άλλους να μισούν για μας,κάποιους άλλους να χτυπάνε για μας,να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.Βάζουμε πάντα κάποιον άλλο για να τα κάνει όλα,ώστε να ζήσουμε ήσυχα τις ζωούλες μας.Η ησυχία όμως κοστίζει ακριβά,πολύ αίμα και θάνατο.Και όταν μοιράζεις όλες τις ευθύνες και τις λήψεις αποφάσεων σε άλλους,η ζωή δεν σου ανήκει.
Τίποτα δεν είναι πια δικό σου,όλα είναι καθορισμένα από κάποιον άλλο.Μπορεί κάθε τέσσερα χρόνια -ή και λιγότερο,δεν έχει σημασία-να έχεις τη δυνατότητα να αλλάζεις βασανιστή,αλλά στο ενδιάμεσο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,έχεις συναίνεσει στα βασανιστήρια.Για την ακρίβεια,δεν χρειάζεται ούτε η συναίνεση.Τα εκλογικά συστήματα να είναι καλά.
Κάποιοι άλλοι εγκληματούν και τα θύματα τιμωρούνται.Και η μεγαλύτερη τιμωρία είναι η ελπίδα.Πως τα πράγματα θ'αλλάξουν χωρίς ν'αλλάξουμε εμείς,χωρίς να προσπαθήσουμε.Αυτό δεν γίνεται.Τίποτα δεν αλλάζει όταν δεν αλλάζεις ούτε κανάλι.Μερικές φορές,ακόμη κι ένα δυσάρεστο γεγονός μπορεί να γίνει η αρχή.Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να δουν τη αλήθεια μόνο τη στιγμή της καταστροφής.
Όπως ο τρίτος μου καλεσμένος. Η ιστορία του είναι η καλύτερη από τις τρεις,γιατί έχει πολλές ανατροπές.Περισσότερες από όσες μπορούσε ν'αντέξει..."
Μπλε Οθόνη
Από την εφηβεία σου είχες ήδη αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις.Ήθελες να υπερασπιστείς την πατρίδα σου,να παλέψεις γι'αυτήν,να χτυπήσεις,να πολεμήσεις γι'αυτήν, να νικήσεις.Τίποτα άλλο δεν ήταν αρκετό,υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να την υπηρετήσεις.Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι.Σκέφτηκες να τα παρατήσεις.Δεν καταλάβαινες γιατί χρειάζονται τόσα καψώνια,τόσες φωνές.
Ήσουν εκεί,έτοιμος να θυσιαστείς,γιατί έπρεπε να υποστείς τόση ψυχολογική πίεση;Άρχισες να συνηθίζεις,να καταλαβαίνεις.Έπρεπε να σφυρηλατηθείς στις χειρότερες συνθήκες,να γίνεις πιο σκληρός από οποιονδήποτε αντίπαλο,να μην μπορεί τίποτα και κανένας να σ'αγγίξει,να εισβάλλει στο μυαλό σου.
Η πειθαρχεία πρέπει να είναι απόλυτη.Τα πρώτα χρόνια πέρασαν,πλησιάζεις την ακμή σου.Ήσουν ένα ηφαίστειο που έψαχνε κρατήρα,αλλά δεν συνέβαινε τίποτα.Αισθανόσουν άχρηστος,τα'βάζες με τον εαυτό σου.Έβλεπες τους παλιότερους και ήθελες να ξεράσεις πάνω τους,δημόσιοι υπάλληλοι με στολή.
Δεν ήθελες να καταντήσεις έτσι.Άκουγες ιστορίες από φίλους και γνωστούς,ζήλευες.Ιστορίες από τη Γιουγκοσλαβία,το Κόσοβο,το Αφγανιστάν.Δεν άντεχες άλλο την απραξία.Ήθελες να ζήσεις τον πόλεμο,να γευτείς την φωτιά και τις εκρήξεις του,το άρωμα απ'τον καπνό και τις στάχτες.Κάποιος αναγνώρισε το πάθος σου,διάβασε τη λαχτάρα στα μάτια σου.
Την πρώτη φορά δεν κατάφερες να κοιμηθείς από την αγωνία.Νυχτερινές επιδρομές,ξυλοδαρμοί,εμπρησμοί.Οι ξένοι πρέπει να απομονωθούν,να καταλάβουν ότι δεν ανήκουν εδώ.Περίμενες κάτι διαφορετικό,δεν ήσουν σίγουρος.Οι μεγαλύτεροι σε επαινούν,τα πήγες καλά.Σου λένε να μην τους λυπάσαι,να μην αμφιβάλλεις.Πως ο εχθρός αλώνει τις πόλεις μας,το αίμα μας,τον πολιτισμό μας.
Είμαστε υπό κατοχή και δεν το καταλαβαίνουμε.Είχαν δίκιο,τα λόγια τους αντηχούσαν σαν τον λόγο του θεού στο μυαλό σου.Ήσουν έξω,κάθε βράδυ,σε κάθε επίθεση,παντού στη πόλη.Δεν ένιωθες οίκτο,δεν σε ένοιαζε,κανείς δεν λυπάται τα τρωκτικά και τα παράσιτα.
Επιτέλους αισθανόσουν χρήσιμος,υπηρετούσες την πατρίδα.Όχι με τους τύπους,επίσημα ή νόμιμα,αλλά ουσιαστικά.Άρχισες να στρατολογείς νέο αίμα.Οι επιθέσεις και οι επιδρομές πολλαπλασιάστηκαν,σε ξένους και Έλληνες.
Οι Έλληνες είναι οι χειρότεροι εχθροί,είναι προδότες και πρέπει να τιμωρηθούν πιο σκληρά.Οι επιχειρήσεις επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα,πλέον χτυπούσατε μέρα μεσημέρι.Η αστυνομία δεν έκανε τίποτα,πολλές φορές βοηθούσε κιόλας.
Ήταν κι αυτοί με το μέρος σας.Όλοι περιμέναν την κατάλληλη στιγμή,ώστε να αιφνιδιάσουν τον εχθρό και να εξαγνίσουν τη χώρα.Λάτρευες να βλέπεις τα μιάσματα να τρέχουν,να παρακαλάνε,να λιποθυμούν απ'το ξύλο,να πεθαίνουν.Να ξυπνάς το φόβο μέσα τους σαν τον καρκίνο.Να τους τρώει ολόκληρους ζωντανούς,ώσπου στο τέλος να μην μείνει τίποτα,να μην τους ανήκει ούτε ένα χιλιοστό του εαυτού τους.
Να μαζεύεστε μετά τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης και να γιορτάζετε.Να μεθάτε και να ουρλιάζετε μέχρι να κλείσουν οι λαιμοί σας.Με όλη την δύναμη της φωνή σας.Με αυτό το μίσος που αγαπούσες,αυτό που σε έκανε να νιώθεις πραγματικά ζωντανός,αθάνατος,αυτό που έδινε νόημα σε κάθε στιγμή της ζωής σου,από την γέννηση μέχρι τώρα.
Να λιώνεις σε μια κραυγή ολόκληρος,να γίνεστε ένα με τον ουρανό,χλευάζοντας τον αγαπημένος σας εχθρό.Και τα χαμόγελα των συμπολεμιστών σου να είναι η μόνη ανταμοιβή.Αυτό ήταν η κορύφωση της ύπαρξης σου.Ακόμα και το σεξ ωχριούσε μπροστά σ'αυτό το συναίσθημα.Οι γυναίκες σ'εκνεύριζαν,τόσο αδύναμα και ατελή πλάσματα.
Σου έπαιρναν την δύναμη και την ζωτικότητα σου,ήθελαν να σε φυλακίσουν στο έδαφος,να σου κλέψουν τα φτερά σου.Τις χρησιμοποιούσες σαν ηρεμιστικό,να χαλαρώνει ο οργανισμός όταν το είχε ανάγκη.Τις γαμούσες σαν να τις έδερνες,σαν να τις τιμωρούσες για την αδυναμία τους.Οι γυναίκες λατρεύουν τη βία στο σεξ.Αυτό θέλουν,να τις εξημερώσεις και να τις πατάς συνέχεια.Τι αξιολύπητα πλάσματα.
Τις βαριόσουν,τις απέφευγες,η επαφή γινόταν αγγαρεία.Σκεφτόσουν επιδρομές,επιθέσεις,φαντασιωνόσουν πολέμους για να κρατήσεις τη στύση σου.Κάποιες φορές φανταζόσουν ότι έκανες έρωτα με τον εαυτό σου για ν'αντέξεις.
Μόνο η μάχη σε έτρεφε πλέον,μόνο η μάχη σε χόρταινε και σε μεθούσε.Πρώτα η φωτιά,το αίμα και τα μάτια που εκλιπαρούσαν.Και μετά τα συνθήματα,τα τραγούδια,τα μπουκάλια που τσουγκρίζατε και μετά γινόντουσαν κομμάτια,τα χαμόγελα.
Και τότε κατάλαβες,τι σου έλειπε πιο πολύ.Γιατί οι γυναίκες δεν ήταν αρκετές.Η βία ήταν όμορφη όταν υπήρχε εκείνο το χαμόγελο στο τέλος.Όταν μοιραζόσασταν την ίδια μάχη,όταν πολεμούσατε δίπλα.Και η φωνή σου αγκάλιαζε τη δική του.Σ'εκείνο το χαμόγελο κατέληγαν όλα,το φως όλων των πραγμάτων ξεκινούσε απο'κει.
Δεν ήθελες να το πιστέψεις,προσπάθησες να κρυφτείς.Έφτασες στα άκρα,σχεδόν σκότωσες δύο ανθρώπους με τα χέρια σου.Πήγες με όσες γυναίκες μπορούσες,βίασες τρεις.Δεν σε έκαναν να τελειώσεις και ήθελες να τις σπάσεις,να τις σκίσεις στα δύο σαν χαρτόνι.
Αλλά αυτόν τον εχθρό δεν μπορούσες να τον νικήσεις,ούτε να του κρυφτείς.Κι όταν ξαναβρέθηκες με την ομάδα και τον συνάντησες,όλα τα φράγματα και τα τείχη μέσα σου,έγιναν σκόνη.Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να είσαι εκεί,δίπλα του.Εσείς οι δύο ενάντιον του κόσμου.Το μόνο που φοβόσουν ήταν μήπως πληγωθεί,μήπως πάθει κακό.
Ήσουν πάντα δύο βήματα μπροστά,να τον προστατεύεις χωρίς να το ξέρει,να δέχεσαι τα χτυπήματα που προορίζοταν γι'αυτόν.Γιατί ήξερες πως οι πληγές στέγνωναν και έσβηναν όταν χαμογελούσε.Έφτασες στο παρά πέντε να του πεις την αλήθεια.Έφυγες ντροπιασμένος,δείλιασες.Έπρεπε να αποδράσεις.Θα έκανες αίτηση για μετάθεση,θα άλλαζες πόλη.
Θα έπαιρνες την άδεια σου και θα ταξίδευες στην άλλη άκρη του κόσμου.Ίσως να παντρευόσουν.Ποιος ξέρει,μπορεί όλα αυτά να ήταν απλά ιδέα σου.Μέχρι που ήρθε εκείνη η Παρασκευή.Γυρίζατε από τις ντουζιέρες,γελάγατε.Οι συνάδελφοι σου σε παρακάλαγαν να τους ακολουθήσεις στην βραδινή τους έξοδο.Αρνήθηκες ευγενικά.
Σε πείραζαν,σε ρωτούσαν ποια είναι η τυχερή.Χαμογελούσες αμήχανα και προσπαθούσες ν'αλλάξεις θέμα.Βιαζόσουν να φύγεις.Μόλις άνοιξες το ντουλαπάκι,το πάτωμα γέμισε φωτογραφίες.Γυμνοί άντρες σε διάφορες πόζες,σε κάποιες ήταν εκείνος.Κάποιος σήκωσε ένα φάκελο.Ήταν το γράμμα που είχες γράψει ένα πρωί μεθυσμένος.Ήσουν σίγουρος πως το είχες πετάξει.
Κοίταζαν τις φωτογραφίες έκπληκτοι.Διάβασε το γράμμα,το τσαλάκωσε και το πέταξε πάνω σου.Ο ένας απ'αυτούς σε έφτυσε καθώς έφευγε.Δεν είπες τίποτα,απόρησες που ήσουν τόσο ψύχραιμος.Μάζεψες γρήγορα τις φωτογραφίες και τις έβαλες στη τσάντα σου.
Το ίδιο βράδυ σου επιτέθηκαν.Πριν ανοίξεις την εξωπορτα,δέχθηκες το πρώτο χρύπημα.Δεν ανταπέδωσες,δεν φώναξες και αυτό τους εξόργισε ακόμα πιο πολύ.Είχες κουραστεί να κρύβεσαι από το αναποφευκτο,να πολεμάς με τον εαυτό σου.
Κάθε γροθιά σε λύτρωνε,κάθε βρισιά σε απελευθέρωνε.Έτσι έπρεπε να γίνει,ο παλιός σου εαυτός να πεθάνει για να ζήσει ο αληθινός.Το μόνο που ένιωθες ήταν έκπληξη,όταν τον είδες μπροστά σου.Σε χτύπαγε με όλη του την δύναμη,η φωνή του είχε παραμορφωθεί από την οργή,ακουγόταν σαν δαιμονισμένο ζώο.
Ήσουν έτοιμος να καταρρεύσεις,αλλά ήθελες ο πόνος να σε κρατήσει ξύπνιο.Δεν πειράζει,ψιθύριζες μέσα σου,δεν πειράζει.Ας είναι,έστω και έτσι,ας είναι αυτά τα χτυπήματα,η μόνη αγάπη που θα σου έδινε,τα μόνα συναισθήματα που θα χάριζε αποκλειστικά σε σένα.
Έκλεισες σφιχτά τα μάτια και αφέθηκες.Θυμάσαι ακόμα να σε κλωτσάνε και να σε φτύνουν πριν φύγουν.Δεν πειράζει,είχες νικήσει τον αντίπαλο με την ήττα σου.Είχες πάρει το μάθημα σου.Πως πρέπει να σκοτώσεις ένα κομμάτι σου για να ζήσεις και τις περισσότερες φορές,αυτό το κομμάτι είναι το καλύτερο του εαυτού σου.
Ήσουν ελεύθερος πλέον.Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης,άρχισες να ψάχνεις,ν'ακολουθείς τις αμφιβολίες σου.Οι αλλοδαποί που χτυπούσατε,σχεδόν πάντα ζητούσαν δεδουλευμένα.Οι εργοδότες έστελναν εσάς για να τους κλείσετε το στόμα.Κανείς δεν ήθελε να τους διώξει.Αρκεί να είναι φοβισμένοι,υπάκουοι και να αμοίβονται ελάχιστα,αν γίνεται και τσάμπα.
Να είναι το σκιάχτρο και ο αποδιοπομπαίος τράγος για τους ντόπιους σκλάβους,να στρέφουν τον θυμό πάνω τους και να δέχονται τις ίδιες εργασιακές συνθήκες αδιαμαρτύρητα.Οι επιθέσεις σε συνδικαλιστές είχαν στόχο να μειωθούν τα ημερομίσθια και οι ασφαλιστικές εισφορές.Ο φόβος ν'ανοίγει τον δρόμο για να ιδρυθούν συνδικάτα απόλυτα ελεγχόμενα από τη εργοδοσία.
Nα κλειδώσει τους ανθρώπους στα σπίτια τους,ν'αγκαλιάσουν πιο σφιχτά τον καθρέφτη και την τηλεόραση τους και να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο.Να ξεριζώσει κάθε μορφή αλληλεγγύης,να σε κάνει να μισήσεις το κάθετι διαφορετικό,ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει στο καλούπι της εικόνας σου,πρέπει να προσαρμοστεί ή να εξαφανιστεί.
Δεν έχουν θέση ανάμεσα μας οι ξένοι,οι αλλόθρησκοι,οι αδελφές,οι λεσβίες,οι αριστεροί,οι κομμουνιστές,οι άθεοι,οι απεργοί,οι μαύροι,οι κίτρινοι,οι κόκκινοι,οι αδύναμοι,οι ανάπηροι,οι τρελοί,τα πρεζάκια,αυτοί που διαφωνούν,αυτοί που φοράνε διαφορετικά ρούχα,αυτοί που τους αρέσουν διαφορετικά χρώματα,οι χοντροί,οι καραφλοί,οι μουσουλμάνοι,οι ινδουιστές,οι βουδιστές,οι καθολικοί,
Οι αμφιβολίες δεν φωνάζουν σαν τους μέντορες σου,ψιθυρίζουν και σου δείχνουν το δρόμο,να ψάξεις πίσω απ'το σκοτάδι.Οι μεγαλύτεροι που σ'επαινούσαν,που σου έλεγαν φοβερές ιστορίες,που είχαν πάντα δίκιο,δεν σου τα έλεγαν όλα.
Είχαν αλλοδαπούς στις επιχειρήσεις τους,έκαναν εισαγωγή φτηνά προιόντα και τα μεταπωλούσαν ως ελληνικά.Δεν είχαν πρόβλημα με τους ξένους,με μετανάστες και πρόσφυγες.Αρκεί να υπήρχε κέρδος.Ο ρατσισμος δεν κάνει διακρίσεις στο χρήμα,δεν τον νοιάζει η καταγωγή και η προέλευση του.Και το χρώμα του είναι πάντα το σωστό.Σε μισεί πραγματικά,μόνο όταν δεν μπορεί να σε εκμεταλλευτεί.
Το παζλ των ψιθύρων δεν τελειώνει ποτέ,πάντα υπάρχει ένα ακόμη κομμάτι.Οι αρχηγοί,οι ιδεολόγοι είναι χωμένοι παντού.Σχέσεις με εφοπλιστές,με την εκκλησία,με τον υπόκοσμο.Προστασία,ξεκαθάρισμα λογαριασμών,μαστροπεία.Όσο πιο πολλά μαθαίνεις,τόσα περισσότερα θέλεις να ξεχάσεις,όσο περισσότερο τα σκέφτεσαι,τόσο λιγότερο θέλεις να νιώθεις.
Κλείνεις τον υπολογιστή και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.Νόμιζες πως ήξερες τον εαυτό σου.Τώρα πρέπει να μάθεις να ζεις σαν κάποιος άλλος.Και δεν ξέρεις αν μπορείς,αν θα τα καταφέρεις.To video τελειώνει,η κάμερα εστιάζει στον πρωταγωνιστή.Είναι ακίνητος,το βλέμμα του στο πάτωμα.Ο απρόσωπος χειροκροτεί ειρωνικά.
"Τι ωραία ιστορία..Απ'αυτές που με το κατάλληλο promotion,σαρώνουν τα κινηματογραφικά βραβεία.Και ποιο είναι το ηθικό συμπέρασμα;".Σκύβει πάνω πάνω απ'τον δεμένο,αυτός εξακολουθεί να είναι ακίνητος."Είναι ακόμα συγκινημένος.Καταλαβαίνω,μετά από τέτοια ερμηνεία,ο ηθοποιός χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει,να συντονιστεί με την πραγματικότητα.Καλά λοιπόν,θα μιλήσω εγώ για σένα.
Οι καλεσμένοι μου είναι τυπικά δείγματα των θεσμών που υπηρετούν.Τυπικά δείγματα υποκρισίας,αδιαφορίας και τυχοδιωκτισμού.Αγαπούν τη πατρίδα,αρκεί να έχουν το μονοπώλιο στην πώληση και την ενοικίαση της.Αγαπούν την οικογένεια,γιατί είναι ένα ακόμα όνομα για τον έλεγχο.Κάθε μέλος στο κατάλληλο αξιώμα,στη σωστή θέση,οικογένειες που έχουν απλωθεί σαν ιστός αράχνης γύρω απ'την εξουσία.Τίποτα δεν ξεφεύγει,κανείς δεν μπαίνει ανάμεσα τους.Είμαστε όλοι μια οικογένεια,αρκεί να είστε κατώτεροι και να αναγνωρίζεται την εξουσία του πατριάρχη.Σας μαρκάρουν με πυρωμένο σίδερο σαν ζώα,για να μην ξεχάσετε ποτέ σε ποιον ανήκετε,για να εμπεδώσετε την οικονομική,ψυχολογική και ταξική διαφορά.
Αγαπούν τη θρησκεία που είναι ραμμένη στα μέτρα τους.Αγαπούν το θεό,αρκεί ο θεός να είναι ο ίδιος με αυτόν στον καθρέφτη και τις φωτογραφίες τους.Οι καλύτεροι θεοί είναι αυτοί που πραγματοποιούν τις επιθυμίες σου,πριν καν τις ζητήσεις,οι καλύτεροι θεοί είναι οι συνεργάσιμοι θεοί.Αυτά τα τέρατα σας αποκαλούν τέρατα και σας προστατεύουν απ'τον εαυτό σας.Αυτοί οι εγκληματίες σας αποκαλούν εγκληματίες και σας τιμωρούν,όχι γι'αυτά που κάνατε,αλλά γι'αυτά που δεν κάνατε.
Αυτά τα θηρία δεν θα πεθάνουν αν τους κόψετε το κεφάλι,γιατί φυτρώνουν κι άλλα.Πρέπει να τα κάψετε μέχρι το μεδούλι,μέχρι και η τελευταία ανάμνηση της σκιά τους να γίνει στάχτη.Μόνο τότε θα σταματήσουν να σας βασανίζουν στο προκρούστειο κρεβάτι της ιδεολογίας τους και η γραμμή παραγωγής θα σταματήσει να παράγει ηλίθιους.
Προς το παρόν,τα κουνούπια,οι κατσαρίδες και οι βδέλλες τρέφονται απ'τις σάρκες σας και λένε πως φτιάχνουν μέλι.Όσο θα τους ανέχεστε,δεν θα έχετε κανένα δικαίωμα,τίποτα δεν θα σας ανήκει.Γιατί όσο η αλήθεια δεν είναι ελεύθερη,η ελευθερία δεν θα είναι ποτέ αληθινή.Κυρίες και κύριοι καληνύχτα σας".
"Ο τελευταίος μου καλεσμένος είναι απ'τον στρατό.Εκπαιδευτής των ειδικών δυνάμεων.Ξέρετε απ'αυτούς που η μόνη τους χρησιμότητα είναι να φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα στις παρελάσεις.Και πάντα θα βρεθεί κάποιος να τους υπερασπιστεί."Και τι θέλετε να κάνουν,να τραγουδάνε;Ειδικές δυνάμεις είναι,όχι παιδική χορωδία".
Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία,για όλα."Έτσι πρέπει να είναι η αστυνομία,να χτυπάει στο ψαχνό όταν χρειάζεται,όχι να κάθεται με σταυρωμένα χέρια.Κτλ,κτλ.."Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες,δεν είναι καλός σε τίποτα άλλο.
Αλλά αυτή δεν είναι η ομορφιά αυτής της δημοκρατίας;Βάζουμε κάποιους άλλους να μισούν για μας,κάποιους άλλους να χτυπάνε για μας,να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.Βάζουμε πάντα κάποιον άλλο για να τα κάνει όλα,ώστε να ζήσουμε ήσυχα τις ζωούλες μας.Η ησυχία όμως κοστίζει ακριβά,πολύ αίμα και θάνατο.Και όταν μοιράζεις όλες τις ευθύνες και τις λήψεις αποφάσεων σε άλλους,η ζωή δεν σου ανήκει.
Τίποτα δεν είναι πια δικό σου,όλα είναι καθορισμένα από κάποιον άλλο.Μπορεί κάθε τέσσερα χρόνια -ή και λιγότερο,δεν έχει σημασία-να έχεις τη δυνατότητα να αλλάζεις βασανιστή,αλλά στο ενδιάμεσο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα,έχεις συναίνεσει στα βασανιστήρια.Για την ακρίβεια,δεν χρειάζεται ούτε η συναίνεση.Τα εκλογικά συστήματα να είναι καλά.
Κάποιοι άλλοι εγκληματούν και τα θύματα τιμωρούνται.Και η μεγαλύτερη τιμωρία είναι η ελπίδα.Πως τα πράγματα θ'αλλάξουν χωρίς ν'αλλάξουμε εμείς,χωρίς να προσπαθήσουμε.Αυτό δεν γίνεται.Τίποτα δεν αλλάζει όταν δεν αλλάζεις ούτε κανάλι.Μερικές φορές,ακόμη κι ένα δυσάρεστο γεγονός μπορεί να γίνει η αρχή.Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να δουν τη αλήθεια μόνο τη στιγμή της καταστροφής.
Όπως ο τρίτος μου καλεσμένος. Η ιστορία του είναι η καλύτερη από τις τρεις,γιατί έχει πολλές ανατροπές.Περισσότερες από όσες μπορούσε ν'αντέξει..."
Μπλε Οθόνη
Από την εφηβεία σου είχες ήδη αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις.Ήθελες να υπερασπιστείς την πατρίδα σου,να παλέψεις γι'αυτήν,να χτυπήσεις,να πολεμήσεις γι'αυτήν, να νικήσεις.Τίποτα άλλο δεν ήταν αρκετό,υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να την υπηρετήσεις.Οι πρώτοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι.Σκέφτηκες να τα παρατήσεις.Δεν καταλάβαινες γιατί χρειάζονται τόσα καψώνια,τόσες φωνές.
Ήσουν εκεί,έτοιμος να θυσιαστείς,γιατί έπρεπε να υποστείς τόση ψυχολογική πίεση;Άρχισες να συνηθίζεις,να καταλαβαίνεις.Έπρεπε να σφυρηλατηθείς στις χειρότερες συνθήκες,να γίνεις πιο σκληρός από οποιονδήποτε αντίπαλο,να μην μπορεί τίποτα και κανένας να σ'αγγίξει,να εισβάλλει στο μυαλό σου.
Η πειθαρχεία πρέπει να είναι απόλυτη.Τα πρώτα χρόνια πέρασαν,πλησιάζεις την ακμή σου.Ήσουν ένα ηφαίστειο που έψαχνε κρατήρα,αλλά δεν συνέβαινε τίποτα.Αισθανόσουν άχρηστος,τα'βάζες με τον εαυτό σου.Έβλεπες τους παλιότερους και ήθελες να ξεράσεις πάνω τους,δημόσιοι υπάλληλοι με στολή.
Δεν ήθελες να καταντήσεις έτσι.Άκουγες ιστορίες από φίλους και γνωστούς,ζήλευες.Ιστορίες από τη Γιουγκοσλαβία,το Κόσοβο,το Αφγανιστάν.Δεν άντεχες άλλο την απραξία.Ήθελες να ζήσεις τον πόλεμο,να γευτείς την φωτιά και τις εκρήξεις του,το άρωμα απ'τον καπνό και τις στάχτες.Κάποιος αναγνώρισε το πάθος σου,διάβασε τη λαχτάρα στα μάτια σου.
Την πρώτη φορά δεν κατάφερες να κοιμηθείς από την αγωνία.Νυχτερινές επιδρομές,ξυλοδαρμοί,εμπρησμοί.Οι ξένοι πρέπει να απομονωθούν,να καταλάβουν ότι δεν ανήκουν εδώ.Περίμενες κάτι διαφορετικό,δεν ήσουν σίγουρος.Οι μεγαλύτεροι σε επαινούν,τα πήγες καλά.Σου λένε να μην τους λυπάσαι,να μην αμφιβάλλεις.Πως ο εχθρός αλώνει τις πόλεις μας,το αίμα μας,τον πολιτισμό μας.
Είμαστε υπό κατοχή και δεν το καταλαβαίνουμε.Είχαν δίκιο,τα λόγια τους αντηχούσαν σαν τον λόγο του θεού στο μυαλό σου.Ήσουν έξω,κάθε βράδυ,σε κάθε επίθεση,παντού στη πόλη.Δεν ένιωθες οίκτο,δεν σε ένοιαζε,κανείς δεν λυπάται τα τρωκτικά και τα παράσιτα.
Επιτέλους αισθανόσουν χρήσιμος,υπηρετούσες την πατρίδα.Όχι με τους τύπους,επίσημα ή νόμιμα,αλλά ουσιαστικά.Άρχισες να στρατολογείς νέο αίμα.Οι επιθέσεις και οι επιδρομές πολλαπλασιάστηκαν,σε ξένους και Έλληνες.
Οι Έλληνες είναι οι χειρότεροι εχθροί,είναι προδότες και πρέπει να τιμωρηθούν πιο σκληρά.Οι επιχειρήσεις επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα,πλέον χτυπούσατε μέρα μεσημέρι.Η αστυνομία δεν έκανε τίποτα,πολλές φορές βοηθούσε κιόλας.
Ήταν κι αυτοί με το μέρος σας.Όλοι περιμέναν την κατάλληλη στιγμή,ώστε να αιφνιδιάσουν τον εχθρό και να εξαγνίσουν τη χώρα.Λάτρευες να βλέπεις τα μιάσματα να τρέχουν,να παρακαλάνε,να λιποθυμούν απ'το ξύλο,να πεθαίνουν.Να ξυπνάς το φόβο μέσα τους σαν τον καρκίνο.Να τους τρώει ολόκληρους ζωντανούς,ώσπου στο τέλος να μην μείνει τίποτα,να μην τους ανήκει ούτε ένα χιλιοστό του εαυτού τους.
Να μαζεύεστε μετά τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης και να γιορτάζετε.Να μεθάτε και να ουρλιάζετε μέχρι να κλείσουν οι λαιμοί σας.Με όλη την δύναμη της φωνή σας.Με αυτό το μίσος που αγαπούσες,αυτό που σε έκανε να νιώθεις πραγματικά ζωντανός,αθάνατος,αυτό που έδινε νόημα σε κάθε στιγμή της ζωής σου,από την γέννηση μέχρι τώρα.
Να λιώνεις σε μια κραυγή ολόκληρος,να γίνεστε ένα με τον ουρανό,χλευάζοντας τον αγαπημένος σας εχθρό.Και τα χαμόγελα των συμπολεμιστών σου να είναι η μόνη ανταμοιβή.Αυτό ήταν η κορύφωση της ύπαρξης σου.Ακόμα και το σεξ ωχριούσε μπροστά σ'αυτό το συναίσθημα.Οι γυναίκες σ'εκνεύριζαν,τόσο αδύναμα και ατελή πλάσματα.
Σου έπαιρναν την δύναμη και την ζωτικότητα σου,ήθελαν να σε φυλακίσουν στο έδαφος,να σου κλέψουν τα φτερά σου.Τις χρησιμοποιούσες σαν ηρεμιστικό,να χαλαρώνει ο οργανισμός όταν το είχε ανάγκη.Τις γαμούσες σαν να τις έδερνες,σαν να τις τιμωρούσες για την αδυναμία τους.Οι γυναίκες λατρεύουν τη βία στο σεξ.Αυτό θέλουν,να τις εξημερώσεις και να τις πατάς συνέχεια.Τι αξιολύπητα πλάσματα.
Τις βαριόσουν,τις απέφευγες,η επαφή γινόταν αγγαρεία.Σκεφτόσουν επιδρομές,επιθέσεις,φαντασιωνόσουν πολέμους για να κρατήσεις τη στύση σου.Κάποιες φορές φανταζόσουν ότι έκανες έρωτα με τον εαυτό σου για ν'αντέξεις.
Μόνο η μάχη σε έτρεφε πλέον,μόνο η μάχη σε χόρταινε και σε μεθούσε.Πρώτα η φωτιά,το αίμα και τα μάτια που εκλιπαρούσαν.Και μετά τα συνθήματα,τα τραγούδια,τα μπουκάλια που τσουγκρίζατε και μετά γινόντουσαν κομμάτια,τα χαμόγελα.
Και τότε κατάλαβες,τι σου έλειπε πιο πολύ.Γιατί οι γυναίκες δεν ήταν αρκετές.Η βία ήταν όμορφη όταν υπήρχε εκείνο το χαμόγελο στο τέλος.Όταν μοιραζόσασταν την ίδια μάχη,όταν πολεμούσατε δίπλα.Και η φωνή σου αγκάλιαζε τη δική του.Σ'εκείνο το χαμόγελο κατέληγαν όλα,το φως όλων των πραγμάτων ξεκινούσε απο'κει.
Αλλά αυτόν τον εχθρό δεν μπορούσες να τον νικήσεις,ούτε να του κρυφτείς.Κι όταν ξαναβρέθηκες με την ομάδα και τον συνάντησες,όλα τα φράγματα και τα τείχη μέσα σου,έγιναν σκόνη.Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να είσαι εκεί,δίπλα του.Εσείς οι δύο ενάντιον του κόσμου.Το μόνο που φοβόσουν ήταν μήπως πληγωθεί,μήπως πάθει κακό.
Ήσουν πάντα δύο βήματα μπροστά,να τον προστατεύεις χωρίς να το ξέρει,να δέχεσαι τα χτυπήματα που προορίζοταν γι'αυτόν.Γιατί ήξερες πως οι πληγές στέγνωναν και έσβηναν όταν χαμογελούσε.Έφτασες στο παρά πέντε να του πεις την αλήθεια.Έφυγες ντροπιασμένος,δείλιασες.Έπρεπε να αποδράσεις.Θα έκανες αίτηση για μετάθεση,θα άλλαζες πόλη.
Θα έπαιρνες την άδεια σου και θα ταξίδευες στην άλλη άκρη του κόσμου.Ίσως να παντρευόσουν.Ποιος ξέρει,μπορεί όλα αυτά να ήταν απλά ιδέα σου.Μέχρι που ήρθε εκείνη η Παρασκευή.Γυρίζατε από τις ντουζιέρες,γελάγατε.Οι συνάδελφοι σου σε παρακάλαγαν να τους ακολουθήσεις στην βραδινή τους έξοδο.Αρνήθηκες ευγενικά.
Σε πείραζαν,σε ρωτούσαν ποια είναι η τυχερή.Χαμογελούσες αμήχανα και προσπαθούσες ν'αλλάξεις θέμα.Βιαζόσουν να φύγεις.Μόλις άνοιξες το ντουλαπάκι,το πάτωμα γέμισε φωτογραφίες.Γυμνοί άντρες σε διάφορες πόζες,σε κάποιες ήταν εκείνος.Κάποιος σήκωσε ένα φάκελο.Ήταν το γράμμα που είχες γράψει ένα πρωί μεθυσμένος.Ήσουν σίγουρος πως το είχες πετάξει.
Κοίταζαν τις φωτογραφίες έκπληκτοι.Διάβασε το γράμμα,το τσαλάκωσε και το πέταξε πάνω σου.Ο ένας απ'αυτούς σε έφτυσε καθώς έφευγε.Δεν είπες τίποτα,απόρησες που ήσουν τόσο ψύχραιμος.Μάζεψες γρήγορα τις φωτογραφίες και τις έβαλες στη τσάντα σου.
Το ίδιο βράδυ σου επιτέθηκαν.Πριν ανοίξεις την εξωπορτα,δέχθηκες το πρώτο χρύπημα.Δεν ανταπέδωσες,δεν φώναξες και αυτό τους εξόργισε ακόμα πιο πολύ.Είχες κουραστεί να κρύβεσαι από το αναποφευκτο,να πολεμάς με τον εαυτό σου.
Κάθε γροθιά σε λύτρωνε,κάθε βρισιά σε απελευθέρωνε.Έτσι έπρεπε να γίνει,ο παλιός σου εαυτός να πεθάνει για να ζήσει ο αληθινός.Το μόνο που ένιωθες ήταν έκπληξη,όταν τον είδες μπροστά σου.Σε χτύπαγε με όλη του την δύναμη,η φωνή του είχε παραμορφωθεί από την οργή,ακουγόταν σαν δαιμονισμένο ζώο.
Ήσουν έτοιμος να καταρρεύσεις,αλλά ήθελες ο πόνος να σε κρατήσει ξύπνιο.Δεν πειράζει,ψιθύριζες μέσα σου,δεν πειράζει.Ας είναι,έστω και έτσι,ας είναι αυτά τα χτυπήματα,η μόνη αγάπη που θα σου έδινε,τα μόνα συναισθήματα που θα χάριζε αποκλειστικά σε σένα.
Έκλεισες σφιχτά τα μάτια και αφέθηκες.Θυμάσαι ακόμα να σε κλωτσάνε και να σε φτύνουν πριν φύγουν.Δεν πειράζει,είχες νικήσει τον αντίπαλο με την ήττα σου.Είχες πάρει το μάθημα σου.Πως πρέπει να σκοτώσεις ένα κομμάτι σου για να ζήσεις και τις περισσότερες φορές,αυτό το κομμάτι είναι το καλύτερο του εαυτού σου.
Ήσουν ελεύθερος πλέον.Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης,άρχισες να ψάχνεις,ν'ακολουθείς τις αμφιβολίες σου.Οι αλλοδαποί που χτυπούσατε,σχεδόν πάντα ζητούσαν δεδουλευμένα.Οι εργοδότες έστελναν εσάς για να τους κλείσετε το στόμα.Κανείς δεν ήθελε να τους διώξει.Αρκεί να είναι φοβισμένοι,υπάκουοι και να αμοίβονται ελάχιστα,αν γίνεται και τσάμπα.
Να είναι το σκιάχτρο και ο αποδιοπομπαίος τράγος για τους ντόπιους σκλάβους,να στρέφουν τον θυμό πάνω τους και να δέχονται τις ίδιες εργασιακές συνθήκες αδιαμαρτύρητα.Οι επιθέσεις σε συνδικαλιστές είχαν στόχο να μειωθούν τα ημερομίσθια και οι ασφαλιστικές εισφορές.Ο φόβος ν'ανοίγει τον δρόμο για να ιδρυθούν συνδικάτα απόλυτα ελεγχόμενα από τη εργοδοσία.
Nα κλειδώσει τους ανθρώπους στα σπίτια τους,ν'αγκαλιάσουν πιο σφιχτά τον καθρέφτη και την τηλεόραση τους και να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο.Να ξεριζώσει κάθε μορφή αλληλεγγύης,να σε κάνει να μισήσεις το κάθετι διαφορετικό,ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει στο καλούπι της εικόνας σου,πρέπει να προσαρμοστεί ή να εξαφανιστεί.
Δεν έχουν θέση ανάμεσα μας οι ξένοι,οι αλλόθρησκοι,οι αδελφές,οι λεσβίες,οι αριστεροί,οι κομμουνιστές,οι άθεοι,οι απεργοί,οι μαύροι,οι κίτρινοι,οι κόκκινοι,οι αδύναμοι,οι ανάπηροι,οι τρελοί,τα πρεζάκια,αυτοί που διαφωνούν,αυτοί που φοράνε διαφορετικά ρούχα,αυτοί που τους αρέσουν διαφορετικά χρώματα,οι χοντροί,οι καραφλοί,οι μουσουλμάνοι,οι ινδουιστές,οι βουδιστές,οι καθολικοί,
Οι αμφιβολίες δεν φωνάζουν σαν τους μέντορες σου,ψιθυρίζουν και σου δείχνουν το δρόμο,να ψάξεις πίσω απ'το σκοτάδι.Οι μεγαλύτεροι που σ'επαινούσαν,που σου έλεγαν φοβερές ιστορίες,που είχαν πάντα δίκιο,δεν σου τα έλεγαν όλα.
Είχαν αλλοδαπούς στις επιχειρήσεις τους,έκαναν εισαγωγή φτηνά προιόντα και τα μεταπωλούσαν ως ελληνικά.Δεν είχαν πρόβλημα με τους ξένους,με μετανάστες και πρόσφυγες.Αρκεί να υπήρχε κέρδος.Ο ρατσισμος δεν κάνει διακρίσεις στο χρήμα,δεν τον νοιάζει η καταγωγή και η προέλευση του.Και το χρώμα του είναι πάντα το σωστό.Σε μισεί πραγματικά,μόνο όταν δεν μπορεί να σε εκμεταλλευτεί.
Το παζλ των ψιθύρων δεν τελειώνει ποτέ,πάντα υπάρχει ένα ακόμη κομμάτι.Οι αρχηγοί,οι ιδεολόγοι είναι χωμένοι παντού.Σχέσεις με εφοπλιστές,με την εκκλησία,με τον υπόκοσμο.Προστασία,ξεκαθάρισμα λογαριασμών,μαστροπεία.Όσο πιο πολλά μαθαίνεις,τόσα περισσότερα θέλεις να ξεχάσεις,όσο περισσότερο τα σκέφτεσαι,τόσο λιγότερο θέλεις να νιώθεις.
Κλείνεις τον υπολογιστή και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.Νόμιζες πως ήξερες τον εαυτό σου.Τώρα πρέπει να μάθεις να ζεις σαν κάποιος άλλος.Και δεν ξέρεις αν μπορείς,αν θα τα καταφέρεις.To video τελειώνει,η κάμερα εστιάζει στον πρωταγωνιστή.Είναι ακίνητος,το βλέμμα του στο πάτωμα.Ο απρόσωπος χειροκροτεί ειρωνικά.
"Τι ωραία ιστορία..Απ'αυτές που με το κατάλληλο promotion,σαρώνουν τα κινηματογραφικά βραβεία.Και ποιο είναι το ηθικό συμπέρασμα;".Σκύβει πάνω πάνω απ'τον δεμένο,αυτός εξακολουθεί να είναι ακίνητος."Είναι ακόμα συγκινημένος.Καταλαβαίνω,μετά από τέτοια ερμηνεία,ο ηθοποιός χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει,να συντονιστεί με την πραγματικότητα.Καλά λοιπόν,θα μιλήσω εγώ για σένα.
Οι καλεσμένοι μου είναι τυπικά δείγματα των θεσμών που υπηρετούν.Τυπικά δείγματα υποκρισίας,αδιαφορίας και τυχοδιωκτισμού.Αγαπούν τη πατρίδα,αρκεί να έχουν το μονοπώλιο στην πώληση και την ενοικίαση της.Αγαπούν την οικογένεια,γιατί είναι ένα ακόμα όνομα για τον έλεγχο.Κάθε μέλος στο κατάλληλο αξιώμα,στη σωστή θέση,οικογένειες που έχουν απλωθεί σαν ιστός αράχνης γύρω απ'την εξουσία.Τίποτα δεν ξεφεύγει,κανείς δεν μπαίνει ανάμεσα τους.Είμαστε όλοι μια οικογένεια,αρκεί να είστε κατώτεροι και να αναγνωρίζεται την εξουσία του πατριάρχη.Σας μαρκάρουν με πυρωμένο σίδερο σαν ζώα,για να μην ξεχάσετε ποτέ σε ποιον ανήκετε,για να εμπεδώσετε την οικονομική,ψυχολογική και ταξική διαφορά.
Αγαπούν τη θρησκεία που είναι ραμμένη στα μέτρα τους.Αγαπούν το θεό,αρκεί ο θεός να είναι ο ίδιος με αυτόν στον καθρέφτη και τις φωτογραφίες τους.Οι καλύτεροι θεοί είναι αυτοί που πραγματοποιούν τις επιθυμίες σου,πριν καν τις ζητήσεις,οι καλύτεροι θεοί είναι οι συνεργάσιμοι θεοί.Αυτά τα τέρατα σας αποκαλούν τέρατα και σας προστατεύουν απ'τον εαυτό σας.Αυτοί οι εγκληματίες σας αποκαλούν εγκληματίες και σας τιμωρούν,όχι γι'αυτά που κάνατε,αλλά γι'αυτά που δεν κάνατε.
Αυτά τα θηρία δεν θα πεθάνουν αν τους κόψετε το κεφάλι,γιατί φυτρώνουν κι άλλα.Πρέπει να τα κάψετε μέχρι το μεδούλι,μέχρι και η τελευταία ανάμνηση της σκιά τους να γίνει στάχτη.Μόνο τότε θα σταματήσουν να σας βασανίζουν στο προκρούστειο κρεβάτι της ιδεολογίας τους και η γραμμή παραγωγής θα σταματήσει να παράγει ηλίθιους.
Προς το παρόν,τα κουνούπια,οι κατσαρίδες και οι βδέλλες τρέφονται απ'τις σάρκες σας και λένε πως φτιάχνουν μέλι.Όσο θα τους ανέχεστε,δεν θα έχετε κανένα δικαίωμα,τίποτα δεν θα σας ανήκει.Γιατί όσο η αλήθεια δεν είναι ελεύθερη,η ελευθερία δεν θα είναι ποτέ αληθινή.Κυρίες και κύριοι καληνύχτα σας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου