Αναγκάζεσαι να περάσεις από τις κακόφημες γειτονιές των σκέψεων σου,εκεί που οι συμμορίες των φόβων σε περιμένουν όλο και πιο αγριεμένες.Και τα παίρνουν όλα,κάθε σεντ αισιοδοξίας.Ψάχνεις ζεστασιά παντού,μια δόση καλοκαιριού αντίδοτο για την υπερβολική δόση γκρι.Γιατί δεν υπάρχει ένα κέντρο συναισθηματικών δηλητηριάσεων...
Ανοίγω βιβλία στη τύχη,για να διασκεδάσω την αμηχανία μου.Ο Τσιφόρος δεν βοηθάει,ο Μπόρχες δεν θέλει να βοηθήσει,ενώ ο Παζ αποφεύγει τις ερωτήσεις μου.Παλιότερα μου άρεσε ο χειμώνας.Ίσως γιατί κατέβαζε ταχύτητα στις ορμόνες και στην αχόρταγη πείνα να χωρέσεις όσο περισσότερες εμπειρίες μπορείς,στο μικρότερο χρονικό διάστημα.
Τώρα που τα σαράντα ετοιμάζονται να χτυπήσουν το κουδούνι -αλλά εγώ δεν θα τους ανοίξω,κι ας έχουν κλειδιά.Δεν θα με βρουν ποτέ- ο χειμώνας λειτουργεί σαν αναβολικό για τη μελαγχολία μου.Μόλις σκοτεινιάσει,γίνεται Hulk και ποδοπατάει κάθε παρηγοριά.
Υπάρχουν νύχτες που ακόμα και οι λέξεις συνωμοτούν εναντίον σου.Δεν σημαίνουν τίποτα.Όπως και να τις βάλεις,ό,τι πρόταση και να φτιάξεις είναι νεκρές.Η σιωπή παράσιτα ραδιοφώνου,και κάπου εκεί στις τέσσερις το πρωί,όλες οι αμφιβολίες ξεσπάνε,σαν παρεμβολές από σταθμούς που παίζουν σκυλάδικα.Κι όσο χαμηλώνεις την ένταση,φωνάζουν πιο πολύ.Και όταν βγάζεις τη πρίζα,σε χαστουκίζουν και την ξαναβάζουν.Και όχι απαραίτητα στο τοίχο..
Ξημερώνει,και ψάχνεις ακόμα.Σκέψεις που αναπνέουν και λέξεις που καίνε,όπως είχε γράψει ο Πόε.Τελικά ποια είναι η τελευταία μέρα του χειμώνα;"Αυτή που σταματάς να λες μαλακίες και πας στη θάλασσα για μπάνιο,και όλοι ευχόμαστε μήπως πνιγείς"μουρμουρίζει η ειρωνεία σε κάποιο ημιφωτισμένο μπαρ,στα -ποια;-άγρια προάστια του -ποιου;-μυαλού σου.
Είναι αυτή που ανακαλύπτεις πως έχεις κάτι καινούργιο να περιμένεις.Κάτι που σου προκαλεί γλυκό άγχος,σαν πρώτο ραντεβού,αναμονή σαν να περιμένεις να κερδίσεις κάποιο βραβείο.Δε ξέρεις τι είναι,και μερικές φορές αυτό είναι που το κάνει τόσο ωραίο.
Να θυμάσαι πως είναι να ταξιδεύει τόσος ηλεκτρισμός μέσα στις φλέβες σου,που να είναι αρκετός για να κρατήσει τα φώτα της πόλης αναμμένα για όλη την εβδομάδα.Οι αναμνήσεις είναι ανεξάντλητο χρυσωρυχείο.Δεν έχει σημασία αν αυτό που θυμάσαι συνέβη ακριβώς έτσι ή αν συνέβη πραγματικά.
Οι αναμνήσεις είναι σαν τραγούδια.Με τα χρόνια,το μυαλό τις διασκευάζει,ίσως για να τις κρατήσει ζωντανές.Και συμβαίνει συχνά,οι διασκευές να είναι καλύτερες από τη πρώτη εκτέλεση.Ίσως να μεταμορφώνονται σε αναμνήσεις από το μέλλον,trailer της ευτυχίας,που spoilerιαζει αρκετά,ώστε να περιμένεις το αύριο με τις αισθήσεις σου να καίγονται.
Τέτοιες μαλακίες γράφουν κάποιοι και κολυμπάνε στα εκατομμύρια και 'γω ψάχνω τα ρούχα στη ντουλάπα,μπας και βρω κανένα ξεχασμένο πεντάευρω.. Ο Keith γελάει στο οπισθόφυλλο ενώ ο Mick χαμογελάει συγκαταβατικά.Ναι κύριοι,και'γω μπορώ να γράψω τόσο καλά όσο εσείς.
Δεν έχει σημασία που μου λείπει το ταλέντο,η εμφάνιση,τα λεφτά,οι εμπειρίες και αρκετά ναρκωτικά που φτάνουν να σκοτώσουν το πληθυσμό της Αθήνας σε μια βραδιά.Ασήμαντες λεπτομέρειες.Φτάνει που θυμάμαι ένα απόγευμα στη παραλία.Να στέκεσαι από πάνω μου και το νερό να στάζει από το σώμα σου στο δικό μου.Ο ήλιος μπλέχτηκε στα μαλλιά σου,ενώ μόλις νύχτωσε,τ'αστέρια έμοιαζαν με σταγόνες που ξέφυγαν από το δέρμα σου.
Και μέχρι το πρωί,να συζητάμε για το ταξίδι που θα κάνουμε.Εντάξει,ο Mick τα λέει λίγο καλύτερα.Λίγο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου