Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) II

   Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)                      
      

  

                                     I
Οι γυναίκες που αλλάζουν τη ζωή σου,εμφανίζονται δύο ή τρεις φορές.Γυναίκες σαν αυτή,που δίνει όλο το αίμα του όνειρου,όλο το οξυγόνο,τον ιδρώτα και το νόημα,μόνο μια.Μπαινοβγαίνει στο σπίτι και τη ζωή σου σαν γάτα.Όποτε και όπως αυτή θέλει.
                      Θα πάρει αυτό που θέλει,θα φύγει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό.Μεταξύ μας,δεν θα το ήθελες διαφορετικά.Ξέρει όλους τους χάρτες του κορμιού σου,άλλωστε εκείνη τους έχει φτιάξει.Κάθε σημείο που διασταυρώνονται όλες σου οι αισθήσεις.Μ'ένα πέρασμα των χειλιών της,πάλλονται σαν χορδές.
                      Μέχρι να ξανάρθει,θα είσαι φυλακισμένος στην ηχώ της ανάσας της.Έρχεται σαν βροχή,γλιστράει από τις γρίλιες,φεύγει σαν καπνός.Ενώ βουλιάζεις αργά,διαλύεσαι στο νερό μαζί με τις στάχτες.
                                      ΙΙ
Τι γίνεται όταν σε ανακαλύπτουν να τους παρακολουθείς;Αν είσαι πιο δυνατός,τους απειλείς,τους δέρνεις και τρέχεις.Αν είναι πιο δυνατοί,σε απειλούν,τρέχεις πριν σε δείρουν.Πολύ.Αν είναι όμορφη,τη φλερτάρεις για αντιπερισπασμό.Αν είναι άσχημη,σε φλερτάρει για αντιπερισπασμό.Επίσης,παρακολουθείς λάθος άτομο.

                                              ΙΙΙ
Ο στόχος σου είναι ένας 80χρονος.Που το έσκασε από το σπίτι,γιατί δεν άντεχε να ζει με τις τύψεις 60 ετών.Σε παρακαλάει να τον αφήσεις να φύγει.Σου σφίγγει τα χέρια,ενώ τα λόγια του λιώνουν μέσα στα αναφιλητά,από ένα σημείο και μετά,δεν καταλαβαίνεις τι λέει.Κλείνει στη παλάμη σου όλη του περιουσία.Δεν πρόλαβα να πω τίποτα,έφυγε τρέχοντας.
                 Δύο εβδομάδες μετά,τον βρήκαν κρεμασμένο.Έβγαλα το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα από το συρτάρι.Είμαι συνένοχος;Μπορεί.Αποδόθηκε δικαιοσύνη;Όχι.Ποιος τιμωρήθηκε τελικά;Όλοι και κανένας.Δυστυχώς η δικαιοσύνη είναι σαν τη βροχή,δεν πέφτει ποτέ για να σβήσει τις πυρκαγιές της αδικίας,και σε πνίγει όταν δεν τη χρειάζεσαι.
     
                                           IV
Υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι αδύνατον να τα ξέρεις,αλλά είναι αδύνατον να ξέρεις ποια είναι αυτά.Η δουλειά μου είναι να ξέρω.Πρέπει να ξέρω.Ακόμα και όταν δεν θέλω να ξέρω.Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να με ξέρουν.Σε κάποιες δε θέλω να ξέρω τον εαυτό μου.Δε θέλω να με ξέρουν.Δε ξέρω αν με θέλουν.Συνήθως με θέλουν γιατί δε με ξέρουν.Μετά,δεν με θέλουν γιατί με ξέρουν.Δεν έχω βρει τη περίπτωση,που να εξακολουθούν να με θέλουν,ενώ με ξέρουν.

                                    V
Κατάλαβα από το τρόπο που ανέβαινε τις σκάλες τι θα ακολουθούσε.Άνοιξα τη πόρτα και κόλλησα στο τοίχο.Έβαλε όλη του τη δύναμη στη γροθιά του,παραπάτησε και έπεσε.Δύο κροσέ τον ηρέμησαν.Δε πληρώνομαι αρκετά για να κάνω τον θηριοδαμαστή εκνευρισμένων μοιχών.

                                    VI
Ο Καμύ είχε γράψει πως τα πλούτη δεν είναι η αθώωση,μα η αναστολή.Βέβαια,αν έβλεπε το γιοτ του πελάτη μου,θα καταλάβαινε πως με τέτοια αναστολή,η αθώωση μοιάζει με ισόβια κάθειρξη.Μου έδειξε τη φωτογραφία της γυναίκας του.Με 30 χρόνια διαφορά,το περίεργο θα ήταν να μην τον απατούσε.
                Δεν ήταν τόσο ο εγωισμός του -που είχε πληγωθεί,αλλά όχι ανεπανόρθωτα-,όσο το ότι ήθελε ένα αναίμακτο διαζύγιο.Όση ώρα μου μιλούσε,από μέσα μου είχα ξεκαρδιστεί.Οι γυναίκες σαν αυτή είναι σαν τη ζώνη του πρωταθλητή στην επαγγελματική πυγμαχία.Όσα λεφτά κι αν έχεις,όσους αγώνες και αν στήσεις,δεν μπορείς να την αγοράσεις για πάντα,μόνο να τη νοικιάσεις.Μέχρι να στη πάρει κάποιος άλλος.

                                  VII
To χειρότερο σε αυτή τη δουλειά δεν είναι η βία.Το χειρότερο είναι οι πιθανότητες που δεν εξάντλησες.Τα δευτερόλεπτα.Γιατί πάντα είναι ζήτημα δευτερολέπτων.Έσπασα τη πόρτα και όρμησα.Δεν ήταν κανείς στο δωμάτιο.Μύριζε ιδρώτας.Έψαξα παντού.Πάνω στο κρεβάτι ένα λευκό φόρεμα.Έμοιαζε φρεσκοσιδερωμένο.Το σήκωσα,στο πίσω μέρος είχε ένα μεγάλο κόκκινο λεκέ.Έκανα το μέρος άνω κάτω.Δε τον βρήκαν ποτέ,ούτε τη κοπέλα.Αν είχα φτάσει πιο νωρίς,θα την είχα σώσει.Κάποια δευτερόλεπτα κρατάνε χρόνια.Στοιχειώνουν τις μικρές ώρες.
                       Και θέλεις τόσο πολύ να ήταν αλλιώς,που μερικά βράδια το ονειρεύεσαι.Πως προλαβαίνεις.Σπας τη πόρτα,τον αιφνιδιάζεις.Τον αφήνεις αναίσθητο,σχεδόν νεκρό στο πάτωμα.Παίρνεις τη μικρή στα χέρια σου και τρέχεις.Και έστω για λίγο,για ένα πρωί,ο κόσμος είναι καλός,δίκαιος,και τα χρώματα του δεν είναι δολώματα,παγίδες που έστησε το σκοτάδι.

                                                VIII
Το τέλος της μέρας άφησε τεράστιους κρατήρες στο μυαλό και το σώμα μου.Θα χρειαστούν τεράστιες ποσότητες αλκοόλ και ευτυχίας για να τους σκεπάσουν.Δυστυχώς δεν έχω αρκετά χρήματα για το πρώτο,ούτε αρκετή τύχη για το δεύτερο.Ελπίζω να με φτάσουν τα τσιγάρα μέχρι το πρωί.Να με νανουρίσει η νικοτίνη,πριν το ξημέρωμα.
                                                   

                  
                                    IX
"Ίσως να είναι ασυγχώρητο το να με συγχωρήσεις.Δε ξέρω τι ακριβώς θέλω να σου πω,το πρόβλημα είναι πως οι λέξεις είναι εμπόδια.Αλλά..Από εκείνη τη μέρα,νιώθω σαν κομπάρσος στη ζωή μου.Σαν χαρακτήρας σε λάθος ταινία.Αφού βρέθηκε σε κάποιο φιλμ που δεν ανήκει,καταλαβαίνει πως όλα είναι ψεύτικα.Βλέπει τα σκηνικά,τις κάμερες,τα μικρόφωνα.
                      Όλα είναι λάθος,ξένα.Αφου δεν είναι πια στη δικιά του ταινία,αφού λείπει το κομμάτι που έδινε νόημα.Οι νύχτες δεν έχουν πια άρωμα,χωρίς τη μυρωδιά των μαλλιών σου στο μαξιλάρι.Ούτε η σιωπή δεν είναι πια δική μου,χωρίς εσένα να μουρμουρίζεις κάποια μελωδία,να μου ψιθυρίζεις στο σκοτάδι.
                        Μπορεί να μην είναι αρκετό το να θέλεις κάποιον,το να είσαι ερωτευμένος μαζί του,να τον αγαπάς.Μπορεί κάποιες φορές να έχει σημασία το ποιος είσαι όταν είσαι μαζί του.Και'γω μαζί σου ήμουν ο καλύτερος και ο χειρότερος εαυτός μου,πολλές φορές ταυτόχρονα.Μπορεί οι δαίμονες μου να μην έφευγαν ποτέ,να έκαναν υπερωρία όταν ήσουν μαζί μου.
                          Όμως,όταν οι δαίμονες μου συναντούσαν τους δικούς σου,μεταμόρφωναν κάθε κόλαση σε προθάλαμο του παραδείσου.Και αυτό το συναίσθημα είναι το μέτρο σύγκρισης  για κάθε συγκίνηση,η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας,το αντίδοτο για κάθε τι μέτριο,ανούσιο και βαρετό.
                           Δε ξέρω τι άλλο να σου πω,δε ξέρω τι είναι αρκετό,ποιες λέξεις και σε ποια σειρά,θα έφτιαχναν ένα ξόρκι,που θα αναιρούσε το ό,τι προηγήθηκε.Δε ξέρω που είσαι απόψε,με ποιον είσαι,τι σκέφτεσαι,τι νιώθεις και τι κάνεις.Απλά,θα ήθελα να ξέρεις πως σε..".Έσβησε το μήνυμα για πέμπτη φορά.Πέταξε το κινητό στο κρεβάτι,έβαλε το τελευταίο ποτό,άναψε το τελευταίο τσιγάρο και έβαλε το τελευταίο τραγούδι.
                           Πήρε το βιβλίο από το κομοδίνο και το ξεφύλλισε.Ανθυπομειδίασε θλιμμένα.Ο Μπουκόφσκι  έχει πάντα δίκιο,ειδικά τις μικρές ώρες.Άφησε το βιβλίο στο πάτωμα και ξάπλωσε.Η βελόνα στο πικαπ των σκέψεων του κόλλησε στους τελευταίους στίχους.Σαν mantra,σαν προσευχή.
                           Η ποίηση είναι αυτό συμβαίνει όταν δε μπορεί να συμβεί τίποτα άλλο.Θα μπορούσε να είναι το λήμμα,κάτω από τη φωτογραφία της.Πάτησε το play και αφέθηκε.

          

Οι σχέσεις πεθαίνουν σαν τους ανθρώπους;

Γεννιούνται και σαν τους ανθρώπους;Ποια είναι η στιγμή της σύλληψης τους;Όταν γνωρίζεις κάποιον;Όταν του μιλάς για πρώτη φορά;Όταν τον κοιτάζεις και αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό;Στο πρώτο φιλί,τη πρώτη φορά που κάνεις έρωτα;Ποια είναι τα σύνορα της οικειότητας,που πρέπει να περάσεις με κάποιον,για να να νιώσεις πραγματικά κοντά του,μαζί του;
                Τα περνάμε ποτέ;Οι σχέσεις γερνάνε σαν εμάς;Πότε σταματάνε να μεγαλώνουν και αρχίζουν να γερνάνε;Όταν ξέρουμε -σχεδόν- τα πάντα για τον άλλο;Όταν δεν υπάρχει κάτι να ανακαλύψουμε;Όταν τον θεωρούμε δεδομένο;Όταν σταματάμε να μοιραζόμαστε καινούργιες εμπειρίες μαζί του;
               Υπάρχουν σχέσεις που δεν μεγαλώνουν ποτέ;Που πεθαίνουν νωρίς από ανίατες ασθένειες;Σχέσεις που γερνάνε πριν την ώρα τους;Από τι πεθαίνουν συνήθως;Η αδιαφορία είναι ο καρκίνος που τις ροκανίζει σιγά σιγά ή όταν εμφανίζεται κάποιος τρίτος;Παθαίνουν Αλτσχάιμερ;
                Αν δε μεγαλώσουν σωστά,έχουν ψυχολογικά;Και θα είναι πάντα δυστυχισμένες;Πολλές φορές,ενώ είναι κλινικά νεκρές,γιατί τις κρατάμε ζωντανές;Ποιον προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό,ποιον να ξεγελάσουμε;Πέφτουν οι σχέσεις σε κώμα;Και αν ναι,τι μπορεί να τις ξυπνήσει;

Είναι σαν παιδιά;Κάποια στιγμή μεγαλώνουν και πρέπει να τα αφήσεις να φύγουν;Ή σαν γονείς;Παθαίνουν ατυχήματα;Μένουν ανάπηρες;Μπορούμε να τις θεραπεύσουμε;Τις κρατάμε σαν άλλοθι;Να κάνουν τη βρώμικη δουλειά;Σαν εργαζόμενο,σαν σκλάβο;Τις πληγώνουμε όταν κάνουμε λάθη;Είναι φόνος εξ'αμελείας;Ή εκ προμελέτης;

                 Που πηγαίνουν οι σχέσεις όταν πεθάνουν;Έχουν Παράδεισο και Κόλαση;Ή μένουν φαντάσματα και μας στοιχειώνουν;Μας τιμωρούν με το να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη;Μπορείς να βαλσαμώσεις μια σχέση;Μπορεί να σε βαλσαμώσει μια σχέση;Να νομίζεις ότι όλα είναι καλά,ενώ τίποτα δεν είναι;

                Κρατάνε μυστικά οι σχέσεις από εμάς;Υπάρχει μυστικό για να κρατήσει μια σχέση;Χρειάζονται botox και πλαστικές;Τι μπορεί να τις διατηρήσει νέες;Μήπως η τελειότητα είναι μια πολύ βαρετή κατάσταση;Τελικά είχε δίκιο η Γιουρσενάρ,ερωτευόμαστε τους ανθρώπους για τα προτερήματα τους,αλλά τους αγαπάμε για τα ελαττώματα τους;

                  Υπάρχουν θαύματα της τελευταίας στιγμής ή της τελευταίας σκηνής;Ζούμε ποτέ τη προσωπική μας κομεντί;Ή την αφήνουμε να φύγει,γιατί δεν ακούμε ποτέ τη μουσική της σκηνής;Πότε είναι η πρώτη φορά για μια δεύτερη ευκαιρία;Μπορεί μια δεύτερη ευκαιρία να κάνει τα πράγματα όπως τη πρώτη φορά;

                   Έχει ο έρωτας sequel;Kαι αν ναι,πόσα;Σηκώνει η ευτυχία remake ή μόνο η δυστυχία είναι καλή σε αυτά;Κερδίζουμε ποτέ το Όσκαρ πρώτου ρόλου στη ζωή κάποιου;Μπορεί κάποιος άλλος να παίξει τον ίδιο ρόλο με επιτυχία;Τελικά,κάνουμε εμείς κάστινγκ τις σχέσεις ή οι σχέσεις περνάνε από δοκιμαστικό εμάς;..

                               

Νυχτερινό μοντάζ

Περπατάς αργά,σέρνεις τα δάχτυλα σου στα κάγκελα καθώς προχωράς.Σου αρέσει η αίσθηση της σκουριάς στην αφή σου.Δε ξέρεις ποιος στοιχειώνει ποιον,αν είσαι εσύ το φάντασμα ή η πόλη.Πλέον πηγαίνεις σινεμά και θέατρο για να ακούσεις τι λένε οι θεατές γύρω σου.Το κοινό είναι το θέαμα εδώ και χρόνια.
                           "Δε μου άρεσε,έπαιζε υπερβολικά".Προσπαθείς να συγκρατήσεις το γέλιο σου.Οι άνθρωποι παίζουν υπερβολικά στη ζωή,όχι στη σκηνή ή την οθόνη.Γιατί τους καταπίνουν οι ρόλοι.Παλεύοντας να τους ισορροπήσουν,καταλήγουν να βουλιάζουν σε έναν από αυτούς,συνήθως σε  αυτόν που θέλουν λιγότερο.
                            Οι ηθοποιοί υποδύονται κάποιον,μόνο αυτόν για λίγο.Για μερικές ώρες.Πειστικά ή όχι,είναι μια άλλη ιστορία.Αλλά παίζουν ένα ρόλο.Εμείς πνιγόμαστε στις δεκάδες μάσκες μας.Καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους σε ισόβια μετριότητα.Και κάνουμε κακό σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου,σαν να αναπνέουμε.
                           Τι είναι το κακό;"Το αντίθετο από τα συμφέροντα μας" θα πει με χαιρεκακία ο κυνικός μέσα μας.Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα.Πολλές φορές το κακό είναι σαν τη βλακεία.Κάποιοι το κάνουν χωρίς να έχουν κανένα όφελος,απλά καταστρέφοντας τα πάντα.
                          Πως αποφεύγεις τέτοιους ανθρώπους;Δε μπορείς να κάνεις οντισιόν για τους ποιους θα συναντήσεις.Διασχίζεις τη πόλη και το χρόνο σαν να κάνεις σκι,προσπαθείς να αποφύγεις τα εμπόδια,έμβια και μη.Και αυτός που βγαίνει πρώτος,κερδίζει το προνόμιο να τον αντιμετωπίζουν σαν να βγήκε τελευταίος.Είναι αόρατος,ανενόχλητος.
                          

Το φωτοστέφανο της δύσης μουτζουρώνει τα τζάμια.Χαζεύεις τους περαστικούς,τις καφετέριες.Εκτός από κακοί ηθοποιοί,είμαστε ακόμη χειρότεροι σκηνοθέτες.Πνίγουμε τις ζωές μας με θόρυβο,προσπαθώντας να κρύψουμε τις κραυγές μας ή την σιωπή μας και ντύνουμε με άτσαλες,αμήχανες σιωπές,τις σκηνές που έπρεπε να γεμίσουμε με γέλιο και εξομολογήσεις.

                         Είναι τόσο δύσκολο να μάθεις να ψιθυρίζεις,όταν όλοι θέλουν να φωνάζουν.Ζούμε ανάμεσα σε νεκρούς,που μας κοιτάζουν σαν να περιμένουν κάτι από μας.Νεκροί,νεκροί ζωντανοί,όλες αυτές οι εκδοχές του εαυτού μας που έμειναν πρόβες,όλα τα σχέδια,τα όνειρα,όλοι αυτοί που περιμένουν δικαίωση,είναι πάντα εκεί.

                         Τα πέπλα αδιαφορίας,τρέλας και σκληρότητας δεν φτάνουν πια,μπορείς να διακρίνεις τα πάντα.Τα καλύτερα και τα χειρότερα στη ζωή έχουν να κάνουν με το συγχρονισμό.Όταν προσπαθείς να πάρεις ως ενήλικος τα χάδια,τη τρυφερότητα και τη προσοχή που έπρεπε να έχεις πάρει ως παιδί,είναι σαν να παλεύεις να σβήσεις ένα ηφαίστειο  με κουβαδάκι παραλίας.

                         Θυμώνεις,συνέχεια,με όλους και με όλα.Γιατί το κενό αυτό είναι σαρκοβόρο,ροκανίζει τα πάντα,από μέσα προς τα έξω.Η ευτυχία μοιάζει πιο δυστυχισμένη από ποτέ.Οι άνθρωποι κάνουν το κακό σαν να παίζουν σε κωμωδία.Σαν να μη συμβαίνει τίποτα.Όσο χειρότερες οι πράξεις τους,τόσο περισσότερο γελάνε.

                        "Ναι,αλλά είμαστε ζωντανοί,είμαστε καλά".Είμαστε ;Ο ασθενής που είναι σε κώμα είναι ζωντανός και σχετικά υγιής.Αυτό θέλουμε.Γιατί αυτό έχουμε.Πολιτικούς και ηγέτες που λειτουργούν σαν γιατροί,εξειδικευμένοι στο κώμα.Κανένας δεν λέει πως μπορεί να μας θεραπεύσει,απλά μας πουλάει καλύτερης ποιότητας κώμα.

                        Κάθεσαι στη μπάρα.Συντονίζεσαι με τις συζητήσεις γύρω σου.Τα ίδια κουρασμένα λόγια,πληθωρισμός φλυαρίας.Καρικατούρες πολύ τρομαγμένες για να γελάσουν και πολύ γελοίες για να τρομάξουν με αυτά που θα έπρεπε να τρομάζουν.Φιγούρες που μοιάζουν με βίντεο σε παύση,περιμένουν κάποιον μεσσία να πατήσει το play,το rewind,έστω το fast forward.

                        Aνάσες στριμωγμένες στις γωνίες,βλέμματα ραγισμένα από την απορία και την αναμονή.Όσοι δε ξέρουν να κάνουν έρωτα,κάνουν πόλεμο.Όχι για να κερδίσουν,ούτε καν για να αμυνθούν.Απλά,για να μη κερδίσει κανείς.Oι επιθυμίες και οι σκέψεις που θάβεις μέσα σου,στο τέλος σε θάβουν αυτές.

                        Απόψε όλα μοιάζουν με κακή παράσταση.Βαριεστημένοι ηθοποιοί,κακογραμμένο σενάριο,ακόμη και τα σκηνικά ξεφλουδίζουν από τη πλήξη.Ο τύπος δίπλα σου είναι από αυτός που ψάχνουν το νόημα της ζωής σε κάθε τι,ακόμη και στις διαφημίσεις για σερβιέτες.Και όταν δε το βρίσκουν,εξαπολύουν λεκτικά τσουνάμι για την ηθική κατάπτωση και τον εκφυλισμό της τέχνης.

                         Φαίνεται μόνος,ανέραστος και ηλίθιος.Μάλλον κριτικός θα είναι."Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα για επανάσταση;""Είμαι υπέρ της επανάστασης.Μέχρι αύριο στις 10 το πρωί όμως,γιατί μετά έχω κάτι δουλειές".Θυμάσαι γιατί ήθελες να ασχοληθείς με τις ταινίες;

"Ο κινηματογράφος είναι εμμονή,εμμονή με την ομορφιά,όποια και αν είναι αυτή.Είναι σαν να ψάχνεις τον ίδιο τον έρωτα,τα τέλεια κάδρα,τις τέλειες  ερμηνείες,εκείνη τη στιγμή που μεταμορφώνει τα πάντα σε κάτι πιο αληθινό από τη ζωή.Σαν να εμφιαλώνεις την ιδανική ερωτική πράξη,έναν οργασμό που θα κρατήσει για πάντα".

                 Δεν θυμάσαι ποιος το είχε πει ή αν το είχες πει εσύ,μισομεθυσμένα,στη προσπάθεια να εντυπωσιάσεις.Δεν έχει σημασία.Αδειάζεις το ποτήρι,μασάς τα ψίχουλα από τα παγάκια.Σε λίγο ξημερώνει.Δεν θέλεις να σε βρει στο δρόμο.Μπαίνεις στο ταξί.Ρίχνεις μια τελευταία ματιά στο κινητό πριν το κλείσεις.

                 Tι είναι τελικά ζωή και  τι τέχνη;Δύο πράγματα είναι σίγουρα.Στο τέλος η νύχτα κερδίζει σαν καζίνο,και ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει πάντα δίκιο.Η τέχνη της ζωής είναι η τέχνη να αποφεύγεις το πόνο.