Noir ιστορίες (Πιο σύντομες κι από τσιγάρο) II

   Ή στιγμιότυπα από τη ζωή ενός ντετέκτιβ (που θα προτιμούσε να μείνει ανώνυμος)                      
      

  

                                     I
Οι γυναίκες που αλλάζουν τη ζωή σου,εμφανίζονται δύο ή τρεις φορές.Γυναίκες σαν αυτή,που δίνει όλο το αίμα του όνειρου,όλο το οξυγόνο,τον ιδρώτα και το νόημα,μόνο μια.Μπαινοβγαίνει στο σπίτι και τη ζωή σου σαν γάτα.Όποτε και όπως αυτή θέλει.
                      Θα πάρει αυτό που θέλει,θα φύγει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό.Μεταξύ μας,δεν θα το ήθελες διαφορετικά.Ξέρει όλους τους χάρτες του κορμιού σου,άλλωστε εκείνη τους έχει φτιάξει.Κάθε σημείο που διασταυρώνονται όλες σου οι αισθήσεις.Μ'ένα πέρασμα των χειλιών της,πάλλονται σαν χορδές.
                      Μέχρι να ξανάρθει,θα είσαι φυλακισμένος στην ηχώ της ανάσας της.Έρχεται σαν βροχή,γλιστράει από τις γρίλιες,φεύγει σαν καπνός.Ενώ βουλιάζεις αργά,διαλύεσαι στο νερό μαζί με τις στάχτες.
                                      ΙΙ
Τι γίνεται όταν σε ανακαλύπτουν να τους παρακολουθείς;Αν είσαι πιο δυνατός,τους απειλείς,τους δέρνεις και τρέχεις.Αν είναι πιο δυνατοί,σε απειλούν,τρέχεις πριν σε δείρουν.Πολύ.Αν είναι όμορφη,τη φλερτάρεις για αντιπερισπασμό.Αν είναι άσχημη,σε φλερτάρει για αντιπερισπασμό.Επίσης,παρακολουθείς λάθος άτομο.

                                              ΙΙΙ
Ο στόχος σου είναι ένας 80χρονος.Που το έσκασε από το σπίτι,γιατί δεν άντεχε να ζει με τις τύψεις 60 ετών.Σε παρακαλάει να τον αφήσεις να φύγει.Σου σφίγγει τα χέρια,ενώ τα λόγια του λιώνουν μέσα στα αναφιλητά,από ένα σημείο και μετά,δεν καταλαβαίνεις τι λέει.Κλείνει στη παλάμη σου όλη του περιουσία.Δεν πρόλαβα να πω τίποτα,έφυγε τρέχοντας.
                 Δύο εβδομάδες μετά,τον βρήκαν κρεμασμένο.Έβγαλα το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα από το συρτάρι.Είμαι συνένοχος;Μπορεί.Αποδόθηκε δικαιοσύνη;Όχι.Ποιος τιμωρήθηκε τελικά;Όλοι και κανένας.Δυστυχώς η δικαιοσύνη είναι σαν τη βροχή,δεν πέφτει ποτέ για να σβήσει τις πυρκαγιές της αδικίας,και σε πνίγει όταν δεν τη χρειάζεσαι.
     
                                           IV
Υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι αδύνατον να τα ξέρεις,αλλά είναι αδύνατον να ξέρεις ποια είναι αυτά.Η δουλειά μου είναι να ξέρω.Πρέπει να ξέρω.Ακόμα και όταν δεν θέλω να ξέρω.Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να με ξέρουν.Σε κάποιες δε θέλω να ξέρω τον εαυτό μου.Δε θέλω να με ξέρουν.Δε ξέρω αν με θέλουν.Συνήθως με θέλουν γιατί δε με ξέρουν.Μετά,δεν με θέλουν γιατί με ξέρουν.Δεν έχω βρει τη περίπτωση,που να εξακολουθούν να με θέλουν,ενώ με ξέρουν.

                                    V
Κατάλαβα από το τρόπο που ανέβαινε τις σκάλες τι θα ακολουθούσε.Άνοιξα τη πόρτα και κόλλησα στο τοίχο.Έβαλε όλη του τη δύναμη στη γροθιά του,παραπάτησε και έπεσε.Δύο κροσέ τον ηρέμησαν.Δε πληρώνομαι αρκετά για να κάνω τον θηριοδαμαστή εκνευρισμένων μοιχών.

                                    VI
Ο Καμύ είχε γράψει πως τα πλούτη δεν είναι η αθώωση,μα η αναστολή.Βέβαια,αν έβλεπε το γιοτ του πελάτη μου,θα καταλάβαινε πως με τέτοια αναστολή,η αθώωση μοιάζει με ισόβια κάθειρξη.Μου έδειξε τη φωτογραφία της γυναίκας του.Με 30 χρόνια διαφορά,το περίεργο θα ήταν να μην τον απατούσε.
                Δεν ήταν τόσο ο εγωισμός του -που είχε πληγωθεί,αλλά όχι ανεπανόρθωτα-,όσο το ότι ήθελε ένα αναίμακτο διαζύγιο.Όση ώρα μου μιλούσε,από μέσα μου είχα ξεκαρδιστεί.Οι γυναίκες σαν αυτή είναι σαν τη ζώνη του πρωταθλητή στην επαγγελματική πυγμαχία.Όσα λεφτά κι αν έχεις,όσους αγώνες και αν στήσεις,δεν μπορείς να την αγοράσεις για πάντα,μόνο να τη νοικιάσεις.Μέχρι να στη πάρει κάποιος άλλος.

                                  VII
To χειρότερο σε αυτή τη δουλειά δεν είναι η βία.Το χειρότερο είναι οι πιθανότητες που δεν εξάντλησες.Τα δευτερόλεπτα.Γιατί πάντα είναι ζήτημα δευτερολέπτων.Έσπασα τη πόρτα και όρμησα.Δεν ήταν κανείς στο δωμάτιο.Μύριζε ιδρώτας.Έψαξα παντού.Πάνω στο κρεβάτι ένα λευκό φόρεμα.Έμοιαζε φρεσκοσιδερωμένο.Το σήκωσα,στο πίσω μέρος είχε ένα μεγάλο κόκκινο λεκέ.Έκανα το μέρος άνω κάτω.Δε τον βρήκαν ποτέ,ούτε τη κοπέλα.Αν είχα φτάσει πιο νωρίς,θα την είχα σώσει.Κάποια δευτερόλεπτα κρατάνε χρόνια.Στοιχειώνουν τις μικρές ώρες.
                       Και θέλεις τόσο πολύ να ήταν αλλιώς,που μερικά βράδια το ονειρεύεσαι.Πως προλαβαίνεις.Σπας τη πόρτα,τον αιφνιδιάζεις.Τον αφήνεις αναίσθητο,σχεδόν νεκρό στο πάτωμα.Παίρνεις τη μικρή στα χέρια σου και τρέχεις.Και έστω για λίγο,για ένα πρωί,ο κόσμος είναι καλός,δίκαιος,και τα χρώματα του δεν είναι δολώματα,παγίδες που έστησε το σκοτάδι.

                                                VIII
Το τέλος της μέρας άφησε τεράστιους κρατήρες στο μυαλό και το σώμα μου.Θα χρειαστούν τεράστιες ποσότητες αλκοόλ και ευτυχίας για να τους σκεπάσουν.Δυστυχώς δεν έχω αρκετά χρήματα για το πρώτο,ούτε αρκετή τύχη για το δεύτερο.Ελπίζω να με φτάσουν τα τσιγάρα μέχρι το πρωί.Να με νανουρίσει η νικοτίνη,πριν το ξημέρωμα.
                                                   

                  
                                    IX
"Ίσως να είναι ασυγχώρητο το να με συγχωρήσεις.Δε ξέρω τι ακριβώς θέλω να σου πω,το πρόβλημα είναι πως οι λέξεις είναι εμπόδια.Αλλά..Από εκείνη τη μέρα,νιώθω σαν κομπάρσος στη ζωή μου.Σαν χαρακτήρας σε λάθος ταινία.Αφού βρέθηκε σε κάποιο φιλμ που δεν ανήκει,καταλαβαίνει πως όλα είναι ψεύτικα.Βλέπει τα σκηνικά,τις κάμερες,τα μικρόφωνα.
                      Όλα είναι λάθος,ξένα.Αφου δεν είναι πια στη δικιά του ταινία,αφού λείπει το κομμάτι που έδινε νόημα.Οι νύχτες δεν έχουν πια άρωμα,χωρίς τη μυρωδιά των μαλλιών σου στο μαξιλάρι.Ούτε η σιωπή δεν είναι πια δική μου,χωρίς εσένα να μουρμουρίζεις κάποια μελωδία,να μου ψιθυρίζεις στο σκοτάδι.
                        Μπορεί να μην είναι αρκετό το να θέλεις κάποιον,το να είσαι ερωτευμένος μαζί του,να τον αγαπάς.Μπορεί κάποιες φορές να έχει σημασία το ποιος είσαι όταν είσαι μαζί του.Και'γω μαζί σου ήμουν ο καλύτερος και ο χειρότερος εαυτός μου,πολλές φορές ταυτόχρονα.Μπορεί οι δαίμονες μου να μην έφευγαν ποτέ,να έκαναν υπερωρία όταν ήσουν μαζί μου.
                          Όμως,όταν οι δαίμονες μου συναντούσαν τους δικούς σου,μεταμόρφωναν κάθε κόλαση σε προθάλαμο του παραδείσου.Και αυτό το συναίσθημα είναι το μέτρο σύγκρισης  για κάθε συγκίνηση,η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας,το αντίδοτο για κάθε τι μέτριο,ανούσιο και βαρετό.
                           Δε ξέρω τι άλλο να σου πω,δε ξέρω τι είναι αρκετό,ποιες λέξεις και σε ποια σειρά,θα έφτιαχναν ένα ξόρκι,που θα αναιρούσε το ό,τι προηγήθηκε.Δε ξέρω που είσαι απόψε,με ποιον είσαι,τι σκέφτεσαι,τι νιώθεις και τι κάνεις.Απλά,θα ήθελα να ξέρεις πως σε..".Έσβησε το μήνυμα για πέμπτη φορά.Πέταξε το κινητό στο κρεβάτι,έβαλε το τελευταίο ποτό,άναψε το τελευταίο τσιγάρο και έβαλε το τελευταίο τραγούδι.
                           Πήρε το βιβλίο από το κομοδίνο και το ξεφύλλισε.Ανθυπομειδίασε θλιμμένα.Ο Μπουκόφσκι  έχει πάντα δίκιο,ειδικά τις μικρές ώρες.Άφησε το βιβλίο στο πάτωμα και ξάπλωσε.Η βελόνα στο πικαπ των σκέψεων του κόλλησε στους τελευταίους στίχους.Σαν mantra,σαν προσευχή.
                           Η ποίηση είναι αυτό συμβαίνει όταν δε μπορεί να συμβεί τίποτα άλλο.Θα μπορούσε να είναι το λήμμα,κάτω από τη φωτογραφία της.Πάτησε το play και αφέθηκε.