"Δε μου άρεσε,έπαιζε υπερβολικά".Προσπαθείς να συγκρατήσεις το γέλιο σου.Οι άνθρωποι παίζουν υπερβολικά στη ζωή,όχι στη σκηνή ή την οθόνη.Γιατί τους καταπίνουν οι ρόλοι.Παλεύοντας να τους ισορροπήσουν,καταλήγουν να βουλιάζουν σε έναν από αυτούς,συνήθως σε αυτόν που θέλουν λιγότερο.
Οι ηθοποιοί υποδύονται κάποιον,μόνο αυτόν για λίγο.Για μερικές ώρες.Πειστικά ή όχι,είναι μια άλλη ιστορία.Αλλά παίζουν ένα ρόλο.Εμείς πνιγόμαστε στις δεκάδες μάσκες μας.Καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους σε ισόβια μετριότητα.Και κάνουμε κακό σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου,σαν να αναπνέουμε.
Τι είναι το κακό;"Το αντίθετο από τα συμφέροντα μας" θα πει με χαιρεκακία ο κυνικός μέσα μας.Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα.Πολλές φορές το κακό είναι σαν τη βλακεία.Κάποιοι το κάνουν χωρίς να έχουν κανένα όφελος,απλά καταστρέφοντας τα πάντα.
Πως αποφεύγεις τέτοιους ανθρώπους;Δε μπορείς να κάνεις οντισιόν για τους ποιους θα συναντήσεις.Διασχίζεις τη πόλη και το χρόνο σαν να κάνεις σκι,προσπαθείς να αποφύγεις τα εμπόδια,έμβια και μη.Και αυτός που βγαίνει πρώτος,κερδίζει το προνόμιο να τον αντιμετωπίζουν σαν να βγήκε τελευταίος.Είναι αόρατος,ανενόχλητος.
Το φωτοστέφανο της δύσης μουτζουρώνει τα τζάμια.Χαζεύεις τους περαστικούς,τις καφετέριες.Εκτός από κακοί ηθοποιοί,είμαστε ακόμη χειρότεροι σκηνοθέτες.Πνίγουμε τις ζωές μας με θόρυβο,προσπαθώντας να κρύψουμε τις κραυγές μας ή την σιωπή μας και ντύνουμε με άτσαλες,αμήχανες σιωπές,τις σκηνές που έπρεπε να γεμίσουμε με γέλιο και εξομολογήσεις.
Είναι τόσο δύσκολο να μάθεις να ψιθυρίζεις,όταν όλοι θέλουν να φωνάζουν.Ζούμε ανάμεσα σε νεκρούς,που μας κοιτάζουν σαν να περιμένουν κάτι από μας.Νεκροί,νεκροί ζωντανοί,όλες αυτές οι εκδοχές του εαυτού μας που έμειναν πρόβες,όλα τα σχέδια,τα όνειρα,όλοι αυτοί που περιμένουν δικαίωση,είναι πάντα εκεί.
Τα πέπλα αδιαφορίας,τρέλας και σκληρότητας δεν φτάνουν πια,μπορείς να διακρίνεις τα πάντα.Τα καλύτερα και τα χειρότερα στη ζωή έχουν να κάνουν με το συγχρονισμό.Όταν προσπαθείς να πάρεις ως ενήλικος τα χάδια,τη τρυφερότητα και τη προσοχή που έπρεπε να έχεις πάρει ως παιδί,είναι σαν να παλεύεις να σβήσεις ένα ηφαίστειο με κουβαδάκι παραλίας.
Θυμώνεις,συνέχεια,με όλους και με όλα.Γιατί το κενό αυτό είναι σαρκοβόρο,ροκανίζει τα πάντα,από μέσα προς τα έξω.Η ευτυχία μοιάζει πιο δυστυχισμένη από ποτέ.Οι άνθρωποι κάνουν το κακό σαν να παίζουν σε κωμωδία.Σαν να μη συμβαίνει τίποτα.Όσο χειρότερες οι πράξεις τους,τόσο περισσότερο γελάνε.
"Ναι,αλλά είμαστε ζωντανοί,είμαστε καλά".Είμαστε ;Ο ασθενής που είναι σε κώμα είναι ζωντανός και σχετικά υγιής.Αυτό θέλουμε.Γιατί αυτό έχουμε.Πολιτικούς και ηγέτες που λειτουργούν σαν γιατροί,εξειδικευμένοι στο κώμα.Κανένας δεν λέει πως μπορεί να μας θεραπεύσει,απλά μας πουλάει καλύτερης ποιότητας κώμα.
Κάθεσαι στη μπάρα.Συντονίζεσαι με τις συζητήσεις γύρω σου.Τα ίδια κουρασμένα λόγια,πληθωρισμός φλυαρίας.Καρικατούρες πολύ τρομαγμένες για να γελάσουν και πολύ γελοίες για να τρομάξουν με αυτά που θα έπρεπε να τρομάζουν.Φιγούρες που μοιάζουν με βίντεο σε παύση,περιμένουν κάποιον μεσσία να πατήσει το play,το rewind,έστω το fast forward.
Aνάσες στριμωγμένες στις γωνίες,βλέμματα ραγισμένα από την απορία και την αναμονή.Όσοι δε ξέρουν να κάνουν έρωτα,κάνουν πόλεμο.Όχι για να κερδίσουν,ούτε καν για να αμυνθούν.Απλά,για να μη κερδίσει κανείς.Oι επιθυμίες και οι σκέψεις που θάβεις μέσα σου,στο τέλος σε θάβουν αυτές.
Απόψε όλα μοιάζουν με κακή παράσταση.Βαριεστημένοι ηθοποιοί,κακογραμμένο σενάριο,ακόμη και τα σκηνικά ξεφλουδίζουν από τη πλήξη.Ο τύπος δίπλα σου είναι από αυτός που ψάχνουν το νόημα της ζωής σε κάθε τι,ακόμη και στις διαφημίσεις για σερβιέτες.Και όταν δε το βρίσκουν,εξαπολύουν λεκτικά τσουνάμι για την ηθική κατάπτωση και τον εκφυλισμό της τέχνης.
Φαίνεται μόνος,ανέραστος και ηλίθιος.Μάλλον κριτικός θα είναι."Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα για επανάσταση;""Είμαι υπέρ της επανάστασης.Μέχρι αύριο στις 10 το πρωί όμως,γιατί μετά έχω κάτι δουλειές".Θυμάσαι γιατί ήθελες να ασχοληθείς με τις ταινίες;
"Ο κινηματογράφος είναι εμμονή,εμμονή με την ομορφιά,όποια και αν είναι αυτή.Είναι σαν να ψάχνεις τον ίδιο τον έρωτα,τα τέλεια κάδρα,τις τέλειες ερμηνείες,εκείνη τη στιγμή που μεταμορφώνει τα πάντα σε κάτι πιο αληθινό από τη ζωή.Σαν να εμφιαλώνεις την ιδανική ερωτική πράξη,έναν οργασμό που θα κρατήσει για πάντα".
Δεν θυμάσαι ποιος το είχε πει ή αν το είχες πει εσύ,μισομεθυσμένα,στη προσπάθεια να εντυπωσιάσεις.Δεν έχει σημασία.Αδειάζεις το ποτήρι,μασάς τα ψίχουλα από τα παγάκια.Σε λίγο ξημερώνει.Δεν θέλεις να σε βρει στο δρόμο.Μπαίνεις στο ταξί.Ρίχνεις μια τελευταία ματιά στο κινητό πριν το κλείσεις.
Tι είναι τελικά ζωή και τι τέχνη;Δύο πράγματα είναι σίγουρα.Στο τέλος η νύχτα κερδίζει σαν καζίνο,και ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. έχει πάντα δίκιο.Η τέχνη της ζωής είναι η τέχνη να αποφεύγεις το πόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου