Little Miss Chaos

Tο μαργαριτάρι είναι η

αυτοβιογραφία του

στρειδιού.Φ.Φελίνι.

Mια φορά κι έναν καιρό,ήταν ένα μικρό κορίτσι.Ένα
όμορφο,έξυπνο,γεμάτο φαντασία,αλλά και ντροπαλό,φοβισμένο και κυκλοθυμικό.Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο,αλλά δεν ήξερε πως.
Ο κόσμος του σπιτιού της την είχε τρομάξει πολύ.Δεν ήθελε να βγει από το σπίτι.Σκεφτόταν πόσο χειρότερα θα ήταν εκεί έξω.Αν την πλήγωναν τόσο πολύ αυτοί που υποτίθεται την αγαπούσαν,ποιος ξέρει πόσος πόνος κρυβόταν πέρα από τους τοίχους του διαμερίσματος.
                        Αποφάσισε να κρατήσει τον κόσμο σε απόσταση.Θα τον γνώριζε μέσα από το σπίτι.Θα τον εξερευνούσε μέσα από τα βιβλία,τα τραγούδια,τις ταινίες και τις εμπειρίες των άλλων.Θα τον ερμήνευε με την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία του παρατηρητή.Θα τον δημιουργούσε ξανά απ'την
αρχή,καλύτερο από ό,τι ήταν.
                        Κάθε βράδυ προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους φόβους με τα όνειρα της,την πραγματικότητα με τη φαντασία.Κάποιες φορές έκανε ένα μικρό βήμα μπροστά,κάποιες άλλες ένα πίσω.Η φαντασία της γινόταν ο χάρτης,οι σκέψεις και τα συναισθήματα όλα τα σύνεργα της τέχνης.Απεριόριστες πρώτες ύλες,όνειρα και προσδοκίες.
                         Όμως κάποιες νύχτες,τίποτα δεν ήταν αρκετό.Αισθανόταν τον εαυτό της σαν ζουρλομανδύα,όσο προσπαθούσε να ξεφύγει,τόσο πιο στενός γινόταν.Το σπίτι σαν πλοίο που βούλιαζε,πλημμύριζε σιωπή και σκοτάδι από
νωρίς.Μόλις έκλειναν οι πόρτες,η υποκρισία έβγαζε τα γάντια και τα ρούχα της δουλειάς.Αφαιρούσε το make up και έπαιρνε την πραγματική της μορφή.

Η απλή καθημερινή ζωή.Που δεν ήταν ποτέ απλή,ούτε ζωή.Άλλη μια παράσταση στο τσίρκο της κόλασης.Η κόλαση δεν είναι
φωτιές,αποκρουστικοί δαίμονες και πίνακες σε μουσεία.Η κόλαση
κρύβεται σε αυτά που δεν λέγονται.Στα βλέμματα κατά την διάρκεια του φαγητού.Στα μισόλογα.Στη σιωπή.Όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς,στη μέση της νύχτας και κάθε θόρυβος είναι το τέρας που πλησιάζει.
                      Κόλαση είναι όλα αυτά που δεν συμβαίνουν σε σένα,που συμβαίνουν πάντα στους άλλους.Που τα παρακολουθείς σαν ταινία και δεν θα σου ανήκουν ποτέ.Κόλαση είναι να αντιλαμβάνεσαι την ευτυχία,μόνο σαν θεατής.Από δεύτερο χέρι.
                      Και ο ορισμός της χαράς,στο λεξικό του μυαλού σου,να είναι ένα άδειο σπίτι.Χωρίς υστερικές φωνές,καυγάδες.Χωρίς λέξεις σαν κεντριά,που δεν μπορείς να τις βγάλεις από μέσα σου,χωρίς να πληγωθείς χειρότερα.Το μικρό κορίτσι δεν ήθελε άλλο.Αν δεν μπορούσε να γνωρίσει τον κόσμο χωρίς να της κάνει κακό,θα έφτιαχνε έναν δικό της.
                       Έναν κόσμο που η βία θα ήταν αδιανόητη,που η κόλαση δεν θα υπήρχε και η μιζέρια θα ήταν ξεχασμένη,σαν κακό όνειρο.Οι μάσκες αυτού του κόσμου θα γινόντουσαν φτερά στο δικό της.Θα μαδούσε το σκοτάδι και τη σιωπή σαν μαργαρίτες.Μέχρι το φως να κυλήσει στα χέρια της σαν νερό.
                        Έκλεισε τη πόρτα και έκατσε στο γραφείο της.Έβγαλε τα χαρτιά,τα μολύβια και τα χρώματα της.Φόρεσε τα ακουστικά και βολεύτηκε στη καρέκλα.Έκλεισε για λίγο τα μάτια.Πολύχρωμα αστέρια χόρευαν κάτω από τα βλέφαρα της,αφήνοντας πίσω τους σκιές ουράνια τόξα.
                         Το πρώτο τραγούδι την ηρέμησε,το δεύτερο την αγκάλιασε και της ψιθύρισε στο αυτί πως κανένας δεν θα τη πειράξει.Το τρίτο κατέβασε τον ουρανό και τον χώρεσε στο δωμάτιο.Πήρε το μολύβι και άρχισε.Δεν έγραφε,ζωγράφιζε λέξεις,χάραζε προτάσεις,χρωμάτιζε με παραγράφους.
                          Σταμάτησε και έριξε μια ματιά.Δεν ήταν κακό για αρχή."Mια φορά κι έναν καιρό,ήταν ένα μικρό κορίτσι".