Μπαίνει αργά στο τραγούδι,οι μικροφωνισμοί την αποσυντονίζουν.Για μια στιγμή,βουλιάζει στα μάτια τους.Σφίγγει ξανά το μικρόφωνο.Κοιτάζει κάτω.Όχι,αυτή είναι η δικιά της στιγμή και δεν θα αφήσει κανέναν να της την στερήσει.Χτυπάει το πόδι,βγάζει το μικρόφωνο από τη βάση.
Πάντα ένιωθε πιο άνετα όταν χόρευε.Καθώς λικνίζεται,το κουβάρι του ηλεκτρισμού ξετυλίγεται.Οι πρώτες γραμμές αρχίζουν να χειροκροτούν ρυθμικά.Αφήνει στο συγκρότημα για λίγο το τραγούδι,χορεύει,πάνω κάτω,σαν να ήταν η σκηνή το δωμάτιο της και σαν το δωμάτιο της να ήταν η σκηνή.
Στο δεύτερο ρεφρέν,τους έχει κερδίσει.Βλέπει στα μάτια των γυναικών τον εαυτό της.Ήθελε να τραγουδήσει τόσο καλά,ώστε αν μπορούσε να την δει ο νεότερος εαυτός της,να τη θαύμαζε.Να την έβαζε φωτογραφία προφίλ στο fb και αφίσα στο δωμάτιο.
Βλέπει στα μάτια των αντρών εκείνον.Γιατί το τραγούδι είναι γι'αυτόν.Τον ψάχνει ανάμεσα τους.
Στο δεύτερο τραγούδι αισθάνεται μερικά εκατοστά πάνω από το πάτωμα.Μπορεί να περπατήσει πάνω από τα κεφάλια του κοινού,να πάρει το φωτοστέφανο από όσους αγγέλους παρακολουθούν και να βάλει φωτιά στα φτερά τους.Μπορεί να πάρει τα όνειρα όσων την βλέπουν -να τα κόψει σαν λουλούδια από το μυαλό τους-και να τα σκορπίσει σαν χαρτοπόλεμο.
Μπορεί να κάνει τα πάντα,αρκεί να το θέλει,αρκεί να αισθάνεται πως το επόμενο θέλω της,θα την πάει λίγο πιο μακρυά στο ταξίδι,πως θα ξεκλειδώσει άλλο ένα κομμάτι του εαυτού της.Κάθε όνειρο είναι ένα αντικλείδι για το θησαυροφυλάκιο της πραγματικότητας.
Το τραγούδι τελειώνει.Τα φώτα σβήνουν.Λαχάνιασε,τώρα καταλαβαίνει τον ιδρώτα,να κυλάει μέσα και έξω από το δέρμα.Τη χειροκροτούν,θέλει να κλάψει και να γελάσει ταυτόχρονα.Από κει και μετά,δεν θυμάται πολλά.Τι της είπαν,πόσοι τη φλέρταραν.Ήθελε να πέσει στο κρεβάτι και να αφήσει τη μέθη να τη νανουρίσει.
Ξημέρωσε.Δεν ήθελε να τη πάνε σπίτι,θα περπατούσε.Να κρατήσει λίγο ακόμα αυτή τη νύχτα πάνω της.Στα εκδοτήρια είχε ουρά.Λίγο πριν έρθει η δική της σειρά,κάποιος της πρόσφερε το εισιτήριο του.Έβγαλε τα ακουστικά και γύρισε το κεφάλι της."Ήσουν υπέροχη.Σου το'πα ότι μπορείς να το κάνεις""Που ήσουν;Νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν""Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω".
Τη πήρε από το χέρι και πήγαν να φάνε πρωινό."Θέλω να μου τα πεις όλα""Είσαι σίγουρος;""Φυσικά"Όλα όλα;""Εννοείται""Ακόμη και το ότι μου την έπεσε ο κιθαρίστας;""Αυτός με το χαβανέζικο πουκάμισο;"Ναι.Και μάντεψε τι όργανο παίζει στην άλλη του μπάντα""Μη μου πεις γιουκαλίλι;""Πως το κατάλαβες;"Όσοι φοράνε τέτοια πουκάμισα και παίζουν γιουκαλίλι,πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Βασικά,μόνο το γιουκαλίλι θα έπρεπε να είναι αρκετό για τη καταδίκη τους".
Τον σταμάτησε με ένα φιλί.Δεν ξαναμίλησε.Την άκουγε μέχρι το μεσημέρι να του περιγράφει το πως ήταν.Κάπως έτσι είναι η ευτυχία,σκέφτηκε.Σαν πρωινός καφές μετά από συναυλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου