12.Roma
Σίγουρα η καλύτερη φωτογραφία που θα δείτε σε ταινία του 2018.Οι τόνοι,οι αντιθέσεις,όλα εκπληκτικά.Τρομερά πλάνα,το κάθε κάδρο είναι μελετημένο μέχρι αηδίας.Όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση η καλύτερη ταινία του 2018.Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται,δεν υπάρχει αρκετή ταινία για να χωρέσει στη φωτογραφία.Η πλοκή,οι χαρακτήρες,οτιδήποτε συμβαίνει δεν είναι αντάξιο της αισθητικής.
Αυτό που αξίζει είναι το φόντο,το αντικείμενο είναι σχεδόν αδιάφορο.Αν το φιλμ ήταν μικρότερο,ίσως να ήταν καλύτερα,αλλά οι σχεδόν δυόμιση ώρες,κάνουν την -ήδη πολύ χαλαρή- πλοκή πιο αραιή κι από σούπα στη βροχή.Από ένα σημείο και μετά,ήθελα να κλείσω τον ήχο,να βρω την ιδανική μουσική και να απολαύσω τα πλάνα,χωρίς τον αντιπερισπασμό των χαρακτήρων.Γιατί αυτό ήταν οι χαρακτήρες,ενόχληση.Το Roma είναι μια τέλεια έκθεση φωτογραφίας εν κινήσει,ένα αριστουργηματικό animated gif 135 λεπτών,μια επίδειξη δεξιοτεχνίας του Cuaron (δε μπορώ να φανταστώ πως θα χάσει το Όσκαρ Φωτογραφίας).Αλλά αυτή η μοντέρνα εκδοχή ιταλικού νεορεαλισμού δεν είναι σε καμία περίπτωση το καλύτερο φιλμ της χρονιάς που πέρασε.
11.1985
Σύμφωνα με τον Αμερικανό φωτογράφο Paul Outerbridge,με το χρώμα δηλώνεις,ενώ με το ασπρόμαυρο υπαινίσσεσαι.Δε ξέρω αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του ο δημιουργός της ταινίας,όμως η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει έναν τέτοιο ρόλο.Σε αντίθεση με τα φωτεινά,γεμάτα λεπτομέρειες κάδρα του Roma,εδώ έχουμε κλειστοφοβικά πλάνα,ελάχιστα φωτισμένα,με το σκοτάδι να πλημμυρίζει την οθόνη,υπογραμμίζοντας την συναισθηματική ασφυξία του πρωταγωνιστή.
1985,ο Adrian επιστρέφει στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε.Προσπαθεί να βρει τη δύναμη για να πει στη συντηρητική του οικογένεια πως πάσχει από AIDS.Χαμηλών τόνων δράμα,χωρίς υπερβολές,με το δυνατό του σημείο να είναι οι χαρακτήρες.Ειδικά ο Cory Michael Smith νομίζω πως είναι από τους αδικημένους της χρονιάς.
Χτίζει σιγά σιγά έναν χαρακτήρα,ο οποίος λυγίζει από το βάρος των μυστικών του.Μέσα 80s,επαρχία,θρησκόληπτη οικογένεια.Αν και αγγίζει αρκετές φορές τα όρια της κατάθλιψης,το 1985 δεν βουλιάζει ποτέ μέσα της.Έχει αρκετό χιούμορ,καλογραμμένους διαλόγους και κυρίως,συμπαθητικούς χαρακτήρες.Που μπορεί κάποιες στιγμές να μοιάζουν με στερεότυπα -ειδικά οι γονείς-,όμως έχουν βάθος και συναισθηματική ειλικρίνεια.
10.Eight Grade
Αν και προτιμώ τις teen movies πιο κωμικές και πιο John Hughes -δείτε χθες το Edge Of Seventeen,η καλύτερη ταινία του Hugh που δε τη γύρισε ο ίδιος-,το Eight Grade είναι από τις καλύτερες της δεκαετίας.
9.The Miseducation Of Cameron Post
Όπως και στα 1985 και Eight Grade,έτσι και δω,αυτό που σε κερδίζει είναι οι χαμηλοί τόνοι και όλες οι μικρές πινελιές που δίνουν χαρακτήρα στους χαρακτήρες (παν intended).Eίσαι στην εφηβεία,το σώμα σου,το μυαλό σου,είναι πεδία δοκιμών για τις πυρηνικές βόμβες των ορμονών.Αλλάζουν όλα,μέσα και έξω από το σώμα.Ανακαλύπτεις τη σεξουαλικότητα και τον έρωτα.Και ξαφνικά σου τα παίρνουν όλα,σου λένε πως είσαι άρρωστη και πως χρειάζεσαι θεραπεία.
Όλα τα συστατικά που κάνουν μια ταινία σαν αυτή να ξεχωρίζει,είναι εδώ.Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι,οι διάλογοι έξυπνοι,φυσικοί και πειστικοί.Και υπάρχει αρκετό χιούμορ.Ειδικά το τελευταίο είναι απαραίτητο,και λείπει από παρόμοιες ταινίες,που καταντούν μελοδράματα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο,η ιστορία της Cameron Post δεν θα μας έκανε εντύπωση,πιθανότατα δεν θα είχε λόγω ύπαρξης.Η τέχνη δεν μπορεί ν'αλλάξει το κόσμο.Αυτό που μπορεί όμως να κάνει,είναι να μας δείξει το πως αλλάζει ο κόσμος.Μέχρι κάποια πράγματα να γίνουν αυτονόητα,χρειαζόμαστε κι άλλες Cameron Post για να μας οδηγήσουν εκεί.
Αν το Venom ήταν καλή ταινία,θα ήταν το Upgrade.Τόσο απλά.Ανάμεσα σε action και sci fi,έχεις μια έξυπνη ιδέα που την αναπτύσσεις με χιούμορ,η ταινία έχει ρυθμό και ωραίες χορογραφίες μάχης,εξαιρετικά ισορροπημένη,δεν πλατειάζει και είναι κάτω από δύο ώρες,τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία δράσης;Μήπως έχουμε ξεχάσει να εκτιμούμε 100 λεπτά κινηματογραφικά λεπτά διασκέδασης;Να εκτιμούμε τις καλές ταινίες δράσης;Έχουν γίνει τόσο σπάνιες που δε μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε πλέον;
7.Don't Worry,He Won't Get Far On Foot
Ίσως η πιο υποτιμημένη ταινία και ερμηνεία του 2018.Μια πραγματική ιστορία,που στα χέρια και τον φακό κάποιου άλλου,θα ήταν άλλο ένα καταθλιπτικό κλισέ,ευτυχώς βρίσκει την ιδανική μεταφορά από τον Van Sant.Έξυπνη,με πολύ καλό ρυθμό και στυλ σκηνοθεσία,γεμάτη φως,παρά το βαρύ θέμα και ένας Phoenix που κανονικά έπρεπε να έχει κάνει κομπολόι τα βραβεία -και όχι να μνημονεύεται για το σάπιο γεώμηλο You Were Never Really Here- για την ερμηνεία του.Εξαιρετικοί δεύτεροι ρόλοι,με το Jack Black να κλέβει τη παράσταση,πλάθοντας σε λιγότερο από δέκα λεπτά σκηνικής παρουσίας,έναν από τους πιο ζωντανούς και ιδιαίτερους χαρακτήρες που είδα σε ταινία φέτος.Αστείο και συγκινητικό,το Don't Worry,He Won't Get Far On Foot είναι η καλύτερη ταινία του Van Sant εδώ και χρόνια.
Το 2018 ήταν κακό και για τις animated ταινίες.Mπορεί τα Incredibles 2 & Ralph Breaks The Internet να συγκέντρωσαν τα φώτα πάνω τους,όμως αυτό εδώ το αουτσάιντερ τα κερδίζει με άνεση,any time,any place.Αν και ξεκινάει νωθρά,στο δεύτερο μισό γίνεται τόσο αστείο,συγκινητικό,τρυφερό και συναρπαστικό,όπως μόνο οι ταινίες κινουμένων σχεδίων μπορούν να γίνουν.Δεν είναι το Big Hero 6,αλλά η μικρή όμορφη αδερφή του,που δε την είχες γνωρίσει.
Reeves και Ryder στη ίδια ταινία,bonus 90s νοσταλγίας.Πέρα από τα ρετρολαγνικά,το Destination Wedding είναι η καλύτερη ταινία του Woody Allen που δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ ο Allen.Γιατί δε μπορεί -πλέον- να γίνει τόσο κυνικό,ειρωνικός και αυτοσαρκαστικός όσο γίνονται η Lindey και ο Frank.Συνήθως τις βαριέμαι τέτοιες ταινίες,με τόσο πολύ διάλογο.Όμως εδώ έχει πλάκα,πραγματικά έχει πλάκα.Η μια ατάκα είναι καλύτερη από την άλλη,οι δύο πρωταγωνιστές το διασκεδάζουν και αυτό βγαίνει στο κόσμο,ο Reeves αποδεικνύει πως μπορεί να παίξει ομιλούντες ρόλους και η Ryder το πόσο αδικήθηκε από το σύστημα του Hollywood.Ίσως να μου άρεσε επειδή ταυτίστηκα πιο εύκολα,λόγω ηλικίας και θεματολογίας,αλλά πέρα από αυτά,το Destination Wedding είναι η πιο έξυπνη κωμωδία της χρονιάς.
Κυκλοφόρησαν αρκετά ντοκιμαντέρ βιογραφίες μέσα στη χρονιά.Κάποια ήταν καλά (Robin Williams:Come Inside My Mind),κάποια μέτρια (The Zen Diaries Of Gary Shandling),κάποια βαρετά (Love,Gilda).To Whitney ξεχωρίζει -με άνεση- για διάφορους λόγους.Οι προφανείς;Τόνοι ακυκλοφόρητου υλικού,τα προσωπικά βίντεο είναι όλο το ζουμί,πολύ καλή σκηνοθεσία που φαίνεται στο ρυθμό και την εναλλαγή συνεντεύξεων και αρχειακού υλικού.Οι μη προφανείς;Το Whitney δεν είναι αγιογραφία.Και κυρίως ο MacDonald έχει καταφέρει κάτι εξαιρετικά δύσκολο.Το ντοκιμαντέρ του να μοιάζει με ταινία μυθοπλασίας.Η Whitney είναι η πρωταγωνίστρια,η τραγική ηρωίδα και ταυτόχρονα ο κακός της ιστορίας.
Μέσα από το φανταστικό μοντάζ,βλέπουμε τη μεταμόρφωση της Houston,από άγουρο κοριτσάκι σε σταρ -με την Hollywood σημασία της έκφρασης- να κατακτάει τη μια κορυφή μετά την άλλη,κι από κει στο φάντασμα των τελευταίων χρόνων.Ειδικά δύο σκηνές:στην εναρκτήρια,το πολύχρωμο,γυαλιστερό video clip του I Wanna Dance With Somebody,ροκανίζεται σιγά σιγά από πλάνα ειδήσεων,ενώ κάπου στη μέση,σε ζωντανή εμφάνιση της Houston,παρεμβάλλονται πλάνα από φυσικές καταστροφές.
Αυτές οι δύο σκηνές,παρουσιάζουν και συνοψίζουν με το καλύτερο τρόπο,τη ζωή της Αμερικανίδας τραγουδίστριας.Και μόνο για αυτές τις δύο,το Whitney ήταν από το πιο απολαυστικό ντοκιμαντέρ του 2018.
3.The Other Side Of The Wind
Ταινία του Orson Welles το 2018;Kαι μάλιστα από τις καλύτερες της χρονιάς;Αν ζούσε ακόμα,σήμερα θα ήταν 103.Σίγουρα θα ήθελε να πουλήσει τη ψυχή του στο διάβολο,ώστε να ξαναγίνει νέος,να εκμεταλλευτεί τη τεχνολογία και να γυρίσει όσες ταινίες δεν μπόρεσε.Αν ζούσε σήμερα,τα βίντεο από το κινητό του,θα ήταν καλύτερα από τις μισές φετινές ταινίες.
Το παρασκήνιο της Άλλης Πλευράς του Ανέμου γίνεται άνετα οσκαρική ταινία και μίνι σειρά στο HBO.Πέρα από το ντόρο,αξίζει;Το Other Side Of The Wind είναι το δίδυμο αδερφάκι του F for Fake.Ψευδοντοκιμαντέρ,μια ταινία μέσα σε μια άλλη,κωμωδία,βιογραφία,όλα αυτά και τίποτα ταυτόχρονα.Είναι απλά ένα παιχνίδι του Welles με τις αισθήσεις και τη κάμερα,ένα γοητευτικό πείραμα.Που μπορεί στο δεύτερο μισό να κουράζει λίγο,όμως στο τέλος θα σε αφήσει μαγεμένο.Δεν έχει σημασία αν κατάλαβες τι είδες και αν τα αφομοίωσες όλα.
Σημασία έχει η διαδρομή,και το φιλμ είναι ένα καλειδοσκοπικό ταξίδι roller coaster,με όχημα τη φαντασία του Welles.Που ακόμη και στα τελευταία του χρόνια,στην εποχή της παρακμής του,μισοτελειωμένες αποτυχίες σαν αυτή,είναι αξέχαστες οπτικοακουστικές εμπειρίες και κάνουν το 80% των φετινών ταινιών να μοιάζουν με ανέκδοτα.
2.A Simple Favor
Το A Simple Favor είναι ο ορισμός του plot twist.Ξεκινάμε από την αφίσα -όχι αυτή που έβαλα,δείτε τη πιο διαδεδομένη-.Σε προιδεάζει για άλλη μια σαχλοκωμωδία.Κούνια που μας κούνησε.Προχωράς στο σκηνοθέτη.Ο Feig μετά το άθλιο remake των Ghostbusters -που κανονικά θα έπρεπε να έχει βουλιάξει τη καριέρα του- κάνει comeback επιπέδου Liverpool στο τελικό του 2005.Πάμε στις δύο πρωταγωνίστριες.Η Kendrick είναι καλή και σε ξεγελάει,καθώς στην αρχή παίζει αυτό που της ταιριάζει φυσιογνωμικά,το κορίτσι της διπλανής πόρτας.Η αποκάλυψη είναι η Lively.Μέχρι το A Simple Favor δεν την είχα σε καμία εκτίμηση.Θυμάμαι πόσο με είχε εκνευρίσει στο Savages,ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου,στα πλάνα που έπαιζε,το φιλμ γινόταν αφόρητο.
Εδώ τα παίρνω όλα πίσω.Από τα πρώτα δευτερόλεπτα,σε κολλάει στο τοίχο.Η Emily Nelson είναι η απόλυτη femme fatale του 2018.Φινετσάτη,αλλά με μια δόση βρωμιάς που τη κάνει ακόμα πιο ακαταμάχητη,απόλυτα ευθύς,με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ατάκες χειρουργικής ακρίβειας.Μαζί με τη Kendrick φτιάχνουν το καλύτερο κινηματογραφικό δίδυμο της χρονιάς.
Γιατί τα πάντα ανατρέπονται.Η ταινία γίνεται πολύ πιο σκοτεινή από όσο φαίνεται,οι ρόλοι,η πλοκή,οι θέσεις ισχύος,όλα εναλλάσονται συνεχώς,μέχρι το τέλος.Και όλα αυτά γίνονται με το πιο φυσικό τρόπο του κόσμου.Είναι πολύ δύσκολο πλέον,να μη καταλάβεις το πως θα εξελιχθεί μια ταινία.Το A Simple Favor είναι από τις ελάχιστες που τα καταφέρνει.
Το παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών,και το πως μεταμορφώνονται από σκηνή σε σκηνή,είναι πραγματικά απόλαυση.Το A Simple Favor είναι noir,κωμωδία και θρίλερ μαζί.Τα κάνει όλα.Χωρίς αναστολές.
Τα sequels,prequels,trequels,remakes,reboots έχουν καταστρέψει το σινεμά.Oι ταινίες με υπερήρωες είναι μια μάστιγα που πρέπει να τελειώσει,καθώς γίνονται όλο και πιο απαίσιες.Το Deadpool 2 είναι το sequel ταινίας υπερήρωα -λέμε τώρα..- που γαμάει τον κανόνα.
Είναι πιο διασκεδαστικό,με περισσότερη δράση και -έμοιαζε αδύνατον- ακόμη πιο αστείο από το πρώτο.
Το είδα στο σινεμά και ήταν μια από τις καλύτερες αναμνήσεις που μου άφησε το 2018 -το ξέρω,δεν έχω ζωή-.Δεν βαρέθηκα δευτερόλεπτο,γέλασα,πωρώθηκα,συγκινήθηκα και βγήκα από την αίθουσα με μετοργασμική ευφορία και χαμόγελο.Το Deadpool 2 θα έπρεπε να είναι το πρότυπο για αυτές τις ταινίες,εξαιρετικά μοιρασμένα και ισορροπημένα, η δράση,το χιούμορ και οι ανάσες στη διάρκεια και τη πλοκή.Και πάνω από όλα,δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.
Αν όλες οι υπερηρωικές ταινίες,ήταν σαν το Deadpool 2 (έστω στο μισό του),ο κινηματογράφος θα περνούσε μια περίοδο Αναγέννησης.Και μόνο για τις επικά αστείες σκηνές,στους τίτλους τέλους,αξίζει το τίτλο της καλύτερης ταινίας για το 2018.
Tv Series
Οι τηλεοπτικές σειρές προσφέρουν περισσότερο χρόνο και χώρο στους χαρακτήρες.Γιατί κακά τα ψέματα,ο χαρακτήρας είναι ο βασιλιάς της μυθοπλασίας.Σύμφωνοι,οι καλύτερες ιστορίες είναι εκείνες που συνδυάζουν ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκή.Όμως,αυτό που έκανε το Breaking Bad κλασικό δεν ήταν η πλοκή του,που μόνο ασήμαντη δε τη λες.Ήταν η μεταμόρφωση του Walter White,βήμα βήμα,στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήταν.
Το Pose ήταν -κατά την ταπεινή αποψάρα μου- η καλύτερη σειρά του 2018.Όχι επειδή διαπραγματεύεται κάτι επίκαιρο,ούτε γιατί το μεγαλύτερο μέρος του cast αποτελείται από LGBT ηθοποιούς.Έχουν τη σημασία τους,αλλά δεν θα έκαναν καμία διαφορά αν το σενάριο,οι ερμηνείες και το πως παρουσιάζονται όλα αυτά,δεν ήταν τόσο τέλεια δομημένα.
Το μεγάλο ατού της σειράς,είναι πως μας δείχνει τη καθημερινή ζωή αυτών των ανθρώπων.Τι κάνουν,που και πως ζουν,πως ερωτεύονται,πως επιβιώνουν,πως ονειρεύονται,πως διασκεδάζουν.Λεπτομέρειες που ελάχιστοι σκέφτονται,λεπτομέρειες πέρα από τα στερεότυπα.
Όλες αυτές οι λεπτομέρειες,ο LGBT μικρόκοσμος στη Νέα Υόρκη των 80s,ο μικρόκοσμος του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά,κομμάτι του παζλ και ξεχωριστή εικόνα ταυτόχρονα,όλα παρουσιάζονται απόλυτα πειστικά.Μελώνει λίγο,αλλά τίποτα ασυγχώρητο.
Βάλτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση αυτών των ανθρώπων.Θα αντέχατε,απέναντι σε έναν κόσμο δυσανεκτικό σε κάθε τι διαφορετικό,εχθρικό σε οτιδήποτε του θυμίζει το πόσο βαρετή και θανατηφόρα πληκτική είναι η -εικονική- ομοιομορφία του;
Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις αυτούς τους χαρακτήρες,να μην συμπάσχεις και κυρίως να μη καταλάβεις.Πως θέλουν τα ίδια πράγματα με σένα.Μπορεί να ντύνονται διαφορετικά,να μιλάνε διαφορετικά,όμως τα συναισθήματα είναι ίδια.Θέλουν να ανήκουν κάπου,να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που τους αγαπούν και τους καταλαβαίνουν,να είναι ασφαλείς και να πραγματοποιήσουν όσα περισσότερα από τα όνειρα τους μπορούν.
Όσοι δε μπορούν να το καταλάβουν αυτό,είναι οι πραγματικοί ανώμαλοι.
Narcos:Mexico
Στο τρίτο κύκλο βαρέθηκα -no Escobar,no party-,εδώ όμως η σειρά επανήλθε στη ποιότητα των δύο πρώτων κύκλων.Φανταστικές ερμηνείες,ειδικά ο Diego Luna,τρομερή ατμόσφαιρα και αναπαράσταση εποχής.Περιμένω πως και πως την επόμενη σεζόν.
You
Από τις εκπλήξεις της χρονιάς,μια σειρά απόλυτα αουτσάιντερ.Πολύ πιο σκοτεινή από ό,τι δείχνει και με αρκετές ανατροπές να σε κρατήσουν μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.
Better Call Saul
Η τελευταία σεζόν με κούρασε,δεν είχε το ρυθμό της προηγούμενης -και καλύτερης μέχρι στιγμής-.Όμως,αν και φτάσαμε από Λιανοκλάδι,η διαδρομή άξιζε το κόπο,μόνο και μόνο για το τελευταίο επεισόδιο.Ανατριχίλα,από αυτές που μόνο στο τηλεοπτικό σύμπαν της Αλμπουκέρκης μπορείς να βιώσεις.Θα μας λείψει πολύ όταν τελειώσει.Άλλο ένα prequel με την ιστορία του Gus ίσως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου